~Ganzenopdracht~ Lost my brains?

Het was vroeg in de ochtend en een waterig zonnetje wekte Silverthorn, die onder een armzalige plant had liggen slapen. Ze gaapte wijds en strekte zich spinnend genietend uit. Ze voelde in al haar botten dat dit een bijzonder prettige dag zou worden. De geur die haar tegemoetkwam was niet alleen de geur van de ochtend, maar ook de geur van het stuk vlees dat naast haar lag. Ze grijnsde haar gelige tanden bloot. Afgelopen nacht had ze geluk gehad en meer prooi weten te vangen dan ze op kon en dus had ze nu nog een lekker stukje ontbijt aan haar voeten liggen.

Toen ze het laatste stukje vlees had weggewerkt, drong plots de geur van een vreemde kat haar neusgaten binnen. Op haar hoede stond Silverthorn op en liep ze voorzichtig in de richting van de geur. De wind stond haar kant op, dus de kans was klein dat de vreemde kat haar zou ruiken. Toen kreeg ze hem in het zicht. Behoedzaam bleef ze tussen de beknopte takken staan. Het was een kater, en die kater – Silverthorn kromp even in elkaar. Dat zag er niet goed uit! De kater leek te vallen, rolde naar beneden en raakte een steen. Instinctief wilde Silverthorn de kater helpen, maar ze besloot niets te doen, want wie weet wat voor kat het was. De kater bleek moeite te hebben met opstaan, maar nog steeds durfde Silverthorn niet dichterbij te komen.

‘Huh?’ hoorde ze de kater zeggen. ‘Waar ben ik? Ik was net nog op de schoot van mijn bazin toch? Hebben ze me uit huis gezet?’ Het klonk Silverthorn als wartaal in de oren. Had hij zijn kop vast heel hard gestoten. Silverthorn bleef even toekijken, ze voelde medelijden voor de verwarde kat, maar ook wantrouwen. Ze besloot echter naar hem toe te gaan toen ze zag hoe hij hopeloos op een hoopje bladeren ging liggen, misschien wel de wanhoop nabij. Langzaam liep Silverthorn naar de kater toe. ‘Hé,’ zei ze zacht en zo vriendelijk mogelijk. ‘Alles goed?’

De kater schrok van haar, en niet zo’n klein beetje ook. Silverthorn schrok er zelf ook van en stopte abrupt met lopen. Al haar spieren waren gespannen, klaar om weg te sprinten als de kater tegenover haar rare sprongen zou maken. Maar die leek niet uit op een aanvaring: ‘Blijf op afstand, doe me niks!’ riep hij, terwijl hij van haar wegsprong. Ze zag hoe hij wankelde en wilde hem instinctief opvangen, maar besefte weer dat hij jonger en sterker was dan zij en als hij haar hulp niet kon waarderen, dan moest ze op haar hoede zijn. Voor je het weet kon je een klauw in je ogen hebben. ‘Rustig, rustig!’ zei Silverthorn, in een poging de verwarde kater te kalmeren, die inmiddels zijn pootjes voor zijn ogen had geslagen. ‘Ik doe je niks, echt niet. Haal die pootjes weg en kijk me aan,’ zei ze dwingend. ‘Ik ben maar een arme oude poes, ik wil je alleen maar helpen. Kan ik je helpen?’ Ze wilde een stap naar de kater toe doen, maar bedacht zich en bleef staan, wachtend tot de kater zich had herpakt en antwoord kon geven.

Silverthorn staarde de kater aan. Ze was zich daar zelf niet heel erg bewust van, maar de kater was zich daar waarschijnlijk ook niet bewust van, want hij staarde haar ook aan en leek zich toen iets te beseffen. Silverthorn keek hem nog altijd afwachtend aan, met een vriendelijke blik op haar gezicht, die ze nog iets vriendelijker probeerde te krijgen toen ze merkte dat de kater zich wat ongemakkelijk voelde. Hij merkte op dat hij zich een beetje schaamde en Silverthorn glimlachte naar hem. De kater glimlachte ook en verontschuldigde zich. Hij stelde zichzelf voor als Sid.

‘Aangenaam Sid,’ zei Silverthorn vriendelijk. ‘Ik hoop dat je nu in orde bent, volgens mij was het een lelijke smak die je maakte. Ik heet trouwens Silverthorn, maar je mag me Silver noemen, als je dat makkelijker vindt.’ Ze ging wat ongemakkelijk zitten. Ze had het gevoel dat ze hier niet meer zoveel kon doen, maar aan de andere kant wist ze niet zeker of ze de kater hier zomaar achter kon laten. Wat als hij zo dadelijk ineens een terugval kreeg en weer zijn geheugen kwijt zou raken?