Was this a smart thing to do?

Icecloud opende langzaam haar ogen. Ze was alweer een tijdje terug de nursery ingetrokken en als ze eerlijk was verveelde het hier alleen maar. Haar buik was ondertussen wel groter gegroeid en ze wist zelf ook wel dat het waarschijnlijk niet heel lang meer zou duren voor de kittens kwamen, maar toch wilde ze vandaag een keer iets anders doen dan hier de hele tijd in het kamp te blijven. Ook al wilde ze nou ook weer niet hebben dat de kittens gevaar liepen. Ze had ze namelijk al een keer in gevaar gebracht door mee te vechten tijdens het gevecht tegen Thunderclan en toen was het gelukkig goed gegaan, maar in datzelfde gevecht hadden de kittens hun vader verloren. Ze wist namelijk wel zeker dat ze van Sparkshade waren, dat moest gewoon van die ene keer zijn, alleen had ze het hem dus niet kunnen vertellen. Ze stond op en schudde haar vacht even uit waarna ze de nursery uitliep. Ze richtte haar blik even op de uitgang van het kamp, het zou waarschijnlijk niet heel veel kwaad kunnen als ze even het kamp uit zou gaan, maar misschien was het wel handiger om een warrior mee te nemen voor het geval er toch iets mocht gebeuren. Ook al wilde ze het nou ook weer niet aan iemand opdringen, dus misschien was het beter om toch maar zelf het kamp uit te gaan. Ze zette koers naar de uitgang van het kamp en stopte toch nog even toen ze weer twijfelde. Ze zou namelijk van alles tegen kunnen komen en als de kittens al kwamen had ze ook een probleem.

[Eerst alleen Whitelion]

Een beetje verveeld keek de witte kater om zich heen. Er was nog steeds een prooischaarste, dus misschien zou jagen nog wel handig zijn, maar ook dat begon te vervelen. En Angelpaw had vandaag vrij. Bij de uitgang van het camp zag hij een andere bekende gestalte. Zijn moeder, Icecloud. Haar buik was redelijk dik en hij wist dat ze hoogzwanger was, dus eigenlijk vroeg hij zich wel af wat ze daar stond te doen. Soepel liep de grote kater op haar af. "Hallo, moeder", zei hij vriendelijk tegen haar. Icecloud was nog steeds één van de weinigen tegen wie hij oprecht vriendelijk was. Een van de weinigen ook waarvoor hij echt respect had... Misschien zelfs wel de enige. "Kan ik je ergens mee helpen?"

"Hallo, moeder," Icecloud draaide zich om toen ze de woorden hoorde en zag dat het Whitelion was die de woorden had uitgesproken. Ergens zou Whitelion wel een handige keuze zijn om mee te nemen. Ook al wist ze niet of hij wel mee zou willen gaan, maar proberen kon ze altijd. "Kan ik je ergens mee helpen?" Als hij het zo vroeg kon ze het hem wel vragen toch? Want het leek haar nog steeds niet verstandig om er alleen op uit te gaan. "Ik wilde even het kamp uit, maar om alleen te gaan leek me niet zo verstandig." Besloot ze maar te zeggen. "Dus zou jij anders misschien mee willen gaan?" Als hij het echt niet zou willen zou ze of iemand anders moeten zoeken of waarschijnlijk helemaal niet moeten gaan, maar eerlijk gezegd wilde ze toch wel graag het kamp uit in plaats van de hele tijd hier in het kamp te blijven, dat zou ze nog wel lang genoeg kunnen doen als de kittens er eenmaal waren.

"Ik wilde even het kamp uit, maar om alleen te gaan leek me niet zo verstandig.", zei de witte poes. Whitelion knikte. Dat leek inderdaad niet zo verstandig. "Dus zou jij anders misschien mee willen gaan?" eer knikte hij. "Natuurlijk." Vastberaden stapte de witte kater door de uitgang, waarna hij eens omkeek of Icecloud volgde.

"Natuurlijk." Was de reactie van de kater en Icecloud volgde hem toen deze door de kampuitgang heen ging. Eenmaal buiten het kamp kon ze de wind voelen en dat gaf haar toch wel een fijn gevoel. Ze was namelijk echt niet een type dat de hele dag in het kamp bleef zitten, maar er was gewoon niet veel aan te doen op het moment. Alleen het was nog steeds wel de vraag of het verstandig was om dit te doen. Ze had nu wel een warrior bij haar, dus dat zou wel wat veiliger zijn. Ze schudde de gedachte weg en liep verder. Ze had nu eenmaal de beslissing genomen en het voelde toch wel fijn om buiten het kamp te zijn. "Het is goed om even buiten het kamp te zijn." Zei ze en keek even naar Whitelion. Ze wilde namelijk niet hebben dat de hele tocht stil zou blijven.

"Het is goed om even buiten het kamp te zijn.", zei Icecloud. Whitelion knikte, maar gaf geen antwoord. het bleef eventjes stil terwijl ze verder liepen. De grote kater wierp even een blik op zijn moeder. haar dikke buik was opvallend, al was het ook duidelijk dat het geen groot nestje zou zijn. "Dus..", mauwde Whitelion. "Mag ik weten wie de vader is?"Hij zwaaide met zijn staart naar haar buik, alsof het nog niet duidelijk genoeg was. Waarschijnlijk was het niet dezelfde kater die zijn vader was. Nou ja, hij wist eigenlijk niet eens wie dat was.

Het bleef even stil na ze die woorden had gezegd en ze liepen samen door. Ergens wilde ze de stilte wel breken, maar ze wist even niks te zeggen. "Dus.." Klonk de stem van de kater. "Mag ik weten wie de vader is?" Even keek ze hem aan bij die woorden. Ze had inderdaad nog niet verteld wie de vader was, ook al had ze het ook niet echt verborgen gehouden. Het was gewoon meer omdat niemand ernaar had gevraagd en de vader zelf was er niet meer. "De vader is Sparkshade.." Zei ze en keek weg van de kater. Ze probeerde het namelijk wel te verbergen, maar het verlies van haar moeder en Sparkshade achter elkaar aan had haar echt wel geraakt. Dat was ook een reden waarom ze de Thunderclankat nooit zou vergeven voor wat hij had gedaan.

"De vader is Sparkshade..", antwoordde de witte poes. Whitelion knikte wee,r schijnbaar onbewogen. Vanbinnen brandde hij van de vragen die hij graag zou stellen, al wist hij niet zeker of de poes antwoord zou kunnen of willen geven. Hij besloot de belangrijkste maar te vragen. De grote kater stopte en draaide zich om, zodat hij in Iceclouds ogen kon kijken. "En Sparkshade is niet ook mijn en Snowbird's vader?" Het klonk niet als een vraag, eerder als een bevestiging. Hij was bijna zeker dat het niet dezelfde kater was, vooral omdat zijn moeder dat niet verborgen zou houden voor hem. Er was ook totaal geen reden voor, als het echt Sparkshade was...

~Ik hoop dat je het niet erg vind dat 'ie vragen gaat stellen x'D Trouwens denk ik ook dat er een grote kans is dat de vader RC is, wegens de dikke, pluizige vacht van white.. Maar dat zouden we es moeten bespreken :')

"En Sparkshade is niet ook mijn en Snowbird's vader?" Ze schudde haar kop bij die vraag. Sparkshade was alleen de vader van dit nestje en niet die van Whitelion en Snowbird. "Hij is niet jullie vader." Het liefste wilde ze het onderwerp nu veranderen. Ze had hun namelijk nooit verteld wie hun vader was en daar was wel een reden voor, maar die wilde ze nou ook weer niet echt vertellen. Het was dus beter als ze het onderwerp zo snel mogelijk zou veranderen, maar ze wist zo snel ook niet in wat.

[Mij maakt het niet uit, alleen op sommige ga ik zelf misschien het antwoord niet wetenxD]

"Hij is niet jullie vader.", antwoordde Icecloud. De kater knikte bedachtzaam, maar ging er niet verder op in. Het knaagde aan hem dat hij zijn vader niet kende. Maar de kater zou toch trots op hem zijn? Op zijn sterke en knappe uiterlijk dat hij voortgebracht had! Maar het was duidelijk dat zijn moeder haar redenen had om het hen niet te vertellen, dus voor nu zou hij er niet naar vragen. "Hoe lang denk je dat het nog zal duren voor de kittens geboren worden?", vroeg Whitelion. Vanuit zijn ooghoekjes keek hij even naar de witte poes. Haar buik was al erg opgezwollen, dus heel lang kon het niet meer duren. En het leek hem nou ook niet zo handig als ze juist hier zou bevallen, vooral omdat hij geen medicine cat was en er geen enkel greintje verstand van had. Hoe moest hij dan zijn moeder beschermen? Dan was er een reële kans dat ze zou sterven, en dat was wel het laatste wat hij wou.

Gelukkig leek het erop dat de kater er niet langer op in zou gaan en daar was ze wel blij mee. Ze zou namelijk anders geen idee hebben hoe ze Whitelion een antwoord zou moeten geven, maar dat was gelukkig niet meer nodig. "Hoe lang denk je dat het nog zal duren voor de kittens geboren worden?" Ze wist het zelf niet precies, maar ze schatte een paar dagen, ook al hoopte ze niet dat er vandaag al iets zou gebeuren. "Misschien een paar dagen." Zei ze dus maar. Het was gewoon hopen dat ze niet vandaag zouden komen, want wie weet hoe het dan zou aflopen. Vooral ook zonder een medicine cat in de buurt. Ze zette nog een paar stappen, maar toen voelde ze plotseling een pijn in haar buik. Nee, niet nu. Dacht ze en ze keek even naar Whitelion, misschien zou ze hem gerust kunnen stellen? Het was nog maar één keer gebeurd, dus misschien zou het nu ook wel wegblijven, maar bij een tweede wee bleef ze toch stilstaan. Deze was namelijk pijnlijker geweest dan de vorige en ze wist dat het nu haast niet meer kon missen. De vraag was alleen of ze het echt hier buiten in het territorium moest gaan doen of dat ze nog terug konden komen naar het kamp. Ook al schatte ze de kans van het laatste niet vrij groot in.

"Misschien een paar dagen.", antwoordde de witte poes. Whitelion knikte. Dan zaten ze veilig. Toch? Plotsklaps bleef Icecloud staan. De grote kater draaide zich naar haar om, en zag de pijn in haar gezicht. "Wat is er?", vroeg hij, zijn stem zorgvuldig kalm houdend. Zouden haar kittens nu komen? "Moeten we terug? Komen ze?" Maar ze waren veel te ver van het camp om snel terug te gaan! Aarzelend bleef hij wachten. Misschien had ze zelf een beter idee..

Icecloud merkte dat de kater ook bleef staan toen zij bleef staan en dat was ook wel te begrijpen. "Wat is er?" Ze wilde zeggen dat er niks aan de hand was, maar ze wist ook wel dat dat niet verstandig zou zijn. Er was tenslotte niet niks aan de hand. "Moeten we terug? Komen ze?" Terug naar het kamp zou waarschijnlijk niet meer lukken, dus ze moesten een veilige plek zien te vinden. "De kittens komen." Zei ze en hield even haar mond toen er nog een wee kwam. Ze moesten echt zo snel mogelijk ergens naartoe nu, want straks kon ze niet eens meer lopen van de pijn en dan zou ze hier moeten bevallen. "Een beschutte plek zou wel handig zijn." Al was het maar een struik, dan zou het al beter zijn dan volledig open te zijn.

"De kittens komen", antwoordde Icecloud. Whitelion knikte en keek om zich heen voor ene beschutte plek. "Een beschutte plek zou wel handig zijn.", zei ook de witte poes. Daar! Daar was een klein, open plekje omringd door struiken. Het leek perfect. Met zijn snuit duwde hij de poes er zachtjes heen. "Hier", mompelde hij zachtjes. Hij wist niet echt wat te doen, en dat was niets voor hem. Hij trok zich een beetje terug, niet wetend wat hij zou moeten doen om haar te helpen. "Kan ik iets doen?", vroeg hij daarom maar.

Ze begon zelf ook al wel wat om haar heen te kijken, maar toen er nog een wee kwam kneep ze even haar ogen stijf dicht. Alleen ze wist ook wel dat ze kalm moest proberen te blijven, want anders zou het nog mis kunnen gaan ook. Plots voelde ze dat Whitelion haar zachtjes in een bepaalde richting begon te duwen en toen ze keek waar naartoe begreep ze het ook meteen. De plek was wel aardig beschut, dus het zou wel geschikt zijn. Ze begon voorzichtige stapjes te zetten in de richting van de plek. Gelukkig was het niet al te ver weg, dus ze hoopte maar dat ze het tot daar zou redden. Ze zette nog de laatste paar passen en ging toen op de plek liggen, waarna er weer een wee achteraan kwam. "Kan ik iets doen?" Even dacht ze na bij die woorden. Veel zou er niet nodig zijn, maar een stok zou wel fijn zijn, dan kon ze daar in ieder geval in bijten als de weeën pijnlijker werden. "Probeer een stok of takje te vinden." Zei ze. Waarna ze haar ogen nog een keer dichtkneep tegen een nieuwe wee. Ze kwamen nu sneller achter elkaar aan en ze wist dat het dus ook niet lang meer zou duren voor de kittens zouden komen. Ze maakte zich ergens wel zorgen, maar ze had dit vaker gedaan, dus ze moest nu niet de moed verliezen.

"Probeer een stok of takje te vinden." Whitelion knikte en keek snel om zich heen. Er waren veel struiken hier, dus het moest niet moeilijk zijn om een tak te vinden. Hij nam een willekeurig exemplaar op en bracht het terug naar Icecloud. Hij vroeg niet waarom ze het nodig had, dat zou hen nu toch niet helpen. Het leek alsof alles sneller ging. Het gezicht van de witte poes was betrokken van de pijn. Hij fladderde onrustig heen en weer, niet wetend hoe hij haar kon helpen.

Het duurde niet lang of Whitelion had haar het takje gegeven en daar was ze hem ook echt wel dankbaar voor, want de weeën begonnen nu toch wel sterker te worden en het zou nu echt niet lang meer duren voor de eerste kitten er zou zijn. Ze pakte het stokje beet tussen haar tanden toen ze weer een wee op voelde komen en beet er hard in terwijl ze begon te persen. Het takje begon iets te splijten, maar dat maakte haar niks uit. Zodra er nog een wee kwam perste ze nog een keer en zette ze haar tanden opnieuw in de tak. Ze probeerde in te schatten hoe vaak ze nog zou moeten persen voor de eerste kitten, maar als ze eerlijk was kon ze het niet helemaal inschatten, misschien zou namelijk één keer al genoeg zijn, maar vaker zou ook nog kunnen. Bij de volgende wee begon ze nogmaals te persen en drukte zo de eerste kitten naar buiten. Snel draaide ze zich om en beet ze de zak die om de kitten zat door. Ze wilde de kitten gaan likken, maar er kwam alweer een nieuwe wee. "Zou je.. de kitten.. kunnen likken?" Vroeg ze kater hijgend. Het was namelijk belangrijk dat de kitten goed droog gelikt zou worden en dat zou Whitelion op dit moment goed kunnen doen. Veel langer kon ze er niet over nadenken of Whitelion zou doen wat ze hem had gevraagd, want er kwam weer een nieuwe wee. Na nog een aantal keren te hebben geperst was dan ook de tweede kitten geboren. Het takje waar ze in had gebeten was ondertussen in tweeën gespleten, maar dat maakte niet meer uit. Snel draaide ze zich naar de tweede kitten en beet ook hier de zak door waarna ze de kitten begon droog te likken.

[Eerst nog een Whitelion en dan mogen de kittens posten]

Icecloud begon te persen en beet ondertussen op het takje. Hij zag dat het begon te breken, maar veel tijd om daarover na te denken kreeg hij niet, laat staan om een nieuw takje te gaan zoeken. Een klein hoopje nat dons viel op de grond. "Zou je.. de kitten.. kunnen likken?" Onwennig liep hij naar voren en boog zich over de pasgeboren kit. Zijn vaderlijke instincten kwamen boven, en zachtjes begon hij de jonge kitten droog te likken. Hij moest de ademhaling op gang krijgen, zodat zijn halfsibling bleef leven. Icecloud was ondertussen bezig met de andere kitten. Ze leken allebei te leven, wat een geluk was. Het leek ook opgehouden te zijn. Twee kleine kittens, een kater en een poesje.

De ruimte waar hij in zat was de laatste tijd steeds krapper geworden. Er leken dan wel niet veel anderen te zijn, maar toch was het anders dan in het begin. Het was dan gelukkig nog wel steeds vredig, maar de jonge kitten wist niet dat dat niet lang meer zou duren. Plots voelde hij dat de ruimte nog krapper werd en hij werd naar iets onbekends geduwd. Hij werd door een smalle opening geduwd en het werd even heel krap tot hij plots meer ruimte kreeg. Er was alleen wel een nadeel aan deze plek, het was koud en nu zijn vachtje nog nat was voelde het alleen maar kouder aan. Plots voelde hij een tong over zijn lichaam gaan en met elke lik die hij kreeg werd hij ook warmer, maar nu hij zich warmer begon te voelen was er een ander gevoel dat ergens in zijn buikje knaagde. Hij liet een kleine piep uit zijn mondje ontsnappen, want hij wilde dichter naar zijn moeder toe. Daar kwam namelijk een warme geur vanaf en waarschijnlijk zou daar ook zijn wat dat knagende gevoel kon verdrijven.

De kitten dreef al manen lang rustig in een donkere buik. Elke beweging die de eigenares van de buik maakte zwiepte haar kalmpjes heen en weer. Gelukkig was de ruimte erg groot en warm waardoor de kitten kalm verder kon groeien en slapen. Ze wist niet hoeveel anderen er waren maar voelde soms wel een ander die voor haar lag. Toch reageerde ze er niet op. Vandaag was anders geweest. De ruimte waarin ze zat deed raar en was kleiner dan ze ooit had gemerkt. Toch was het nog even vredig zoals altijd. Ze bewoog kalm en gaf daarmee haar moeder prongelijk een kleine trap. Toch voelde ze voor de verandering ook een trilling door de buik heen gaan. Iets wat de jonge kitten nogal verbaasde. Naar meerdere van die rare bewegingen door de ruimte waarin ze zat verdween degene die met haar de ruimte deelde. Ze was daardoor in het begin in verwarring gebracht. Waar was dat andere wezen gebleven? Toch bestad ze hier nog best wel weinig aandacht aan. De trillingen begonnen kort erna weer en ook zijzelf werd nu duidelijk verplaatst. Niet lang erna kwam ze in een krappe opening terecht waarvan ze niet wist dat die bestond. Kort erna werd de opening ineens weer heel erg groot. Groter dan ze zich herinnerde dat de ruimte waar ze had geleefd was. Er verdween iets van haar kopje waarna iets ruws haar lichaampje likte. De kitten haalde een ademteug binnen waarna ze begon te piepen. Wat alles rond haar was wist ze niet. Ze wist alleen nog maar net dat het anders was. Ze piepte nog eens. De warmte die ze kreeg was best prettig en ze bewoog onhandig een klein beetje. Het iets onder haar was koud zodat ze daarmee als snel stoptte. Een gevoel in haar kleine buikje maakte dat ze nog eens dit keer iets klagelijker piepte. Zou hetgeen dat haar kleine lichaampje had opgewarmt reageren?

Onderwerp: Re: Was this a smart thing to do?