To Kill a Mockingbird

Blossompelt lag uit te rusten op een tak in een boom, haar ogen waren half gesloten en ze maakte rustig ontspannen geluiden. Ze had net twee mooie vogels met blauwe veren op hun rug gevangen. Ze zagen er mooi uit, bijna wou ze de vogels niet vangen maar ze wou nou eenmaal jagen voor de clan. Beide vogels had ze even veilig weggelegd en besloot even rustig in de boom te gaan liggen. Ze keek tevreden naar beneden en luisterde. Het was een mooie dag en er waren veel vogels. Blossompelt hield van mooi gekleurde veren, het meest van rode, oranje of hele witte. Blossompelt spinde en draaide even op haar zij. De zon had het een lekkere warmte gegeven in het bos. Ze snorde even en toen ze wou gaan opstaan zag ze het. Een grote grijze vogel die wat rustigs had, iets heel rustigs maar hij zag er groot en best wel gezond uit. Buiten zijn grijze vederdek had de vogel een witte borst en een mooie donkergekleurde zwarte snavel. Blossompelt ging goed staan en keek naar de afstand, het verschil was drie sprongen afstand. Blossompelt wou het wel wagen maar de vogel zou dan al weggevlogen zijn. Volhardend als ze was nam ze een voorzichtige aanloop om dan snel op de eerst volgende tak te springen. Ze zag de vogel zich omdraaien maar tegen die tijd was ze bezig met de tweede sprong. De vogel spreidde zijn vleugels en maakte zich klaar om snel weg te vliegen. Toen was Blossompelt bezig met de derde sprong. De vogel leek bijna gevangen te zijn maar vloeg nog net op tijd weg. Blossompelt landde op de tak en de vogel vloog weg. Blossompelt stond daar op de tak met een halve glimlach te kijken naar de vogel die sierlijk wegvloog, veilig en mooi.

(open voor iedereen)

Ravemoss begaf zich zonder al te veel moeite over de takken. De zon was warm vandaag, maar het dichte bladerdek zorgde voor genoeg beschutting en dus verkoeling. Zo zou hij het niet te snel te warm krijgen. Ravemoss had destijds goede technieken van zijn mentor geleerd. Zeker als het ging om jagen. Hij schatte de afstand tussen hem en een tak beneden zich in voordat hij zich met een soepele draai liet vallen. Zijn poten vingen zonder moeite de klap op en het enige wat je had kunnen horen was het doorbuigen van de tak en de bladeren daaraan. Hij liep nu wat lager, maar nog steeds een behoorlijke hoogte boven de grond. Hij draaide wat met zijn oren in de hoop iets van geluiden op te vangen. Behalve de zingende vogels en de wind die door de takken woei waren er geen andere geluiden die erop duidde dat er prooi in de buurt was. Hij zette zijn lichaam weer in beweging en begon in een rustig dribbeltempo over de takken te lopen. Ondertussen hield hij zijn oren gespitst op mogelijke aanwijzingen van prooi.
Vaag ving hij het geluid van gespin op. Hij rook even aan de takken in zijn buurt en constateerde dat een van zijn clangenoten hier al was geweest. Hij kon een andere richting kiezen, misschien dat daar wat prooi was, maar hij kon ook het geurspoor volgen. Hij koos voor het laatste. De geur was duidelijk van Blossompelt. Terwijl hij zich soepel voortbewoog haar richting op, hoorde hij verderop het gefladder van vleugels en de noodkreten van een vogel. Vrijwel gelijk stopte hij met lopen en stond doodstil. Hij wilde tenslotte niet degene zijn waardoor Blossompelt een prooi zou mislopen. Hij tuurde door het bladerdek en zag de vogel haastig er bovenuit vliegen, weg van zijn achtervolger. Wat teleurgesteld keek hij de vogel na. Hij had gehoopt dat Blossompelt hem zou hebben gevangen. Hij wachtte nog heel even af ze niks verder van plan was en vervolgde daarna zijn weg naar haar. “Hey Blossompelt!” Ravemoss glimlachte haar tegemoet terwijl hij op dezelfde tak als de hare sprongen. “Heb jij al wat gevangen?” Hijzelf had alleen nog een ekster gevangen. Gelukkig was de dag nog vroeg en zaten ze midden in groenblad. Dat genoeg eten betekende! Gisteren had hij wel een succesdag gehad, maar ach… het kon niet elke dag zo goed gaan! Gelukkig was er nog meer dan genoeg tijd tot de avond. Hij ging zitten en krulde zijn staart om zijn lichaam. De zon die zich een weg door het bladerdek had gebaand scheen warm op zijn vacht. Tevreden sloot Ravemoss voor een moment zijn ogen. Iets bij zijn staart kietelde. Hij draaide zijn kop om te zien wat het was en zag dan een kleine teek op weg naar zijn huid was. Hij schudde een paar keer met zijn staart een likte daarna de plek waar het beest zojuist nog had gezeten. Gelukkig was hij nu niet meer te zien, maar voor hetzelfde geldt had dat rotbeest zich aan hem vastgezogen. Die teken waren toch wel een heel vervelend ding van groenblad!

“Hey Blossompelt!” het was Ravemoss. Hij glimlachte terwijl hij op dezelfde tak als de hare sprongen. “Heb jij al wat gevangen?” Blossompelt draaide zich om en keek vriendelijk "Twee vogels, de derde is me net ontsnapt, heb jij een goede jacht tot nu toe?" vroeg ze. Ze sprong naar een andere tak en keek om. "Wil je soms wortel schieten? We kunnen ook praten tijdens het jagen." Blossompelt sprong naar een tak iets verder en ging iets sneller. Ze zette zich om de zoveel seconde af om op een andere tak te springen. Ze stopte en onderzocht de omgeving. De kaart in haar geheugen gaf aan waar ze was en ze zocht even snel naar een doelwit. Verderop zaten enkele vogels op dezelfde hoogte. Ze klom snel iets hoger. Ze wachtte echter soms een beetje, Ravemoss was een goede kat die zou het vast niet erg vinden dat zij vooruit ging. Blossompelt zat nu een tak hoger dan de vogels en begon voorzichtig te sluipen. Kijkend naar de vogels op de tak, normale vogels maar ze zagen er goed uit. Voorzichtig sloop Blossompelt verder ze probeerde zo min mogelijk geluid te maken. Blossompelt had de glimlach nog steeds op haar gezicht. Ze telde in gedachte af terwijl ze naderbij kwam. Haar ogen onderzochten snel de omgeving. De vogels waren nu heel dichtbij en Blossompelt kon ze nu heel erg goed zien. Ze wachtte nog even af en slikte. Haar poten gingen naar achter toen zette ze zich af en sprong. De vogels zagen haar nu pas aan komen. Twee zaten er redelijk dicht bij elkaar dus ze had zeker beet. Ze belande op de tak en haar klauw op de vogel. Ze had hem vast en maakte er snel een einde aan. Ze hield er niet van als katten of prooidieren lang moesten lijden. Tenzij ze te genezen waren dan zou ze hun in die staat laten. Alleen dit was een prooidier en nu clanvoer. Ze pakte de vogel in haar bek en ging naar de grond. Ze groef met haar nagels bij een boomwortel. Een klein gat had ze na een paar seconden en legde de vogel daarin, gooide daar was mos van rond de boom in en gooide eht dicht op een klein stukje na en daar stak een plukje mos omhoog uit de grond. Ze glimlachtte en keek om zich heen, "Ravemoss! Ik ben hier beneden!" riep ze vrolijk, ze hoopte maar dat ze hem niet had gestoord dat zou aardig onbeschoft zijn.

Hij knikte goedkeurend. Blossempelt had wel een goed begin van de dag gehad. “Nee, eigenlijk helemaal niet. Of ik kan de prooi niet vinden of het is met net te slim af.” Hij zuchtte even. Hij baalde eigenlijk behoorlijk dat het zo slecht ging. Opnieuw dacht hij terug aan zijn eerdere gedachte; de dag was nog vroeg. Er was nog genoeg tijd. Hij knikte. In wortel schieten had hij zeker zin! Misschien dat het wat afleiding bood! Wel moest de clan eerst gevoed worden, wat betekende dat hij eerst door moest met jagen om wat meer prooi te krijgen. Blossompelt ging voorop en verhoogde het tempo. Ravemoss ging zonder al te veel moeite met het tempo mee en koos voor de takken die hoger boven haar waren, waardoor hij op Blossompelt keek. Hij zorgde ervoor dat er genoeg afstand tussen hen in kwam en met zijn ogen zocht hij de takken af, opzoek naar prooi. Instinctief voelde hij dat er in de buurt iets bewoog. Zonder geluid te maken draaide hij zijn kop en maakte zijn ogen tot spleetjes. Even wierp hij een blik op Blossompelt. Ook zij had de vogels gezien. Hij volgde Blossompelt in haar ritme, zodat ze samen als een bewogen en er niet meer geluid dan anders zou worden gemaakt. Terwijl zij voortsloop hield hij zich stil op een aantal takken boven haar. De twee vogels zaten dichtbij elkaar, dus zij zou in elk geval beet hebben. Als de vogel nou zijn kant op zou vliegen, dan kon hij zonder al te veel moeite zich op de vogel laten vallen. Blossompelt had haar zet al gedaan en succesvol een vogel te pakken gekregen. Nu was het de beurt aan Ravemoss. Terwijl de vogel haastig zijn weg door het bladerdek zocht versnelde Ravemoss zijn tempo. Ze vogel vloog zijn onder zijn tak door en draaide net zijn kopje om te zien welke schaduw over hem heen viel. Op het moment dat het vogeltje Ravemoss in het oog had gekregen hij zijn klauw het nekje gebroken, waardoor het lijfje nu slap in zijn bek bungelde, maar Ravemoss had nu tenminste wel weer een extra aanvulling voor de hoop verse prooi! Hij liet zich van de ene naar de andere tak naar beneden vallen. Opzoek naar enige tekens van Blossompelt. Haar stem vulde al snel het bos. Terwijl hij zich langs de stam een weg naar beneden zocht, antwoordde hij haar roep. “Fhier ben pfik!” Praten ging niet al te gemakkelijk wanneer je een vogels tussen je kaken moest dragen. Hij had hem ook gewoon naar beneden kunnen laten vallen, maar dat vond hij zonde van het diertje. Wie weet zou het vlees er wel minder van gaan smaken, nee dat wilde hij niet op zijn geweten hebben! Ook hij groef een gat en legde daar de prooi in. Nadat deze keurig begraven was keek hij Blossompelt aan. “Weer een prooi rijker!” Zijn staart zwiepte tevreden heen en weer en zijn ogen zochten de omgeving af. De warmte aarde onder zijn poten voelde fijn maar ook wat vreemd. Hij was veel meer gewend aan het gevoel van de boomschors onder zijn pootkussentjes. Dit was zo zacht en korrelig. Hij zakte door zijn voorpoten en wreef het zand in zijn vacht. Terwijl hij rolde kwamen kleine stofdeeltjes vrij waardoor de zonnestralen duidelijk zichtbaar werden.

(sorry voor late reactie, andere post zal beter zijn en morgen heb ik vet veel tijd!)

“Fhier ben pfik!” riep Ravemoss. Ook hij groef een gat en legde daar de prooi in. Nadat deze keurig begraven was keek hij Blossompelt aan. “Weer een prooi rijker!” Zei hij. Blossempelt glimlachte. "Ik had je niet opgemerkt, ik was te gefocused op de vogels" Blossempelt zag hem spelen met het zand en ze zuchtte. "Alweer moe?" grapte ze. Blossempelt liep richting een boom klom weer omhoog. Ze keek naar Ravemoss, als ze nog 1 vogel had dan had ze wel genoeg gejaagd voor vandaag. Ze keek naar Ravemoss en riep "Ravemoss kom naar boven, tenzij je met het zand wilt blijven spelen" ze sprong snel naar een andere tak en toen weer. Ze ging opzoek naar een vogel om te vangen. Ze keek goed en snel om zich heen speurend naar een vogel, een muis of wat dan ook. Snel sprong ze verder en ging op zoek. Ze zag kleine vogeltjes die te dun waren, ze zag vogels die te snel waren maar geen goede prooi. Ze sprong naar beneden om te poot de rest af te zoeken. Ze wou weten of Ravemoss haar volgde en draaide zich snel om. Ze zag niemand, of nog niemand. In ieder geval liep ze weer door afspeurend naar een prooidier. Na enkele minuten lopen had ze nog steeds geen goede prooi gevonden. Uiteindelijk ging ze even zitten en verderop streek er een grijze vogel neer met een witte borst en een kleine zwarte elegante snavel. Het was die vogel weer. Ze stond snel op en wachtte voorzichtig. Ze zette een stap en de vogel keek haar aan, ze zette nog een stap en de vogel opende zijn snavel. Ze sprong en de vogel sloeg zijn vleugels uit. Ditmaal had de vogel te laat gereageerd en Blossempelt greep hem vast en brak de nek. "Jij ontkomt me niet meer," Een veer dwarrelde neer op de grond. Bovenhaar zaten enkele andere vogels. Ze vloekte binnensmond toen de vogels vuurde en wraak namen voor hun kameraad. Blossempelt blies boos en probeerde het weg te schudden. Ze vloekte nogmaals. De vogels hadden hun behoefte uiterlijk daar gedaan. Vogeluitwerpselen gewoon ranzig. Ze veegde het snel af aan de boom. Er bleef echt een beetje zitten op haar schouder wat ze niet in de gaten had. "Wacht maar! Op een dag grijp ik jullie hiervoor! Hoe zouden jullie het vinden als ik dat boven jullie zou doen!" Ze zag het al voor zich en begon te lachen.