OH STARCLAN IT'S SO FLUFFY! (Fluffykit')

Bonekit was net wakker en was vandaag vanplan om wat van de prooi stapel te stelen, hij kwam rustig de kitten den uitgeslopen. Deze keer zou hij niet iemand probeeren wakker te maken, hij ontblote zijn kleine klauwtjes en sloop dichter naar de hoop. Hij snoof kort de lucht, er was nu weinig in de beurt om meteen op toe te slaan. Hij had namelijk een enorme trek, hij rook de verse prooi op de hoop. Kort trok hij fier met zijn snorharen, hij zwiepte met zijn staart en sprong op de prooistapel. Hij rook al dat lekkers en viste daar uit een dikke muis, vlug likte hij zijn mond en liep trots uit de prooistapel en zocht een plekje op in het kamp. Hij was groot voor zijn leeftijd, hij sloeg rustig zijn staart om zijn poten heen en ging liggen. Bonekit nam zelf vlug een paar happen en was nogal uit op meer, hij at met open mond zijn voedsel op en zijn mondhoeken zaten nog onder het muis. Toch voelde hij een kreun in zijn buikje, hij had nog steeds trek. Misschien zou hij nog een muisje stiekem kunnen pakken van de prooi stapel, hij wilde erop af lopen tot hij een kitten zag. Bone staarde op en keek naar de kitten, het had een bruine vacht.

De jonge she-cat staarde naar haar poten. Het was de eerste keer sinds dagen dat ze weer in de nursery mocht liggen. Het voelde veel beter aan, maar ook verrassend anders dan de medicine cat den. Ze had haar staart dicht rond haar lichaampje heen gelegd, zodat haar littekens niet te zien waren. Na het ongeluk was haar uiterlijk sterk aangetast. Ze zag er nu niet meer uit als een pluizige kitten, als je je zou voorstellen dat ze volwassen was zou ze eruit zien als een gevaarlijke warrior met vele gevechtslittekens. Simpelweg lelijk. En dan nog te bedenken dat ze haar wonden op zo'n idiote manier had gekregen... Ze hief haar kopje op en keek met haar blauwe ogen de den door. Enkele kittens waren in haar buurt aan het spelen. Nee, ze wilde nu even geen vragen hebben. Het vermoeide haar echt, al die vragen over hoe ze er zo... apart uit zag. Gelukkig zagen haar broertje Mallowkit, haar zusje Flashkit en haar ouders Iciclespirit en Thymewillow door haar uiterlijk heen. De rest helaas nog niet. Toen ze dacht dat de andere kits niet keken stond ze stel op en liep, ondanks het feit dat haar littekens nog steeds erg pijn deden, naar buiten. Daar ging ze zitten. De kitten, die binnenkort Scarkit zou heten keek met haar blauwe ogen het kamp door. Een jong katertje, van ongeveer haar leeftijd stond bij de prooistapel en had haar opgemerkt.

Bonekit was in het kamp aan zitten bij de prooi stapel, niet kort daarna zag hij een kitten. Die verminkt leek onder haar wonden, haar blauwen ogen staarde hem aan. Bone had een kort beluit genomen en trippelde haar richting in, hij ontblote zijn tanden. Het was niet bedoeld om dat te doen maar voor kitten zijnde had hij lange tanden die soms uit staken, toen hij aan kwam ging hij naast de bruine tabby zitten. Ze leek zacht van de buiten kant, haar vacht was op sommige punten dik alleen hadden de littekens haar vacht verpest. Hij wiebelde kort met zijn oor, welke woorden zou hij er nu uit halen vandaag. Hij draaide zich naar de poes, het gras bewoon onder zijn zachte potjes. 'Ik ben Bonekit en jij?' vroeg hij nieuwschierig en tikte op haar wang, hij glimlachte vriendelijk in hoop dat hij het ook terug verwachten. Bone keek nog eens goed in haar ijs koude ogen, ze leken van ijs maar ook als donker blauw vuur die brandde in het donker. Hij kreeg een korte rilling door het zien van haar littekens, toch moest hij sterk blijven. Misschien was deze poes wel heel aardig en niet gevaarlijk, alleen werd het steeds maar moeilijker om erop vrolijk te blijven. 'Hoe kom je eigenlijk... Hoe zou ik het moeten zeggen.. Aan zoveel littekens?' vroeg hij op een nadruk aan littekens. Het was er moeilijk uit te gooien maar toch deed hij het, hij sloeg zijn staart om zijn kleine lichaam heen.

De kitten keek snel weer weg. Oeps, dat was best wel awkward. Ze kende hem niet eens, en dan plots een andere kat aankijken was wel ongemakkelijk. Vanuit haar ooghoek keek ze kort terug. De lichtbruine tom-cat trippelde naar haar toe en ging naast haar zitten. Fluffykit slikte kort. Zou hij vriendelijk zijn? Of bang zoals sommige anderen? Ze knipperde kort en besloot het erop te wagen. De gelittekende kitten draaide haar kop en knikte begroetend naar het andere katje, iets te verlegen om echt hallo te zeggen. Hij leek echter wat minder verlegen. 'Ik ben Bonekit en jij?' mauwde hij nieuwsgierig. Fluffyki- Ik bedoel Scarkit' antwoordde ze snel. Haar naamsverandering zou binnenkort plaatsvinden. Ze kon er maar beter aan wennen. 'Leuke naam' merkte ze snel op. Het was best een mooie naam, Bonekit. Ze vroeg zich echter wel af wie zijn moeder was en hoe ze daarop was gekomen. 'Hoe kom je eigenlijk... Hoe zou ik het moeten zeggen.. Aan zoveel littekens?' De stem van de kitten doorbrak haar gedachten. Heel kort legde de bruine poes haar oortjes geschrokken in haar nek, maar zette ze toen weer recht op. Hij leek een beetje wantrouwend. Het was ook geen wonder, de meeste kits vonden het een beetje eng. Gelukkig zei hij nog niets gemeens. 'Um...' ze slikte kort. 'Ik had een ongeluk een maan geleden... Ik kwam verstrikt in het prikkeldraad' mompelde ze zachtjes. Ze wendde haar oogjes af.

-sorry, laat!

Bonekit keek verbaast naar de kitten en had een vriendelijke glimlach, hij voelde haar zachte vacht tegen zijn vacht aan plakken. Haar littekens maakte hem angstig maar ook benieuwd, misschien was ze wel een geweldige vechter. Ze leek hem niet aan te willen kijken, dus hij keek naar haar achter hoofd. 'Fluffyki- Ik bedoel Scarkit' sprak de kitten, haar stem voelde zacht en liefjes. Hij keek nog steeds met een lieve glimlach haar aan, hij opende zijn mond tot Scarkit al vlug begon 'Leuke naam.' Bonekit lachtte naar haar en ging al trots zitten maar toch keek hij naar haar. Zijn ambere ogen staarde naar de tabby, hij stond op en sprong voor haar. Hij keek haar recht aan in haar mooie blauwen ogen, al na zijn vraag leek ze angstig te lijken om hem aan te vallen. Het leek dat Scar zich ontspande en begon 'Um...' ze slikte kort, 'Ik had een ongeluk een maan geleden... Ik kwam verstrikt in het prikkeldraad' zei ze met een onzekere stem. Ze leek hem niet meer aan te willen kijken, Bonekit stond nog steeds met een vrolijke glimlach. 'Ach laat het verleden achter je.' Zei hij vrolijk en gaf haar een vriendelijk duwtje, 'we moeten gaan genieten van het leven. Zo... Laten we wat leuks gaan doen.' Miauwde hij en zwiepte vrolijk met zijn staart.

OCC: is niet erg joh ^^

Ze tikte met de punt van haar staart in een gejaagd ritme op de grond terwijl ze op antwoord wachtte. De poes, die redelijk gespierd was voor haar leeftijd, keek op toen Bonekit op haar antwoord ging. Ze was verbaasd om te zien dat hij vriendelijk lachte. 'Ach laat het verleden achter je.' Zei hij vrolijk en gaf haar een vriendelijk duwtje. Nog steeds een beetje ongemakkelijk glimlachte ze terug. Hij leek op zich wel aardig, hij was in ieder geval niet zo snel om haar te beoordelen. 'we moeten gaan genieten van het leven. Zo... Laten we wat leuks gaan doen.' Miauwde hij en zwiepte vrolijk met zijn staart. De bruine kitten knikte kort instemmend. Ze begreep dat het waarschijnlijk aan haar was om een activiteit te beslissen en dacht na. 'Um...' ze mauwde bedachtzaam, nog steeds een beetje zenuwachtig maar wel opgelucht. 'We zouden kunnen gaan vechten? Niet serieus, gewoon training...' voegde ze er snel aan toe. Ze bedoelde het niet in een agressieve manier.

Bonekit keek haar aan vriendelijk aan, de poes waar hij tegen over zat. Had sterke spieren en veel littekens, haar hele lijf was er bedekt mee. Scarkit leek een ongemakkelijke glimlach te geven op zijn antwoorden maar ook verbaast, hij staarde haar aan en ging voor haar zitten. Het leek even of ze niet iets leuks wilde doen maar toch knikte ze instemmend, hij straalde op. Hij kreeg een grotere vriendelijke glimlach, hij had wel zin om iets te doen. Stoeien zou hij nu wel leuk vinden of krijgers lastig vallen, hij zwiepte opgewekt met zijn staart. 'Um...' Miauwde de tabby die diep nadacht, 'We zouden kunnen gaan vechten? Niet serieus, gewoon training...' sprak ze vlug. Bonekit sprong op, 'Geweldig!' miauwde hij vol inspiratie. Laten we gelijk beginnen.. Alleen vraag ik me iets af..' begon hij en wiebelde kort met zijn oor. Hij ging rustig zitten en moest nadenken hoe hij het moest weergeven, hij zwiepte kort met zijn staart en opende zijn mond. 'Ik vind het oneerlijk dat ze je een naam hebben gegeven als een erge gedachte aan je leven, ik vind het niet kunnen. Je blijft nog steeds super Fluffy, ik vind het oneerlijk dat ze je Scar genoemt hebben.' Sprak Bone en keek uitdagend en lichterlijk geïrriteed naar de lucht maar daarna weer vriendelijk naar haar. Het was een vriende gevecht dus hij mocht geen klauwen gebruiken, hij drukte zich tegen de grond en sprong naar haar toe om op haar te gaan en zich op haar rug vast te klemmen.

Scarkit stond op en een grijns verscheen op haar gezicht. Deze andere kitten leek wel aardig! Misschien zouden ze wel bevriend worden? Nee, daar mocht ze van zichzelf niet over nadenken. Eerst maar eens zien of hij aardig bleef. Gelukkig leek Bonekit nu opgewekt door haar voorstel. 'Geweldig!' miauwde hij vol inspiratie. Laten we gelijk beginnen.. Alleen vraag ik me iets af..' Ze wilde al in de defensieve positie gaan staan maar stopte en bewoog haar rechteroor kort. Ik vind het oneerlijk dat ze je een naam hebben gegeven als een erge gedachte aan je leven, ik vind het niet kunnen. Je blijft nog steeds super Fluffy, ik vind het oneerlijk dat ze je Scar genoemt hebben.' Ze keek een beetje ongemakkelijk door de plotselinge vraag naar de grond. Oh help, hoe ging ze dat uitleggen? Ze besloot maar de waarheid te vertellen. 'Oh! Maar het was niet het idee van mama en papa, Iciclespirit en Thymewillow. Maar een beetje. Eigenlijk deed ik het voorstel omdat,' ze slikte kort. Ze wist dat ze eigenlijk niet beinvloed had moeten zijn door de andere kittens, maar ze was gewoon heel erg bang voor hun blikken en de voortdurende vragen over waarom ze Fluffykit heette terwijl ze zoveel littekens had. Het maakte haar moe, heel moe. 'Omdat... Een paar andere kittens eigenlijk het onderwerp hadden opgebracht. En ze hadden wel gelijk, mijn oude naam maakt me alleen maar belachelijk.' ze beet kort op haar tong in een peinzend moment maar schudde toen haar bruine kop, klaar om te gaan stoeien. Haar lachje kwam terug toen ze zag hoe Bonekit zich van de grond verhief en naar haar toe sprong. Scarkit wachtte het moment af waarop hij midden in de lucht was en rolde toen een keer om en plantte haar poten stevig in de zandgrond tegen het gewicht van de andere kitten.

Bonekit sprong naar Scarkit de kleine bruine tabby, die hij best wel gaaf vond met al die littekens. Alleen merkte hij dat hij al vlug tegen de grond aangesmeten werd door de kitten, ze was sterk en had haar poten in zijn buik geplant en haar gewicht gebruikt om hem tegen de grond te houden. Daar lag hij midden in het Thunderclan kamp, hij glimlachte naar haar. 'Jij bent echt sterk, je bent geweldig!' sprak hij met stralende ogen die haar aankeken in haar ijs blauwen ogen. Hij glimlachte naar haar en drukte met zijn achterpoten tegen haar buik om haar van zich af te krijgen, hij stond gelijk op en wilde weer een aanval weer maken op de kleine kitten. 'Oh! Maar het was niet het idee van mama en papa, Iciclespirit en Thymewillow. Maar een beetje. Eigenlijk deed ik het voorstel omdat,' slikte Scarkit die gelijk antwoord gaf. Maar waarom.. dacht hij kort, Fluffy had niks te maken met je wonden en voor nu kan je e voor altijd onthouden... Hij sloot kort zijn ogen en keek haar aan. Bonekit glimlachte nog steeds en keek kort naar haar, 'je bent nog steeds enorm Fluffy en schattig de litekens zie je moeilijk onder je dikke vacht.' zei hij als een grapje en gaf haar een kort duwtje. Hij keek haar aan, ze had prachtige blauwen ogen waar hij in verdiepte. Hij schudden zijn kop en glimlachtte nog steeds naar haar, 'Omdat... Een paar andere kittens eigenlijk het onderwerp hadden opgebracht. En ze hadden wel gelijk, mijn oude naam maakt me alleen maar belachelijk.' Miauwde ze kill. Bone schudde zijn kop en ging naast haar staan, hij zei niks meer en drukte met zijn poot op haar kop en probeerde met zijn volgende aanval te beginnen. Het was niet leuk om haar nu een schuld gevoel te geven of haar pijn te doen, zij was er veel te lief voor. Hij probeerde haar tegen de grond aan te drukken en lachtte naar haar, Weet je als het sneeuwt dat wil ik er door heen rollen samen met jouw.' lachtte hij en wist dat zijn moeder hem verteld had over sneeuw.

Ze voelde hoe de andere kit tegen haar aan viel, en duwde hem zo snel mogelijk weg met haar achterpoten. Scarkit krabbelde snel overeind voordat Bonekit weer op zijn pootjes stond en drukte hem stevig met haar poten tegen de grond aan. Ze grinnikte vrolijk en liet hem los na een korte tijd zodat hij overeind kon komen. De jonge kater glimlachte. 'Jij bent echt sterk, je bent geweldig!' Scarkit lachte, blij door het compliment. Misschien werd ze later wel een heel goede vechter? Gelukkig, dan was ze nog ergens goed voor. Anders dan dat die stomme kitten van eerder had gezegd. 'D-dankjewel! Jij bent snel, ik had je nauwelijks zien aankomen!' lachte ze terwijl ze wat rechter op ging staan. Ze zag dat Bonekit aanstalten maakte om op haar eerdere antwoord te reageren. je bent nog steeds enorm Fluffy en schattig de litekens zie je moeilijk onder je dikke vacht.' Zei Bonekit lachend en hij gaf haar een klein duwtje. Ja, ze had een dikke vacht. Maar later zou dat waarschijnlijk, en helaas, wel wat minder zijn. Ze ging weer in de aanvalshouding staan en keek goed hoe Bonekit zijn volgende bewegingen zou uitvoeren, net alsof ze een apprentice was. Ja! Een apprentice, dat zou ze graag zijn. Dan mocht je het kamp uit! En buiten-
Wauw, echt handig Scar. Aan het wegdromen terwijl je aan het stoeien bent? Dacht ze kwaad tegen zichzelf toen de kater al naar haar toe sprong. Direct was ze uit haar gedachten gerukt en Bonekit duwde haar tegen de grond aan. Scarkit grijnsde en spartelde tegen met haar poten. Ze wist zich om te draaien en na een korte worsteling duwde ze op haar beurt de andere kitten naar achteren met haar poten en duwde hem kort tegen de grond. Zelf ging ze ook zitten om heel even bij te komen. 'Weet je als het sneeuwt dat wil ik er door heen rollen samen met jouw.' De bruine she-cat keek nieuwsgierig op. Sneeuw? Ohja, dat witte spul! Maskheart had het erover gehad in de medicine cat's den. Enthousiast keek ze de andere kit aan. 'Ja! Het is bijna leafbare... Wauw, misschien zijn we dan wel apprentices? Dan kunnen we buiten het kamp in de sneeuw spelen!' Ze was haar verlegenheid nu bijna helemaal vergeten. Bonekit was aardig! Ze zwiepte opgewekt met haar staart heen en weer. 'Dan ben jij Bonepaw en ik Scarpaw!' Ze grijnsde haar bleke tanden bloot. Dat zou echt leuk zijn!

Bonekit voelde haar sterke poten weer terug komen, hij stond even recht tot hij tegen de grond aangedrukt werd. Scarkit leek een heel stuk aardiger en lachtte zich kapot, hij lachtte mee. Ze leek eindelijk blij want vaak zag hij haar eenzaam en alleen door het kamp, zij liet hem los waardoor hij overeind krabbelde. 'D-dankjewel! Jij bent snel, ik had je nauwelijks zien aankomen!' Riep ze vrolijk naar hem toe, hij merkte op dat hij al in aanvals houding was gaan staan net zo als Scar. Alleen merkte hij haar vrolijke gezicht op en zag hoe vrolijk ze aan het denken was, nu was het even geen tijd om verder te stoeien. 'Ronde twee?' vroeg hij lachend aan haar. Hij had haar zonder dat hij het door had al tegen de grond aangedrukt en zag dat ze met haar pootjes vrolijk aan het spartelen was, op dit moment leek ze wel een vis. Alleen duwde ze hem al weg en wilde hem al tegen de grond aandrukken, zelf wilde hij naar achteren maar voelde haar poten tegen zijn borstkas aandrukken en hem zo op de grond te krijgen. Ze worstelende even met elkaar en rolde heen en weer van de ene kant van het kamp naar de andere kant, 'Ja! Het is bijna leafbare... Wauw, misschien zijn we dan wel apprentices? Dan kunnen we buiten het kamp in de sneeuw spelen!' Sprak Scarkit vrolijk en kon het zichzelf al helemaal voorstellen hoe het haar beviel. Bone lachtte mee met haar en stelde zich het ook voor. 'Dan ben jij Bonepaw en ik Scarpaw!' Zei ze en haar ogen sprankelde helemaal van opwinding. Bonekit kon het zich helemaal voor stellen zij aan zij met Scarpaw of ja Scarkit, hij sprong op en knikte vrolijk. 'Dan gaan wij weer stoeien en dan ga ik dit keer winnen!' riep hij vrolijk naar haar en verzonk weer in haar diepe blauwen ogen. Hij had al gezegd dat zij had gewonnen met dee stoei partij maar hij vond het geweldig met haar, zij was anders dan wie dan ook in de beurt.

'Dan gaan wij weer stoeien en dan ga ik dit keer winnen!' Bonekit sprong enthousiast op. Scarkit miauwde uitdagend. 'Dat zien we dan nog wel!' zei ze met een grijns. Het leek haar leuk om een apprentice te zijn. Dan konden Bonekit, Mallowkit, Flashkit en zij avonturen beleven! De gelittekende poes stond op en ging naast de kater zitten. 'Heb jij eigenlijk broertjes of zusjes?' vroeg ze nieuwsgierig aan hem terwijl ze haar staart rond haar pootjes krulde. Zij had wel een familie. Mama Iciclespirit, papa Thymewillow en siblings Mallowkit en Flashkit. Ze hield veel van ze, maar de laatste tijd waren mama en papa veel vaker weg om clantaken weer op zich te nemen. Ze drentelde maar een beetje doelloos rond door het kamp terwijl ze de starende blikken van andere katten probeerde te ontduiken. Nog een reden om apprentice te zijn, dan kon je tenminste het kamp uit om blikken te ontlopen. Erg praktisch, vooral in haar geval.

Bonekit keek vrolijk naar Scar, ze was knap voor een kitten en had mooie blauwen ogen plus ze was enorm aardig. Haar binnen kant was groot en het was fijn om bij haar te zijn, ze was een aardige kitten en ze deed ook graag mee met hem. 'Dat zien we dan nog wel!' zei Scarkit met een grijns. Hij had enorm veel zin om ook iets met Scarkit's zusjes en ook met haar zelf, het was geweldig om haar te leren kennen en ook enorm leuk. Hij had veel zin om samen met haar een berg af te rollen, hij wilde een dappere apprentices zijn die dan alles kon. De beste krijger en jager, alleen tot nu toe verloor hij van Scar. 'Heb jij eigenlijk broertjes of zusjes?' vroeg Scarkit nieuwschierig, even bleef het stil. Bone zwiepte met zijn staart en voelde hoe Scar naast hem kwam zitten, hij keek even naar haar en zetten een glimlach op. 'Dood....' begon hij maar hij probeerde een beetje vrolijk te blijven, 'allemaal dood.' Hij schudden zijn kop. Hij keek haar aan, 'laten we het over iets anders hebben. Laten we zo gaan spelen of zo.' zei hij met een grote glimlach en sloeg zijn staart om Scarkit heen.

'Dood....' mompelde Bonekit. De poes keek hem aan, hij leek verdrietig maar waarschijnlijk wilde hij het niet laten merken aangezien hij een geforceerde glimlach op zijn gezicht had. 'Allemaal dood.' was de toevoeging aan het antwoord. 'Oh... Sorry, ik had daar niet naar moeten vragen' miauwde Scarkit. Ze gaf hem een voorzichtig likje over zijn oor om te laten weten dat het oké was. De kater keek haar aan. 'laten we het over iets anders hebben. Laten we zo gaan spelen of zo.' De gelittekende poes knikte. 'Um... Zullen we anders een wedstrijdje door het kamp doen?' vroeg ze aan hem. Ze had nog nooit een wedstrijd in rennen gehad, ze wist ook niet of ze er goed in zou zijn of juist helemaal niet. Maar daar zou ze snel achter komen. Scarkit keek hem glimlachend aan.

Bonekit voelde de tabby haar vacht, het voelde warm. Zijn staart had hij om de poes gelegd, hij keek even naar Scarkit. Haar ogen waren zo mooi om in te verdwalen, ze waren prachtig blauw. Het bleef even kort stil tot Scar begon 'Oh... Sorry, ik had daar niet naar moeten vragen' antwoorde ze, zelf slikte hij even. Hij bleef even in de verte staren om dat weer terug te halen, zijn ouders waren een keer weg gegaan om hun warrior taken weer op te nemen maar ze kwamen nooit meer terug. De volgende ochtent waren ze dood, even schudde hij zijn kopje. 'Niet erg, je was gewoon nieuwschierig zoals ik.' Glimlachte Bonekit haar toe. Hij voelde een lik over zijn oor gaan, het voelde fijn. Zelf gaf hij een lik terug tegen de kattin, hij keek haar aan met een vriendelijke blik. Hij had alle littekens vergeten die op haar lijf stonden, hij wiebelde kort met zijn oor. 'Um... Zullen we anders een wedstrijdje door het kamp doen?' Vroeg Scarkit vrolijk, gelukkig ze was al weer een stuk vrolijker dacht hij. Bonkit knikte erop, "Ik dacht dat je het nooit zal vragen." riep hij vrolijk. Hij ging meer tegen de grond aan om in het begin te gaan sprinten om een voor sprong te maken, 'ik tel af of wil jij aftellen?' Zei hij vrolijk en legde zijn poot iets meer naar voren. Hij was klaar voor deze wedstrijd, dit keer wilde hij winnen anders verloor hij nog eens van deze poes. Bij die gedachten kreeg hij een glimlach, hij zou best wel van haar willen verliezen maar ook graag wel winnen.

Scarkit wachtte op het antwoord van Bonekit en bestudeerde de kater. Hij had stralende ogen en een lichtbruije vacht die glansde in de zon. Ze moest toegeven dat het er erg mooi uitzag. Sowieso vond ze de andere kitten absoluut niet lelijk. Scarkit grijnsde. "Ik dacht dat je het nooit zal vragen." riep hij vrolijk. Hij ging meer tegen de grond aan om in het begin te gaan sprinten om een voor sprong te maken, 'ik tel af of wil jij aftellen?' Zei hij vrolijk en legde zijn poot iets meer naar voren. Scarkit grijnsde naar de kater. 'Ik tel deze keer wel!' ze plaatste haar poten zoals ze haar zusje had zien doen. 'Drie... twee... een... Start!' ze sprong op en spurtte ervandoor, op weg naar de andere zijde vam het kamp. Ze was echter lang niet zo snel als ze gehoopt had.

Bonekit zag de bruine tabby naast zich staan, hij was klaar om te gaan rennen. Stiekem had hij meer zin om naast haar te lopen maar daar had hij nu geen tijd voor, even verdween zijn gedachten in de prachtige blauwen ogen van de kattin. Hij zwiepte kort met zijn staart en besloot om nu recht voor zich te krijgen, deze poes waar hij naast stond was onwijs sterk. 'Ik tel deze keer wel!' Sprak Scar speels en verzetten haar poten op een speciale plek, hij vond haar nu wel zo schattig en pittig. Weer schudden Bonekit zijn kop en staarde naar voren, hij hoefde alleen maar naar de andere kant van de Clan te gaan of een rondje om de Clan maken. 'Drie... twee... een... Start!' Riep Scar duidelijk en sprong naar voren in volle snelheid. Bone stond nog op de start plek en merkte nu pas op dat ze had afgeteld en sprointe vlug achter haar aan, hij probeerde haar in te halen en probeerde niet over zijn staart heen te struikelen. Na een korte tijd rende hij naast haar, hij moest haar inhalen om te winnen. Even keek hij de verte in, vandaag had het een heerlijke bries door de clan. Hij keek rustig weer naar haar, ze leek zo geconcentreed. Hij schudden zijn kop, hij moest er bij blijven geen tijd om te stoeien of andere leuken dingen te doen het was een race en hij wilde die niet verliezen.

De gelittekende tabby rende zo snel als ze kon, maar desondanks haalde Bonekit haar toch in. Ze probeerde hem bij te houden maar hoe verder ze kwamen hoe moeilijker het werd. Ze concentreerde zich goed op haar poten. Éen, twee, drie, vier. Éen, twee, drie, vier. En zo ging het maar door. Scarkit keek naast zich en zag dat zij nu weer de kater aan het inhalen was. DIt duurde echter niet voor lang aangezien op het moment dat ze enkele staartlengtes van de struiken muur aan de rand van het kamp vandaan waren, ze uitgeput begon te raken en zich weer achter de lichtbruine kater bevond. Ze stopte hijgend bij de finish, een klein struikje. 'Ver..loren!' Hijgde ze, maar wel met een vrolijke grijns. 'Jij gefeliciteerd, Bone!'Ze liep naar haar clangenoot toe, toen ze plots een duw in haar zij voelde. 'Oh, sorry!' Hoorde ze de zwarte stem van een warrior achter zich zeggen. Een grijze kater struikelde over haar rug en viel, haar meesleurend in de val. Door de duw vloog ze een klein eindje naar voren. In een reflex schoten haar nagels uit hun hulzen en kneep ze haar ogen dicht om niet al te hard neer te komen. Maar ze kwam niet op de grond neer maar tegen Bonekit aan. De warrior was opgestaan en keek hen verontschuldigend aan. Scarkit opende haar ogen voorzichtig toen ze merkte dat ze niet hard was gevallen. Ze stond op, en schrok toen ze zag dat ze tegen de andere kitten was aangevallen. En op zijn schouder... Oh nee! Ze keek geschrokken naar haar klauw. Een flinke wond was zichtbaar bij de kater, en haar nagels waren kennelijk de oorzaak ervan. Dus dat was waar ze zich aan vast had gegrepen in een reflex bij haar val...

Bonekit rende achter de poes aan, ze was snel. Hij moest onthouden dat hij moest doorzetten, altijd. Hij zou nooit meer opgeven wat hij weleens vaker heeft gedaan toen hij nog jonger dan dit was, hij voelde zijn poten het werk doen en ze werden ook steeds zwaarder. Ze waren bijna bij de finish en hij zag dat Scarkit hem ingehaald had, ze was snel en ze was sterk. Hij keek met bewonderende ogen haar aan, hij voelde dat hij juist nog harder ging rennen om juist naast de poes te komen alleen rende hij haar voorbij. Hij keek haar aan door over zijn schouder te gleuren, hij stopte toen hij over de Finish al heen was en keek hoe Scarkit kwam aanwandelen. Hij keek haar glimlachend aan en hijgde een paar keer maar hij hield al gauw op, hij voelde juist door haar zo sterk en zo snel om juist niet op te geven. Haar ogen kleurden warmte, even schudden hij zijn hoofd. Ze hadden onwijs lang gerend voor kittens, dit zou hij zijn vrienden Dawn en Forest kunnen vertellen. Hij glimlachte vriendelijk maar zei nog niks, 'Ver..loren!' Hijgde Scar. Ze klonk vrolijk, hij voelde een fijn gevoel. Hij had haar van een verdrietige kitten een hele vrolijke gemaakt, ze waren beste vrienden voor altijd. 'Jij gefeliciteerd, Bone!' Sprak ze met een vermoeide toon. "je was een helemaal geen moeilijke uitdaging" sprak hij op een sarcastiese toon. "Grapje, je was snel en je was echt moeilijk. Je bent echt geweldig," zei hij bewondered naar haar en wiepte vrolijk met zijn staart. Alleen merkte hij op dat een krijger over Scar heen struikelde, ze leek angstig te worden met haar ogen en sprong weg met haar klauwen geopend. Hij spitste gauw zijn oren en hoorde nog kort een 'Sorry', voor hij het wist kreeg hij scherpe klauwen in zijn gezicht door Scarkit en viel ze op hem. Hij voelde hoe hij tegen de grond aangedrukt werd en een voelde dat er een grote wond op zijn gezicht zat maar ook op zijn schouder had hij een grote wond. Bone voelde hoe het bloed over zijn gezicht heen liep, hij zag de bezorgde ogen van Scar. Zelf wreef hij een paar keer over zijn gezicht heen om het bloed niet in zijn oog te laten belanden, hij had vanaf zijn wang tot de bovenkant van zijn hoofd een schuine wond langs lopen die nog net niet over zijn neus liep en ook niet over zijn oog liep. Bone piepte even kort maar probeerde op te staan, alleen zijn Schouder deed pijn om echt iets te kunnen doen. "Niet bezorgd zijn, het is niet jouw schuld," merkte hij op. 'Ik heb teminsten iets om aan onze vriendschap te denken.' Glimlachte hij om haar blij te maken. Hij had geen zin erin om haar zo te zien, hij moest zijn best proberen om haar blij te krijgen. Straks ging ze zich nog rotter voelen, het liefst ging hij even slapen maar door de pijn ging het niet.

Ze knipperde en keek hem bang aan. Oh help, hoe zou hij reageren? Ze slikte kort wat speeksel in haar mond door, maar realiseerde dat ze bijna was uitgedroogd. Ze stapte naar Bonekit toe en keek hem met grote ogen aan, zijn mooie gouden ogen zoekend. 'S-sorry...' mompelde ze met een zachte, rauwe stem. Gelukkig glimlachte de kater zwakjes als teken dat het goed ging. Ze duwde haar kop onder zijn nek om hem te helpen met omhoog komen. Het bloeden was gelukkig al lang niet meer zo erg als eerst, maar nog steeds drukte de rode vloeistof gestaag op de grond. Het werd steeds minder. Het gaf een lichte roestgeur. De warrior had kennelijk gezien wat er was gebeurd en kwam teruglopen met spinnenwebben. Hij drukte ze op de wond van Bonekit om het bloeden te stoppen waarna hij zich weer uit de voeten maakte. Scarkit keek geschrokken naar de wond. Mousedung! Het was niet haar bedoeling geweest om hem pijn te doen, echt niet... Ze snoof voorzichtig en voelde dat de geur van pijn aan de ene kant een schuldgevoel opwekte, maar de geur van de Clangenoot en zijn bloed haar juist een adrenalinestoot gaf, alsof ze hem moest en zou verdedigen tegen wat of wie zijn verwonding had veroorzaakt. Dit was echter niet mogelijk aangezien zij die persoon was. Snel schoof ze haar klauwtjes in en staarde leegjes naar de kater. "Niet bezorgd zijn, het is niet jouw schuld," merkte hij op. 'Ik heb teminsten iets om aan onze vriendschap te denken.'' De gelittekende poes legde haar haren plat en keek gegeneerd weg. 'Dankje... Het spijt me echt' murmelde ze, duidelijk teleurgesteld in haarzelf. Ze keek naar Bonekit's wond. Er lag nu spinnenweb op en het was gelukkig niet ál te diep. Het zou misschien een klein littekentje achterlaten. Gelukkig niet zo erg. Helaas was Maskheart ook niet in de buurt... Scarkit stapte naar voren en ging naast de andere kitten liggen, waarna ze haar staart beschermend om hem heen sloeg. Ze likte zijn wond voorzichtig. Bij haar hielp het altijd vroeger voor haar wonden. Waarschijnlijk werd de pijn bij Bonekit dan ook minder. Gestaag ging ze door met het likken van de door haar veroorzaakte wond, vastbesloten om de pijn minder te maken.

Onderwerp: Re: OH STARCLAN IT'S SO FLUFFY! (Fluffykit')