This is sempiternal

Zijn blauwe blik speurde rond, maar een nadenkende schittering verraade dat hij niet gewoon aan het dagdromen was. Een paar veelvoorkomende zinnen die hem al een tijd plaagde spookte door zijn kopje. Een zucht gleed langs zijn lippen, en zijn warma adem sloeg tegen de rand van het nest op. Een felle geur drong zijn neus binnen, een geur die hij goed kende, en asocieerde met 'thuis' of 'family'. De hoopjes vacht langs hem gaven geen geken van leven, maar het was toch de geur van zijn gezin dat Dawnkit rook. Zijn pootjes krulde zich om de rand van het nest, en met opnieuw een zucht legde hij zijn kopje op zijn poten. De grijze kitten sloot zijn ogen even, waardoor je, toen hij zijn blauwe kijkers weer opende, kon zien dat de nadenkende glans feller geworden was. Stemmen in zijn hoofd begonnen weer te schelden, en in zijn kop begon hij heel luid te zingen, enkel hij hoorde het, maar het verdreef de stemmen. Een vlieg kwam op zijn neus zitten, maar Dawn had geen zin in spelletjes. Met een harde mep tikte hij meneer Vlieg op de grond, waar die stil bleef liggen. Achja, dood. Dood en leven lag ook zo kort bik elkaar .. Met afhangende mondhoeken bego, hij daar over verder te denken, beseffend dat dit niet goed was voor zijn stemmen.

+Eerste post Lurkingkit

In zijn ooghoek kon hij zijn broertje zien huffen en puffen. Hij was vast aan het nadenken en dat moest vast en zeker veel pijn doen bij hem, anders zuchtte hij niet zoveel. Lurk rolde even met zijn ogen en keek strak voor zich uit. Hij had van heel de dag zitten denken aan Lockedkit en Roughkit. Waarom? Hij wist het eigenlijk niet. Hij moest gewoon denken aan de manier waarop zij zouden denken en de manier waarop anderen dachten. Hij vond het soms erg vervelend dat katten dachten met emoties en nooit rechtuit waren... waarom eigenlijk? Het leven was zoveel simpeler zonder emoties. Zoals tallpaw die laatste erg boos op hem was geweest... Pech voor hem dat hij dat rode spul leuk vond. Het was eens wat anders dan de alledaagse aarde en os dat je zag... Dus waarom werd die dan boos als hij het aan het onderzoeken was? Ah ja, katten waren rare wezens in zijn ogen. Ookal was hij er eigenlijk zelf één.

Hij zag zijn broertje, en meteen stopte de kater met zuchten. Zijn blauwe ogen rolde van het dak van de Nursery naar Lurk, en keek naar de emotieloze snuit van de kitten. Hij was niet zo vaak om gegaan met Lurk, omdat de eerste keer erg vervelend en moeizaam gegaan was, met hen ogen dicht uit het nest vallen. Dawnkit hees zich op, en kroop wat naar zijn zwart-witte broer toe. "Hallo," Het klonk wat kortaf, Dawn had immers niet zon goed humeur, te veel nagedacht en dingen beseft.

Hij liet zijn blik onwillekeurig wegglijden van alles. Zijn grasgroene ogen kijkend naar deomgeving rondom hem. Hij haalde diep adem en zoog zoveel mogelijk lucht naar binnen. Een zucht, die men zou moeten verwachten, volgde niet. De lucht zat vast in zijn longen en ging er traag en goed gecontroleerd uit. Het klonk niet als een zucht, daar was het ook niet voor bedoeld. "Hallo," Hij keek op en zag dat een grijze kit dichter was gekomen. Natuurlijk herkende hij de geuren, de geluiden en de pels van zijn broertje. Dat alles stond bekend als Dawnkit, misschien wel zijn enige favo broertje. Woodkit was veel te dominant en Ember dan weer te onderdanig. Zo hadden zijn broers wel allemaal iets. "Hey," zei hij simpel, kort en krachtig, maar vooral toonloos.