An independent Queen {Open}

Tag: Open
Words: 321
Notes: ~

Aurynight

Vermoeid deed ze haar ogen open, hief ze haar kop op en keek ze om zich heen. Even wist ze niet waar ze was, maar toen hoorde ze het geluid van zogende kittens en de zachte kleine piepgeluidjes die ze maakten. Ugh, de Nursery. Ze vond het nu al niet leuk meer. Na veel zeuren van Littlestream, kleine hints van Nevermind en toch wel haar eigen moeheid heeft ze toegegeven om te verhuizen. Ze was binnengekomen en bijna gelijk gestruikeld over drie kittens die met elkaar aan het spelen waren. Ze had zo snel mogelijk mos bij elkaar gezocht van oude nesten en nieuwe, en had een plek voor zichzelf gemaakt achterin de hoek, alleen. Tot nu toe had ze nog nergens voordelen gezien in het zwanger zijn. Nevermind was nog kleffer dan normaal, alhoewel dat nog het minst erg was. Het ergste was dat ze niets meer zelf kan doen. Ze kon amper lopen van haar plek naar de prooistapel, laat staan zelf jagen. Er kwamen soms apprentices eten brengen of het mos verschonen, en ze haatte het. Ze voelde zich net een elder die niks meer kon doen. De enige momenten die mooi waren, was als ze de kittens voelde bewegen, of als ze de vaderlijke blik zag in de ogen van Never. Lone-one en haar kittens negeerde ze compleet, en ze hield scherp in de gaten of Never dat ook deed. Het was misschien nog steeds niet eerlijk, maar de enige oplossing om verdere dingen te voorkomen. Ze zuchtte even, waarom was ze zo moe, de hele tijd? Misschien moest ze eens een praatje beginnen met de andere queens, maar zouden de gesprekken dan alleen over zwanger zijn en kittens gaan? Had ze daar wel zin in? Na nog een zucht legde ze haar kop weer op haar poten en probeerde ze een goede houding te vinden om in te gaan liggen, terwijl haar ogen de ruimte afgingen.

©rachel

Met haar groene oogjes nieuwsgierig opengesperd benaderde de jonge kitten de nieuwe queen. Ze zag er vermoeid uit, en eigenlijk helemaal niet blij. Windkit trippelde naar de rosse poes. "Hallo!", piepte ze vrolijk. Haar kleine kopje was gericht op de groene ogen van de poes. Ze zag er jong uit, eigenlijk veel te jong om hier al te liggen. Maar ja, wie was ze om daarover te beslissen? Ze had amper weet van de wereld om haar heen. Dus ging ze voor de poes liggen, haar hoofdje op haar tabby pootjes gelegd. Om haar snuitje krulde zich een vriendelijke glimlach. "Ik... Windkit!"

Tag: Windkit
Words: 147
Notes: ~

Aurynight

Terwijl een gaap uit haar bek kwam zag ze een kleine kitten haar kant op komen. Een paar groene ogen keken naar haar terwijl ze werd begroet. ”Hoi.” Zei ze terug naar de kitten, geïrriteerder dan dat ze wou. Ze bekeek het poesje nogmaals. De onschuldigheid van het kleine katje was eigenlijk best wel lief. Misschien zouden haar kittens ook ooit zo worden. Ze wist een kleine glimlach op haar snuit te toveren om niet zo chagrijnig over te komen naar de kitten. De kitten ging voor haar liggen, met haar kop op haar voorpoten en bleef haar aanstaren. "Ik... Windkit!" Klonk haar hoge stemmetje opnieuw. ”Hoi Windkit, ik ben Aurynight.” Zei ze zo vriendelijk mogelijk terug. Ze probeerde na te denken over bij welke Queen deze kitten hoorde en keek rond in de nursery. ”Wie is jouw mama dan, Windkit?” Vroeg ze aan de kitten.

©rachel

"Hoi Windkit, ik ben Aurynight.", antwoordde de rosse poes. Oeh, dat leek op Snowynight! Enthousiast keken haar groene oogjes in de groene van de poes. ”Wie is jouw mama dan, Windkit?” Windkit sprong recht en trippelde dichterbij, waarna ze zich zachtjes in haar vacht nestelde. "Koud", piepte ze eventjes zachtjes ter uitleg, waarna ze met haar tabby pootje naar het witte lijf van haar moeder wees, waar ook haar siblings waren. "Mama is Snowynight!", antwoordde ze vrolijk.

Rosekit keek voorzichtig op uit haar hoekje. Nog even en ze zou Apprentice worden, wist ze. Ze hoorde Windkit tegen een van de Queens praten. Het ging over wie haar moeder was. Rosekit dacht na, ze was alles vergeten. Ze wist alleen niet waarom ze alles vergeten was... Het enige wat ze zeker wist, was dat ze er alleen voor stond. Ze kwam een paar stapjes uit de schaduw en keek nieuwsgierig richting de Queen. "Hoi" zei ze voorzichtig, maar durfde niet meer te zeggen. Misschien zou ze ooit uit haar schuwheid komen, of niet? Ze wist het niet en kwam voorzichtig verder uit de schaduw.

Een andere kitten kwam erbij. Een poesje die bijna twee keer zo oud was als Windkit, maar dar besteedde ze geen aandacht aan. Iedereen was voor haar gelijk, oud of jong, sterk of zwak, kater of poes. Al hoorde ze zelf duidelijk bij de katers, niet bij de poezen.. Toch? "Hoi", zei de nieuwe kitten voorzichtig, alsof ze bang was van Windkit. Enthousiast gebaarde de tabby kitten met haar staartje om erbij te komen. "Hallo!", piepte ze vrolijk. "Ik ben Windkit, wie jij?" Haar woordenschat was duidelijk beter geworden de laatste tijd, net als haar grammatica, al was het natuurlijk nog steeds erg kinds en niet perfect. Ook kon ze sneller praten, zonder te hakkelen. Haar stemmetje bleef hoog, iets dat ze nu nog niet zo erg vond maar zich later zeker aan ging ergeren..

Rosekit schrok van de enthousiaste toon van de andere kitten die Windkit bleek te heten. Voorzichtig kwam ze iets dichterbij, een kleinere kitten zou toch zeker niet zoveel kwaad kunnen doen? "Ik ben Rosekit" mompelde ze voorzichtig. Ze stond nog half in de schaduw, oftewel: half veilig zoals zij het zag. Ze slikte even, waarom kon ze niet gewoon over die schuwheid heen? Ze kreeg een wazig beeld van vroeger, er werd over haar heen gelopen en ze werd weggeduwd bij de melk. Kleine klauwen duwden haar weg als teken dat het niet haar plaats was. Zo was de schuwheid begonnen, en daarna niet meer geëindigd. Ze ging voorzichtig zitten en legde haar staartje om haar heen. Misschien kon niemand aan haar ogen zien dat ze schuw was, hopelijk niet...