Under the blossom tree.

Onderwerp: Under the blossom tree. do 24 maa 2011 - 23:16

Met sierlijke stappen liep Ivypaw het Bloesembos in. Haar favoriete plek al sinds ze een kitten was. Ze had de plek als kitten ontdekt toen ze er van door was gegaan. Ze was nooit een brave kat geweest, altijd kreeg ze straf of deed ze iets fout. Ze was dan ook dolblij toen ze apprentice werd en van haar moeder weg mocht, zodat ze erop uit kwam. Ze kende nog niet veel katten van haar clan. Die ze overigens wel graag wilde leren kennen. Haar sierlijk gevlekte viel op tussen de roze bloesems. Maar het kon haar nu weinig schelen. Ze was altijd trots geweest op haar vacht. De nog kleine kat, zag er tenger en zwak uit. Haar moeder had dan ook niet veel vertrouwen in het feit dat ze graag krijger wilde worden. Maar Ivypaw had erop gestaan. Ze ging zitten onder een bloesem die in zijn eentje op een gras veld stond. Iets verder weg van het bos waar de vele andere bomen stonden. Haar staart zwiepte heen en weer terwijl ze om zich heen keek. Even ging de vraag, of ze hier wel mocht zijn, door haar hoofd. Maar deze verdween al snel toen ze een muisje zag bewegen en ze er van haar instinct op af moest.

- Oeee :3 Mooie avatar! -

Het Bloesembos droeg zijn naam met net zoveel eer als het zijn bloesem droeg. Featherpaw snorde tevreden terwijl hij door het Bloesembos liep, op zoek naar niets dan rust en de blauwe lucht, die strak en helder was als hij zijn blik naar boven liet glijden. Featherkit had ervan gedroomd om vrij rond te mogen dwalen over dit territorium, al had hij het nooit echt kunnen doen. Zijn moeder had altijd streng toezicht op hem gehouden, weigerde hem het kamp uit te laten gaan. Misschien had dat nu wel impact op zijn houding; hij hield van spontane acties en reageerde vaak impulsief. Featherpaw hield ervan te lachen, grapjes te maken. Serieus zijn ontbrak nog wel eens in zijn pakket. Hij liet niemand echt dichtbij zich, gebruikte zijn humor en sarcasme om anderen op een veilige afstand te houden. Misschien zou hij ooit nog een echte vriend vinden, iemand die hij volkomen kon vertrouwen, maar ja, met Starclan wist je nooit. Al die gedachten fladderden door zijn kop terwijl hij door het bos stapte. Hij besteedde er niet zoveel aandacht aan; daar waren de slapeloze nachten immers voor! Overal om hem heen waren geuren, van prooi, van bloesem, van katten.. Wacht, prooi? Prooi! Muis! Featherpaw keek snel op, zag een muisje bewegen. Daar moest hij achteraan! Snel rende hij achter de muis aan. Hij had nog geen mentor en kon nog niet goed sluipen en jagen; toch wilde hij het proberen. Met nogal veel lawaai achtervolgde hij het toch al opgeschrokken dier, dichterbij, dichterbij.. tot.. 'Auw!' miauwde hij, enigszins geschrokken. Daarna schoot hij in de lach; echt iets voor hem, tegen iemand anders opknallen van Skyclan. 'Sorry! Ik had je niet gezien,' lachte hij naar Ivypaw, niet gemeen bedoeld. Hij kende haar alleen van naam, verder niet. Hij hoopte dat ze het hem niet erg kwalijk zou nemen en er gewoon om zou kunnen lachen. 'Nogmaals sorry als ik je prooi nu weggejaagd heb,' verontschuldigde hij zich.

Ivypaw ging door haar poten en met haar buik bijna op de grond sloop ze naar het muisje toe. Haar poten klonken voor de muis als een stampende olifant. Ivypaw was dan ook niet echt goed in jagen zonder een mentor die het haar kon leren. Toen ze vond dat ze dichtbij was sprong ze overeind en achtervolgde het muisje. Dit ging goed tot ze tegen iemand opbotste. Ze schrok op uit haar achtervolging. "Auw!" miauwde ze verontwaardig toen ze met haar kont op de grond stuitte. Ze schudde haar hoofd verward, krabbelde overeind en richtte dan haar blik op het dier waar ze tegen aan was gebotst. Het was een kat, van de Skyclan. Hij leek van haar eigen leeftijd. En opeens herkende ze hem. Ze had hem wel eens in het kamp gezien. Het was Featherpaw, een kater en inderdaad van haar leeftijd. Een maand jonger. 'Sorry! Ik had je niet gezien,' lachte Featherpaw. Ivypaw glimlachte kort. "Maakt niet uit hoor, ik lette niet op." miauwde ze tegen hem. Niet veel later bood hij zijn excuses opnieuw aan dit keer voor het weg jagen van haar prooi. "Nogmaals, het maakt niet uit. Ik had hem sowieso niet te pakken gekregen. Ik ben veelte luidruchtig." zei ze tegen hem. "Ik kan niet wachten tot ik een mentor krijg!" het kwam er enthousiast uit. Ze ging zitten en zwiepte haar staart heen en weer terwijl ze Featherpaw bestudeerde.

@Dankjee ;D

Hij keek naar Ivypaw, naar haar vacht met een druk maar mooi patroon. Gelukkig vond ze het niet erg dat hij alles een beetje verpest had, dus dat kwam wel goed. Featherpaw hoorde verder weg de pootstappen van de muis nog, allang buiten bereik. 'O, ik ook! Ik wil echt een mentor, dan kan ik eindelijk fatsoenlijk jagen!' riep hij enthousiast uit. 'Wie zou jij als mentor willen? Duststar is waarschijnlijk heel goed, maar die krijgt echt niemand als mentor.. Misschien krijg ik Moonclaw, m'n zus als mentor,' begon Featherpaw. Ja, hij kon ontzettend veel praten, dat had hij wel vaker. Soms was het irritant, vooral als hij op rustige katten stuitte die gek van hem werden. Zelf had hij er totaal geen last van; Featherpaw was druk en dol op humor. Hij likte zijn vacht even recht, die door de war was gegaan door het vallen net. Niet dat hij zo ijdel was, maar het viel hem nu in één keer op. Hij zuchtte even. 'Ik heb echt zin in de ceremonies! Ik bedoel, Duststar heeft het zo druk, zal hij wel tijd hebben om voor ons allemaal een mentor te vinden?' dacht Featherpaw hardop. Hij zweeg even, dacht weer na en wachtte even of Ivypaw nog iets leuks te melden had. 'Hé, ik weet wat! Laten we proberen die muis te vangen, dan kunnen we gelijk oefenen en dan zijn onze mentors misschien wel blij dat we al wat kunnen,' opperde hij vrolijk als altijd. Waarom niet? Trouwens, het was best gezellig.

Onderwerp: Re: Under the blossom tree.