It's so difficult

Ze begreep er nog steeds niks van. Waarom had Flamepath zo op haar gereageerd? Wat was er in Starclans naam toch met hem aan de hand? Ze schudde met haar kop. Nee, nu niet aan denken, ze was nu samen met Leopardgaze, gewoon even wat gaan jagen. "Heb jij al iets op het spoor?" Vroeg ze, op een nuchtere toon, waar aan je kon merken dat ze wegstopte wat haar dwars zat. Maar het kon haar op dit moment even niets schelen. De eerst volgende prooi die ze tegen kwam, zou gewoon een snelle dood hebben.

OOC: Eerste post voor Leopardgaze.

"Helaas nog niet, jij?" was zijn antwoord op haar vraag of hij al iets had geroken. "Ook niet," zuchtte ze. Haar staart zwaaide af en toe nog alle kanten op, maar wanneer ze dat besefte vermande ze zich. Dit was niks voor Innerghost. De zwarte kattin straalde altijd kracht uit, was één en al krachtig. "Prooi blijkt nog schaarser te zijn," miauwde Leopardgaze. Maar opdat moment leek Leopardgaze iets op te pikken, Innerghost zelf werd ook meteen alert. Innerghost liep in een omweg naar de vogel, maar liet Leopardgaze het werk doen. Helaas stapte de kater op een takje en vloog het vogeltje weg, in haar richting. Toen de vogel nog net niet boven haar kop was, schoot Innerghost in een immense snelheid omhoog en greep de vogel met haar grote klauwen, zoals die van een Noorse boskat waren. Innerghost stak haar nagels in de vleugel, en liet haar kop omlaag zakken. Haar tanden klemden zich om het nekje, en toen klonk er een zachte knap, en leefde het vogeltje niet meer. Ze stuurde een schiet gebedje naar Starclan en liep met de lijster naar Leopardgaze. "Mooie teamwork," snorde Innerghost, die er al veel meer vermaakt uitzag. Leopardgaze was een fijne gezelschap.

Innerghost legde de lijster op de grond, en veegde er wat modder en bladeren overheen, zodat ze het diertje mee terug konden nemen naar het kamp. "Mooie vangst," complimenteerde Leopardgaze haar. "Zonder jou was het niet gelukt, jij hebt 'm tenslotte opgemerkt," miauwde Innerghost met een grijns. "Ik heb nog nooit een kat zo hoog zien springen," miauwde Leopardgaze toen. Innerghost grijnsde, "trainen, heel veel trainen," knipoogde ze, met ook een speelse grijns op haar gelaat. De geur van Flamepath vulde haar neus gaten, en even vernauwde ze haar ogen, en wist zich zelf er voor af te sluiten. Noway dat ze zich nog verder door hem zou laten beïnvloeden. Voor haar was het nu over, voorlopig of voor altijd. "Maar ik durf te wedden dat jou ook zo hoog kan springen," miauwde ze, een tikkeltje uitdagend, meteen haar gedachtes verzettend.

Ze vond zijn houding wel leuk. Ze mocht hem sowieso, hij maakte haar aan het lachen. En het had al geklikt bij hun eerste ontmoeting. "Het was ook mijn bedoeling om op het takje te staan, hoor, ik maak geen foutjes," kwam er deftig uit zijn mond. Innerghost grinnikte, "yer right, mister perfect," grijnsde ze met aan plagend duwtje tegen zijn schouder.
"Challenge accepted," miauwde hij. Innerghost keek naar hem op een manier als of ze naar een heel interessant project keek. "Kijk en huiver!" Ze gaf haar borst een paar likken en sloeg haar staart over haar poten terwijl ze afwachtend naar de gevlekte kater keek. "Ik kijk," miauwde ze, een schepje er bij op zettend. Innerghost zag hoe hij zich tegen de grond duwde, met alle spieren aangespannen. Hij sprong om hoog, en automatisch stond ze op. Hoog ging hij wel, voor haar idee. Maar echt soepel was de landing niet. Recht op zijn snoet kwam hij terecht, en dat triggerde haar lachspieren. Toch liep ze naar hem toe, en duwde ze lachend met haar snoet in zijn nek. "A-alles oké?" Grinnikte ze met een grijns op haar gelaat. Ze kon er niks aan doen, zo uitsloven, en dan zo hard falen. Het had er ook zo maf uit gezien.

Hij had ergens in de buurt lawaai gehoord, maar aangezien het hem eerst niet echt veel uitmaakte was hij gewoon verder gegaan met jagen. Maar toen hij de tweede keer overduidelijk de stem van Innerghost hoorde, was hij toch op onderzoek gegaan. Hij moest zich nog verontschuldigen voor die ene keer, want om eerlijk te zijn voelde hij zich toch redelijk schuldig, en wou hij zijn daden weer recht zetten. Hoe zou hij het terug fixen? Vragen of ze mee wou jagen? En dan onderweg misschien snel een bloem plukken of zo? Verdronken in zijn gedachten liep hij verder, de tweede Shadowclan geur niet opgemerkt. Zijn amberkleurige ogen schoten echter verbaasd open toen hij zijn partner bezig zag met een andere kater. Wat?! Het ongeloof bleef groeien, en ook toen hij zag dat de poes zijn neusje in zijn nek duwde knapte er iets van binnen. "Innerghost?" Miauwde hij, hooguit verbaasd. De woede moest nog groeien, hij kon nu niks anders doen dan slechts verwonder staan toe te kijken hoe zijn partner lol trapte met een andere kater.

Met glimmende ogen keek Innerghost neer op Leopardgaze. Nee, ze kon er echt niks aan doen, het was té grappig. "Dat vind je wel leuk hé?" Innerghost's lippen krulden zich op tot een grote lach op haar gezicht. "Hoe raad je het," miauwde ze nog half lachend. En zo stierf langzaam haar gelach weg, en bleef enkel de lach zelf nog op haar gelaat staan. "Ik heb volgens mij alle wormen weggejaagd uit de aarde met die klap." Innerghost grinnikte toen Leopardgaze dat zei. "Ik denk dat ze die klap nog in het kamp gevoeld zouden hebben, en zich nu aan het voorbereiden zijn op een aarbeving." Ze like haar lippen, en hielp Leopardgaze een stukje overeind. "Innerghost?" Waarom had ze hem niet eerder opgemerkt. Ja, ze had zijn geur even geroken, maar die verder genegeerd. Maar dat hij zo dicht bij geweest was? Innerghost liet langzaam haar ijsblauwe ogen naar de vlam gekleurde kater glijden. Flamepath. Hij keek geheel verbaasd. "Wát? Is het raar dat ik lol maak met een kater?" Siste ze, terwijl ze Flamepath met ijskoude ogen aan keek. Ze beet nog wat andere zinnen terug, die zouden niet geheel gepast zijn. Waarom moest hij nou per se gekomen zijn. Net wanneer ze haar gedachten even had kunnen verzetten.

Zijn vuurrode pels werd verlicht door de zon die aan de hemel heerste. "Wát? Is het raar dat ik lol maak met een kater?" Siste zijn partner naar hem toe, waarna ze hem een ijskoude blik toewierp. Flamepath's ogen gleden even over de kater, wiens naam hij zich niet kon herinneren. De krijger leek zich te amuseren, maar hij zou de twee niet verder vermaken. Zijn amberkleurige ogen waarin eerst nog een warme blik stond te lezen, verkilde en een ijzige blik werd naar Innerghost gegooid. "Maar mijn liefste toch, natuurlijk mag je met een kater lol trappen." Miauwde hij kil, met een zware ondertoon. "Want dat is wat een partner hoort te doen." Een gebroken glimlach had hij op zijn gelaat weten te plakken waarna hij zich omdraaide en de struiken terug in kuierde. De poes mocht doen en laten wat ze wou, hem maakte het niet veel meer uit. Maar als ze echt van plan was dit spelletje te spelen, dan zou hij haar snel genoeg schaakmat zetten.

Het was bijna grappig hoe haar moment van geluk kon verdwijnen als sneeuw voor zon. Het was bijna ironisch hoe haar liefde kon veranderen in gevoelens van haar. Ze keek de rode kater aan met haar ijskoude blauwe ogen, die ooit liefdevol naar hem hadden gekeken, een dag geleden nog, toen hij in zijn nest lag, en de zwarte deputy tegen hem aan kroop. "Maar mijn liefste toch, natuurlijk mag je met een kater lol trappen." Innerghost vernauwde haar ogen. "Want dat is wat een partner hoort te doen." Innerghost weerhield zich zichzelf er van om emotieloos te gaan lachen. Enkel schudde ze ongelovig haar kop. "En wat een partner zeker behoort te doen is zijn partner van alles te verwijten zonder ook maar enige uitleg te geven," snoof ze terwijl ze Flamepath nakeek. Opnieuw liep hij weg van haar, en met de minuut werd haar woede groter en groter, maar ze bleef zich inhouden. Zij was deputy, en Flamepath was één van haar warriors. Niets meer, en niets minder. Ze kon niet geloven dat deze kinderachtige rodekater haar partner was geweest, of is?

Ergens was het best wel ironisch. De poes had nooit tijd voor hem, maar wel voor haar apprentice's en nu plots ook voor een andere kater? Waar dacht ze mee bezig te zijn? Hoezo had hij het recht niet om kwaad te zijn? Maar het was zij die ervoor koos om hun relatie te verstoffen, niet hij. En nu moest hij voor haar staan te springen en haar terug proberen te winnen? Dat idee kon ze algauw wegwuiven. Innerghost moest hem kennen, en dus ook weten dat hij niet zo iets ging doen, zeker niet waar andere katten bij waren. "En wat een partner zeker behoort te doen is zijn partner van alles te verwijten zonder ook maar enige uitleg te geven," De kater hielt halt en keek achterom, Innerghost bijna sarcastisch aankijkend. "Kom op, alsof je echt niet weet wat er gaande is. Je bent toch de machtige deputy? Hoe komt het dan dat je niet eens een simpele situatie als deze aankunt?" Vroeg hij op een gespeelde hoge toon, alsof hij het echt onschuldig bedoelde. "Je moet haar niet zo behandelen, Flamepath." Zijn ogen gleden terug naar de onbekende kater. "En waar denk jij je mee te bemoeien, hm?" Zijn amberkleurige blik versmalde wat en met een simpele zwiep van zijn staart gaf hij aan dat hij deze keer echt weg ging. "Ik hoef dit niet aan te zien. Doe maar verder met ... wat jullie ook bezig waren." Miauwde hij met gesloten ogen, terwijl hij zich weg van het tweetal baande. Tranen vulde zijn ogen, maar aangezien zijn rug gekeerd was naar de kattin, kon ze dit niet zien. En dat was beter ook, aangezien hij alles behalve wou dat de poes hem zo zag. Ze had hem toch al vervangen..

De rode kater stopte abrupt bij haar woorden en draaide zich om. Innerghost hief haar kop en keek hem recht aan. Ze liet zich niet over zich heen lopen, door niemand niet. "Kom op, alsof je echt niet weet wat er gaande is. Je bent toch de machtige deputy? Hoe komt het dan dat je niet eens een simpele situatie als deze aankunt?" Zijn gespeelde onschuldige toon liet haar enkel vol ongeloof haar kop schudden. Vervolgens reageerde Flamepath op wat Leopardgaze gezegd had. Innerghost kreeg nogal het idee dat Flamepath gewoon jaloers was. Pech, hij had het er zelf na gemaakt. "Ik ga hier niet verder op in, Flamepath. Ik begrijp het niet, en jij kunt blijkbaar niet als volwassen kat met mij het gesprek aangaan. Prima, dan hoeft het voor mij ook niet meer," sprak Innerghost. De woede en kilheid was uit haar stem verdwenen, het was nu kalm, ijzig kalm, en daar uit kon je halen dat ze serieus was, en het meende. "Ik hoef dit niet aan te zien. Doe maar verder met ... wat jullie ook bezig waren." En toen verdween Flamepath. Innerghost voelde een steek in haar hard en ging zitten. Ze kon het wel uit schreeuwen, huilen van puur verdriet. En tot haar grote verbazing rolde er ook daadwerkelijk een traan over haar wang. Ze draaide zich weg van Flamepath, maar bleef verder wel op de plek waar ze was. "Ik begrijp het echt niet... ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn, en ja... de laatste tijd had ik het wat drukker," de woorden waren niet specifiek naar Leopardgaze, maar hij mocht er opreageren als ze wou. Ze stelde zich niet snel kwetsbaar op tegenover andere warriors, maar Leopardgaze was niet meer gewoon een warrior. Hij was een vriend voor haar, en ze vertrouwde hem.

Het natte vocht over haar wang trok dieper in haar vacht, waardoor ze de traan voelde op haar blote huid. Ze stak haar nagels in de grond en haalde even diep, beverig adem. "Het komt wel goed, hij.. hij heeft gewoon even tijd nodig," miauwde Leopardgaze, en zijn stem gaf haar een rustgevend gevoel. De gevlekte kater had goede invloed op haar, dat was duidelijk. "Ik beloof je dat het goed komt, oké?" Innerghost gaf Leopardgaze een droevige glimlach. "Met mij komt het sowieso goed... Ik laat hem mij niet beïnvloeden. En wat tussen hem en mij betreft..? Nee, dat komt niet meer goed." Ze liet haar ijsblauwe blik naar zilverpelt glijden die langzaam in de lucht verscheen. Het begon donker te worden, maar echt terug naar het kamp wou ze nog niet. "Zullen we nog een stukje wandelen..? Misschien weten we nog wat te vangen," ze probeerde wat meer oprecht te glimlachen, maar zag er eerder vermoeid uit, al kon ze voor geen moment aan slapen denken.

Ze wist niet wat ze met de rode kater aanmoest, op dit moment was het gewoon beter om even niet aan hem te denken. "Laten we gaan lopen dan, van avondlucht kun je beter slapen, zeggen ze." Innerghost glimlachte naar de kater en knikte. Ze wist dat de deputy niet de hele nacht weg kon blijven van het kamp, dat zou niet bepaald een verantwoordelijke indruk geven. Dus in een omweg terug gaan naar het kamp kon wel. Ze ging haar nest sowieso niet verplaatsen voor die rode kater, dat mocht hij zelf doen. Wat, dat moest hij zelfs doen. Ze ging niet naast hem slapen, maar ze ging voor hem ook niet aan de kant. Haar staart zwaaide langzaam heen en weer, waar aan je zien kon dat ze niet blij was. "Dankjewel dat je bij me wilt zijn," miauwde ze opgeven moment door de stilte van het bos heen tegen de langharige gevlekte kater. Ze glimlachte oprecht, en probeerde haar negatieve emoties kwijt te raken.