No! {Owyn}

Met krachtige passen bracht de grijze kater zich voort. Zijn ijsblauwe ogen droegen een wat twijfelachtige blik en zijn houding was niet zo trots en geweldig als hij altijd was. Hij voelde zich.. Ja.. Owyn wist niet precies hoe hij zich voelde. Verre van goed, dat was zeker. Het was zo raar om het Thunderclan terrein te naderen, al was het enkel hun grijns. Een stomme 'lijn' die hem scheidde van zijn nieuwe thuis en zijn oude thuis. Ofja, oude thuis. De kater heeft zich nooit goed gevoelt daar. Hij hoorde er niet, heeft er nooit gehoord. De Bloodclan is altijd al zijn home geweest, maar toch was het raar om hier te lopen. Het bracht allemaal herrineringen terug en eigenlijk voelde dat vervelend. Zijn grote poten kwamen tot stilstand zodra een geur zijn neusvliezen liet trillen. Meteen schoten zijn ogen zoekend de omgeving af en werd zijn houding dominant. Het was alsof de geur een knop in hem deed omdraaien en hem terug in zijn oude gedrag liet vallen. Hij was nu weer de Owyn zoals iedereen hem kende. Zodra zijn blik op een witte bol in het gras viel, groeven zijn klauwen in de harde ondergrond. Zijn oren schoten in zijn nek en zijn staart begon als een gek te zwiepen. Die geur, dat witte geval.. Het kon geen toeval zijn. Doelbewust stapte de kater over de grens heen die een paar centimeter van hem afwas. Hij was nu op hun terrein, maar het boeide hem helemaal niks. In zijn weg naar de poes werd zijn houding steeds dreigender en zijn ogen steeds killer. "Snowdrop.." De naam leek als gif uit zijn mond gespuugd te worden en op nog geen meter afstand stopte hij met lopen. Zijn blik was strak op haar gericht, zijn lichaam klaar om aan te vallen.  

Zijn ijsblauwe kijkers stonden strak op de lichte pluizenbol in het gras. Owyn snoof diep, hief zijn kop omhoog en maakte aanstalte om naar de poes toe te lopen. Hij kneep zijn ogen iets samen, week ze geen moment af. Haar geur speelde door zijn neusvliezen en het deed hem zeer aan zijn kop. Die geur, die hij al een lange tijd niet meer geroken had, zat vastgeprint in zijn reukorgaan. Na al die maanden kon hij haar geur nog steeds herkennen. En dat zal ook nooit veranderen, verwachtte hij. Het boeide de kater totaal niet dat hij zich nu op verboden terrein bevond. Want wanneer had hij de regels niet verbroken? Thunderclan regels had hij in zijn jeugd al vaak genoeg gebroken, erger dan een grensje overstappen. Een zielige lijn die de clankatten 'veiligheid' bood tegen katten zoals hem. Bikkels, de échte overlevers. Owyn sprak Snow's naam uit alsof het gif was. Hij voelde niks anders dan teleurstelling voor haar. Hij was zo teleurgesteld in zijn siblings, vooral in die afschuwlijke broer van hem. Een eindje van haar af bleef hij staan. Zijn ogen brandend op haar witte vacht. "Dead... Soul?" Ferluisterde ze zachtjes en Owyn grauwde bij het horen van die naam. "Het is Owyn, Deadsoul bestaat al een lange tijd niet meer." Hij sprak zijn naam met trots uit, droeg hem dan ook met trots. Het was misschien niet de naam die zijn zielige ouders hem gegeven hadden, maar het was wel de naam die het best bij hem pastte. Nonchalant drukte hij zijn achterwerk tegen de grond en liet hij zijn blik eens rondgaan. "Heb je me gemist, zusje?" Een grijns speelde rond zijn lippen en zodra zijn ogen weer contact maakte met de hare, sprak hij 'zusje' heel zoetjes uit. Zijn staart ging ietwat bedreigend heen en weer terwijl hij wachtte op een reactie van Snow.

-Sorry voor de slechte post ;o