Moments of Loving and Crying

Zijn poten wilden niet naar binnen, ze wilden niet bewegen en wilde niet lopen. Toch moest het want zijn hoofd wilde het maar al te graag, een gesprek met zijn moeder, gewoon casual, deze keer niet omdat hij iets had misdaan maar omdat hij gewoon echt even met haar moest praten over hoe hijzelf zich voelde. Ze had hem gezegd dat hij altijd bij haar kon komen, en dat hij het haar moest vertellen als er iets was, prima, dan deed hij dat nu dan maar want het was hoognodig. In het kamp blijven dreef hem tot waanzin, misschien was hij dat al; waanzinnig. De kater schudde zijn hoofd, niet afgeleid raken nu, dat was niet het plan en kon hij niet maken. Een gesprek had hij nodig, en dus zette de apprentice al weer wat stappen naar voren, verder en verder, steeds dichter naar de den van zijn moeder. Hij had er nog nooit geslapen. Waarom eigenlijk niet? Dat mocht toch zeker ergens wel aangezien hij haar zoon was? Hij moest onthouden eens aan Thrush, als die weer met hem wilde praten, te vragen of die er ooit geslapen had. "Mam?" Klonk het zenuwachtig, toen hij voor de den stond. Toen liep de kater naar binnen.

Hij stond in de opening, en dus theoretisch gezien nog niet in haar den. Niet dat het veel uitmaakte aangezien zijn moeder daar nooit een enorm punt van had gemaakt, en toch. Als hij dan toch beleefd wilde zijn wachtte hij tot zijn moeder het zei, deze keer nam hij maar gewoon aan dat de bezorgde vraag de toestemming gaf, en dus liep de kater verder. Om toen meteen weer om te keren en de muis die hij buiten had laten liggen op te pakken en mee te nemen. Die was voor zijn moeder, want ja, een warrior of leader storen zonder prooi meebrengen was als zelfmoord plegen in zijn ogen. "Niets van al dat," Grinnikte hij, blij dat zijn moeder nog wel bezorgd om hem was, "Ik wilde gewoon," Hij schoof wat met zijn poten. "Praten,"

Gelukkig reageerde zijn moeder er goed op, en glimlachte ze naar hem waarna hij naast haar bij het nest mocht zitten omdat zijn poten anders pijn zouden doen. De kater trok een wenkbrauw op toen hij dat hoorde, maar deed het toch, ergens was het goed dat zijn moeder zo bezorgd was over hem. "Ehm, ik wilde u wat vragen, en praten over de spanningen van de clans.." Mauwde hij, nog steeds wat onzeker.

Natuurlijk, zijn moeder verwachtte hoogstwaarschijnlijk een rebelse vraag. Dan was het maar goed dat de kater dat niet van plan was te vragen, en voor deze keer een echte, zelfs loyale, vraag gesteld had. "Nou," Begon hij, zijn moed vindende en rustig wordend. "Ik vroeg me af wat u denkt dat ik moet doen om het vertrouwen van de katten om me heen terug te winnen, en aan iedereen te laten zien dat ik echt loyaal ben," Als je het zo zei klonk het dom, het zorgde ervoor dat Tall zich weer schaamde, en angstig naar zijn poten keek. Help!

Hij ontving een kopje, en keek op om zijn opgeluchte moeder te zien. Een beetje verbaasd was hij wel door haar opluchting, wat had ze dan gedacht? Dat hij van clan wilde wisselen ofzo? "Ik ben bang dat je dat door woorden niet kan doen. Iedereen heeft een mening en die veranderen ze niet als je zegt dat je loyaal bent. Je moet dit laten zien. Als bijvoorbeeld een WindClan kat een Clangenoot aanvalt, moet jij er alles toe zetten om dat mormel weg te krijgen en zo goed mogelijk voor je Clan te strijden. Het punt is, om jezelf niet verder in de problemen te brengen moet je je nu even afzonderen van al je vrienden buiten deze Clan, oké? Dan krijg je geen verder slecht beeld. Als de tijd daar is, hebben we je nodig in een gevecht en dan krijg je het misschien weer terug." Hij keek even een beetje wazig naar de uitgang, de woorden in zich opnemende, toen knikte hij uiteindelijk. "Nog een vraag," Mauwde hij uiteindelijk, zijn zelfvertrouwen hervonden hebbende, "Had u tegen Innerghost gezegd mij te trainen?" Het was wel vreemd geweest, ineens een random training van de deputy, en aangezien ze hem daarvoor genegeerd had moest er meer achter zitten, vandaar zijn vraag.

Tot zijn grote opluchting loog zijn moeder niet en draaide ze er niet omheen, in plaats van dat al knikte ze en gaf ze het eerlijk toe. "Ja, dat heb ik aan haar gevraagd, ja. Omdat Innerghost een van de loyaalste en hardste katten uit de Clan is heb ik haar gevraagd jou een training erover te geven. Ging het goed?" De kater grinnikte even om deze vraag. "Dat ligt eraan wat het bedoelt was te doen," Begon hij, en ging er maar gewoon bij liggen aangezien dit gesprek chill genoeg was. "Ze viel me aan en zei me haar terug aan te vallen met mijn klauwen uit, wat is het doel van de trainingen?"

Welk antwoord zou goed genoeg zijn voor hem? Geen waarschijnlijk, hij wilde dat allemaal niet eens weten, hij wilde niet weten waarom Innerghost hem een monster wilde maken maar hij moest wel. "Innerghost wil je laten zien hoe het is om dierbaren aan te vallen, lijkt me, als het klopt dat je zoveel hechte contacten hebt buiten de Clan. Dit zal je misschien later moeten doen als er een gevecht uitbreekt. We dachten dan het beter was als je harder wordt, aangezien je vreemdelingen zo warmhartig onthaalt." Tall trok ee wenkbrauw op, en hoopte vurig dat zijn moeder dat niet als brutaliteit zou zien. "Wie zegt dat ik vrienden met ze ben?" Vroeg hij verbaasd, "Ik heb kennissen, maar het is toch alleen maar goed als ze mij niet willen aanvallen en ik hen wel?"