Touching the sky..

Het was nog vroeg in de ochtend. Sommige Warriors waren al op toen de kater langs de richel zijn weg naar beneden volgde. Elke dag, elke avond keek hij vol trots naar de beneden naar het kamp. SkyClan was een aparte in zijn soort. Daarom was het leuk om in de SkyClan te zitten, en te leiden. Niet omdat ze zo sterk waren, wijs of snel. Ze hadden wat speciaals. SkyClan vloog in bomen met het gemak alsof ze eekhoorns waren. Het vangen van vogels ín de lucht of boom was voor hun niets meer dan dagelijkse routine. Met een klein sprongetje kwam Duststar neer op de harde ondergrond naast de wand. Rustig veerde hij in normale houding terug. In een relaxte pas liep hij langs de overige Dens. Hij groette de Warriors die al opgestaan waren voor een vroege patrouille vriendelijk met en knikje. Ondertussen liep hij verder door. Richting de Hoogbomen. De zon nu nog oranje gekleurd zou snel weer boven aan de hemel staan. De oranje kater wou nu nog de roze wolkendek met zijn oranje stralen bekijken voordat deze verdwenen waren.

Geruisloos liep Duststar door de maar al te bekende belopen wegen. Als Apprentice had hij hier al zijn ochtendplekje gevonden. Na verloop van tijd lag hij hier soms liever dan in een Den. Gewoon vanwege het prachtige uitzicht die sommige bomen hem gaven. De ravenzwarte nacht, versierd met fonkelende sterren die verder reikten dan de horizon. De azuurblauwe hemel die hem op zonnige dagen begroette. Hij aanbad het, hij aanbad de natuur. Duststar werd vroeger vaak opgehaald van deze plaats. Alleen in Bladkaal sliep hij niet in de bomen. Dan waren de takken bedekt met sneeuw of was het te koud en te glad om goed te kunne slapen in de bomen. Zelfs toen hij Warrior werd was dit zijn favoriete plekje gebleven. Wanneer hij tijd had bestede hij dat hier. Bij de torenhoge bomen van SkyClan.
Duststar was en is meester in het klimmen van bomen. Hij vloog er soms sneller over dan een eekhoorn. Probeerde hoger te klimmen dan een vogel. Hij was vroeger wel een beetje een waaghals. Het was niet de eerste keer als hij zijn broer of moeder weer is leit schrikken doordat hij was gevallen. Of dat zijn mentor zuchtend met zijn kop schudde wanneer hij in het kamp kwam met een verstuikte poot of erger. Wanneer hij zijn jongetjesachtige grijns liet zien was alles meestal wel weer goed. Hij was een van de beste katten in de Clan als het ging om hoog en snel klimmen tegelijkertijd. Soms deed de oranje kater expres langzaam. Om meer van de natuur om zich heen te kunnen genieten. De wind die in zijn vacht blies, de vogels om hem heen.

Bij een hoge naaldboom hield Duststar halt. Hij snoof de geur op die van de boom afkwam. Zonder veel moeite sprong hij tegen de schors op en greep zich vast. Snel daarna zat hij op de eerste tak. Zijn staart zwiepte rustig heen en weer. Van bovenaf keek hij naar de lucht. Verlangend keek hij ernaar. In zijn mogelijk volgende leven, de negen levens niet meegeteld, zou hij wel een vogel willen zijn. Geen prooi maar het roofdierensoort. Vrij zweven in de lucht.
Het gekrak van takjes onder hem deed hem geamuseerd naar beneden kijken. 'Hee daar.' Hij gemoedelijke glimlach ontblootte zijn hoektanden. Hij had niet gedacht dat iemand hem gevolgd had, of dezelfde kant uit ging in de vroege uurtjes.

Hij hield van de natuur, Die prachtige natuur. Daarom stond hij meestal vroeg op. De zon was nog niet eens voor de helft omhoog gekomen. Aan de ene kant was de lucht nog donker en zag je nog enkele sterren. Maar aan de andere kant - waar de zon opkwam - zag je al hoe de lucht oranje/roze kleurde. Een zacht briesje streek door zijn haren. Het was een wonder. Die prachtige lucht, Hoe kon die nou nog mooier worden. Met zijn blauwe ogen tuurde hij in de verte. Zijn neus hield hij even in de lucht om de ochtend geuren op te schuiven. Heerlijk vond hij het.

"Hee daar." Klonk er opeens boven hem. Met nieuwschierige ogen keek hij omhoog. "Oh hoi duststar, Heerlijk he?" Sprak hij uit terwijl hij volop glimlachte. Weer keek hij naar de prachtige lucht. Zo mooi, Zo perfect. Het kon niet mooier. Hij hield van die rust die, die lucht hem gaf. Even hief hij zijn poot omhoog om deze te likken. Zijn tong gleed over zijn vacht. Gelukkig had hij nooit 's ochtends patrouille. Hij hield namelijk van die rust die er 's ochtends hing. De hele clan was dan nog half aan het slapen. De kits waren nog niet aan het spelen en de apprentice lagen dan nog te pitten. Enkele katten waren wel wakker, De meesten gingen dan al jagen of op patrouille, Maar hij niet. Hij ging dan altijd naar deze plek om even tot rust te komen. Om even niet na te denken. Sommige zouden hier heen gaan om rustig na te denken, Maar hij in tegendeel dacht hier niet na. Nee, Dit was een moment om te genieten niet om na te denken. Weer keek hij omhoog, Naar zijn leider die hoog in de bomen zat. Duststar was een perfecte leider, Hij bleef altijd rustig en dacht overal goed over na. Hij was een wijze kat. Een kater waarmee je goed kon praten, Okal was je boos. Door deze kater werd je rustiger. Ja, Duststar straalde rust af. Dat was het! Weer gleden zijn ogen terug naar die prachtige lucht. Even schoot er een muisje voor hem uit. Hij keek er niet eens naar. Hij ging dadelijk wel jagen, Nu niet. Nu was het tijd om even te genieten van de ochtend. Als hij nu niet genoot dan kreeg hij vast en zeker een zware dag.

Onder de lage bloesem bomen lag een kleed van blaadjes. Verschillende kleuren roze mengde zich met elke kleur die je maar zou kunnen opnoemen. Lichte tinten van geel, blauw, paars. Spearheart keek met haar groene ogen naar de zachte groene blaadjes die aan de bomen waren verschenen. Nu zouden er vruchten gaan groeien in plaats van bloesem. Ergens speet het haar dat de mooie blaadjes alweer gevallen waren. Ze had altijd al genoten van de prachtige kleuren die het bloesembos eigen maakte. Op een rustig tempo stapte ze door over het deken van zachte blaadjes. Het voelde ergens wel fijn aan, aan je poten. Het was nog vroeg in de ochtend, maar ze hield ervan om vroeg op haar poten te staan. Op haar hoedde liep ze verder, toch waren haar stappen rustig en kalm. Niemand haalde haar zomaar uit haar concentratie. Bij een open veldje met een boom in het midden ging ze even zitten. Het groene gras kriebelde aan haar pootjes. Ze sprong op en lanceerde zich met een krachtige sprong de boom in. Haar rood achtige staart zwierde sierlijk achter haar lichaam aan. Het leek net op de staart van een hele grote eekhoorn. Spearheart, de somali, droeg een roodachtige wildkleur met een donkere streep die over haar rug naar haar staart toe liep. De bolle punt van haar staart was dan ook donker getekend. De ranke poes sloeg haar scherpe nagels in de schors en krabbelde verder over de takken. De zon was nog niet helemaal op. Het was misschien een beter idee om naar de Hoogbomen te gaan om daar wat te klimmen en misschien wat te jagen.

Met vlugge, sierlijke sprongen, vloog de jonge poes over de takken. Haar krachtige achterpoten, zich steeds afzettend tegen de volgende tak. Spieren spande zich om beurten aan, nagels uit om grip te kunnen vinden in het hout. De somali leek net een grote eekhoorn die op een vlugge manier door het bos stormde. Het duurde niet lang voor de bomen steeds hoger en groter werden en al snel klom ze naar een grote hoogte. Toen ze ergens in de grootste naaldbomen van het woud was beland hield ze stil om even op adem te komen. Een plotseling geritsel boven haar deed haar opkijken. Een paar takjes kwamen naar beneden vallen en haakte in haar vacht. Spearheart schudde de losse stukjes uit haar vacht en keek met haar groene ogen omhoog. De bekende stem van Duststar kwam haar tegemoet en de poes ontspande zich een beetje. 'Heey, Duststar' zei ze vriendelijk. Meteen zette de poes zich af en klom behendig omhoog via de stam. Het was maar een klein stukje voor ze op dezelfde hoogte als Duststar zat. Hij was dan wel redelijk jong, maar hij was wel een waardig leider. Ze had er vertrouwen in dat hij het wel goed zou doen. Misschien kwam het doordat hij leider was, maar dit was een van de enige katers die ze echt vertrouwde. Na de terrorisatie van haar broers had ze het daar altijd al moeilijk mee gehad, maar sommige katten moest je gewoon vertrouwen. Toen pas merkte ze de andere kater op. Paintedclaw. De poes deed een stapje achteruit en knikte zachtjes. 'Heey' zei ze tegen hem. Veel woorden wilde ze niet vuil maken aan deze kater die ze nog niet zo goed kende.

Onder hem bevond zich een oranje kater. Jonger dan hem. Het was Paintedclaw. Vriendelijk zond hij de Warrior een big smile om zich daarna weer tot de horizon te richten. Zijn lange pluisstaart krulde netjes om zijn poten. Een koele ochtendbries verkoelde hem van de vroege warmte die de zon al op hem afstraalde. Groenblad was heerlijk warm, maar soms was het iets te warm voor de veelharige kater. Al kon de leider niet klagen. Prooi was er in overvloed, de kittens mochten van hem op dit punt naar buiten. Het was immers veels te warm binnen in de Den. Aangezien de meeste kittens graag speelden en hun energie kwijt konden leek hem dat het beste in de open buiten lucht. Natuurlijk met de Queens erbij of de Elders, natuurlijk mochten ze niet verder dan de binnenplaats.
Duststar herkende de blik in Paintedclaw's zijn ogen. Hij hield van deze plek, net zoals hij zelf ook deed. De natuur, het uitzicht op de horizon en alles eromheen. De vogels die langs je vlogen zonder zich iets van de kater aan te trekken. De witte wolken die tergend langzaam boven je kop weg dreef naar het einde van de lijn. Het deed hem goed om te zien dat deze kater net zo'n liefhebber van de natuur was als hij. SkyClan die rijk was aan verschillende soorten landschappen, hoe kon het ook anders?

Zachte tikken van iets dat op het hout tergde kwam. Zwiepende geluiden wanneer een tak terug sprong in zijn oorspronkelijke wijze. Alle geluiden waren zo bekend. Duststar zou het van verre horen, hij zou er niet zonder kunnen. Het geluid van een kat die als een vliegende eekhoorn door het bos vloog. Dat was het geluid van SkyClan wanneer iedereen op pad was. Soms liet hij ook wel een patrouille door de lucht gaan. Het was altijd handig om over de verte te kunnen kijken. Het was ook een goede oefening.
Deze Clankat was Spearheart. De poes was donkerder oranje dan de twee andere katers. Vriendelijk knikte hij en groette de Warrior.
'Hoi Spearheart. Jullie zijn vroeg op, ochtendpatrouille of wouden jullie deze ochtendgloren niet missen.'
Duststar staarde kort naar de lucht boven hem. Hij was zo hoog, nog iets verder en hij had het gevoel dat hij wolken kon aanraken.

Zijn leider genoot ook van de natuur, Dat zag je aan zijn blik. Een andere warrior kwam tevoorschijn. Het was Spearheart. Even knikte hij naar deze wat een hoi betekende. Daarna stond hij op en klom hij ook wat hoger in de boom zodat hij alles beter kon zien. Hij keek achter zich en slaakte een tevreden zucht. Wat was Sky-clan toch perfect. 'Wat ben ik blij dat ik in deze clan ben geboren' De sky-clan had zoveel mogelijkheden. Je kon hier alles doen. We hadden hier bomen,grasvelden,rivieren en noem maar op. We hadden hier vele verschillende dingen. Je kon hier alles beleven. Hij zou nog voor geen 1000konijnenpoten in een andere clan geboren willen worden. Ook had de Starclan een goede beslissing genomen over Duststar. Deze was dé leider. Skyclan kon niks beters wensen dan hem. Hij was sinds kort de mentor van Naturepaw geworden, Dit was een leergierige kater. Hij zou deze alles leren wat te leren viel. Even slaakte hij een tevreden zucht. Hij deed veel moeite voor deze clan. Hij werkte vaker zelfs over zodat de clan genoeg te eten was. Binnenkort werd het weer bladkaal en dan zou hij nog harder gaan werken. Als er dan toch niet genoeg eten was dan zou hij zelf maar niks eten zodat de elders en de kits genoeg te eten hadden en niet zouden uithongeren. Hij zou zijn leven opgeven voor deze clan. Duststar zou trots op hem zijn, Dat wist hij zeker. Hij zou zijn uiterste best doen en zichzelf sterker maken. Hij zou rogues verjagen en zijn poten stevig op de grond houden. Zijn leven lag hier, Bij de skyclan. Hij wou niks maar dan ook niks anders dan dit. Een warrior zijn. Misschien dat als hij de kans kreeg om Deputy te worden dan zou hij die natuurlijk aannemen, maar hij wist dat dat vast en zeker niet zo snel zou gebeuren. Nee, hij was een perfecte warrior en dat liet hij ook volop zien. Hij wist nog toen hij geboren werd. Dat hij een nieuwschierige maar verlegen kater was. Een grinnik verliet zijn mond. Hij richtte zich weer op de prachtige lucht. De zon was al voor de helft op en de lucht werd langzamerhand blauw.

[Geen inspiratie meer over >,<]