My turn ~Tallpaw

De kleine venetiaanse plaatste haar poot behoedzaam in het sompige gras. Ze had alweer vroeg het kamp verlaten om Owyn of Rai niet onder ogen te hoeven komen. En dit was aardig gelukt. Hoewel ze het niet ging toegeven was ze best bang voor de twee. Een één aan één gevecht kon zij nog gemakkelijk af. Dat had ze bewezen toen ze Owyn had aangevallen. Maar haar grootste vrees was om het tegen de twee samen op te nemen. Daar dacht zij liever niet aan. Dat zouden situatie's wel uitwijzen. De poes wreef haar sompige poot langs haar neus die kriebelde door de wind. Ze maakte graag verre reizen. Reizen maakte haar sterk. En sterk was ze er zeker door geworden. Haar blonde vacht glom in het licht van het waterige zonnetje. Het pad die haar weg kruiste kende ze van verhalen. Kittypets die er soms over vertelden. Of gesprekken die ze zo nu en dan opving van Clangenoten. De monsters die er voorbij raasden had ze nooit eerder tegengekomen. Voor zover ze zich kon herinneren. Het gezoem die uit de verte steeds dichterbij en harder leek te worden was als een hele nachtmerrie. Een glimmend, strak zwart ding raasde voor haar neus voorbij over het brede stinkende pad. Indi trok geërgerd haar neus op en het ding verdween uit haar zicht. Behoedzaam tikte haar voorpoot het ruwe stinkende pad voor het eerst aan. Al gauw trok ze terug weg. Het ding had liggen gloeien in de hitte van de zon. Maar het was de eerste aanraking, het vreemde gevoel die haar deed terugtrekken. De poes bekeek het pad benauwd aan. Wat was dat nou weer. Maar algauw trok geritsel aan de andere kant van het pad haar aandacht. Zou het Owyn of Rai zijn die haar gevolgd had?

De kat van wie ze al geroken had dat het een kater was, kwam uiteindelijk onhandig; met de tak nog achter zich aanslepend; de struiken uit gewandeld. Indi snoof de geur van de kater op die behoorlijk naar clankatten stonk. Automatisch rezen haar nek-en rug haren overeind. "Clanmormel" Het was eerder tegen zichzelf dat ze mompelde dan tegen de kater. Indi keek de kater inspecterend aan. Ondanks dat hij vast nog niet zo oud was als haar leek hij best groot te zijn voor zijn leeftijd. Groter dan haar in ieder geval. "Wat denk je hier nog te doen. Scheer je uit mijn weg. Jij mormel." Haar stem klonk allesbehalve vriendelijk deze keer. En waarom zou ze ook. Ze had niets aan van clankatten. Al helemaal niet als ze alleen maar in haar weg liepen.

Lateee

Opnieuw blokkeerde de kater haar pad. Kwaad haalde ze uit naar zijn poot maar wist dat door de afstand het niets ging worden. Maar een schijnbeweging was goed. Ze wilde graag zien hoe de kater deze 'nepaanval' zou opvatten. In haar geval was de reactie op zijn actie nogal fel. Maar waarom zou ze ook vriendelijk tegen een clanmormel doen. "Had ik je niet vriendelijk gevraagd om me door te laten? Of ben je soms bang dat ik je territorium zou betreden!" De spottende toon in haar stem zij genoeg hoe ze over de mormels dacht. Maar de woorden die ze bijna letterlijk uitspoog toonden genoeg van haar kwaadheid. De reactie die daarop volgde was dan ook niet bepaald ondenkbaar. Haar kop had zich in de lucht geheven als een dame om de kater niet aan te kijken terwijl ze zonder op hem of op haar passen te letten hem met een schouder duwtje weg duwde. Als hij zo graag wilde weten waar ze heen ging, kon hij haar gemakkelijk achtervolgen.

Flutje ;3

Indi moest grinniken. De kater had wel lef om haar na deze waarschuwing alsnog de weg te versperren. Alsof dat hem ging redden. Koppig als ze was stapte ze gewoon om hem heen en wandelde door alsof niets gebeurd was. De brede weg van asfalt bleef hardnekkig stinken. Maar het was alsof ze het gewoon werd. Ook al kwam ze hier niet zo vaak; de auto's die er voorbij reden waren niets voor haar; toch kwam je de geur op een bepaald moment wel gewoon. Totdat er een nieuwe windvlaag opstak en de stank weer met zich meebracht. Indi vroeg zich af waarom de kater zo koppig bleef. Alsof hij één of ander heilig land beschermde. Maar wacht eens, behoorde dit gebied ook niet aan die 'clanmormels' toe? Aan de geuren te ruiken kon je niet missen. Maar ze nam het zekere voor het onzekere. "Hé jij. Wat is er aan de hand dat je me zomaar de weg versperd?" Het was niet spottend bedoeld maar zo kwam het er wel uit.

Gaat traag vooruit ^.^

Het bleef lachwekkend hoe de kater reageerde. Met nog duidelijk de grijns op haar gezicht draaide ze zich om en keek de kater weer doodnormaal aan. "Thunderclan was het toch hé? Ben je dan ook zo van die lelijke mormels die op eekhoorns jaagt? Met die achterlijke leider van je? Hoe noemt hij ook alweer. Firestar, was het niet?" Van verhalen had ze het één en ander opgevangen. Maar dat deze kater niet uit Thunderclan maar uit Shadowclan kon komen had ze even niet over nagedacht.

Het was een geluk om het één en ander over de clans te weten. Zo wist ze goed genoeg dat de grote baan waar ze zich bevonden de scheiding was tussen twee clans. Welke clans het nou waren wist ze niet zo goed meer, maar wat ze zeker wist was dat Windclan gebied verderop lag. Indi nam de kater in haar op. Ze vertrouwde het niet. Als Windclan kat kwam je toch niet op een plaats waar twee verschillende clans bij elkaar lagen? En zo te ruiken stonk de kater behoorlijk naar de geuren van één van deze twee gebieden. Een grijnsje kwam op haar snuit. "Ooh echt? En wat zou je leidster nou zeggen moest ik haar eens een bezoekje brengen? Ik denk dat ik maar eens verder ga. Windclan zei je hé?"

Zonder echt op de kater zijn antwoord te wachtten liep ze al verder over de grote weg heen waarbij ze plotseling een sprintje inzette om de kater eventueel nog af te schudden en zich op het grote 'Shadowclan' gebied te wagen. Aan de geur van de kater was o zo gemakkelijk op te maken dat hij van Shadowclan kwam. En sowieso leidde de geur van de baan naar één van de twee territoriums. Dan is het maar hopen dat je het juiste gebied betreedt.