I'm not just a kit, I'm the kit (open)

De glimlach richting de vader van Lola moest Silverthorns ongemak verbergen. Ze had er zoveel spijt van dat ze niet meteen was weggelopen toen ze Lola in het oog had gekregen. Hoewel... Haar blik gleed weer even naar de jonge poes en nu werd haar glimlach oprecht. Lola had een goed hart, zij kon er niets aan doen dat haar vader vijandig was tegenover andere katten.

‘En wil je dan nu mijn territorium verlaten beste?’ De kater probeerde vriendelijk te klinken, maar Silverthorn hoorde vijandigheid in zijn stem en zag het in zijn ogen. ‘J-ja, natuurlijk,’ zei ze dus, met een lichte trilling in haar stem toen ze doorkreeg dat de haren van de kater langzaam maar zeker overeind gingen staan. Ze zette een stap achteruit, keek nog even verlangend naar het muisje dat voor haar voeten had gelegen en waar nog een klein beetje vlees aan zat, maar durfde het niet meer op te pakken. Toen richtte ze haar blik op Lola. ‘Bedankt Lola, het was leuk kennis te maken’ zei ze vluchtig en toen draaide ze zich om en liep weg – rennen durfde ze niet, want ze was bang dat de kater dat alleen maar als een uitdaging of een punt van zwakte zou zien.

Cyber draaide geërgerd met zijn kilgroene ogen, bangeschijterd. Hij keek heel even naar de poes die wegliep, ze was oprecht bang voor hem. Maar ze had ook honger.. het waren voor niemand goede tijden. Cyber keek nog even met opgetrokken wenkbrauwen naar de muis die daar op het laagje sneeuw lag en nam het in zijn bek, hij liet een grote zucht horen en zette een sprintje richting de oudere poes. Zijn witte poten denderde door de koude sneeuw en lieten een spoor van pootafdrukken achter. Hij zette nog een tandje bij tot hij de poes had ingehaald. "Je muis, ik mag je dan totaaal niet mogen.. Je blijft een oudere hongerige poes in barre omstandigheden." Cyber gooitde de muis voor haar poten neer en zij met een grijns "tot u dienst mevrouw, en hope u een goede dag" hij zei het zo vriendelijk mogenlijk, maar mét een zuur gezicht. Kon hij toch niets aan doen? haha..

Silverthorn bleef doorlopen, maar nog meer op haar hoede dan eerst, toen ze rook hoe de kater dichterbij kwam. Ze wilde wegrennen, maar wist dat dat geen zin had. De kater was veel fitter dan haar en zou haar snel ingehaald hebben. Ze kon maar beter wachten en hopen op het beste. Ze ging nog iets langzamer lopen en werd al gauw ingehaald door de vader van Lola. De kater gooide het muisje dat eerder nog van Silverthorn was geweest, voor haar neer en Silverthorn keek hem verbaasd aan. ‘Je blijft een hongerige poes in barre omstandigheden,’ verklaarde de kater en hij vervolgde ietwat spottend: ‘Tot uw dienst mevrouw en hope u een goede dag.’ Silverthorn keek hem even met open mond aan, maar herinnerde zich toen haar manieren en stamelde: ‘Dat... Dat is aardig van je, dankjewel. Ik zal dit niet vergeten.’ Alsof de kater daar wat aan had. Wat kon zij voor hem doen in ruil voor dit muisje? Há! Misschien zouden ze elkaar wel nooit meer zien. ‘Jullie ook nog een fijne dag toegewenst,’ besloot ze beleefd. ‘En wellicht tot nooit meer ziens.’

Cyber lachte even kort en knikte haar met een grijns toe. "Hopelijk tot nooit meer ziens, voor onze eigen welzijn." zei hij terug waarna hij zich statig omdraaide en terug naar lola sprintte die nog in het sneeuwige oppervlak zat. Wat was dit raar geweest, het voelde ook vreemd. Lola mocht dan bevriend zijn met deze oudere, hijzelf haatte deze oudere tot op het barre bot. Hoe de dingen toch konden lopen.

Onderwerp: Re: I'm not just a kit, I'm the kit (open)