How to create a warrior

Hij was al wakker voor de poes hem riep, hij wist dat ze hem zou gaan trainen, en hij wilde maar al te graag leren wat ze hem wilde bijbrengen. Ze verliet het kamp, en de kater liep erachteraan, "Om jou harder te maken zal ik weinig tot geen genade tonen," Hij knikte, en een ondeugende glimlach speelde rond zijn lippen. Betekende dit dat ze veel zouden vechten? Hoever kon hij gaan? Vrijwel meteen besloot hij dat deze gedachten niet handig waren nu, en dus trok hij zijn gezicht weer in de plooi en knikte nog eens, nu serieuzer. "En dit is iets wat bij mij voor elke apprentice geldt; 'wie niet luistert moet het voelen,' vergeet dat niet." Yep, veel vechten dus, want hij was niet een kat die alles klakkeloos overnam, hij dacht er altijd eerst over na, en besloot dan of het handig was om te doen. Dat mocht hier dus niet, ze zouden wel eens zien. Meteen leek het dat Inner begon met de training, want ze versnelde de pas. Tall had wat langzamer gelopen, gedeeltelijk om de energie te sparen, en gedeeltelijk omdat zij dat deed. Nu sprong hij echter als een renpaard dat niet te houden was ook naar voren, en draaide even een rondje om de burst van energie die vrijkwam in hem in toom te houden. Eindelijk eens super serieus eraan werken gerespecteerd te worden.

De deputy was blijkbaar niet echt onder de indruk van zijn energie, want ze ging alweer sneller lopen. Een beetje beduusd volgde de kater, hij had nog geen problemen met het tempo, maar wist dat als ze dit de hele dag zouden doen hij toch vanavond echt wel spierpijn zou krijgen. De bedoeling van wat de poes deed was voor de apprentice onduidelijk, hij hoefde het ook niet te weten, maar naar de carrionplace gaan was niet de ideale training in zijn ogen. Nou was dit ook niet zomaar training, hij zou het vast en zeker zwaarder krijgen dan ooit tevoren, en moest zich er maar op voorbereiden. Met dat in zijn achterhoofd maakte de kater dus verende passen, waardoor het minder energie vergde van hem. Ook nam hij zich voor zo min mogelijk vragen te stellen, aangezien de deputy niet heel vrolijk leek, misschien later op de dag, als hij goed had meegedaan, kon het.
Ze stopten inderdaad bij de carrionplace, geen verassing meer voor hem. Tijdens de wandeling was al duidelijk geworden dat dit alles niet voor de lol was, niet voor Innerghost, en al helemaal niet voor hem. Toch was er, vrolijk als hij altijd was, een brede glimlach op zijn gezicht en een twinkeling in zijn ogen. "Hier zal je training plaatsvinden, vandaag. We gaan niet vechten, dus dat mag je al uit je hoofd zetten," Klonk het, nadat ze net een plek hadden gevonden waar ze stil konden staan zonder hun poten open te halen. Tallpaw knikte, zo goed mogelijk proberende zijn teleurstelling te verbergen. Niet dat de hoop voor een leuke, goede vechttraining nog groot was geweest na de ijzige sfeer die hij gevoeld had. "Dan nu wil ik dat je tien keer heen en weer gaat rennen, ja, op de afvalbult. Ben je boven, kom je weer naar beneden, als ik merk dat je te langzaam gaat heeft dan consequenties," Even had de rebelse kater de neiging een wenkbrauw op te trekken om deze vreemde opdracht, maar wist het te onderdrukken. In plaats daarvan knikte hij weer, en keek op naar de top van de afvalheuvel. Een veilige weg vinden was het meest belangrijke, hoe veel hij zich ook had voorgenomen, zijn poten openhalen leek hem niet het meest optimale om te doen nu. Dus bestudeerde hij het, en vond een weg, weliswaar een lange, veel langer dan als hij gewoon rechtstreeks ging, maar veiliger. Veiligheid was nu belangrijker voor hem dan de snelheid. Zijn conditie kon het echt wel aan om tien omhoog en naar beneden te gaan, hoe snel ook, maar met zo'n lange weg mocht hij hopen dat de deputy hem daarna een pauze gunde.
De kater onderdrukte nog eens de neiging om om te kijken naar de mentor, en weer zijn wenkbrauw op te trekken, en liep naar voren. Zijn pad bestond uit verschillende wegen van en naar relatief veilig lijkende plateaus in de hoop afval. Hetgene wat hem nu te doen stond was beginnen aan de opdracht, dus zette hij zich af, en sprong. Vanaf dat punt begon hij te rennen, niet te hard, eigenlijk voor zijn doen nog redelijk langzaam. Eens zien hoe hard Innerghost wilde dat hij ging, want met de lange weg die hij gekozen had ging hij geen miniseconde harder lopen dan nodig, al zou hij het vast kunnen. Zijn energie bewaren, zo was hem duidelijk geworden, was het allerbelangrijkste in de training van vandaag, die hij graag goed door wilde komen. Als hij vandaag goed doorkwam, kwam hij de rest van de dagen ook wel door, en misschien zou de poes ergens een beetje respect krijgen voor hoe hij zichzelf echt wel in toom wist te houden, en alles goed uitdacht. Want ergens zomaar induiken deed de kater niet, eerst alles uitdenken, dan doen. Als iets consequenties kon hebben tenminste, net als diepe, goede relaties. Daarin had werkelijk alles een consequentie, vandaar dat hij zich helemaal niet bezighield met het vinden van 'de ware' zoals sommigen dat noemden, veel te lastig. Dit was niet lastig, dit was doseren en nadenken, en grenzen opzoeken bij de mentor die hem trainde. Hoever wilde ze dat hij ging, en hoever mocht hij? De twee belangrijke vragen, in een simpel ren proces.

Hij was niet verbaasd toen de poes hem aanspoorde terwijl hij liep. Wel was haar keuze voor het niet tolereren van zijn route een verassing voor hem, een onaangename. Zo kende hij Innerghost niet, en zo wilde hij de deputy ook niet kennen. Hij vertrouwde haar, en dacht altijd dat ze hem wel mocht, maar als ze hem perse op een pad wilde hebben waarvan hij wist dat het makkelijk fout kon gaan wist de kater niet wat te denken. Uiteindelijk knikte hij, met een vragende blik in zijn ogen, maar stelde de onuitgesproken vraag niet. Elke keer als hij dat gedaan had was er iemand boos geworden op hem, dat zou hem niet zomaar nog eens overkomen. Dan maar gewoon doen wat ze zeiden, en dat deed hij. De weg volgen die hij daarvoor al had uitgestippeld. Duidelijk een minder veilige route. Steil, en stukken glas en ander slecht uitziend spul versperden zo nu en dan de weg. Maar het was rechtstreeks.
Daarom, en omdat hij vond dat Innerghost het wel zou weten, begon de kater weer te rennen, met hoop van zegen. Hij rende snel, maar gecontroleerd, over elk slechtuitziend iets heen springende, en zo nu en dan slippend een scherpe bocht om wat glas heen nemende. Dit kon nooit lang genoeg goed gaan voor tien rondjes, hij had pas één gedaan.

Hij stond beneden, en was alweer klaar om zich om te draaien om naar boven te vliegen. Innerghost stond echter plots voor hem, waardoor hij slippend tot stilstand kwam, en op zijn kont neerviel. Met een verbaasde blik keek hij de deputy aan, nog voor die was begonnen met praten. Wat nu weer? Hij had gedaan wat ze gevraagd had, en deed het ook nog eens met precisie, dus wat hij nu weer fout had gedaan wist de kater niet. Blijkbaar was het dus wel iets, dat maakte de opdracht wel weer duidelijk. "Klim nú die boom in en bedenk wat je níét hebt gedaan," Hij keek naar de boom, en een zelfingenomen glimlach verscheen, als de poes dacht dat hij dát lastig zou vinden had ze het heel erg mis, de kater was begonnen met klimmen als kleine kitten, toen hij met Lightning de boom uit was gehaald door zijn moeder. Wat hij niet had gedaan wist de kater dan weer niet, maar de poes was nog niet klaar met de opdracht. "Terwijl je dat doet, wil ik dat je met twee poten aan een tak hangt, hóóg van de grond." Nu werd er wel een wenkbrauw opgetrokken. De kater dacht er even over om te weigeren, en woog duidelijk de kansen, maar besloot toen dat hij dat maar niet zou doen. De kick van het ver boven de grond hangen was misschien wel leuk, plus het zou altijd wel een goede training zijn voor de spieren in die poten. Dus stond hij op, draaide zich om, en sprong lichtvoetig de boom in. Toen hij ongeveer twee meter boven de grond was draaide hij zich vervaarlijk om, en keek zonder angst naar de deputy. "Waarom?" De vraag was niet omdat hij het wilde weten, het maakte hem niet uit, maar misschien was het goed als de zwarte kat eens nadacht over een logische training, want dit was dat dus niet.
Na de vraag racete hij op indrukwekkende snelheid door naar boven, allesbehalve veilig, heel roekeloos, maar als hij het dan toch deed kon hij er maar net zo goed iets leuks van maken. Dus dat deed hij, en hij ging steeds hoger. Als Innerghost al zei dat hij moest stoppen hoorde hij het niet of negeerde de kater het, en zo kwam hij rond de vijftien meter hoogte, en koos met opzet, en met een grijns naar de poes, de dunste tak die hij zag. Dit kon leuk worden, want echt zin om voorzichtig te doen had hij niet meer. Vandaar dat hij vrolijk van tak naar tak sprong, tot hij met een plof soepeltjes op de dunne tak kwam. Het ding kraakte onder zijn gewicht, maar de kater negeerde het volkomen. Vol zelfvertrouwen ging hij op het randje staan, en sprong. Vanaf het begin was dit al zijn idee, als Innerghost dan zo graag wilde dat hij dit deed, maakte hij er wel een mooie show van. Met twee poten greep hij de tak op het laatste moment beet, en bleef zo hangen. Wat had hij ook alweer niet gedaan? Alles wat ze vroeg, ook de hoogte, had hij keurig uitgevoerd. Misschien roekeloos, en helemaal onnadenkend -al was het allemaal op voorbedachte rade en was het goed uitgedacht- Het was gewoon zijn manier om dit alles leuk te maken, met de thrill. Het voelde dan zo goed, hij kon het namelijk wel, maar limits zoeken tijdens training. Wat was beter?

Hij hoorde nog net haar woorden voor hij zijn gewaagde capriolen deed, en glimlachte. Hij had helemaal geen zin lang te blijven zitten, maar de poes had vast ook geen zin om achter hem aan te gaan, dus bleef hij zitten, en dacht, om zijn tijd goed te gebruiken, toch maar na over wat ze had gezegd. Dit was dus inderdaad zoals hij dacht, een soort boodschap. Elk moment moest hij weer wat anders doen, en hoe goed hij het ook deed, hij werd afgeblaft. Wat was dan de les? Life is hard? Dat wist hij als geen ander, maar het leek hem ook niet dat de les meer leek op: 'Niets is goed genoeg.' Was het dan om te laten zien dat wat hij ook deed, hij nooit meer respect zou verdienen? Of dat hij maar een loopjongen was die moest leren luisteren naar zijn meerdere? Op dit soort momenten had hij Ace nodig, die kon hem entertainen, en dacht ook nog eens veel minder lastig na dan dat Tall deed. Niet dat de kater van plan was om naar beneden te gaan, hij hield niet van falen, en al helemaal niet van toegeven dat hij gefaald had.

Een beetje geirriteerd hees hij zich weer op, zonder dat het enige moeite leek te kosten, en keek even naar de zwarte poes benende. De kater moest zijn oren spannen om flarden van wat ze zei op te vangen. De puzzelstukjes pasten niet, alsof hij ze in elkaar moest boksen, en iedereen wist dat dat niet was hoe een puzzel hoorde. Dus vloog hij in snelle vaart naar beneden, en landde na een sprong van twee meter voor de poes neer. Zijn gezicht verraadde precies wat hij dacht, dat hij er niets van snapte. "Ik moet juist niet luisteren?" Vroeg hij, terwijl zijn stem al liet merken dat hij niet dacht dat dat was wat de deputy bedoeld kon hebben. Zijn hoofd probeerde uit alle macht uit te werken wat het wel was, maar hier kwam hij steeds op terug, het enige wat hij constant gedaan had was luisteren. Moest dat dan niet?

- I think I get it (A)

De sprong was indrukwekkend genoeg geweest maar wel pijnlijk bleek nu, de eerste klap was voorbij en pijn drong zijn poten binnen. Freakin' hell dat zou hij niet weer doen. Maar de kater hield zich groot en keek naar de deputy, in hoop van een antwoord. "Nee, Tallpaw. Je moet juist naar je hart luisteren, naar de kern van je hart," Hij wachtte nog even met met zijn ogen rollen, het kon nog goedkomen, hoopte hij tenminste. Kreeg hij lessen, leerde hij vechten, en dan werd hem plots gezegd om 'naar zijn hart te luisteren.' Een zucht rolde over zijn lippen, en zoals het een echte jongen betaamde keek hij er meteen vuil bij. Hart, liefde, allemaal veel te lastig. Waarom kreeg hij niet gewoon een normale opdracht? "In de kern van je hart rust je loyaliteit, wanneer je naar je hart luistert, zul je uiteindelijk ook naar je loyaliteit luisteren. Ik krijg het idee dat je naar je zwakke, gevoelige punten luistert in je hart. Goedheid en vriendschap is op zich niet slecht, maar zodra het boven de warrior code uitstijgt kan het gewoon niet meer," Dus goedheid was zwak? Maar hij was opgevoed met de regel dat zij die sterker zijn de zwakkeren moeten helpen, en dat daar kracht voor nodig was. Nu kwam de deputy echter voorbij om hem te vertellen dat dat allemaal niet waar was. "Enkel ging dat te ver, snap je? Je luisterde naar je zwakke punten naar anderen toe, en dat ging over je loyaliteit naar je clan heen. Met dit soort trainingen wil ik je leren om onderscheid te maken naar wanneer je naar je hart moet luisteren, en wanneer je naar je geweten en bevelen van de hogere moet luisteren. Wanneer je dat kan, kan je ook makkelijker naar je loyaliteit luisteren," Zijn hoofd moest racen om het allemaal bij te kunnen houden. Wat voor gestoorde logica was dit? Even keek hij de poes met een schuin oog aan, en probeerde toen samen te vatten wat hij dacht dat ze bedoelde. "U wilt dus dat ik mijn loyaliteit vind, en ernaar luister op de momenten dat het moet," Mauwde hij, vurig hopend dat dat het was, hij hield niet van falen, en alles was een wedstrijd.

De kater keek vol belangstelling en angst vermengd met interesse naar de deputy. Ze was over het algemeen altijd aardig tegen hem geweest, en graag wilde hij zo worden als zij. Zo vol van loyaliteit jegens de clan, en vol van vertrouwen in de katten om haar heen. Hij wilde het vertrouwen niet opnieuw beschamen, dat mocht hij niet doen, hij moest maar eens een kater worden en gewoon doen wat van hem verwacht werd, en meer. "Dat heb je goed, Tallpaw," Zijn hart sloeg even een slag over, en toen knikte hij. De kater wist zichzelf in te houden, en knikte dus rustig, maar zijn ogen verraadden hoe fijn hij het vond om in ieder geval één ding goed te hebben vandaag. "En juist omdat ik geen katten uit andere clans, of van waar dan ook gebruiken kan voor je training, moest ik een andere manier vinden. En dat was deze," Hij hield even zijn hoofd schuin, en liep de training nog eens door. Zijn loyaliteit was aan de clan en aan Innerghost, maar op sommige momenten, zoals toen hij het gevaarlijke pad moest nemen zonder reden, kon er iets belangrijkers zijn. Toch? Hij sprak het deze keer niet hardop uit, maar legde het in zijn achterhoofd zodat hij er later over door kon denken, deze lessen waren belangrijk genoeg daarvoor. "Tevens is dit ook wel een goede spier, en uithoudingsvermogen training, vind je ook niet?" Nu grinnikte de kater even, en schudde zijn linkerpoot wat heen en weer om het pijnlijke gevoel eruit te krijgen. "Dat zeker," Antwoordde hij, met twinkelogen. Want nu de kater snapte hoe alles in elkaar zat, snapte hij de clan en de deputy beter dan eerst. Een fijn gevoel kwam over hem heen toen hij zich bedacht dat hij misschien een kans maakte. "Maak goed gebruik van deze les, Tallpaw, dan geloof ik dat het zeker goed gaat komen met jou." Zijn ogen werden groot van dankbaarheid, zijn blik blijer, en zijn staart móest gewoon een keer wild heen en weer slaan van vreugde. Complimenten haalden altijd veel uit bij hem, en zeker zulke. "Denkt u echt?" Vroeg hij, macht der gewoonte. "D-Denkt u dat mijn moeder het ook zo ziet?" De hoop om samen met zijn siblings warrior te worden had hij opgegeven, maar misschien, héél misschien zou zijn warrior schap een frisse start zijn. Zonder het oordeel van anderen.

- 2000ste post (A)

De woorden maakten zijn borst zwellen van blijdschap, misschien inderdaad zag zijn moeder het goed in. Dan maakte hij nog een kans om weer terug in de gunst te raken bij zijn clanmates, en om wat van het vroegere respect terug te verdienen. Het zou een lange weg worden, blijven, en zeker geen makkelijke. Toch wilde hij het graag. "Je hebt goed je best gedaan, vandaag, Tallpaw. Als je wilt kunnen we nu samen nog wel wat gaan jagen," Hij glimlachte breed, knikte, en sprong op. "Klinkt goed," Mauwde hij, meteen, nu hij het snapte en complimenten gekregen had, een stuk energieker en vrolijker.

Hij volgde de deputy lichtvoetig, en liep zo stil mogelijk achter haar aan. Laag bij de grond, maar niet zo laag dat hij al het scherpe aanraakte. In de laatste maanden was dit alles als een tweede natuur voor hem geworden, en dat was maar goed ook want hij vond het toch altijd wel eng spannend om met de deputy te trainen. Alles wilde hij dan zo goed mogelijk doen, alles. Hopelijk zag ze in dat hij zijn best deed. Hij wierp even een blik op haar, net op tijd om te zien dat ze halt zouden houden, oke. Hij ving direct daarna ook de geur op, een kraai. De kater luisterde naar de gegeven instructies, en knikte onhoorbaar. Dit was zijn kans zijn kunsten te laten zien. Gek genoeg voelde hij zich nerveus, maar klopte zijn hart heel normaal, ach ja, adrenaline had hij altijd wel. Op zich was dat ook heel handig, want dat zorgde ervoor dat hij lichtvoetig, stil, en op een opmerkelijke snelheid langs het beest kon gaan, en erachter kwam. Blij bleef hij even stil staan, dacht na, en besloot om gewoon domweg te grommen. De verhalen van de leeuwen zaten in zijn achterhoofd, en na eens diep adem te hebben gehaald stormde hij onder luid gebrul naar voren. Ergens was het redelijk imponerend, ergens voelde hij zich ook heel dom.