Sparkles

Zacht gespetter, druppeltjes die als gebroken glas rondvlogen. Zacht geruis van de wind door de bladeren en een spel aan schaduw en zonnevlekken op de grassige bodem. Zijn poot raakte het water opnieuw met als effect steeds verder uitrekkende kringen op het eerst zo spiegelgladde oppervlak. De witte kater lachte opgewekt en draaide zijn kop weg om te voorkomen dat het water in zijn ogen spetterde. Het was nog vroeg in de ochtend; de zon was net boven de horizon uitgestegen om het landschap met haar stralen te strelen en begon langzaam verder omhoog te kruipen. Het zachte briesje koelde de omgeving weer af, wat nu voor een nog wat frisse lucht zorgde. Spoedig zou de temperatuur echter oplopen; in Groenblad waren de middagen al warmer dan de ochtenden en de avonden, alhoewel hij die liever had. Zijn witte vacht had nu niet bepaald het meest verkoelende effect, zeker niet als je er rekening mee hield dat hij het snel warm had. Featherpaw had een grote glimlach op zijn gezicht, blij als hij was dat ook deze dag weer zonnig begonnen was, vrolijk enkel om het feit dat de bomen weer blad begonnen te dragen en de lucht gevuld was met allerhande aroma's, afkomstig van de talloze bloemen die in bloei stonden. De zon kroop nog wat verder omhoog en wierp haar stralen op het wateroppervlak, zodat het nog meer het uiterlijk van een spiegel kreeg. Hij keek er af en toe gespannen in, hopend op een vis. Prooi was echter nog wat teveel gevraagd deze vroege morgen, dus nam hij genoegen met het glinsterende water en de betovering die dat over hem afriep. Sterrenmeer; het deed zijn naam eer aan. 's Nachts flikkerde het licht van de sterren in het water, leek het net een afspiegeling van de hemel, alsof Starclan zelf hier op aarde was om over hen te waken. Overdag weerkaatsten de zonnestralen hun oogverblindende gloed en gaven ze de wereld weer de kleur die het nodig had om het grijze uiterlijk van Bladkaal van zich af te schudden. Featherpaw snorde eventjes zacht, als om de wereld mee te delen dat hij het helemaal eens wat met het komen van Bladgroen. Dat was hij ook; waarom zou hij het niet zijn? De kou maakte plaats voor de warmte, het grijzige en kille werd vervangen door allerhande kleuren. Rood, geel, groen.. alles kwam weer tot leven. Zelfs het water leek een sterkere kleur te hebben, meer glans. Nee, zijn dag kon niet meer stuk! Featherpaw boog zich wat naar voren. Het licht dat in het water scheen liet het glinsteren. De zacht kabbelende golfjes zorgden ervoor dat de glinsters zich steeds verplaatsten, wat een wonderlijk visueel schouwspel veroorzaakte. Featherpaw sloeg opnieuw met zijn poot op het water, als om ze te vangen. Natuurlijk was dat onmogelijk, maar moest zijn lol hem ontnomen worden? Featherpaw leunde nog wat verder naar voren. Die glinsters, wat waren ze betoverend! Zat de hemel werkelijk in een meer? Een grote glinstering bewoog zich in sprongetjes naar hem toe en weer van hem af, om daarna weer terug te komen. Het instinct dat hij van jongs af aan al sterk gehad had bij vlinders kwam terug. Het bestond uit één simpel woord, één bevel. Vangen. Featherpaw's onderbewustzijn nam het over, liet hem zich concentreren op de glinster en zijn spieren spannen. Zijn glimlach verdween samen met het gesnor toen in plaats van alleen zijn poot zijn hele lichaam het water raakte. Te ver, uit balans. In een tweede instinct begonnen zijn poten te bewegen, als in een onhandige zwembeweging. Featherpaw was een jonge Apprentice, nog maar net gepromoveerd. Hij moest nog veel leren, waaronder.. zwemmen. 'Help!' Zijn kopje ging even onder, waardoor hij nog fanatieker met zijn pootjes begon te peddelen. Sporadisch kwam hij boven, om daarna weer onder te gaan. Hij probeerde weer naar de kant te komen, die een pootslag weg was. Een pootslag te ver.. 'Help!' miauwde hij opnieuw, om een gulp water binnen te krijgen als beloning. Starclan.. help.. bad hij, zijn blik omhoog gericht voor het water hem dwong zijn ogen te sluiten. Niet veel later gaf hij het peddelen op, zijn lichaam verslapte en de strijd leek gewonnen. Nee.. hij gaf zich niet gewonnen, zo was Featherpaw niet. Met een laatste krachtinspanning probeerde hij naar het wateroppervlak te gaan, al zou hij het zonder hulp nooit, nooit redden. Het water hield hem vast, met een ijzeren greep.
No escape.

~Het liefst iemand die met posts van meer dan 10 regels kan antwoorden ^^
Ik vind het een beetje zonde als m'n hele post dan 'weggegooid' wordt
~En graag iemand als een Warrior, die me het water uit kan slepen. Apprentices zijn nog niet zo sterk ^^
~Wow, wat zeur ik toch D:

Autumnbreeze liep rustig richting het sterrenmeer. Ze keek naar de lucht om de zon langzaam op te zien komen, het gaf haar een prettig gevoel om een nieuwe dag te zien beginnen, vooral nu het Groenblad was en er dus aardig wat prooi zou zijn. Waarom ze naar het Sterrenmeer ging wist ze niet precies, maar ze vond het gewoon een mooie plek, ook al was het geen nacht, want dan zouden allee sterren erin weerkaatst worden, maar het was ook gewoon mooi om de lucht erin te zien en misschien zelfs de zon als hij wat hoger stond. Ook was er bij het sterrenmeer meestal wel wat prooi te vinden aangezien daar ook water was en in Groenblad had de prooi het water wel nodig aangezien het een stuk warmer zou zijn dan normaal, maar op dit moment zou er nog niet zoveel prooi zijn aangezien het nog aardig vroeg was. Ze werd altijd in Groenblad wat vroeger wakker dan in de andere seizoenen, waarom wist ze niet en haar naam wees daar ook niet echt op, maar dat maakte voor haar niks uit. Ze had nou eenmaal deze naam gekregen en waarschijnlijk was dat vanwege haar vachtkleur en niet omdat ze van een bepaald seizoen hield. Ze liet haar aandacht afdwalen naar de begroeiing om haar heen, alles was nu in volle bloei en het gaf haar een prettig gevoel, een gevoel dat dit seizoen alles goed zou gaan, maar daar kon ze natuurlijk nooit zeker van zijn aangezien er altijd nog wel iets mis zou kunnen gaan. Ze concentreerde haar aandacht weer op de weg die ze aan het volgen was, ze moest wel, want straks zou ze over iets vallen en dan zou ze zich echt vreselijk schamen en nog erger als iemand het zou zien, dus ze moest het hier maar mee doen en ondertussen luisteren naar de dingen om haar heen, het ritselen van de bladeren, de wind die door de bomen heen waaide en de kleine geluiden die misschien toch aanduidden op prooi, maar daar kon ze niet zeker van zijn en ze liep gewoon door, want er was ook geen geur van prooi in de lucht, misschien was het omdat de wind van haar afblies, maar daar zou ze later wel achterkomen.
Plotseling hoorde ze een schreeuw om hulp en ze versnelde haar tempo, iets in haar zei dat er iets goed mis was en dat er misschien wel iets heel ergs aan de hand kon zijn, maar ze wilde er niet aan denken voor ze het zeker wist en ze begon nog harder te rennen. Ze wilde weten wat er aan de hand was en doen wat ze kon doen als haar hulp echt nodig was. Haar hart ging als een razende te keer, toch misschien wel een beetje bang om iets aan te treffen wat niet prettig was. Alle geuren om haar heen leken te verdwijnen en ze richtte haar aandacht nog maar op één punt en dat was het sterrenmeer, want het leek daar vandaan te komen, een tweede schreeuw om hulp vertelde haar dat ze nog wat meer vaart moest proberen te maken, er was overduidelijk een kat in de problemen en ze wist nog niet wat er aan de hand was, maar ze zou doen wat ze kon om te helpen. Ze bereikte de rand van her sterrenmeer en ze richtte haar blik op het water, maar eerst zag ze niks en ze was bang dat de kat misschien wel verdronken was, maar toen zag ze een hoofd bovenwater komen en ze sprong het water in. Ze dacht er niet echt bij na, maar het enige wat haar aandacht nu nog kreeg was dat ze de kat moest helpen. Het koude water drong tot in haar vacht, ook al was het groenblad, het water was nog niet echt warm, maar ze liet het water haar niet afleiden om de kat te redden. Ze begon haar poten stevig te bewegen en eindelijk kwam ze dichterbij de kat. Ze herkende de kat plotseling en zag dat het Featherpaw was, ze greep zijn nekvel tussen haar tanden en voelde iets water in haar mond komen, maar dat negeerde ze en ze begon met haar poten te werken om richting de kant te zwemmen. De apprentice was zwaar, maar ze kwam alsnog dichter bij de kant. Eindelijk voelde ze grond onder haar poten en ze kon staan. Ze klom uit het water en nam de apprentice met haar mee. Ze legde Featherpaw neer op een zacht stukje gras en begon zijn vacht te likken. Ze wist dat dit hem moest opwarmen, maar ze wist niet of hij hiervoor medicijnen ofzo nodig zou moeten hebben. Ze hoopte dat alles goed met hem zou komen, want straks was haar redding voor niks geweest. Ze negeerde de vermoeidheid die zich in haar poten verzamelde en de natte haren van haar vacht die tegen haar lijf geplakt waren. Het enige wat nu telde was dat de apprentice moest leven. Ze begon zijn vacht zo goed mogelijk te likken en probeerde hem zo droog te krijgen. Ze wachtte op een teken dat hij nog zou leven en of hij er wel of niet ernstig aan toe was. Het baarde haar wat zorgen, maar ze hoopte het beste, want ze had geleerd dat ze altijd eerst positief moest denken voor ze iets zeker wist en ze was ook van plan om zich eraan te gaan houden. Haar eigen vacht voelde doorweekt, maar op dit moment was dat niet hetgene dat belangrijk was, ook al ging ze wel even liggen, omdat haar poten vermoeid aanvoelden, maar ook al lag ze, ging ze alsnog door met likken. Het was het enige dat ze hierover wist en ze zou dan ook alles doen wat ze kon om Featherpaw te helpen.

(Lang genoeg?)

~Ja, geweldig Mijn gemiddelde post is meestal wel wat korter ^^ maar ik doe m'n best ;D~

Zet meer kracht. Red jezelf! De wereld vervaagde, alle kleuren liepen in elkaar over. Het water was overal, om hem heen en boven hem, af en toe onderbroken door de luchtbellen die wanhopig tussen zijn lippen doorlekten, op zoek naar de buitenlucht. Naar de bries die net plaatsgemaakt had voor dit, de schrikbarende leegte en machteloosheid. Zijn vacht was al snel doorweekt en trok hem nog harder naar beneden. Zwaarte overviel hem iedere keer als hij het bewegen even opgaf. Hij mocht niet opgeven, al deden zijn spieren zo'n zeer dat ze op knappen leken te staan. Nee.. Zijn ogen waren gesloten, dichtgeknepen, als om de inspanning te illustreren die hij leverde. Zijn gevecht tegen het water, de sluipmoordenaar, de lokvogel, de honingval. Hij was er recht ingelopen, zich niet bewust van het gevaar onder het glinsterende oppervlak. Zijn pootjes begonnen wat langzamer te bewegen. Zijn kracht vloeide langzaam maar zeker uit hem, mee met de bewegingen van het water. Was dit het dan? Het einde?
Stilte. Het was over. Hij liet zichzelf wegzakken, ontspande omdat hij niet eens de energie meer had om een bevel tot doorgaan te geven. Hij kon niet meer. Het enige wat zijn lichaam nu nog niet bewegen was de zachte stroming van het water, die hem langzaam liet op en neer liet deinen. De immense kracht, gebundeld in één kleine poel. Het was te laat om nu nog te vechten; de bodem was makkelijker te bereiken dan het oppervlak. De kracht was er niet meer. Featherpaw's laatste adem begon hem te verlaten, in steeds kleinere luchtbellen die langs zijn lippen ontsnapten en omhoog dwarrelden, op weg naar de vrijheid en een kortstondig leven in de open lucht. Direct aan het oppervlak zouden ze knappen, hoewel het oppervlak was waar hij nu het liefst zou zijn.
Met een schok stopte zijn neerwaartse gang. Iets zorgde dat hij afgeremd werd, nee, meer dan dat, hij ging weer omhoog. Naar die plaats waar hij vandaan kwam, die uit zijn geheugen gespoeld was met het water. Eenmaal boven water zou het beter zijn, dat wist hij. Zachtjes kwam zijn kracht terug, langzaam. Zijn pootjes begonnen mee te peddelen, opnieuw, hervatten de strijd tegen het water. Hij was licht gebouwd, wat hem de naam 'Feather' opgeleverd had. Nu had hij niets anders gewild. Hij kreeg het voor elkaar zijn bewustzijn wakker te schudden, zodat alles om hem heen weer scherper werd. Vaag bleef hij peddelen, in de hoop het te redden, het te halen, niet opnieuw op te geven en de uitdaging te verliezen. Plots brak hij door het wateroppervlak. Hij inhaleerde diep, zoog al die zuurstof naar binnen die hij had moeten missen. Vaag voelde hij dat hij verder gesleept werd, de ijzeren greep om hem heen loste in één keer op, alsof hij er nooit geweest was. Featherpaw voelde de vermoeidheid als een blok op hem neerkomen. Er was geen ontkomen aan. Een vreemd gevoel begon zich over zijn koude lichaam te verspreiden. Hij kuchte, begon duidelijk adem te halen. Na een twintigtal seconden kon hij zijn ogen op een kiertje openen, terwijl zijn lichaam nog steeds uit alle macht lucht naar binnen zoog. Warmte verspreidde zich na nog wat tijd en hij zag de bron ervan; een Warrior, iemand met een bekende geur. Ze lag bij hem, likte hem, redde hem. '..Autumnbreeze?' kuchte hij, zijn stem zwak en nauwelijks meer dan een fluistering. 'Ben jij dat? Waar.. waar ben ik? Dit is toch niet Starclan?' Zijn stem won iets aan kracht. Featherpaw kon zichzelf nog niet overeind hijsen, maar hij kon zijn kopje nu al een stukje optillen om Autumnbreeze dankbaar aan te kijken. 'Bedankt..' murmelde hij, als hij nu niet in Starclan was, dan had zij hem toch gered? Hij moest vast blijven liggen, de kracht ontbrak hem. Dat baarde hem zorgen. Was het zo erg? 'Wat is er met me, Autumnbreeze?' vroeg hij, zijn stem nu wat hoger door de bezorgdheid die erin doorklonk.

(Ik doe ook mijn best om lange posts te maken^^, dat lukt namelijk ook niet altijd even goed)

Autumnbreeze bleef zijn vacht likken, ze had het gevoel dat ze het niet goed genoeg kon doen, wat nou als hij het niet zou overleven? Wat moest ze dan tegen de clan zeggen? Dat ze een apprentice had laten verdrinken? Maar dat was niet haar schuld herinnerde ze haarzelf. Ze wist niet eens wat de schuld was geweest, maar dat maakte voor haar nu niet uit. Het leek namelijk alsof de wereld om haar heen niet meer belangrijk was en het enige dat nog telde de apprentice was die voor haar lag, nog steeds geen leven vertonend. Ook al leek de apprentice wel adem te halen en dat gaf haar toch wat meer hoop. Hopelijk zou het niet lang duren voor de apprentice meer leven zou tonen, maar wat nou als hij het niet zou doen? Wat nou als het allemaal verkeerd zou gaan? Dan zou ze de apprentice mee moeten nemen naar het kamp. Ze alles vertellen wat ze wist, maar dan wist ze nog geen reden. Ze wist niet of ze die reden ook wel wilde weten, want het leek alsof ze daar niet aan wilde denken. Het enige wat nu telde was nou eenmaal de apprentice en als hij het niet zou redden, dan zou ze het haarzelf nooit vergeven, want dat zou betekenen dat ze te laat was geweest, dat ze niet snel genoeg was geweest en misschien zou het zelfs betekenen dat zij zwak was. Ze schudde de gedachte weg, ze wist dat er altijd veel te veel door haar hoofd heen ging en dat het nu weer zo'n keer was dat ze ermee op moest houden, omdat het niet echt een handig moment was.
"..Autumnbreeze?" Kuchte Featherpaw. Haar aandacht werd weer naar hem getrokken en een fonkeling van hoop ging door haar heen, het leek dat Featherpaw zich al beter voelde en dat hij er waarschijnlijk wel bovenop zou komen, maar hoe kon ze daar nou zeker van zijn terwijl hij hier nog steeds lag en waarschijnlijk nog niet eens terug naar het kamp kon gaan? Ze schudde de gedachte weg, dat naar het kamp komen was zorg voor later nu moest haar aandacht gericht zijn op Featherpaw en op niets anders, het was nu namelijk belangrijk dat met hem alles goed moest zijn of hij moest in ieder geval goed genoeg zijn om terug naar het kamp te kunnen. "Ben jij dat? Waar.. waar ben ik? Dit is toch niet Starclan?" Vroeg Featherpaw. Ze keek hem aan en schudde haar hoofd langzaam. "Nee, je bent niet in Starclan en ja ik ben het. En als je wil weten waar je bent je bent bij het sterrenmeer." Vertelde ze hem rustig. Ze probeerde om hem niet al te veel informatie tegelijkertijd te geven, want misschien draaide het allemaal nog wel in zijn hoofd. Het was dus beter als ze hem alles rustig zou vertellen beetje bij beetje, maar ze wist niet alles en misschien wist hijzelf het nog wel, maar dat was dan afwachten. Ze schudde wat waterdruppels van haar snorharen af, haar vacht was al iets droger door de zon, maar veel droger nou ook weer niet, misschien zou het nog wat tijd kosten voor het helemaal droog was, maar dat had ze er wel voor over. "Bedankt.." Hoorde ze de apprentice zeggen. Ze knikte rustig. "Je hoeft me niet te bedanken, dit zou ik voor elke kat hebben gedaan." Zei ze. Ze wist dat het waar was, maar toch voelde dit toch wel een beetje goed om iemand te redden, want het leek erop dat Featherpaw zou blijven leven en dat gaf haar wel een goed gevoel, want ze had niet graag meegemaakt dat de apprentice dood zou gaan. "Wat is er met me, Autumnbreeze?" Vroeg de apprentice wat bezorgder deze keer. Ze liet haar blik op hem rusten. "Je bent waarschijnlijk in het sterrenmeer gevallen, ik weet het niet zeker, want ik heb je niet zien vallen, maar je zou waarschijnlijk zijn verdronken als ik je er niet uit had gehaald." Zei ze zo rustig mogelijk als ze kon. Ze wilde Featherpaw niet overstuur maken, ze wilde hem juist geruststellen en hem niet een onprettig gevoel geven. "Rust anders maar even iets." Zei ze. Misschien zou hij meer kracht krijgen als ze wat voor hem zou vangen. Ze besloot dat ze dat wel even snel kon doen. "Ik ben zo terug." Zei ze en sprintte weg. Ze stopte niet ver weg en rook in de lucht, de geur van haar natte vacht hing nog steeds om haar heen, maar door die geur heen kon ze ook de geur van muis ontdekken en het duurde dan ook niet lang voor ze de muis zag zitten. Ze zette haar ene poot voor de anderen, zo zacht als ze kon, ook al voelden ze zwaar van vermoeidheid, ze wist dat ze door moest zetten. Ze sprong en maakte de muis dood. Ze liep met de muis in haar mond terug naar Featherpaw. Ze hoopte dat de muis hem wat meer energie zou geven en dat hij dan terug naar het kamp zou kunnen. Ze legde de muis naast hem neer. "Eet dit." Zei ze en wachtte tot hij de muis zou gaan eten.

~Heb ik ook ^^ Dus waarschijnlijk worden ze gaandeweg wel korter, maar ik probeer me aan m'n goede voornemen te houden, dat ik tenminste twintig regels ofzo post ^^~

Vrij, weg uit de greep van het water. Hij moest nog steeds op adem komen, zijn borst pompte op en neer, hoewel dat langzaam minder werd. Hij leefde nog. Featherpaw deed zijn ogen op een kiertje open en probeerde naar de hemel te kijken, als om zeker te zijn dat hij er zelf niet was. Je wist maar nooit, misschien was dit Autumnbreeze wel niet maar iemand die heel erg op haar leek. Hij kon niet zo goed ruiken nu, het water had alle geuren weggespoeld. Momenteel gierde er ook teveel lucht door zijn luchtwegen om echt op de omgeving te letten. De kleine, witte Apprentice voelde zichzelf langzaam kalmeren, terwijl hij iets over zijn vacht voelde gaan dat hij nu kon identificeren als gelik. Autumnbreeze hield hem warm, hij had het nu nodig. Een kleine rilling doorvoer hem. Het was nog niet erg warm nu, het was per slot van rekening nog maar Groenblad. Het water dat nog niet weg was verdampte razendsnel en maakte daarbij gebruik van zijn lichaamswarmte, die verdween in de koele lucht. Featherpaw krulde zich op, om meer warmte vast te houden, en liet Autumnbreeze dankbaar haar gang gaan.
Haar stem bereikte hem via wat omwegen. Het Sterrenmeer? Dat kwam hem wel bekend voor.. Featherpaw was blij dat zij er was, dat hij niet alleen was en hallucineerde. Haar stem was rustig en zorgde ervoor dat de lichte hoofdpijn die zich begon te ontwikkelen niet erger werd. De zon klom steeds verder omhoog langs de horizon en zond haar stralen met warmte naar beneden. Zijn witte vacht zorgde ervoor dat hij het snel warm had, een eigenschap waar hij nu erg dankbaar om was. Autumnbreeze vertelde hem wat er paste in het gat in zijn geheugen. Waarom wist hij het niet meer? Was hij gevallen? Ja.. er kwam iets terug, een schok, schrik en water, veel water.. Featherpaw slikte even en wilde nog wat vragen toen Autumnbreeze in één keer opstond en hem vertelde dat ze zo terug zou zijn. Met een rilling krulde hij zich nog wat dichter op, om de koude uit te bannen. Na iets wat een eeuwigheid leek te duren hoorde hij eindelijk de zachte pootstappen die hem vertelden dat ze terugkwam. Zijn reukvermogen was alweer wat terug, maar de vermoeidheid begon hem over te nemen. Toch kon hij zijn kopje een stukje optillen om te kijken of Autumnbreeze echt terugkwam. Niet veel later stroomde ook de geur van verse muis zijn neusgaten binnen, iets wat direct zijn maag liet rommelen. Hij hees zichzelf wat overeind en keek haar dankbaar aan, waarna hij zijn tanden in de muis zette. Niet veel later had hij de prooi verorberd. De energie die hij nodig had zat er maar gedeeltelijk in, hoewel hij zich nu wel beter voelde. 'Moet jij ook niet rusten, Autumnbreeze?' zei hij, al minder rillerig. Het ging wel beter, al moest hij nog wel even blijven liggen. Dit was ook een mentale schok, en zijn lichaam was nog niet helemaal hersteld. Trillerig stond hij op. 'Ik moet denk ik terug naar het kamp,' maar voor de zin af was plofte hij weer terug in het gras. 'Nou,' miauwde hij, lichtelijk geïrriteerd. Was dit nu wat een Apprentice moest laten zien? Opnieuw wilde hij proberen op te staan. Dit was toch zwak! Beschaamd keek hij naar Autumnbreeze, hij verwachtte ieder moment een opmerking. Kom op, zo kon een Apprentice zich toch niet gedragen!

Autumnbreeze wachtte rustig tot Featherpaw aan de muis zou beginnen te eten. Ze besloot om maar niet naast hem te gaan liggen, want haar vacht zou hem waarschijnlijk alleen maar kouder maken aangezien die nog niet volledig opgedroogd was en dat was juist hetgene dat ze niet wilde hebben. Haar eigen vacht interesseerde haar op dit moment niet, alles ging nu om Featherpaw. Zij zou zich wel redden zodra haar vacht opgedroogd zou zijn. Ze had wel mazzel dat het groenblad was, want anders had ze misschien nog wel kou gevat, maar het was groenblad en waarschijnlijk zou ze daar geen last van hebben, althans dat hoopte ze. Ze kon het altijd nog oplopen, alleen hoopte ze dat ze het deze keer niet zou krijgen, want dat zou niet heel handig zijn in groenblad, want dan was het net het warmste seizoen en dan had je last van griep of iets anders, dan zou het bijna nog raar klinken. Ze schudde haar kop even en zag dat Featherpaw aan de muis was begonnen te eten. Dat was voor haar een hele opluchting, het was alleen nog afwachten hoelang het zou duren voor Featherpaw weer genoeg kracht zou hebben om terug naar het kamp te gaan, want ze wist dat ze zelf waarschijnlijk niet genoeg energie nog over zou hebben om hem terug naar het kamp te dragen en ze wist oo kwel bijna zeker dat Featherpaw dat zelf ook niet zou willen. Ze begon haar eigen vacht een beetje te likken, ze moest toch enigzins een beetje droog zien te worden, want straks zag ze er nog erger uit dan Featherpaw als ze terug in het kamp kwamen, het zou haar niet echt uitmaken, maar het zou misschien toch wel een beetje raar staan, ook al wist ze dat ze niet bij elk plekje van haar vacht zou kunnen komen, maar dat zou waarschijnlijk wel door de zon opdrogen.
Ze merkte dat Featherpaw wat meer begon te bewegen, waarschijnlijk voelde hij al wat meer energie door zijn lichaam gaan, maar dat kon zij natuurlijk niet voor hem bepalen, ook al zou ze liever wel willen wachten tot hij genoeg energie had, want straks zouden ze ergens halverwege stranden. Ze zou het dan niet erg vinden om af en toe even te rusten als dat beter was voor Featherpaw, want het ging erom dat hij in het kamp zou komen en zo goed mogelijk als hij kon zijn en niet te veel uitgeput, want dan zou hij straks helemaal niks meer kunnen vertellen. "Moet jij ook niet rusten, Autumnbreeze?" Vroeg Featherpaw. Ze keek hem aan en schudde haar kop even. "Ik kan wachten met rusten tot we terug in het kamp zijn." Vertelde ze hem. Het was niet volledig waar, want ze wilde nu ook wel rusten, maar als Featherpaw terug naar het kamp wilde dan zou ze meegaan zonder bezwaar. Ze wist dat ze dan wel bijna doodop in het kamp moest komen, maar ze had het er wel voor over als Featherpaw dan veilig zou zijn en hij ergens was waar voor hem gezorgd ko nworden, want zij wist helemaal niks van kruiden af en waarschijnlijk zou hi jze misschien wel nodig hebben, maar dat zou dan nog gaan blijken. Ze zag dat Featherpaw trillerig opstond. "Ik moet denk ik terug naar het kamp." Maar voordat Featherpaw zijn zin had afgemaakt lag hij alweer terug op de grond. Haar blik kreeg een iets bezorgde tint, maar ze probeerde die toch te verbergen, bezorgd zijn had nu niet veel zin. Het ging er juist om dat het beter met hem zou gaan en dan zou bezorgdheid misschien alleen maar in de weg staan. Ze merkte dat Featherpaw nog een keer wilde opstaan en ze liep dichter naar hem toe. "Denk je dat je terug naar het kamp kan? Want anders rusten we nog even. Daar heb ik geen probleem mee." Zei ze en wachtte op zijn antwoord. Aan de ene kant hoopte ze dat hij sterk genoeg was om terg naar het kamp te kunnen, maar aan de andere kant zou zij ook nog even kunnen rusten als hij dat ook nog even nodig zou hebben. Ze wachtte gewoon af, hetwas nu niet meer haar beslissing om te nemen, tenzij Featherpaw's beslissing uiteindelijk toch een stomme beslissing zou blijken te zijn, want dan zou ze wel ingrijpen, maar ze ko nhet niet voor hem bepalen, ze kon nou eenmaal niet voelen wat hij voelde en hij kende zichzelf waarschijnlijk beter dan zij hem zou kennen.

De smaak van muis was heftig in zijn mond, schudde zijn smaakpapillen totaal wakker. Waar het water eerst ruw alle smaak uit zijn mond gespoeld had, kwam het nu terug met een enorme impact. Net zoals de geuren, die pas na een tijdje weer teruggekomen waren. Het gevoel van warmte begon zich langzaam maar zeker steeds sneller door zijn lichaam te verspreiden en het gevoel keerde met kleine, tintelende speldenprikjes in hem terug, zelfs tot in zijn pootkussentjes. Hij kreeg een beetje honger en at de muis snel op. Hij had geluk dat ze hem gevonden en droog gelikt had; of hij was dood geweest, of snipverkouden. Misschien moest hij wel naar Dreamwave? Dat wist Autumnbreeze misschien wel. Hij trilde nog een beetje, van zijn poging om op te staan. Hij moest op kunnen staan! Dan kon Autumnbreeze ook gaan rusten, dan kwam het allemaal wel goed.. Wat moesten Haypaw en Whitepaw nu wel niet denken? Dat hij een zwak persoontje was? Nee, dat wilde hij niet, hij wilde niet dat ze zoiets over hem dachten.. Hij was deel van een drieling, trots deel van een drieling. Hij was dol op zijn familie, al kende hij zijn ouders niet echt. Moonclaw was zijn oudere zus, Haypaw en Whitepaw waren zijn siblings en Redrose was zijn tante. Het voelde goed om door zoveel familie omringd te zijn en hij mocht hen nu niet teleurstellen. Featherpaw haalde diep adem en stelde zich hun stemmen, gezichten voor. Hun aanraking, hoe ze hem soms aantikten met hun staarten of poten. Hij kon het. Hij ademde uit, nogmaals in en stond op. Nu stortte hij niet in, hoewel zijn pootjes wel trilden. Hij keek op naar Autumnbreeze; hij kon haar toch niet laten wachten! Dan moest zij hier vernikkelen, terwijl hij als een zielig hoopje vacht op de grond lag. Hij zette een paar stappen, wat steeds beter ging. Door het lopen werd zijn energie reserve echt aangebroken. Zijn innerlijke kompas was wel totaal door elkaar geschud. Featherpaw inhaleerde nogmaals diep en keek verward om zich heen. 'Welke kant moeten we uit?' vroeg hij, wat onzeker. Als hij nu de verkeerde kant opging zou hij het niet echt halen. 'Zou ik naar Dreamwave moeten?' vroeg hij, terwijl hij Autumbreeze vragend aankeek. Voor hem was zij toch degene met het meeste verstand van zaken. Hij was maar een Apprentice die niet zoveel van alles wist. Als hij nu onderweg maar niet instortte.. Nee, dat zou hij niet laten gebeuren! Hij hield zijn staart een stukje verder omhoog en keek nogmaals om zich heen. Snoof de geuren op. Naar links? Nee, hij wachtte wel op Autumnbreeze's mening. Hij keek omhoog naar de hemel, naar de zon die steeds verder opkwam en nog steeds het Sterrenmeer betoverend verlichtte. Betekende die lucht dat het ging regenen, of juist niet? Dan had hij toch echt een probleem! Featherpaw slikte even. 'Wordt het slecht weer?' Wat stelde hij veel vragen vandaag! Maar hij vond die dingen wel belangrijk. Als hij verkouden werd of Groenhoest kreeg, had hij de kans dat hij zijn Apprentice tijd niet eens af kon maken.. en dat wilde hij dolgraag. Featherpaw kneep zijn ogen even dicht en luisterde, maar hoorde verderop geen gerommel in de lucht, wat in ieder geval niet op donder duidde. Of hij was doof, ook een prima mogelijk iets. Hij zette wat minder wankel nog een paar passen, op goed geluk. Zijn geheugen liet hem een beetje in de steek, hoewel de weg naar het kamp steeds duidelijker leek te worden. Als hij zich echt concentreerde kon hij alles wel terughalen. En zolang Autumbreeze bij hem was kwam het allemaal wel goed..

Autumnbreeze wachtte rustig af. Ze zou hier wel blijven liggen als Featherpaw nog niet terug naar het kamp kon, maar als Featherpaw terug naar het kamp zou willen, dan zou ze met hem mee gaan, ongeacht hoe vermoeid zij zelf eigenlijk was. De veiligheid van Featherpaw ging nu voor, misschien had hij wel iets opgelopen en dan kon ze hem toch niet hier langer laten liggen dan nodig was? Hier was er juist alleen maar meer kans dat hij iets op zou lopen dan terug in het kamp bij Dreamwave. Ze strekte haar lichaam even uit die een beetje stijf aan het worden was, maar dat was zo verholpen en ze wist dat ze eigenlijk ook wel een beetje beweging kon gebruiken, maar ze zou hier blijven als het nodig was. Ze wachtte nog steeds rustig, ze zou niks overhaasten als het niet nodig was, want de dag was ook nog lang niet voorbij en het zou waarschijnlijk alleen maar slechter gaan als ze alles te snel zou gaan doen en dan waren ze waarschijnlijk nog niet een stuk verder. Ze wachtte dus rustig en hoopte op het beste, want van jagen zou er vandaag toch niks meer komen, want daar was ze gewoon te moe voor, maar als ze nu zou rusten zou ze morgen wel weer kunnen jagen. Ze wist niet hoe dat met Featherpaw zat, want hij had misschien wel water binnengekregen en hij had ook langer in het water gelegen, dus dat speelde allemaal wel mee. Ze schudde de gedachte weg, hoe vaak moest ze zichzelf er nog aan gaan herinneren dat zij het niet voor Featherpaw kon bepalen en dat hij het allemaal zelf wel zou weten? Blijkbaar iets te vaak, maar ze iwst ook wel dat ze er niet veel aan kon doen, want ze wilde gewoon helpen. Ze zag dat Featherpaw opstond en deze keer bleef hij staan. Ze voelde zich wat meer opgelucht, waarschijnlijk zou alles dan ook wel goed komen, maar dat was niet aan haar om te beslissen. "Welke kant moeten we uit?" Vroeg Featherpaw. Ze liep naar hem toe en wees met haar staart. "Die kant moeten we uit, dat is tenminste de snelste route terug naar het kamp." Zei ze. Ze ging geen vragen stellen, want dan zou ze Featherpaw misschien alleen maar van slag brengen en dat wilde ze niet, dus gaf ze alleen maar antwoorden op zijn vragen om dat te voorkomen. "Zou ik naar Dreamwave moeten?" Vroeg Featherpaw die haar met een vragende blik aankeek. Het was wel het beste als ze hem even naar Dreamwave bracht, want dan kon ze er gewoon zeker van zijn dat alles goed ging met Featherpaw, want zij was geen medicine cat en zou het dus ook niet kunnen bepalen. "Het is wel beter als je even naar Dreamwave toegaat." Zei ze. "Het is alleen maar voor de zekerheid." Voegde ze eraan toe voor het geval Featherpaw zou denken dat er iets mis met hem was, want dat leek haar niet, maar schijn bedriegt zeiden ze soms wel eens, dus was het beter om het zekere voor het onzekere te nemen. "Wordt het slecht weer?" Vroeg Featherpaw. Ze liet haar blik naar de lucht gaan, maar er was geen wolkje aan de lucht en ze kon ook geen regen ruiken, dus het zou wel droog blijven. "Ik kan geen tekenen vinden dat het slecht weer gaat worden." Zei ze tegen hem, zeker kon ze er nooit avn zijn, want het weer kon altijd ineens omslaan, maar op dit moment was het geen slecht weer en dat was iets waar ze zeker van was. Ze was toch wel opgelucht dat het geen slecht weer was geweest, want dan had het alleen maar erger kunnen zijn. Dan waren ze beide zekerweten verkouden geworden en misschien zelfs erger, maar daar wilde ze niet aan denken, want het was nou eenmaal niet gebeurd en de kans dat het zou gebeuren was klein, want er was geen teken van slecht weer en haar vacht was alweer bijna opgedroogt, oo kal waren er nog steeds delen van haar vacht nat.

[Sorry voor de late reactie! D:]

Zijn witte vacht was nog steeds vochtig, al was het veel minder erg dan eerst. Hij rilde zachtjes, zag dat Autumnbreeze ook opstond. Vandaag kon hij helemaal niets nuttigs meer doen, niets! Hij was nutteloos nu, iets wat hem mateloos irriteerde. Featherpaw slikte die frustratie even weg en schudde zijn kopje. Hij keek haar vragend aan nu en Autumnbreeze wees hem de weg. Natuurlijk, die weg had hij hierheen ook genomen. Was hij dement aan het worden? Featherpaw keerde zich die richting uit en besloot snel alles in zich op te nemen. Om het Sterrenmeer heen stonden bomen, die op elkaar leken maar toch ook weer niet. De wind ruiste door hun bladeren, die door Groenblad weer helemaal terug van weggeweest waren. Frisse kleuren, dat maakte hem blijer dan wat ook.. behalve zijn familie dan. Nee, hij was dol op zijn familie! Eerlijk waar. Featherpaw schatte de afstand tot de bomen. Niet te ver weg. Als hij nu alles in etappes verdeelde zou de weg naar het kamp veel minder lang zijn. Autumbreeze vond het beter als hij naar Dreamwave ging. Was het zo erg? Hij checkte zijn lichaam even, maar er waren geen uitwendige wonden. Inwendig was hij alleen maar uitgeput en moe, iets wat niet fijn maar ook niet zo erg was. 'Bedankt,' zei hij, terwijl hij een paar stappen zette om zijn poten te testen. Toen liep hij verder, zekerder van zichzelf. Alles zou wel goed komen, hij moest gewoon niet opgeven.. Featherpaw nam de bomen als zijn volgende doel. Ondertussen hoorde hij Autumnbreeze's woorden. Opgelucht keek hij even om. 'Gelukkig maar! Al zou de regen nu niet veel meer uit kunnen halen,' grijnsde hij, bijna net zo breed als hij normaliter deed. Ook hij keek even naar de lucht en snoof de lucht op; zo moest het dus ruiken als het droog bleef. Had hij in ieder geval houvast, een punt wat hij kon herkennen. Als het slecht weer werd, dan wilde hij dat weten. Onweer en donder waren niet zijn favoriete dingen, helemaal niet. De schaduw van de bomen viel over hem; etappe 1 was gehaald. Featherpaw voelde zich alweer wat vermoeider, maar hij ging het kamp halen, koste wat kost. Hij was geen mietje! Featherpaw beet even op zijn lip, maar liep door. Altijd maar doorgaan, altijd.. Zijn vacht werd ondertussen ook steeds minder vochtig. Alles werd positiever en positiever, als hij het zo bekeek. Dat was nu wel de bedoeling, niet? Nou ja, zoveel kon er niet meer mis gaan op dat laatste stuk.. Etappe 2, gesloten. Featherpaw besloot de etappes wat groter te maken. Hij liep sneller, met een lach op zijn gezicht. Het kwam wel goed, het kwam wel- auw! Een scherpe pijn schoot door zijn poot omhoog, bereikte via een netwerk van zenuwen die hij niet eens had weten te zitten naar zijn kop. 'Auch!' Hij was in een soort kuil gestapt, bijna dubbelgeslagen. Featherpaw trok zijn poot weer op en keek ernaar. 'Het is niets,' zei hij, in de hoop dat het waar was. Ietwat hinkend probeerde hij verder te lopen, al moest hij toegeven dat het er niet uitzag.

Autumbreeze wachtte tot Featherpaw zou gaan lopen. Ze hoopte dat alles goed zou gaan, maar daar kon ze natuurlijk nooit zeker van zijn. Ze zuchtte even een keer, vandaag zal ze wel niet veel meer gaan doen en daar baalde ze aan de ene kant wel een beetje van, maar aan de andere kant was ze ook wel blij dat ze een apprentice van haar clan had gered, want wat zou er gebeurd zijn als zij er niet was? Dan zou Featherpaw vermist zijn en zouden ze hem waarschijnlijk dood hebben gevonden. Ze schudde haar kop, dat was nou net hetgene waar ze niet aan wilde denken, ze wilde er niet aan denken, omdat het niet gebeurd was en iets wat niet gebeurde kon je beter ook vergeten. Ze schuded haar hoofd bijna niet zichtbaar, ze wilde niet dat Featherpaw wist waar zij over aan het denken was, want dat zou hij zelf namelijk ook al wel tig keer hebben gedaan en dan wilde ze hem er niet mee lastigvallen, dat wilde ze vooral niet, niet nu hij net bijna verdronken was, waarschijnlijk was het gewoon het beste als ze het zouden vergeten, maar dat kon vandaag nog niet en misschien zelfs nooit, maar de tijd zou het leren. "Gelukkig maar! Al zou de regen nu niet veel meer uit kunnen halen," Zei Featherpaw. Ze knikte alleen maar, ze wist heus wel dat de regen hun alleen nog maar iets natter zouden maken, maar misschien zou er dan ook nog wind bij komen en die zou ervoor zorgen dat ze het juist weer koud zouden krijgen en dat was nou net iets wat ze niet wilde. Ze volgde hem toen hij naar het bos begon te lopen. Ze mekte dat Featherpaw dolgraag terug naar het kamp wilde en ze zou hem erbij helpen, want als het verkeerd zou gaan, dan zouden ze het kamp niet bereiken en dat was nou net iets wat ze niet wilde, want straks ging het wel regenen of misschien zelfs stormen, dan hadden ze een groot probleem, want dan hadden ze alleen elkaar en dat was niet veel, want ze waren beide moe en nog steeds een beetje nat. Het zou het juist alleen maar erger maken. Ze merkte dat Featherpaw begon te rennen en ze versnelde haar pas ook. De vermoeidheid in haar spieren zij dat ze langzamer moest gaan, maar ze stopte niet, omdat ze Featherpaw niet uit het oog wilde verliezen. Wat nou als hij ergens heen zou gaan en iets tegen zou komen en dat er dan iets fout ging? Dat zou ze zichzelf nooit kunnen vergeven. Nee! Ze schudde haar hoofd hevig, ze moest bij Featherpaw in de buurt blijven. Ze zette nog harder met haar poten af, hoe erg ze ook tegenstribbelden alsnog bleef ze rennen. Plotseling stond Featherpaw stil. Hij had zijn poot omhoog en ze zag de kuil. Hij moest zich verstapt hebben, dat zou het verdergaan wat vertragen, maar daar kon ze nu niks meer aan veranderen, het was nou eenmaal zo. "Het is niets," Zei Featherpaw. Ze trok een wenkbrauw op en keek hem aan. Ze wist heus wel dat het niet goed ging, want ze kon heus wel zien dat Featherpaw geen gewicht meer op zijn poot wilde zetten. Ze hijgde zachtjes, maar dat negeerde ze, ze moest nu gewoon doorzetten en haar vermoeidheid vergeten, als ze in het kamp was, dan zou ze kunnen rusten het was nu eerst de bedoeling dat ze Featherpaw naar het kamp zou krijgen. Ze liep naar Featherpaw toe. "Leun maar op mijn schouder." Zei ze. De tocht zou nu langzamer gaan, maar haar doel was om het kamp te bereiken en die zouden ze dan ook bereiken.