{Nimblepaw} Nightfall

De dag brak al gauw aan. Het licht van de opkomende zon gluurde al door de ingang van de nursery heen en viel zo nu en dan over zijn neusje. Binnenkort zou hij het hier aan verlaten en dan zou hij eindelijk in de apprentice den gaan intrekken. Eindelijk de plaats waar hij thuishoorde! Want nu kwam hij veels te groot en te oud om bij deze kleine kits te blijven slapen. Brokenkit gaf zijn vacht vlug enkele likken en trippelde blij naar buiten. De zon kwam op en dat gulde de hemel in duizenden verschillende kleuren. Brokenkit staarde verbaasd naar het fenomeen. Zijn slingerde te reden heen en weer. Op een rustig tempo wandelde hij naar zijn toekomstige den om een vriendin op te gaan zoeken. Terwijl hij op zijn passen lette dat hij niet struikelde stak hij zijn zwart-wit kopje door de ingang. Nimble, ben je hier?" Voorzichtig miauwde hij met zijn nogal piep stemmetje. Als hij voorzichtig praatte was dit er eigen aan. Hij haatte het wel een beetje.

nimblepaw only

Het was nog ochtend, en Nimblepaw lag nog heerlijk te slapen op haar gebruikelijke plaatsje. Ze lag languit op haar rug met haar poten als een zeester om zich heen. Langzaam maar zeker werden er wat apprentices wakker om te gaan trainen, maar daar werd Nimble niet wakker van. Het was een klein, hoog, piepend stemmetje dat haar oor prikkelde, liet bewegen en haar wakker maakte. Met slaperige oogjes keek ze om zich heen en ze draaide haar stijve nek om naar de ingang van de den. Ze kneep haar ogen fijn om te zien wie daar stond, maar toen ze het eenmaal zag, herkende ze de kater meteen. Ze stond op, rekte zich snel uit en rende naar de ingang. "Hee!" zei ze vrolijk, blij haar vriend na een hele lange tijd weer te zien. "Hoe is het knullemans?"

~ Knullemans :'D

Algauw kwam er beweging ergens in de den en toen zag hij haar. Een glimlachje stond al op zijn snoet toen hij de rode poes zag. Hij had haar lange tijd niet gezien en hd haar best gemist als hij eerlijk was. "Hee Nimble! Kijk, ik kan al overeind blijven staan zonder te vallen. Ik zal de beste apprentice worden die Thunderclan ooit gezien heeft!" Uit z'n enthousiasme wilde hij graag laten zien dat hij overeind kon blijven tijdens het lopen, maar besefte toen dat hij het wel eens kon tonen als ze buiten waren. Hij keek de poes met glinsterende oogjes aan. "Hoe gaan de trainingen met Snowdrop? Ik wil haar graag terug zien. En ik ben blij dat ik jou eindelijk ook nog eens kan terug zien!" Zijn woorden zaten vol enthousiasme en dat liet hij duidelijk merken.

Laatste inspi van de dag ;3

Nimble bleef inderdaad verbaasd kijken toen ze zich realiseerde dat Broken helemaal zelfstandig kon blijven staan. "Wauw, wat onwijs goed!" Ze had verwacht dat wat zou verbeteren, maar stiekem had ze er nooit volledig vertrouwen in gehad dat Broken een goede apprentice kon worden. Maar daar leek het nu wel op. "Hahaha, ja, als je goed je best doet dan ga je zéker de beste worden! Als je maar niet beter wordt dan ik," knipoogde ze naar hem. "Hmm, bij mij gaat het een beetje lastig," ging ze verder. "Snowdrop is ngo steeds gewond, dus er gaat overlegd worden of ik tijdelijk een andere mentor kan krijgen. Nu train ik mezelf heel veel, maar dat gaat natuurlijk nooit zo goed en snel als met een mentor. Dus met een vervanger blijf ik op schema."

Hij was dolblij dat het hem eindelijk lukte om te lopen. Wat het blijven staan betrof verloor hij zo af en toe nog eens zijn evenwicht maar ook dit leek nu nog onder controle te zijn. Broken snorde bij het compliment maar trok daarna speels zijn lippen op. "Wacht maar tot ik warrior ben. Dan wordt ik de allerbeste warrior die er is!" Hij wilde zijn poot optillen om hem vlug enkele likken te geven totdat hij zijn evenwicht nogal verloor en op zijn zij viel. "Oeps." Hij vond het niet eens zo slecht meer als hij zijn evenwicht weer eens verloor. Hij vertrouwde Nimble genoeg, en daarbij was hij ook niet bang meer voor die kleine pestkopjes uit de nursery. Hij zou binnenkort apprentice gaan worden en dan was hij eindelijk weg bij die pestkoppen. Hij snorde tevreden bij de gedachte.

Eht flut~

Nimblepaw glimlachte breed. "Dat weet ik wel zeker. Met jouw vastberadenheid moet alles lukken." Ze gaf de kitten een lieflijk likje over zijn kop, en ze gaf hem een zetje in de juiste richting toen ze merkte dat hij omviel. "Heb je misschien al zin om wat dingen te leren? Ik kan je laten zien hoe je kleine prooien vangt." Ze had ook willen voorstellen om hem te leren boomklimmen, maar dat was misschien iets voor later, als zijn evenwicht wat meer in orde was.

Hij was blij dat hij eindelijk een beetje normaal had leren lopen. Dat was duidelijk aan zijn gezicht op te merken die glinsterde van blijdschap. Hij mocht nog wel wankel zijn maar daar zou hij vast niet zoveel problemen mee hebben als de kits in de nursery die hem nog steeds een beetje uitlachten. Maar hij had zichzelf geleerd om die domme pestkopjes te negeren. Dat zou het beste voor hem zijn en dat merkten zij ook op. 'Heb je misschien al zin om wat dingen te leren? Ik kan je laten zien hoe je kleine prooien vangt.' Hij sprong heel te reden in de lucht. "Ja! Ja ja." Hij wankelde nog steeds een beetje op zijn poten van de sprong, maar deze keer wist hij zich in evenwicht te houden met zijn staart.