OH STARCLAN IT'S SO FLUFFY! (Fluffykit')

Bonekit lang rustig op de grond te ademen, hij voelde het bloed stromen. Hij zag hoe de poes een stap naar voren deed, ze leek bezorgd. Hij staarde haar aan en proobeerde nog eens op te staan, zijn schouder wond bleef bloeden. Het deed pijn en zelf als hij zijn best deed kwam hij niet overeind, 'S-sorry...' mompelde Scar. Zelf keek Bone naar haar, hij bergeep wel hoe ze zich zou voelen alleen was er niks ergs aan. Ze waren vrienden, zelfs als je de andere in de rug stook bleef je vrienden. Al vlak daarna kwam een krijgen met spinnenwebben aangelopen, die er al mee bezig was waarna de spinnenwebben op zijn gezicht en schouder werd gelecht. Zelf wist hij niet eens hoe hij eruit zag, misschien waren het wel kleine wondjes of ja hoopte hij. Ze leek zo bezorgd en zo erg verondschuldigd, hij wilde dat niet. Kort zwiepte hij met zijn staart, hij wilde dat iedereen vrolijk was en helemaal nu. Scar kon al in een keer een vrienden gevoel geven, de meesten van zijn vrienden duurde lang om er echt een mee te worden. 'Dankje... Het spijt me echt' Sprak Scarkit voorzichtig, hij wilde bij haar zijn om haar vacht te voelen en haar te troosten. Voor hij het wist merkte hij dat de jonge kitten naast hem kwam liggen, ze lagen nu naast elkaar. Hij voelde hoe de warme staart van haar over hem heen geslagen werd, zijn lijfje werd beschermd door de wollige staart van Scar. 'Bedankt.' Zei hij tegen haar met een glimlach, hij voelde haar warme ruwe tong over zijn gezicht heen en over zijn andere wonden. Hij keek haar met een glimlach aan, alleen kon hij minder zien door al die spinnenwebben. Niks van haar klauwen waren tegen zijn ogenaangekomen, 'we zijn toch vrienden?' vroeg hij aan haar. Hij gaf haar een trostende lik over haar voor hoofd, 'Weet je, we kunnen doen dat we van elkaar nep broer en zus zijn. Dan ben jij mijn kleine zusje en ik je grote broer.' Grapte hij en keek haar vriendelijk aan.

'Bedankt.' mauwde Bonekit tegen haar en gaf haar een lik over haar kop. Ze glimlachte naar de andere kat en bewoog haar oor kort. Ze hield op met het schoonmaken van de wond toen ze dacht dat het goed was en bleef naast de jonge kater zitten. 'we zijn toch vrienden?' vroeg hij aan haar. Hij gaf haar een troostende lik over haar voor hoofd. Scarkit knikte instemmend. 'Weet je, we kunnen doen dat we van elkaar nep broer en zus zijn. Dan ben jij mijn kleine zusje en ik je grote broer.' zei Bonekit plotseling. Scarkit dacht kort over zijn woorden na tot zijn woorden tot haar doordrongen. Ze liet haar hersenen diep werken en trok een bedachtzame blik. Het was een aardig voorstel, maar... Ze wist eigenlijk niet waarom, maar ze had er een slecht gevoel over. Ze zag af en toe van die kits zeggen dat ze 'beste vrienden voor altijd' waren, of 'zusjes'. Om eerlijk te zijn vond ze dat gedrag maar niks. Zo close met iemand zijn, dat was toch niet gezond? Ze leken wel aan elkaar geplakt. Oké, niet dat zij niet graag bevriend met iemand was. Maar ze zou die ander echt niet zomaar een knuffel geven zonder reden, echt niet. Ze keek weer naar Bonekit. Ze wilde hem niet teleurstellen. 'Haha, dat kan ja' miauwde ze maar, een beetje afwezig klinkend. 'Wat is eigenlijk jouw favoriete prooi?' zei Scarkit snel, om maar een ander gespreksonderwerp te hebben.

Bonekit lag naast Scarkit ter wel ze ook naast hem lag, het voelde geweldig en fijn. De wind ging langs hun, hij voelde dat de tabby stopte met zijn wonden aflikken en knikte op zijn vraag. Hij zwiepte met zijn staart van vrolijkheid, als zijn vrienden hier zullen van horen dan zouden ze Scar gelijk geweldig vinden. Hij voelde haar vacht, even leek het of Scar met alles stopte. Bewegen, praten en meer. Hij grapte haar maar alleen leek zij het niet door te hebben, hij grijnsde even. Zelf zou hij de volgende Ceremonie al apprentices worden, het was hem al verteld maar niet wie zijn mentor ging worden. Hij kon zich nu al voorstellen zij en hij samen jagen, samen leuke dingen doen. Hij verlangde om dat te doen, eindelijk het kamp uit zonder dat hij niet er moest uitsluipen en toch betrapt worden. Hij staarde naar de lucht die hij niet helemaal kon zien door het spinnenrag, ooit mocht het eraf. Hij ergde zich er nu al aan, 'Haha, dat kan ja' Miauwde Scarkit. Hij hoorde al stiekem wel dat ze het niet wilden, hij lachtte even. 'Vast.' begon hij sarcasties, alleen leek ze te afwezig. Zijn mond zat ook onder spinnenrag, hij had een lange wond. Voor hoelang zou hij niet weten, 'Wat is eigenlijk jouw favoriete prooi?' Veranderde de tabby van onderwerp. Bone knikte erop, hij had het nu al verstaan. 'Flauw.. Ik weet dat nog helemaal niet, ik heb nog niet alles op.' zei hij tegen haar, 'En jij?' vroeg de kater. Hij staarde haar aan en houden zich meer bezig met het geluid dan echt te proberen aan te staren, hij wiebelde kort met zijn oor en luisterde aandachtig.

Ze legde haar staart wat dichter om de andere kitten heen en glimlachte vriendelijk. 'Flauw.. Ik weet dat nog helemaal niet, ik heb nog niet alles op.' zei hij tegen haar, 'En jij?' Scarkit dacht kort na. 'Nou... Ik houd wel van vis. Maar dat hebben we niet zo vaak, dat is wel jammer. En...' ze grinnikte. 'Hoe stom het ook mag klinken, ik vind kikkers lekker om te eten' Ze keek door de draden van het spinnenweb naar de wond van Bonekit. Het bloeden was nu gestopt, en alles van de rode vloeistof dat al eerder was gevloeid was opgezogen door de webben. Ze legde haar kop op haar poten en gaapte kort, zich opkrullend naast haar clangenoot.

Bonekit lag naast de poes, steeds ging de koude wind langs hun. Hij renkte zich kort uit, hij had het warm. Niet van de kou maar van de vacht die naast hem lag, de vacht van de tabby. Scar leek al een krijger door al die wonden en was al zo sterk voor een kitten, hij kon zich nu al voorstellen dat Scar een krijger was. Een trotse sterke krijger, 'Nou... Ik houd wel van vis. Maar dat hebben we niet zo vaak, dat is wel jammer. En...' Scar grinnikte. Ze was zo schattig als ze blij was, ze leek wel een pas geboren kitten die nog niks wist maar hij wist beter. Ze was slim en sterk, wat zou ze eigenlijk dan echt lekker vinden. vroeg hij zichzelf af en dacht diep na over wat hij zou moeten doen. 'Hoe stom het ook mag klinken, ik vind kikkers lekker om te eten' Miauwde ze, nu leek Scar hoe ze in het echt had moeten zijn en niet zo verlegen maar ze was blij om alles wat ze zei. Bone lachtte vriendelijk, "Lekker, iedereen zo zijn of haar smaak toch?" zei hij vrolijk alleen 'lekker' zei hij met een sarcastiese toon. Hij gaf haar een duwtje en keek haar vrolijk aan, hij voelde haar staart. Haar warme lieve pluizige staart. Zelf begon hij ook zijn staart om haar heen te leggen, "Weet jij wanneer dat spinnenweb er af mag?" vroeg hij twijfelend. 'Beledigen ze je met al die littekens?' vroeg hij aan haar want anders was ze in het begin nooit zo onzeker en was ze altijd zo als nu, een leuke gezellige lieve poes. Hij keek haar vragend aan maar ook vol medenlijden, "Weet je wat je altijd moet denken?' vroeg hij. "Dat hun het over iets anders hebben want hoe kunnen ze zo'n lieve, gezellige, aardige en leuke poes zoals jou beledigen?" Vroeg hij haar en keek haar aan met stralende ogen. Ze was geweldig hoe ze was, ze was mooi en lief. Aardig maar zo raakbaar, hij opende even zijn klauwen en trok ze daarna gelijk weer in. Hij voelde woeden in zich, hij keek rustig haar aan.

"Lekker, iedereen zo zijn of haar smaak toch?" merkte Bonekit op. Scarkit knikte instemmend, daar had hij zeker gelijk in. "Weet jij wanneer dat spinnenweb er af mag?" De tabby kitten dacht kort na, waarna ze met haar blauwe ogen opkeek naar het gezicht van haar clangenoot. 'Um... Bij mij duurde het ongeveer negen ochtenden. Jij hebt minder wonden, dus bij jou... vijf ochtenden, denk ik?' zei ze twijfelend. Ze hoopte maar dat ze het goed had. En zelf was ze natuurlijk ook een tijdje buiten bewustzijn geweest. 'Beledigen ze je met al die littekens?' vroeg Bonekit plotseling. Scarkit haalde kort haar schouders op en keek nadenkend naar de grond. 'Sommigen zeker. Ze zijn zeker wel gemeen, ja. Maar de meesten zijn gewoon bang of voelen zich ongemakkelijk. Ze durven niet goed met me te praten' zei ze met een lagere toon dan zonet. "Weet je wat je altijd moet denken?' vroeg hij. De jonge she-cat keek hem aan, in afwachting van een antwoord op zijn retorische vraag. "Dat hun het over iets anders hebben want hoe kunnen ze zo'n lieve, gezellige, aardige en leuke poes zoals jou beledigen?" Een glimlachje verscheen op haar gezicht en ze lachte kort. Niet precies hoe ze haar dank voor de bemoedigende woorden zou moeten uiten knikte ze maar dankbaar. 'Dankje...!' miauwde ze, blij dat er iemand was die in haar geloofde. Ze spinde kort en grinnikte.

Bonekit staarde naar de lucht, zijn ogen keken steeds weg naar Scar. Nu hadden ze allebei een littekens, hij ademde diep in. Er waren veel wolken die in de lucht zaten, ze maakte alles wel wit achtig. Hij voelde de warme vacht van de poes, hij staarde haar aan en rook kort een bloederige geur. Het bloeden gaf het nog aan, hij zwiepte kort met zijn staart. Hij haatte nu al het spinnenrag op zijn gezicht, hij had er geen zin in om zo lang te wachten. Hij voelde zijn poten even trillen, elke dag wilde hij een krijger worden en trainde zichzelf om sterk te worden. Deze littekens zullen alleen aan geven dat hij verslagen is door een poes die een maan jonger dan hem is, alleen vond hij het niet zo erg. Ze was namelijk zo.. Zo. Hij wist niet eens wat hij over haar moest zeggen, ze was in zijn ogen alles. Alleen wilde hij haar wel zien, ze was prachtig van buiten en binnen. Vast vielen er veel katers op haar, 'Um... Bij mij duurde het ongeveer negen ochtenden. Jij hebt minder wonden, dus bij jou... vijf ochtenden, denk ik?' Sprak Scarkit die twijfelde om wat ze zei. Alleen kracht boeide in het leven, geen liefde. Hij had zoveel dingen die hij moest onthouden, dingen die zijn vader zij dingen die zijn moeder zei en dingen die hij nu moest onthouden. Bone knikte dankbaar naar Scar, hij wierp een kort vriendelijk glimlachje toe dat hij haar wel zou geloven. Het deed pijn, zijn wonden branden. Hij probeerde weer op te staan maar viel weer om, hij wilde naast haar staan alleen zijn schouder deed zo'n pijn. Hij keek haar aan, hij zag weinig door al dat spinnenrag. 'Sommigen zeker. Ze zijn zeker wel gemeen, ja. Maar de meesten zijn gewoon bang of voelen zich ongemakkelijk. Ze durven niet goed met me te praten' Zei ze op een lage toon en staarde naar de koude grond. Bone staarde haar aan en probeerde weer op te staan, iets in hem zei dat hij nu haar moest helpen. Het lukte vaak niet door de pijn in zijn schouder maar nu verzetten hij zich en stond op waarna hij een medelijdende lik gaf, hij raakte zacht met zijn tong haar oor en likte het even. Hij stopte en keek haar aan, 'Je bent gewoon geweldig Scar!' riep hij vrolijk en probeerde weer de pijn te verzetten. Na hij goed stond plofte hij weer naast haar, uit de pijn die hij had kreunde hij kort maar hij probeerde dat niet te laten merken aan Scar.

Onderwerp: Re: OH STARCLAN IT'S SO FLUFFY! (Fluffykit')