Mirror, mirror on the wall

Met een waakzaam oog speurde hij de grens af. Na zijn gesprek met Everstar was hij rustiger geworden. Hij herinnerde haar woorden nog goed. Ja ergens had ze gelijk gehad. Maar dat zou zijn denken niet veranderen. Hij had nu eenmaal zijn eigen principes waaraan hij zich zou houden. Hij zuchte hij had wel respect voor Everstar. Hij had meer respect voor haar gekregen dan hij eerst had gehad. Hij had er respect voor dat ze zich zo strikt kon houden. Maar ergens vreesde hij dat, dat haar misschien ooit wel eens vreselijk in de problemen zou kunnen brengen. Het was duidelijk genoeg geweest dat ze achter haar woorden had gestaan. Dat ze haar gedachten niet zomaar zou veranderen. Maar misschien zou ze beter haar geest open houden. Omdat ze dan meer dingen zou leren. Toch wist hij heel goed dat ze een geweldige leider was en hij was blij dat hij haar mocht volgen. Dat de windclan een sterke leider had gekregen. Want in deze tijden hadden ze dat wel nodig en misschien waren het ook wel deze tijden die haar zo ver hadden gedreven. Een zucht verliet zijn lippen terwijl hij zijn lichaam tegen een steen wreef. Zodat het duidelijk werd dat de grens goed gecontroleerd werd. Hoe ver het gesprek met Everstar ook was gegaan. Hij hoopte dat ze wel wist dat hij trouw was aan zijn clan en alles zou doen om het te beschermen. Zolang hij dat nog kon. Zolang hij ademde, zolang zijn hart in zijn borstkast sloeg. Hij zou altijd zijn clan familie beschermen. Hij zou hun nooit in de steek laten. Dit was eenmaal zijn thuis. Waar diegene waarvan hij hield leefden. Hoe zou hij dat ooit kunnen verraden? Onmogelijk? Neen het was niet onmogelijk, want het gebeurde nu eenmaal. Alleen meestal had dat ook een reden.
Een zachte wind streelde zijn vacht en hij ging zitten. Uitkijkend over de grens. Kijkend of er iemand in de buurt was. Hij zou niemand laten oversteken. Hij zou duidelijk maken dat windclan gebied van hun was. Dat ze hun prooi maar ergens anders zouden moeten gaan zoeken. Na even te hebben gewacht stapte hij rustig verder de grens af. Af en toe zijn geur achterlatend zodat ieder die hier kwam. Wist dat het bewaakt werd en dan zouden ze wel twee keer nadenken voor dat ze over zouden steken. Hij was ook blij dat er een koele wind stond. Dat hield hem rustig en hij genoot van het gevoel van de wind op zijn vacht. Hij had zich ooit eens afgevraagd of het ook zo voelde wanneer een tweebeen je zou strelen. Maar hij kon zich niet voorstellen dat het zo goed zou voelen? Dat als je werd gestreeld door een tweebeen je dat prettig kon vinden. Toch had hij wel respect voor Kittypet ‘s. Want zij konden het volhouden. Zij konden hun leven bij die vreemde wezens slijten. Dat moest soms ook wel hard zijn niet? Hij stopte weer even. Terug kijkend naar de grens. Hij spitste zijn oren. Had hij nu net iets gehoord. Hij snoof de lucht op. Maar de wind was gaan liggen en bracht dus ook geen geuren meer met zich mee. Had hij het gedroomd? Had hij gedroomd dat hij iets had gehoord. Zijn groene ogen speurden de andere kant af. Zijn nagels krasten over de aarde. Hij zou wachten, wachten tot hij zeker wist dat er niemand was of wachtend op het moment dat er iemand tevoorschijn kwam. Hij trok zich langzaam wat terug en drukte zijn lichaam tegen de grond. Als een schaduw bleef hij wachten.

Met een voorzichtige blik keek hij uit naar het struikgewas aan de overkant. Hij kon de geur duidelijk herkennen. Hij wist dat het een kat van de Shadowclan was. Een diepe grom begon zich op te bouwen in de onderkant van zijn keel. Deze keer zou de kat niet eens de kans krijgen om over te steken. Zijn groene ogen stonden scherp en zijn nek haar kwam langzaam recht. Maar de rest van zijn haren bleven mooi liggen. Wie het ook mocht zijn hij zou er niet voor onder doen. Zijn ogen richtte zich op een jonge poes. Misschien acht maanden oud. Hij lachte tegen zich zelf. Weer een apprentice. Waarom moest hij altijd weer de apprentices krijgen? Niet dat, dat een probleem vormde. Ook al was de poes jong, ze zag er mooi en sterk uit. Maar geen mach voor hem. Neen… Daarvoor was het nog wat te vroeg. Toch aan haar houding. De platte oren en haar felle blik. Wist hij dat ze niet zomaar onder zou doen. Maar hij was niet geïntimideerd door haar doen en zijn nek haren gingen weer mooi plat gaan liggen terwijl hij terug recht stond. Hij zelf liep ook wat naar voren. Maar hij zou zijn gebied niet verlaten en zolang dat de poes haar gebied ook niet verliet. Was er helemaal geen probleem. Toch zijn ogen stonden streng en zijn spieren waren goed opgespannen. Klaar voor alles. Zijn staart hing mooi en sterk in de lucht om zijn evenwicht te verzekeren. Hij wachte op een reactie van de jonge poes en die kreeg hij sneller dan dat hij zou verwacht hebben. Het was koud als ijs. ijs waar je, je aan sneed. Waardoor je snel bloed kon verliezen. Het was scherp en krachtig en had hij niet beter geweten dan zou hij denken dat het niet eens een apprentice was. Maar een volleerde warrior.
”Wie jij?” Kort maar krachtig en het was een grauw. Eentje waarvoor je mocht oppassen. Maar hij was toch niet echt onder de indruk . Zijn groene ogen bestudeerden haar langzaam. Terwijl hij bleef zwijgen op haar vraag. Daarna lachte hij een beetje en keek haar weer recht aan in die felle ogen. Hij zou niet antwoorden op haar vraag. Waarom zou ze het moeten weten. Zolang ze maar op haar gebied bleef. ”Ik zou het zelfde aan jou kunnen vragen.” Zijn stem was zwaar en krachtig. Als donder die de nachtelijke hemel doorsneed. Als dat waar iedereen ’s nachts zo’n angst voor had. ”Wat komt een Shadowclan apprentice hier doen? Eens kijken of er wat te graaien valt?” De laatste woorden waren een lichte snauw. De Shadowclan had al te vaak hun grens overgestoken. Ze hadden al te vaak prooi van hen gestolen. Dit zou hij niet meer laten gebeuren als hij er de kans voor had. Zelfs geen apprentice. Hij had de woorden van Everstar goed onthouden en hij wist dat haar woorden ergens wel waar waren. Maar als er geen reden was om te vechten. Dan zou hij dat ook niet doen. Hij bleef de poes voor zich recht aankijken. Zijn ogen blonken gevaarlijk. Hij was nu eenmaal gevaarlijk en de meesten zeiden dat zijn naam prima bij hem paste. Dat hij een kat was die je mocht vrezen. Een kat die je kon vrezen. Net zoals de nacht. Net zoals middernacht.
Zijn staart zwiepte gevaarlijk heen en weer. Maar voor de rest leek hij ontspannen. Zijn oren niet plat gedrukt, zijn haren mooi plat. Toch bleef hij op zijn hoede. Want hij wist dat de poes voor hem een gevaarlijke felle kat was.

Hij bleef de jonge poes strak aankijken. Hij had gehoopt niemand tegen te komen. Hij had gehoopt eens voor eens zich op zijn gemak kunnen voelen. Maar zijn hoop was nu wel verloren gegaan. Hij was iemand tegen gekomen en hij zou niet zo vriendelijk zijn mocht de poes aan de overkant de regels overtreden. Hij zou niet zo lief zijn. Niet deze keer. want deze keer was het heel duidelijk dat de poes niet verdwaald was. Dat ze hier was gekomen met een reden en hij vreesde dat het om de verkeerde redens was. Een laag gegrom bleef in zijn keel. Klaar om toe te slaan. Hij had geen zin in een gevecht met een apprentice. Hij had geen zin in een oneerlijk gevecht. Maar hij wist zelf dat het er misschien van zou komen. Maar als deze poes voor hem slim was dan bleef ze daar waar ze thuis hoorde. Want hij was nu eenmaal geen gemakkelijke. Ze hadden hem niets voor niets de bijnaam fear gegeven. Hij zou haar in een gevecht zeker niet doden. Maar zoals Everstar had gezegd mocht het zo ver komen zou hij de poes wel een goede les geven en aantonen dat de Windclan niet zomaar te betreden was. Maar dan zou hij zich niet schuldig voelen. Over niets. Want dan was het haar keuze geweest om over te steken. Haar risico om over te steken terwijl hij hier was. Maar hij had zo een gevoel dat de poes wel slem genoeg was om dat niet te doen. Je moest wel gek zijn om over te steken terwijl er een andere kat van de andere clan op zat te kijken. Nu was hij ook zeker dat hij hier wel nog een tijdje zou kunnen blijven. Want je wist nooit wie er nog achter zou komen.
Hij bleef de jonge poes aankijken. Zijn groene ogen hard. Het was wel duidelijk dat deze poes een felle was. Het was duidelijk geweest aan haar vraag en aan haar gedrag. Maar hij was ver van onder de indruk. Waarom zou hij? Zijn ogen bewogen zich lichtjes terwijl hij luisterde naar haar volgende woorden. "Waarom ik zou?" Haar toon was nijdig en het maakte alleen nog maar meer duidelijk hoe ze sprak. Maar hij zou er geen opmerking over geven. Al bij al was het niet aan hem om haar de les te spellen. ”Omdat die lieve clan vriendjes van jou het al vaker hebben gedaan!” Zijn stem was nog steeds zwaar. Maar niet meer zo onvriendelijk als eerst. De poes moest toch zeker wel weten dat haar clangenoten al vaker de grens waren overgestoken? "Ik mij aan regels houden. Ik grens controleren." Hij zag hoe ze ging gaan zitten. Haar woorden klonken eerlijk genoeg en ergens had hij wel de neiging om haar te geloven. Al bij al had ze de grens nog niet overgestoken. Of was dat alleen maar omdat hij hier was? Neen als dat zo had ze ook even kunnen wachten.
"Wat jij doen?" Hij zuchte even en ging zelf ook gaan zitten. Hij legde zijn staart zachtjes rond zijn poten terwijl hij de jonge poes nog eens goed bekeek. Sprak ze de waarheid? Was ze hem aan het afleiden? Wou ze geen problemen? Vragen waarop hij geen antwoord zou krijgen. Dus besloot hij maar een antwoord op haar te geven. ”Ik ben de grenzen ook aan het controleren.” Zei hij. Zijn stem was weer rustig en kalm. ”Ben je hier alleen?” Vroeg hij op de zelfde kalme toon. Als ze de grenzen controleerde, dan zou hij ergens verwachten dat er nog iemand bij haar was. Want om een apprentice in haar eentje de grenzen te controleren dat was niet zo slim. Mocht hij nu van plan geweest zijn om de grens over te steken en hij had nog een paar krijgers bij zich. Dan was de jonge poes hulpeloos geweest. Maar als hij er over na dacht. Verwonderde het hem niet. Dat was nu wel iets dat je van Shadowclan kon verwachten. Of was het geen taak geweest dat ze had gekregen. Maar was ze hier op haar eigen keuze gekomen? Daar zou hij nog wel achterkomen. Sneller dan dat hij dacht….

Hij was niet blij met het antwoord van de kleine Shadowclan poes. Brutaal als ze was. Maar dat was te verwachten van een Shadowclan kat. Hij had geen respect verwacht en hij zou het ook niet gaan eisen. Hij zou het kunnen doen. Maar wat zou het op leveren? Niets het zou verloren moeite zijn en hoe groot was de kans dat hij deze kleine poes ooit weer zou gaan ontmoeten? Hij had nog niet eens de naam van de poes en hij zou er ook niet naar gaan vragen. Maar hij zou wel gaan antwoorden op haar woorden en hij zou goed op haar in haken. Hij had zo’n gevoel dat dit wel nog eens leuk kon worden. Zeker met de reactie die hij net had gekregen. Hij wist nu al dat deze poes zich niet zomaar zou gaan laten doen en dat was een goed teken. Ze zou een goede warrior maken. Maar het kon haar ook nog wel eens in de problemen brengen. Maar dat, dat was niet zijn probleem. Ooit op een dag zou ze dan wel inzien waar haar fout had gelegen. Maar die dag zou niet vandaag zijn. Want hij was niet van plan om zich veel te gaan bemoeien met de poes. Hij was hier alleen om de grenzen te controleren en dat zou hij ook doen. Zolang ze daar aan haar kant bleef van de grens. Was hij niet van plan iets uit te halen. Hooguit een paar scherpe woorden. Misschien dat zelfs niet. Hij keek de poes recht aan met zijn groene ogen. Ze glansden gevaarlijk en het puntje van zijn staart bewoog langzaam op en neer. Terwijl hij de poes weer een goed bekeek. ”Jij een neus in die kop van jouw hebben?” Vroeg hij rustig terug op haar woorden.
Hij vroeg zich ergens af of ze zijn woorden wel zou begrijpen. Ze had geantwoord alsof hij achterlijk was. Maar hij wist wel beter. Hij had een goede reden gehad om de vraag te stellen die hij had gesteld. Maar duidelijk was de poes voor hem niet slim genoeg om dat te kunnen zien. ”Of misschien een brein? Dan zou je wel de eerste zijn in die breinloze clan van jou.” zijn stem bleef rustig en kalm terwijl hij die woorden uitsprak. Hij was niet van plan om te roepen, schreeuwen of zelfs ook maar te spugen. Hij zou zijn kalme zelf blijven. ”Maar als je een brein had gehad dan had je geweten dat ik die vraag stelde voor een reden…” Hij zuchte alsof hij er echt erg in had gehad dat ze hem niet had begrepen ook al kon het hem eigenlijk weinig schelen. ”Een poes als jezelf zou niet zomaar alleen moeten dwalen bij de grens.” Zei hij weer toen hij weer opkeek. Hij likte even zijn borst en zijn ogen vonden zijn weg weer naar haar blik. Afwachtend op haar reactie. Hij was benieuwd welk antwoord hij nu zou gaan krijgen. Wat kon hij gaan verwachten?

[Sorry laat antwooord maar was weg....]