Hello?(+Vulture)

"Wat zit er in de boom?" Gilde Vulture boven de wind uit. Zei ze nu een gat? Hij tuurde door het stormweer heen en zag haar inderdaad staan. Of tenminste, dat dacht hij. Het kon ook best wat vreemd gevormde bladeren zijn die van een laaghangende tak neer waren gedaald. Toen ze op en neer begon te springen wist hij het zeker. Snel schoot hij uit zijn schuilplek en rende naar de bast van de boom. Met heel veel moeite en geklaag wist hij halverwege te komen. Hij hing met zijn voorpoten weid uit elkaar, achterklauwen diep in de bast en keek naar boven. Waarom moest Sunset nou net zo'n plekje uitkiezen? Op zijn minst is het veilig. Zei hij tegen zichzelf en hij dwong zichzelf om nog even door te zetten. Hij dankte de regen die viel omdat Sunset zo toch haar wonden kon uitspoelen. Merkte hij, terwijl hij langzaam maar zeker boven kwam. Met pijnlijke spieren trok hij zichzelf op en stond voor haar op de tak. Onvast wiebelde die heen en weer en hij had al meteen spijt van zijn beslissing om boven te komen. "Nou, ik ben er" Verklaarde hij droogjes. Hij streek snel langs haar heen en kwam terecht in een krap hol waar mos in groeide. Vulture bekeek de inham kritisch en wenste dat hij snel in slaap zou vallen zodat het sneller ochtend zou worden. Hij keerde zich om tot de zwarte poes en zuchtte. "Hé, als je nu even in de regen blijft staan en je wonden, waar je bij kan tenminste, nog even na likt zouden ze al best schoon worden" Miauwde hij op rustige, zakelijke toon.

Vulture keek haar even lichtelijk ontmoedigd aan. Nee, ze zijn nog lang niet schoon!. Maakte hij zich mentaal zorgen. Hij besloot er maar niet over door te gaan, hij zou haar toch niet zover krijgen om in de regen te blijven staan. 'Dit gaat niet echt passen' Hoorde hij Sunset vaag zeggen toen ze kritisch rond keek in het hol. Hij kwam overeind toen ze verdween en ging haar achterna. Hij tuurde naar beneden en zag haar vaag tegen een stam opgekruld liggen. Hij sprong ook naar beneden, landde moeizaam op een tak en klauwde zich vast in de bast om niet ervan af te glijden. "Hoor eens, jij bent hier gewond. Ga jij nou maar in dat hol liggen dan ga ik wel .. daar liggen" Zei hij. Met moeite kon hij zijn teleurstelling onderdrukken omdat hij er nou niet echt op stond te wachten op een tak te balanceren. Hij was wel dikker waar hij contact maakte met de stam maar toch.. hij vertrouwde het niet. "Ik sta er op" Miauwde Vulture streng.

Vulture knikte kort. Dat was inderdaad een slecht idee. Toen schoot hem iets te binnen. "Weet je wat je doet .. jij gaat lekker slapen in dat hol en dan blijf ik wakker om de wacht te houden" Zei hij tegen Sunset met een blik op de vos die inmiddels weer omhoog keek naar hen. Hongerig en meedogenloos. "De nacht valt al snel.. op die manier kun jij slapen en zodra het ochtend is ga ik slapen, klinkt dat niet goed?" Zijn groene ogen hingen eventjes in de grijze van haar en hij kneedde de stam met zijn klauwen, nerveus of ze ook dit voorstel zou afslaan. Hij hoopte van niet .. een beter idee kon hij ook niet echt bedenken.

Vulture keek haar lang na, in gedachten verzonken. Hij onderdrukte een rilling die over zijn rug trok en krulde zich op dicht tegen de stam aan waar de tak het dikste was. Hij zette zijn vacht op tegen de windvlagen die langs hem raasde en hij wenste vurig dat het zou op houden met regenen. Dat deed het helaas niet. De minuten tikte voorbij en voor hij het wist was het al donker aan het worden. Hij was verkleumd en zag tot zijn opluchting dat de vos er ook maar tussenuit kneep. Hij leek te begrijpen dat ze toch niet uit de boom gingen komen en hij kon beter maar beschutting gaan zoeken. Zou hij een familie hebben?. Dacht Vulture terwijl hij keek hoe zijn rode staart tussen de struiken verdween. Hij zou het nooit weten. Rillend probeerde hij de slaap te vatten maar die kwam maar niet. Hij was klaar wakker ook al was hij mentaal helemaal op. Hij zat in een lastig schuitje. Sunset had hem zo maar verteld dat ze verliefd op hem was. Dat was toch belachelijk? Nee, hij voelde echt niet dat er iets was. Ik ken haar niet eens. Dacht hij gedecideerd. Nijdig kwam hij overeind. Wat haal ik me in mijn hoofd? Ik bedoel .. het enigste wat ik weet is dat ze een rotte tijd met katers heeft gehad, geen leuke vader heeft gehad .. bij de BloodClan zit en Sunset heet die een zwarte vacht heeft met grijze ogen. Het klonk zo klaar als een klontje op die manier. Hij schudde zijn hoofd en staarde de duisternis in. Het zal wel zo'n .. kinderliefde zijn die ze voelt. We kennen elkaar niet en ik voel helemaal niets voor haar! Hield hij hardnekkig vol. De regen werd niet minder en als hij lang in deze kou bleef zitten, minimaal beschermd door de laaghangende takken zou hij ziek worden. Maar hij voelde het al niet meer.. hij was te diep in gedachten verzonken. Er is geen liefde op het eerste gezicht. Moeder zei dat zelf altijd. Sorrelpaw en Hawkpaw dachten er ook zo over. Dacht Vulture alsof het daarmee afgedaan was. Een donderslag in de verte rukte hem eindelijk uit zijn gedachten. Met grote ogen staarde hij naar de duistere hemel. Somber draaide hij zijn kop om naar boven. Hij sprong tegen de bast op en klom zo zacht mogelijk naar boven. Voorzichtig tuurde hij naar het hol waar Sunset in diepe rust lag te slapen. Hij hoorde haar regelmatige ademhaling. Het komt wel goed met haar.. Stelde hij vast. Morgen zou ze wakker worden en weer terug naar de BloodClan gaan. Ze zou hem vast al vergeten hebben en alles ging weer terug naar hoe het eerst was. Alsof ze elkaar nooit ontmoet hadden. Ja, dat klinkt goed. Beaamde hij. "Tot ziens, Sunset" Fluisterde hij geluidloos. Hij begon af te dalen en landde binnen de kortste keren weer op vaste grond. Hij kneedde de natte aarde met zijn klauwen en wierp even een blik achterom. Toen sprong hij weg in de nacht en verdween tussen wat struiken.

Topic uit.