It's so difficult

Innerghost glimlachte opnieuw bij de woorden van Leopardgaze. Het was grappig om je te bedenken dat de andere Clans Shadowclan zagen als monsters, misschien waren ze dat ook wel een beetje. Maar niet zo erg als ze dachten. Ook Shadowclan katten lachten wel eens, waren rustig en behulpzaam, en ook vriendelijk. Of gewoon even dromerig. "Ik heb de zilverpels altijd zo fascinerend gevonden, jij?" Innerghost volgde zijn blik naar Zilverpels. "Ik ook," murmelde ze. "Het zijn er zo veel, en dan te bedenken dat zij allemaal ooit hier hebben geleefd, net als ons omhoog gestaard," murmelde ze, haar blik er op houdend. Ze liet zich op de grond zakken en ging op haar rug liggen.

"Je haalt me de woorden uit mijn mond," reageerde Leopardgaze op haar woorden. Innerghost rolde zich om op haar rug en staarde omhoog, naar de sterren. De ene feller dan de andere. Waren de felle sterren de katten die hier kort geleden nog geleefd hadden? Had was een vraag die ze pas beantwoord zou krijgen wanneer zij zelf Starclan zou ontmoetten. En daar waren twee mogelijkheden voor, Leader worden, of sterven. "Alle overleden familieleden, iedereen die ooit in dit woud geleefd heeft. Heb je je nooit afgevraagd wie allemaal je familie is? Ik bedoel, er zijn zoveel generaties.." Innerghost keek op zij naar Leopardgaze. "Ik heb altijd één familie gekend, en dat is mijn zusje... en verder ben ik eigenlijk nooit echt bezig geweest met wie allemaal mijn familie was," miauwde Innerghost. "En jij dan?" Vroeg ze. Het voelde goed, gewoon een rustig gesprek, liggend in het gras, op een veldje, kijkend naar Zilverpels. Gewoon rustig, even los van alle zorgen.

Wie wist was Innerghost zelf ook wel niet volbloed Shadowclan. Ze kon haar ouders amper nog herinneren, behalve dat haar ouders haar verlaten hadden... voor zo ver zij wist. Haar was er nooit meer iets over verteld verder. Verder had Innerghost een fijne jeugd gehad, vriendjes, Queens die voor haar hadden gezorgd. "Mijn moeder en broertje, dat zijn de enige familieleden die ik goed ken." Innerghost keek Leopardgaze aan, ook niet zo'n grote familie dus. Maar dat had ze wel geweten. In een clan kende je elkaar, en wist je van elkaars families af. "Mij is verteld geworden dat ik een vader in Windclan heb, ik heb hem ooit eens gezien, maar hij interesseerde mij niet. Mijn familie is de Shadowclan." En zo greep een ijskoude klauw haar om haar hart. Hij was half-clan? Ze zweeg en staarde naar boven. "Ik zie je ook niet veel anders, je bent een goede warrior, net zo goed als de anderen. En je bent een super goede vriend," murmelde ze. Dat hij half-clan was, zou haar mening over hem niet veranderen. Ze gaf om Leopardgaze, hij was er voor haar, en een super goede vriend. Hem wou ze in geen mogelijkheid verliezen.

"Bedankt, je bent een van de eersten die snapt dat het de ouders zijn die de keuze maken en niet de kittens," miauwde de gevlekte langharige kater met zijn ijsblauwe ogen op haar ogen gericht, terwijl hij zachtjes glimlachte. Innerghost glimlachte terug. "De ouders kiezen er voor, zij zijn de schuldigen, de kittens staan daar totaal machteloos in, zij zijn onschuldig. Het ergste wat ik er aan vind is dat vaak de kittens er langdurig de dupe van zijn... zij worden gepest om wat de ouders gedaan hebben," zuchtte Innerghost. "Maar ach, lijk ik niet een beetje op een windclanner?" Innerghost keek wierp haar blik weer af van Zilverpelt en keek Leopardgaze aan met een vriendelijk lachje op haar gezicht. "Alleen maar in positieve zin," miauwde ze met een knipoog waarna ze haar blik nog even op hem rustige liet. Windclan katten stonden hoog op hun poten en waren vaak wat aan de magere kant, Shadowclan katten waren iets kleiner, maar breder gespierd. Leopardgaze stond hoog op zijn poten, was mooi gestroomlijnd, gespierd... Ze was zich ook bewust dat hij een fantastische warrior was. Hij kon goed vechten én jagen, vond ze. Net iets anders dan de andere warriors, maar wel even effectief, soms zelfs wat effectiever, naar haar mening.

"Mooi zo," grinnikte Leopardgaze. Innerghost grinnikte ook even. Wauw, het was geweldig hoe Leopardgaze haar mood weer helemaal kon bij brengen naar het positieve. Hij had zeker goede invloed op haar. "Ik mag dan wel nergens de beste in zijn, maar ik ben ook nergens de slechtste in." Innerghost glimlachte, "een prima warrior dus," miauwde ze met een grijns. "Jij bent gewoon een negenhonderdnegenenegetig poot die alles op één ding na kan," grijnsde ze met een knipoog. Waarschijnlijk wist hij al wat ze bedoelde. Het onderdeel springen.
"Zouden ze nu over ons waken, denk je?" Haar ijsblauwe ogen gleden weer terug naar Zilverpelt, de glimmende sterren in de lucht, Starclan warriors. "Ik geloof dat ze altijd over ons waken, dat ze er altijd voor ons zijn, al zijn we ons er niet geheel bewust van," miauwde Innerghost met haar blik op een grote, glimmende ster. Ben jij Soulpaw? Soulpaw was de apprentice die omgekomen was in het gevecht tegen de Terror Claws, tevens had Innerghost nog steeds verse littekens, en korstjes er aan over gehouden. Die trokken van zelf wel weer weg.

"Ik heb helaas niks weg van Skyclan katten." Miauwde Leopardgaze lachend. Innerghost lachte ook, "dat heb je ook helemaal niet nodig, je bent goed zoals je bent." "Maar hey, ik ging wel hoog, toch?" Ze grijnsde naar hem en knikte. "Ja hoog ging je zeker, dat maakte de klap waarschijnlijk ook zo hard," grinnikte ze. "En dát was jouw uitdaging, niet de landing," reageerde Leopardgaze. Innerghost lachte opnieuw. "Krijg je die de volgende keer," knipoogde ze. "Ik zal maar zo snel mogelijk gaan trainen, want de uitdaging zal snel genoeg komen," miauwde ze uitdagend.
Haar blik op de sterrenhemel gericht staarde ze naar één van de helderste sterren. De helderste sterren waren de nieuwste Starclan warriors. Misschien was die heldere ster Soulpaw wel, een apprentice die enkele dagen geleden nog gedood was door rogues. Innerghost liet haar kop weer op zij gaan en keek naar Leopardgaze. "We kunnen beter verder gaan, straks gaan ze zich nog zorgen maken," murmelde Innerghost die langzaam overeind kwam. Zo lang uit het kamp blijven was niets voor Innerghost, zonder iets aangegeven te hebben aan Shrewstar.

Hoe vervelend het ook was, maar aan alle fijne momenten kwam een einde. Dit keer was het zij zelf die de knoop door hakte, al waren het meer haar verantwoordelijkheden. Innerghost hief zich zelf overeind en haar blauwe ogen vonden nog even de zilverpelt boven hun. Haar blik afgewend keek ze naar Leopardgaze. "Goed," begon hij. "Zin in een kleine uitdaging?" Haar lippen krulden zich op tot een grijns op haar gelaat. "Altijd," miauwde ze met een zwaai van haar staart, hem aankijkend met een afwachtende blik in haar ogen.

"Wie het eerst terug is in het kamp?" Was zijn uitdaging. Innerghost lachte en zwaaide met haar staart, terwijl haar uitdagende, ijsblauwe ogen de zijne vonden. "Ik moet je wel waarschuwen.." miauwde hij zoetjes, "Ik ben heel snel." Innerghost grijnsde. "Dat zullen we wel eens zien," snorde ze speels, terwijl ze hem een por gaf. "Één..." begon ze, haar spieren aanspannend. "Twee..." haar blik vond opnieuw de zijne, en met een knikje zei ze; "Drie!" Ze voelde zich zo vrij als een zorgeloze kitten, gewoon wat ouwehoeren met haar beste vriend! Stoeien, wedstrijdjes, gewoon naar de sterren kijken. Perfect.

Innerghost keek over haar schouder, terwijl haar poten over de grond heen denderden. Dat was niet een geheel slim plan. Door het achterom kijken vertraagde haar pas wat, en merkte ze op dat Leopardgaze dichter bij kwam. Sowieso was Innerghost niet de aller snelste. Zeker niet de langzaamste, maar rennen was niet haar meest sterke punt. Wel voelde ze zich zo vrij als een vogel, en het voelde goed, de wind strijkend door haar dikke zwarte vacht. Ze maakte een sprongetje, in de hoop zo voor op te blijven, maar ze merkte dat Leopardgaze al bijna naast haar rende...

Hij begon haar langzaam aan in te halen en een speelse grijns speelde op zijn gezicht toen hij naast haar rende. "Zeg, begin je moe te worden?" Miauwde hij, zelf half hijgend. Ze was best snel, maar dat mocht ook wel voor een poes zoals haar. Ze was een sterke warrior en een loyale deputy voor de clan, natuurlijk kon ze rennen! Hij probeerde met alle macht sneller te rennen, maar het lukte niet meer, zijn spieren begonnen zelfs al pijn te doen maar hij behield die grijns. Alsof het allemaal makkelijk voor hem was, wat het natuurlijk niet was. Rennen mocht hij dan wel gekregen hebben van zijn windclan genen, maar die gestroomlijnde en stevige genen die hij van Riverclan en Shadowclan had gekregen zorgden er ook weer voor dat hij wat vertraagd werd. "Ik zou nooit het tempo van een windclankat kunnen volhouden," Grinnikte hij.

"Zeg, begin je moe te worden?" plaagde hij haar speels, enkel hijgde hij zelf ook. Innerghost zette een grijns op en probeerde toch weer een pasje sneller te gaan, enkel ging dat niet. Ze was snel, maar niet de snelste. "Echt niet," loog ze, wetend dat Leopardgaze dat ook wist, daarom zag ze het kwaad er ook niet in. Nee, écht liegen zou ze nooit doen, maar speels bedoeld als dit kon geen kwaad. De tonatie zei ook gewoon dat het genept was. "Ik zou nooit het tempo van een windclankat kunnen volhouden," grinnikte hij. Innerghost grinnikte ook. "Maar goed ook, anders ben jij straks ook een skinny-bone zoals zij," plaagde ze hem. Ze probeerde nog een keer een sprintje te trekken, maar het mislukte, en haar pas werd langzamerhand toch gewoon langzaam. Intussen kwamen ze bij het kamp aan, nou ja, ze waren er bijna, maar Innerghost vertraagde haar tempo. "We zijn er," miauwde ze. Het zou haar niet verbazen als Leopargaze gewonnen had.

OOC: I think Leopardgaze won? :3