[The End] I'm sorry

Ze had er over gezwegen. Haar verkleinde gezichtsveld begon wel te wennen, maar makkelijk was het niet. Ze had iedereen proberen te mijden, maar ze wist dat het zo niet verder kon. Ze zouden er vanzelf wel achter komen, vooral Maskheart. Zodra hij haar oog zou zien, zou hij het waarschijnlijk weten. Kon ze zo wel nog verder? Ze was al kleurenblind, nu ook nog blind aan een oog. Met deze conditie van haar ogen, kon ze dit wel volhouden? Straks zou ze het zicht van haar andere oog ook verliezen en dan? Dan kon ze niks meer. Ze had nu al moeite met haar zicht soms. Ze zou de clan nog in gevaar brengen als Maskheart er later niet meer was. Hoe zou zij ooit een apprentice kunnen opleren tot echte Medicine Cat? Nee, onmogelijk. Ze moest wel. Het deed pijn. Ze hield van het werk. Ze hield van de taken. Ze hield ervan om al die katten te helpen. Maar dit kon niet verder. Ze mocht niet. Ze kon niet. Een traan rolde over haar wang. Ze moest het doen.

Haar poten hadden haar al omhoog geleid. Twijfelend bleef ze staan. Uiteindelijk richtte ze haar hoofdje naar de open plek, haar slechte oog gesloten."Eehm, hallo?" probeerde ze zachtjes. Ja, daar reageerde natuurlijk niemand op. Ze schraapte haar keel even, "Ik... Ik wil iets meedelen," zei ze wat luider. Een aantal katten keken nu om. Ze trilde van de spanning. Ze had dit natuurlijk ook Maskheart niet verteld. "E..Ehm, I...Ik", stotterde ze, "Ik hou op met m...mijn rol a..als Medicine Cat." Zo dat was er uit. Weer rolde er een traan over haar wang. "I..Ik voel me gewoon niet meer... goed... genoeg om dit werk verder te zetten. I..Ik wil de clan niet..." Ze zocht haar woorden, maar vond deze niet. "Men kan me vanaf nu vinden in de Elders Den als... Milky... Milkyway, denk ik ofzo," mompelde ze, "S..Sorry..." Toen sprong ze van de rots af. Ze richtte haar blik even op de lucht. Ze had het juiste gedaan toch? Met haar goede oog zocht ze Maskheart. Haar lippen vormden een 'sorry'.

;w;

De grijswitte warrior sloot even haar ogen. Een warme zonnestraal streelde haar pels en verwarmde haar zachtjes. Ookal onttrok de koude aarde onder haar de meeste warmte. ze haalde even diep adem en genoot van de geuren van het woud, die van de katten en die van verse prooi. Vandaag voelde haar poot goed aan, ookal had ze er soms eens op geleund. Ze leek gewoon de pijn te negeren en dan... leek ze het niet te voelen. "Eehm, hallo?" Het was erg zacht en bijna niet verstaanbaar, maar toch kon de warrior het horen. Langzaam opende deze haar ogen en keek ze naar de witte kattin die op de rots stond waar Firestar vaak stond. De grijswitte kat fronste en kwam daarna langzaam overeind. "Ik... Ik wil iets meedelen," Dat klonk luider en nu wist Snow wie het ook was die op de rots stond. Milkypaw, de Medicine Cat apprentice. Ze slikte even moeizaam, wetend dat er verscheidene dingen konden zijn als het van een kat kwam met zulke rang. Een ziekte die was uitgebroken, doden... Of misschien toch iets anders. Wat de gevlekte kat meteen opviel was dat haar ene oog gesloten was, had ze iets aan dat oog of was dat gewoon puur toeval? Opnieuw fronste de kattin, maar ze had geen tijd meer om na te denken want de jonge kat op de rots nam het woord weer. "E..Ehm, I...Ik" Haar stem was onzeker en heel erg breekbaar dat Snow dacht dat ze ging breken. "Ik hou op met m...mijn rol a..als Medicine Cat." De warrior sperde meteen haar ogen open en keek met ongelovige ogen naar de kat. "I..Ik voel me gewoon niet meer... goed... genoeg om dit werk verder te zetten. I..Ik wil de clan niet..." De warrior zwiepte haar staart rond haar poten en keek daarna naar de grond onder haar poten. "Men kan me vanaf nu vinden in de Elders Den als... Milky... Milkyway, denk ik ofzo," Vervolgde ze. "S..Sorry..." De grijswitte kattin keek terug op en zag dat Milkypaw ondertussen van de rots was gesprongen. Wel meteen kwamen een paar katten naar haar toe, maar Snow keek niet echt naar hun gezichten. De grijswitte kat stond op en hinkte naar de witte poes toe. In haar goudgele ogen stond een bezorgdheid die ze meestal droeg als er zich zulke dingen voordeden. Toen ze bij de jonge kat was neeg ze even haar kop naar haar. "Gaat het een beetje?" fluisterde ze zachtjes. Ze klonk bezorgd, maar wist niet echt wat ze anders moest zeggen, tenzij ze grof wou overkomen en dat was allesbehalve iets voor haar.