All the sinners crawl

De geur van verbrand rubber brandde in Nimble's neus, maar intussen was ze er gewend aan geraakt. Ze hield een dik konijn in haar bek, en de straaltjes bloed stroomden eruit. De jacht was rommelig verlopen, waardoor er wat vlekken op haar kop en nek zaten. Maar ze had wat gevangen, dus ze kon terug keren naar het kamp met een prooi. Niemand zou dan vragen waar ze was geweest.
Ze legde het dier neer en ging er naast liggen. Ze staarde naar de donkere weg, maar deze keer reden er geen monsters langs. Wel zag ze een kat, zoals gewoonlijk aan de overkant van de straat. Ze tilde haar kop op om te zien wie het was.

Nimble's oren schoten naar de poes toe toen ze begon te praten. Ze had vaker ontmoetingen gehad met Shadowkatten, maar dit zou niet zo'n leuke worden als normaal, en waar ze ook nu weer op had gehoopt. Ze stopt op, en liep wat dichter naar de poes toe, maar bleef braaf achter haar grens. "Ik heb hem hier gevangen," zei ze vriendelijk terwijl ze met haar poot op de grond onder zich tikte. "Je mag ruiken als je wil. Konijnen steken deze weg nauwelijks over vanwege het gevaar." Het was een van de dingen die ze had opgemerkt nu ze hier vaak kwam; omdat de prooien nauwelijks de grens overgingen, hadden ze vaak een ander geurtje dan de prooien die uit het Shadowgebied kwamen. Dit konijn rook veel te sterk naar nat mos om uit het Shadowgebied te komen.

Nimble probeerde rustig en beleefd te blijven, en duidelijk te maken dat ze geen kwaad in de zin had. Ervaring leerde dat dat meestal goed werkte, maar de kat werkte haar een beetje op de zenuwen. "Val? Je bent een warrior, en zo te zien een goed getrainde ook. Ik zou wel heel dom zijn om jou in een val te laten lopen." Maar om haar goede wil te tonen, nam ze het konijn in haar bek en gooide het richting de Shadowgrens. "Ruik maar, en bepaal dan maar of je het wil houden." Intussen kon ze heel goed jagen, dus een nieuwe prooi vinden zou geen moeite zijn. "En wat ik hier zoek? Ik denk dat we het er over eens kunnen zijn dat de Thunderclan soms een beetje.. tsja, saai is. Ik moest even weg van de jankende kittens en de chagrijnige warriors."

Nimblepaw zag aan de poes haar houding dat ze merkte dat zij gelijk had. Maar toch hield ze het konijn bij zich. Ze vermoedde dat het beter was om haar gegrinnik niet te tonen, dus ze deed het in gedachte. 'Wat ben jij wel niet aan het proberen?' Nimble legde haar oren een beetje in haar nek. Ze was tot nu toe vriendelijk en rustig gebleven, iets wat ze altijd deed. Maar ze hoefde niet meteen al haar gedachten op tafel te gooien. "Niet zo veel," zei ze, nog steeds kalm klinkend, maar haar houding was iets meer gespannen. "Ik ben geboren en getogen in de Thunderclan, aan mijn loyaliteit kan niet worden getwijfeld. Maar niet iedereen kan je liggen, waardoor je soms even je rust buiten het kamp moet zoeken."