I'm not just a kit, I'm the kit (open)

‘Je hebt honger,’ merkte de kitten op. Silverthorn bekeek het poesje van top tot teen. Ze zag er gezond uit, iets wat ze niet van zichzelf kon zeggen. ‘Wie niet,’ antwoordde ze. Als Rogue kon je gewoon niet hardop toegeven dat je verzwakt was, had ze door de jaren heen geleerd. Ze was zich ervan bewust dat ze één en al zwakheid uitstraalde, maar daarom hoefde ze dat nog niet hardop toe te geven. ‘Er is weinig prooi te vinden,’ vervolgde ze. ‘Jij hebt zeker een...’ Ze viel even stil, toen vervolgde ze langzaam, met zachte stem. ‘...een mama om voor je te jagen.’ Ze keek om zich heen, zich er plotseling van bewust dat als deze kitten een moeder had, die moeder in de buurt kon zijn en als ze ergens geen behoefte aan had, dan was het wel aan de aanwezigheid van een volwassen kat. Ze ging zitten en merkte op: ‘Niet dat het erg is als je nog niet zelf kunt jagen. Ik ben ook een kitten geweest.’ En ze wist een geforceerde knipoog te geven.

‘Mijn mama is dood,’ zei de kitten verdrietig en ze vertelde vervolgens iets opgewekter dat haar vader nu voor haar zorgde. En voor haar broertje. En zusje. Silverthorn perste haar lippen op elkaar, maar probeerde niet aan de kitten te laten zien dat ze geraakt werd door diens woorden. Toen mijn moeder stierf, had ik toen ook op zoek moeten gaan naar mijn vader? dacht ze. Maar ze had haar vader nooit gekend. Hoe moest ze een kat vinden die ze niet kende? En haar verdere familie... Haar broers... Nee, dat waren haar broers niet meer. Dat ware lelijke vlekken op haar herinneringen, meer niet, dacht ze verbitterd.

‘Het spijt me van je mama,’ reageerde Silverthorn wat ongemakkelijk. ‘Maar het is fijn dat je nog een vader hebt die voor je kan zorgen. En een broertje en een zusje. Jullie hebben het vast gezellig samen.’ Silverthorn wilde vriendelijk klinken, maar kon het niet helpen dat er een steek van verdriet in haar woorden hing. Ze besloot snel een ander onderwerp aan te kaarten. ‘Zeg... mag ik vragen hoe je heet?’

Het katje heette Lola. Een lieve naam voor een lieve kitten. Silverthorn vroeg zich af of het de moeder was geweest die de naam had bedacht, of de vader. ‘Ik heet Silverthorn,’ antwoordde de grijze kat op Lola’s wedervraag. Lola vertelde dat ze had gedacht dat haar vader dood was, tot hij haar vond bij een beekje. ‘Maar ik denk niet dat je mijn papa wilt tegenkomen, ook al ben je maar net op zijn territorium,’ zei de kitten. Silverthorn onderdrukte een rilling. Ze hoefde niet slim te zijn om uit Lola’s woorden op te maken dat de vader niet op indringers zat te wachten. Een echte Rogue dus, dacht ze. Ze vond Lola een vriendelijk diertje en had gehoopt dat haar vader dat ook zou zijn, maar blijkbaar viel dat dus tegen. ‘Houd je vader niet van indringers?’ vroeg ze vriendelijk. ‘Misschien is het dan maar beter dat ik ga. Het is veel te koud om ruzie te maken, vind je ook niet?’

‘Misschien mag je van mijn papa wel wat eten,’ piepte Lola. Even voelde Silverthorn hoop, maar herinnerde ze zich wat Lola even daarvoor had gezegd, over dat haar vader niet gediend was van vreemden op zijn territorium. ‘Zou je denken?’ vroeg ze aarzelend. ‘Er is niet veel prooi... Ik denk dat je vader zijn prooi liever aan zijn kittens geeft dan aan mij.’ Ze glimlachte naar de kitten. ‘Maar toch bedankt voor de vriendelijkheid. Als alle Rogues zo waren als jij...’ Ze zwiepte vriendschappelijk met haar grijze staart.

Het kwam niet vaak voor dat Silverthorn in aanraking kwam met Rogues die medeleven toonden. Ze was dan ook positief verrast toen Lola, ondanks Silverthorns woorden, alsnog opmerkte dat het eigenlijk niet echt eerlijk was dat haar familie veel prooi had, terwijl anderen katten weinig hadden. ‘Ach... ik overleef het wel,’ zei Silverthorn, zekerder dan ze zich voelde. ‘Ik heb al zoveel bladkalen meegemaakt, eentje meer kan er ook nog wel bij.’ Ergens hoopte ze dat Lola toch een prooi voor haar zou regelen, maar ze durfde er niet naar te vragen. Ten eerste omdat dat onbeleefd zou zijn, maar ook uit angst voor Lola’s vader.

‘Wacht hier even,’ zei de kitten en voordat Silverthorn ook maar enig geluid kon maken was de kitten verdwenen. Gedwee en een tikkeltje ongemakkelijk bleef Silverthorn wachten. Haar ogen schoten schichtig heen en weer. Hoewel Lola betrouwbaar – heel erg betrouwbaar zelfs – over was gekomen, was Silverthorn toch bang dat de kitten haar vader was gaan halen. Zou Lola beseffen wat er zal gebeuren als haar vader mij niet op zijn terrein wil hebben? vroeg Silverthorn zich in stilte af. Ze probeerde er zelf niet te veel aan te denken, maar elke ritseling van takken of bladeren deed haar opschrikken.

Plotseling drong de geur van Lola weer tot haar door. Ze snoof even diep, maar rook geen andere kat. Toch durfde ze pas opgelucht adem te halen toen de kitten tevoorschijn kwam en inderdaad geen andere kat bij zich had, maar wel twee lekkere muisjes. Onwillekeurig likte ze met haar tong langs haar lippen toen Lola één van de muisjes voor haar neergooide. ‘Dankjewel,’ zei ze, oprecht dankbaar. ‘Dat is erg... vriendelijk van je.’ Ze zag dat Lola direct begon met eten en kon zichzelf ook niet meer inhouden. Tevreden zette ze haar tanden in het vlees van het muisje, dat weliswaar klein was, maar erg voedzaam. Tussen twee happen door vroeg ze nieuwsgierig: ‘Lola... mag ik weten hoeveel manen je bent?’

Lola vertelde dat ze bijna vier maanden was. ‘Blacky en Ace ook, maar die zijn er nu niet.’ Silverthorn knikte. ‘Je bent al erg goed in jagen,’ zei ze vriendelijk. ‘Blacky en Ace zijn je broertje en zusje?’ Voordat Lola kon antwoorden, drong echter een nieuwe geur Silverthorns neus binnen. Ze keek op en zag een volwassen kater achter Lola. De vader. Hij klonk niet onvriendelijk, maar ook niet vriendelijk. Silverthorn keek hem onzeker aan, terwijl Lola haar voorstelde. De vader ging even in gesprek met Lola. Silverthorn had niet gehoord wat Lola aan hem gevraagd had, maar toen de vader antwoordde dat hij poezen op leeftijd niet zomaar aanviel, kon ze wel raden naar de vraag. De kater wendde zich toen weer tot Silverthorn. ‘Niet beledigend bedoel hoor,’ zei hij. ‘Zo ben ik nou eenmaal opgevoed. Je moet toch ergens je grenzen leggen?’

Silverthorn knikte weer. ‘Gelijk heb je,’ zei ze, niet goed wetend of de vader zijn woorden vriendelijk bedoelde, of dat er toch een verborgen vijandschap in zat. Ze had het gevoel dat ze de kater al eens eerder tegen was gekomen, mogelijk maanden geleden… Ze keek hem even zwijgend aan, zoekend naar herinneringen. Plotseling schoot het haar weer te binnen. De visoog. Silverthorn probeerde haar schok te verbergen, toen de herinnering zich weer naar boven drong. Ik kan maar beter doen alsof ik deze kat nog nooit heb gezien, dacht ze en hardop zei ze: ‘Het spijt me, het was niet mijn bedoeling het territorium binnen te dringen. Ik vrees dat mijn oude leeftijd invloed heeft op mijn reuk en denkvermogen.’ Ze glimlachte verontschuldigend. Ze wilde absoluut geen ruzie met deze kat!