Het verhaal van Patchpelt

Als Patchkit voor het eerst haar ogen opent ziet ze dat ze totaal niet op haar famillie lijkt. Haar zusje heeft een zandkleurige pels, vandaar dat haar naam Zandpoot noemt. Haar vader is rood, en haar moeder is een gevlekte schildpadpoes, met de naam Lappenpels. Patchkit vraagt ernaar aan haar vader, Roodstaart, die zegt dat hij het uitlegt na haar krijgersceremonie. Patchkit wacht geduldig en leeft een gelukkig leventje als kitten met haar zusje, maar als haar naam wordt veranderd naar Patchpaw beginnen de problemen.

De maan was verstopt achter een donkere wolk, en ook de sterren waren niet te zien. De zwarte lucht kleurde de rivier ook zwart en er vielen regendruppels naar beneden. Ze spatte uiteen en mengden zich met het bloed van de vechtende, krijsende katten. Roodstaart, één van de katten die voor de DonderClan vocht, viel een krijger aan. De krijger draaide zich krijsend om en liet zijn mescherppe tanden zien waar een paar druppels bloed af drupte. Roodstaart herkende Eikenhart, van de RivierClan.
‘’Mijn Clan moet altijd eten hebben, ook al moeten we er voor vechten,’’ siste hij. ‘’Dit is RivierClanterritorium, Roodstaart!’’ Na die woorden zette hij de tanden in de rug van Roodstaart waardoor hij  hard krijsde.
‘’Dit is Donderterritorium en dat zal het blijven ook!’’ blaasde de rode Commandant. Eikenhart sprong op zijn rug en begon zijn nagels nog dieper in hem te zetten. Roodstaart krijsde opnieuw van de pijn en draaide op zijn rug, zodat hij zijn tegenstander aan kon vallen met zijn achterpoten. Eikenhart begon te bloeden toen Roodstaart dat deed en sprong als reactie blazend van de kater. Plotseling zag Roodstaart Ravenpoot vanuit zijn ooghoek. Wat deed hij hier? Hij was mee op patrouille, maar hij moest hier nu meteen weg om meer hulp te halen! Net toen Roodstaart naar hem toe wou gaan, zag hij dat Eikenhart zijn poot naar hem bewoog om zijn nagels in zijn flank te zetten. Hij schrok en kon niet optijd meer reageren, maar gelukkig sprong Tijgerklauw tegen Eikenhart aan waardoor hij viel. Roodstaart voelde dat hij uitgeput aan het raken was, maar hij negeerde het. Bloed stroomde langzaam over zijn vacht, wat hij ook probeerde te negeren. Hij draaide zijn hoofd naar de plek waar Ravenpoot stond. De commandant deed zijn bek open om iets te miauwen toen hij opeens iets op zijn rug voelde. Eikenhart weer, dacht Roodstaart. Maar toen hij zag hij dat het Tijgerklauw was. Hij had bloed aan zijn tanden en zijn vacht. Zijn messcherpe klauwen stonden klaar om hem aan te vallen.
‘’Tijgerklauw.. wat doe je?’’ vroeg Roodstaart die zich los probeerde te krijgen. Tot plotseling Tijgerklauw hem keihard beet. Hij voelde zijn lichaam slap worden en de pijn verdween. De regen was gestopt, of zo voelde het in iedergeval voor hem.
‘’Tij- Tijgerklauw..’’ miauwde hij zwakjes. Waarom deed Tijgerklauw dit? Hij was altijd een dappere krijger, en nu veraad hij de DonderClan. Roodstaart had het niet verwacht, maar hij wist dat het te laat was. Hij kon zich amper bewegen en hij wist ook niet meer of Ravenpoot er nog was. Hij sloot zijn ogen en probeerde alles te vergeten. Dus dacht hij aan zijn kittens. Zandpoot en Patchpaw.
Ze worden vast geweldige krijgers, dacht hij vredig, nog beter dan Tijgerklauw ooit kan zijn.
En met die laatste gedachte ging hij naar de SterrenClan.

‘’Wanneer opent ze haar ogen nou?’’ vroeg haar zusje’s stem.
‘’Geef haar de tijd, Zandkit,’’ miauwde haar moeder. ‘’Jij opende ze ook niet erg vroeg.’’
‘’Maar ik wil het kamp zo graag ontdekken!’’ zeurde Zandkit door.
‘’Zandkit, wacht geduldig! In de kraamkamer kun je ook spelen.’’
‘’Oké, best.’’ Patchkit hoorde hoe Zandkit wegliep en ging dieper in de warme vacht van haar moeder liggen. Rustig ademde ze door terwijl ze dacht aan het leven in de Clan. Hoe zou het kamp eruit zien? Hoe groot zou het zijn? Hoe zou haar zusje er uit zien? En de rest van haar famillie? Werd het niet eens tijd om het kamp te gaan ontdekken, zij aan zij met haar zusje?
En toen opende ze haar ogen. Het eerste wat ze zag was de bruin-oranje gekleurde vacht van Lappenpels.
‘’Je hebt je ogen geopent!’’ miauwde ze vrolijk. ‘’Je hebt net als je zusje van die mooie groene ogen.’’
Zandkit draaide zich om naar haar zusje.
‘’Geweldig! Patchkit, nu kunnen we het kamp gaan ontdekken!’’ miauwde ze. ‘’Kom mee!’’ Voor Patchkit iets anders kon zeggen was haar zusje de kraamkamer uit. Patchkit nam nog even de tijd om rond te kijken in de kraamkamer. Het was een redelijk groot hol gemaakt van takken en bladeren. Overal zag ze andere kittens en moederkatten. Sommige speelden en sommige slaapten. De meeste leken wel op hun moeder, anderen meer op hun vader. Op wie zou ze zelf lijken? Ze bekeek haar vacht, het was zwart-wit en die van haar moeder was oranje-bruin. Die van haar zusje was zandkleurig. Hoe zou dat kunnen? Zou haar vader dan zwart wit én zandkleurig zijn?
‘’Kom je nog, Patchkit!’’ riep Zandkit haar uit haar gedachte. Patchkit wierp nog snel een blik op Lappenpels, die knikte dat ze mocht gaan. Ze vloog de kraamkamer razendsnel uit.

Het eerste wat ze zag, was een enorm vel licht dat op haar vacht scheen. Het was omringt door een blauwe frisse lucht. De zon! dacht ze. Toen ze verder keek zag ze veel katten. Allemaal hadden ze verschillende vachtkleuren en ze waste zich, miauwden met elkaar, aten, of lagen lekker in de zon. Welk van deze katten zou haar vader zijn?
‘’Wauw, wat mooi!’’ miauwde Zandkit. ‘’Het is zo groot!’’
‘’Jullie zijn de kittens van Stroomhart, niet?’’ vroeg een oudere krijger die bij hun was gestaan. Ze had een witte vacht en blauwe ogen.
‘’Nee, onze moeder heet Lappenpels,’’ verbeterde Zandkit haar.
‘’Oh ja, dat klopt,’’ antwoordde ze en keek voor zich uit. Ze ging even weg in gedachtten.
‘’Dus dit is jullie eerste keer uit de kraamkamer?’’ miauwde de poes toen.  Zandkit en Patchkit knikten.
‘’Ja, Patchkit heeft na een hele lange tijd besloten om haar ogen te openen,’’ miauwde ze zeurderig.
‘’Echt niet! Die van jou zijn pas open sinds gisteren!’’ miauwde Patchkit verdedigend.
‘’Aha, ik zie het,’’ miauwde de poes. ‘’Ik ben IJzelvacht.’’
‘’Ben je een krijger?’’ vroeg Patchkit.
‘’Nee, ik was er wel een.’’
‘’Dus dan ben je een oudste?’’ vroeg Zandkit
‘’Ook niet. Haha, zie ik er zo oud uit dan?’’ miauwde Ijzelvacht en glimlachte.
‘’Nee, nee natuurlijk niet!’’ miauwde Zandkit paniekerig. ‘’Zo bedoel ik het niet!’’
‘’Maar wat ben je dan?’’ miauwde Patchkit.
‘’Ik ben een moederkat,’’ antwoordde ze.
‘’Leuk, heb je al kittens?’’ vroeg Zandkit. ‘’Ik wil ze later wel.’’
‘’Nog niet.’’ Ijzelvacht likte haar poot en wreef hem over haar kop. ‘’Maar goed, ik moet weer gaan.’’
‘’Waar heen?’’ vroeg Patchkit.
‘’Je bent wel erg nieuwsgierig hé?’’ miauwde Ijzelvacht. ‘’Ik ga even eten halen.’’
De poes liep weg naar een grote stapel met vreemde wezens. Sommige hadden een soort vacht, anderen hadden vreemde stokken met haren. Veren, waarschijnlijk, dacht Patchkit.
‘’Kom mee zus, we gaan zoeken naar het leerlingenhol!’’ miauwde Zandkit enhausiast. ‘’Daar gaan we later trainen om krijgers te worden!’’ Patchkit knikte, ook al wou ze liever eerst de prooistapel bekijken. Lichtelijk teleurgesteld besloot ze dat ze daar later ook wel kon gaan kijken en liep braaf achter Zandkit aan. Het leerlingen hol was redelijk groot. Plotseling kwam er een kitten uit lopen. Hij had een donkerbruine vacht, was ongeveer één maan ouder, en keek wat boos naar de zusjes. Naast hem stond een wat lichtere bruine kitten, net zo oud.Patchkit hield haar kopje een beetje scheef. Dit was toch geen verboden terrein? ‘’Schorskit,’’ miauwde Zandkit, licht geirriteerd toen ze hem weer zag.
‘’Hallo, Zandkit,’’ antwoordde hij, maar het klonk een beetje dreigend.
‘’Hallo! Ik ben Patchkit, ken je mijn zusje Zandkit?’’ onderbrak Patch het vreemde gesprek.
‘’Dus, je zusje heeft ook besloten haar ogen eindelijk te openen?’’ miauwde Schorskit.
‘’Ja, nu kunnen wij ook het kamp gaan ontdekken,’’ antwoordde Zandkit voor Patchkit haarzelf kon verdedigen. Zo lang duurde ze toch ook niet?
‘’Wij leiden jullie rond,’’ mauwde hij.
‘’Okay, leuk,’’ antwoordde Zandkit. Patchkit schudde haar kop.
‘’Ik wil zelf ontdekken!’’ klaagde ze.
‘’Maar ik niet. Ik ga wel met Schorskit mee, oké?’’ miauwde Zandkit. Patchkit knikte en zag hoe de twee katten het leerlingen hol in liepen. Teleurgesteld liep ze door het kamp. De kitten wou heel graag samen met haar zusje het kamp ontdekken. Plots voelde ze iets zachts, maar ook zwaars tegen haar kopje aan komen en viel om. Ze keek omhoog, naar de kat waar tegen ze was opgebostst maar herkende hem plotseling.
Dit was haar vader.
‘’Patchkit!’’ miauwde hij. ‘’Je hebt je ogen open! Je hebt net als je zus van die mooie groene ogen.’’
Patchkit zag dat hij een rode vacht had met een vuurrode staart. Hoe kon het nou dat zij op geen van beiden leek?
‘’Pap, waarom lijk ik niet op jou of mam?’’ vroeg ze. Roodstaart keek haar aan alsof hij iets herrinerde.
‘’Dat vertel ik je later wel,’’ miauwde hij.
‘’Wanneer dan?’’
‘’Als je krijger bent.’’
‘’Wanneer is dat?’’
‘’Als je klaar bent met je training, ongeveer als je 12 manen bent.’’
‘’Wanneer begin ik dan met trainen?’’
‘’Als je zes manen bent.’’
‘’Dat duurt nog zo lang, pap!’’ Patchkit keek teleurgesteld naar Roodstaart. Waarom mocht ze het nu niet weten? Ze snapte er helemaal niks van.
‘’Dat is zo voorbij,’’ antwoordde hij. ‘’Waar is je zus?’’
‘’Die krijgt een rondleiding van Schorskit en nog een of andere kitten.’’
‘’Waarom ben je niet meegegaan dan, Patchkit?’’
‘’Ik wilde zelf ontdekken, het liefst met alleen haar.’’
‘’Een goede krijger leert van zijn Clangenoten, Patchkit,’’ miauwde Roodstaart licht teleurgesteld.
Patchkit voelde een golf van spijt en teleurstelling over haar heen gaan. Haar eerste dag met haar ogen open en ze had er nu al zo’n rommel van gemaakt. Dit moest de dag worden dat ze samen met Zandkit alles zou gaan ontdekken, maar alles liep anders dan verwacht.
‘’Ik moet nu een patrouille gaan regelen,’’ miauwde Roodstaart. O ja, hij was commandant. Patchkit wist niet echt wat commandant zijn inhield, dus knikte ze gewoon toen hij dat miauwde. Roodstaart liep weg. Patchkit zuchtte en liet haar oren en staart hangen over haar gezicht. Ze kon niet terug naar de kraamkamer, dan zou Lappenpels vragen waarom ze niet met Zandpoot mee was gegaan. Het spijtte haar dat ze haar ogen had geopent, dan was dit niet gebeurd. Ze kroop in een of ander bosje, krulde zich op en sloot haar ogen. De takken prikten haar en geluiden hielden haar wakker. Patchkit probeerde wat te slapen, maar het lukte niet. Er gingen te veel vragen door haar hoofd. Waarom ben ik anders? Waarom wil pap er niks over zeggen? Waarom ging deze dag niet zoals verwacht? Ik wou dat ik nooit mijn ogen had geopent, ik wou dat ik alles overnieuw kon doen, waarom kan dat niet? Toen ze geen antwoord kreeg op deze vragen, viel ze toch rustig in een lichte onrustige slaap, hopend dat dit alles een droom was.

Sinds die dag vloog de tijd voorbij zoals haar vader Roodstaart haar had vertelt. Haar eerste dag met open ogen herrinerde ze zich al bijna niet meer. Als kitten speelde Patchkit veel met de andere kittens, vooral met haar zusje, Zandkit natuurlijk. Schorskit en Bruinkit, waren ondertussen al leerling geworden. Schorskit had als mentor Roodstaart gekregen, en Bruinkit Langstaart. Ze schepten er vaak mee op tegen de zusjes, wat Patchkit niet zo leuk vond. Maar vandaag was ze ook zes manen oud. Zes volle manen had ze in haar kitten tijd gezien, aan het aftellen voor haar ceremonie, en ze wist dat ze al snel leerling zou worden. En vandaag was het zo ver. Patchkit zat in de kraamkamer bij de ingang, en staarde naar het kamp. Het kamp, waar ze veel herinneringen had. Maar het zouden er nog veel meer worden. Veel meer.
‘Mam?’ vroeg ze, en keek achter haar waar haar moeder opgekruld op een zacht nestje van mos lag. ‘Ja Patchkit?’ antwoordde ze, en gaf haar rug een paar snelle likken.
‘Vandaag ben ik zes manen,’ miauwde ze. ‘Vannacht was het voorde zesde keer volle maan. Ik heb afgeteld.’
‘Dat is geweldig! Je zult al gauw leerling worden.’
‘Ja, maar wanneer?’
‘Spreek anders even met Blauwster.’ Patchkit knikte en liep de kraamkamer uit. De zon straalde op haar vacht. Het was al een tijdje groenblad, het beste seizoen vonden de meeste katten. De oudsten vertelden Patchkit altijd verhalen over hoe de Clan moeilijk kon overleven in bladkaal, in de sneeuw. Zelf had Patchkit nog nooit sneeuw gezien. Ze werd namenlijk aan het BEGIN van nieuwblad geboren. Toch hoopte ze dat ze op een dag toch zou zien wat sneeuw is, terwijl de meeste oudsten altijd klaagden over het koude natte spul, dat de prooi wegjaagt. Patchkit rekte zich uit en liet haar groene ogen zoeken naar Blauwster.
‘’Zoek je mij?’’ miauwde een bekende, vrolijke stem naast haar. Haar zusje Zandkit was al een tijdje wakker, en was naast haar gaan staan. Ze keek erg vrolijk; ook zij wist welke dag het vandaag was. ‘’Nee, ik zoek Blauwster,’’ antwoordde Patchkit kalm.
‘’Blauwster?’’ Zandkit keek haar vragend aan.
‘’Ja, ik wil weten wanneer onze ceremonie begint.’’
‘’Die is…’’ Zandkit keek het kamp voor een paar seconden rond. ‘’Daar.’’
Ze wees met haar poot naar de blauwgrijze poes die onder de Hoogsteen haar poot zat te wassen, trots kijkend naar haar Clan. Het ging erg goed met de DonderClan sinds het nieuwblad was. Ze hadden de Zonnerotsen verloren aan de RivierClan, maar er kwamen veel nieuwe kittens en leerlingen en ook prooi was er genoeg. Patchkit had het verhaal over de Zonnerotsen gehoord, en twijfelde of Blauwster dacht over een gevecht om de Zonnerotsen terug te nemen. Het was immers DonderClangebied geweest.
Zandkit en Patchkit liepen samen op Blauwster af. De leider keek hun vriendelijk met haar blauwe ogen aan.
‘’Hallo Patchkit en Zandkit,’’ miauwde ze. ‘’Jullie zijn echt gegroeid sinds ik jullie voor het laatst zag.’’ Patchkit had geen idee waar ze het over had, aangezien ze Blauwster amper gesproken had. Misschien had ze toen haar ogen nog gesloten? De leider was erg DRUK tijdens haar kittentijd, maar ze heeft wel de namen van Patch en haar zus onthouden.
‘’We hebben de volle manen afgeteld, Blauwster,’’ begon Patchkit voorzichtig. Ze wist wel dat ze respect moest hebben voor hogere rangen.
‘’Oh ja? Jullie zijn zeker al zes manen, of niet?’’ miauwde Blauwster alsof ze hun gedachten kon lezen.
‘’Ik tel ook altijd af, je moet als leider goed weten wanneer er een Grote VERGADERING is,’’ legde ze uit.
‘’Wanneer komt onze leerlingenceremonie dan, Blauwster?’’ vroeg Zandkit.
‘’Die vergeet ik heus niet hoor,’’ antwoordde de leider. ‘’Ik wacht tot Roodstaart terug is met de zonhoogpatrouille. Jullie willen vast wel dat jullie vader er bij is, of niet soms?’’ Patchkit had daar niet aan gedacht. Natuurlijk wilde ze dat haar vader er bij was! Ze was alleen niet gewend dat hij zo vaak het kamp uit was, als commandant. Bijna iedere kat die ze kende bleef namenlijk gewoon in het kamp. Maar ja, ze kende ook alleen wat kittens, moederkatten en natuurlijk de oudsten. Logisch. ‘’Nog even geduld,’’ miauwde Blauwster. ‘’Hij zal er zo zijn. Geniet nog maar even van jullie laatste minuten als kittens. Als leerling zal je het een stuk drukker krijgen.’’
Patchkit wist niet goed waar Blauwster het over had, maar ze knikte toch. De leider zou vast wel gelijk hebben, zij was hier immers langer dan de zusjes.

De rest van de tijd dat de twee kittens moesten wachten, speelden ze met elkaar. Patchkit en Zandkit waren net druk in een ‘’gevecht.’’ Natuurlijk deden ze elkaar niet echt pijn, en hielden ze hun klauwen in. Patchkit duwde Zandkit speels omver, die omviel in het gras. Daarna sprong ze boven op haar zandkleurige buik. Zandkit trapte haar met haar achterpoten er af, waardoor Patchkit sprong en op haar poten zachtjes in het gras belande.
‘’Pfff, kittens,’’ hoorde ze een honende, herkenbare stem. Zandkit krabbelde overeind en keek net als Patch naar Bruinpoot en Schorspoot.
‘’Kittens?’’ spuugde Patchkit LICHT beledigd. ‘’We worden vandaag wél leerlingen hoor.’’
‘’Vandaag pas? Wij zijn al een maan lang leerlingen,’’ spotte Bruinkit.
‘’En jullie kunnen echt niet vechten. Zandkit, als je het goed wil doen moet je echt harder trappen,’’ voegde Schorspoot er aan toe. ‘’Roodstaart vertelde ons dat we overmorgen vechttrainingen krijgen.’’
‘’Hou toch je kop, Schorspoot!’’ siste Zandkit. ‘’Je weet heus wel dat we elkaar geen pijn willen doen!’
‘’Ja, want je kunt beter een andere Clankat aanvallen in een gevecht, anders veraad je je Clan,’’ mauwde Patchkit. Ze had de krijgscode al een beetje geleerd, ook al wist ze niet alle regels uit haar hoofd. Maar dat je je eigen Clangenoot niet mag vermoorden was best logisch. Bruinpoot rolde met zijn ogen. ‘’Kom mee, Schorspoot. We gaan weg bij deze twee bange kittens,’’ beledigde hij de zusjes. ‘’Ze kunnen toch onmogelijk goede krijgers worden. Hun mentors verdoen hun tijd.’’ Patchkit kookte van woede. Haar zelfvertrouwen verdween langzaam dankzij deze twee muizenbreinen. Kwaad sloeg ze haar klauwen in de aarde, wetend dat ze Schorspoot en Bruinpoot niet aan mocht vallen. De broers liepen weg. ‘’Ja, rot maar lekker op, muizenbreinen!’’ riep Zandkit ze nog na.
‘’Negeer ze maar gewoon,’’ miauwde Patchkit die haarzelf en Zandkit rustig probeerde te maken. ‘’Ze zijn gewoon jaloers dat wij de dochters van de commandant zijn.’’
Zandkit leek niet overtuigd, en ook Patchkit was nog redelijk boos. Waarom werd iedere dag die leuk hoorde te zijn toch verpest? Net als bij haar eerste dag. Maar dit keer ging ze niet slapen, dat loste niks op. Ze zag twee stenen liggen en kreeg een idee.
‘’Let op,’’ miauwde Patchkit en rolde een van de stenen met haar poot naar haar toe. ‘’Zie je deze steen? Doe alsof dit Bruinpoot is.’’ Ze sloeg haar klauwen uit op de steen en maakte er allemaal KRASSEN in. Zandkit moest lachen en pakte de andere steen en samen maakten ze er allemaal krassen in. Na een paar minuten was ze vergeten hoe boos ze zich voelde en speelde samen met Zandkit opnieuw een gevecht na. Ze stopten allebei toen ze een bekende stem over het kamp hoorde spreken.
‘’Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te verzamelen zich bij de Hoogsteen verzamelen voor een naamceremonie!’’
Geluk stroomde door Patchkit heen. Vanaf nu zouden de avonturen echt beginnen. Ze zou het woud gaan ontdekken, leren jagen, vechten en nog veel meer. Samen met Zandkit liep Patchkit naar de grote steen waar Blauwster op hun stond te wachten. Al snel zag Patchkit Roodstaart en Lappenpels trots naar hun kijken. ‘’Zouden Patchkit en Zandkit naar voren willen komen?’’ vroeg Blauwster, en braaf kwamen de twee zusjes naar voren. ‘’Patchkit, vanaf vandaag ben je oud genoeg om je training te beginnen voor het worden van krijger. Vanaf vandaag zal je bekend staan als Patchpaw tot dat je je training hebt voltooid. Je mentor zal Jaagwind zijn. Jaagwind, ik verwacht dat je alles dat je hebt geleerd van je mentor aan Patchpaw zal leren zodat zij een succesvolle krijger zal worden.’’ Patchpaw was trots op haar nieuwe naam. Ze was nu al een stap dichterbij het krijger worden, dat was haar doel. En net zo goede, dappere loyale krijger als haar vader Roodstaart, en haar moeder Lappenpels. ‘’Patchpaw!’’ riep haar moeder.
‘’Patchpaw! Patchpaw!’’ riep haar vader en al snel deden er veel katten mee. Ook de kittens en oudsten die ze kende juichde haar naam. Trots en dankbaar keek ze de katten aan. De enigen die haar nieuwe naam niet riep waren Schorspoot en Bruinpoot, maar dat verwachte ze ook niet. Toen het weg stierf besloot ze te kijken naar wie haar mentor was. Patchpaw liet haar groene ogen even zoeken naar Jaagwind tussen alle vele katten. Ze had hem nog niet gesproken, maar hij zal vast wel een goede mentor worden voor haar. Patch zag de cyperse kater al snel, die haar vriendelijk aan keek met zeeblauwe ogen. Toen was het haar zusje’s beurt.
‘’Zandkit, net als je zus ben je vanaf vandaag oud genoeg om je training te beginnen. Je zal Zandpoot worden genoemd tot je je krijgersnaam hebt gekregen. Je mentor zal Witstorm zijn. Witstorm, je bent één van mijn beste en loyaalste krijgers. Ik vertrouw er op dat je Zandpoot alles leert dat je weet.’’
‘’Zandpoot!’’ dit keer was het Roodstaart die het eerste haar naam riep.
‘’Zandpoot!’’ riep haar moeder. Ook Jaagwind en Witstorm miauwden haar naam. Er deden steeds meer katten mee, en Zandpoot werd alleen maar vrolijker hoe vaker ze haar gloednieuwe naam hoorde.
‘’Dan is deze Clanvergadering nu gesloten,’’ miauwde Blauwster tot SLOT toen de stemmen wegstierven, en sprong soepel van de Hogesteen.
Patchpaw liep eerst naar Roodstaart en Lappenpels. ‘’Gefeliciteerd, Patchpaw,’’ miauwden ze allebei. Ook wat oudsten en kittens die ze kende feliciteerde haar.
‘’Bedankt,’’ spinde ze blij als antwoord.
Patchpaw liep na de felicitaties naar haar nieuwe mentor, Jaagwind.
‘’Hallo Jaagwind,’’ miauwde ze vrolijk.
‘’Hallo Patchpaw. Het wordt vast leuk trainen met jou,’’ miauwde hij en ze raakten elkaars neuzen aan. Ook al was ze nog maar een paar minuten leerling, ze wist al snel dat de volgende dagen geweldig zouden worden.

‘’Wanneer opent ze haar ogen nou?’’ vroeg haar zusje’s stem.
‘’Geef haar de tijd, Zandkit,’’ miauwde haar moeder. ‘’Jij opende ze ook niet erg vroeg.’’
‘’Maar ik wil het kamp zo graag ontdekken!’’ zeurde Zandkit door.
‘’Zandkit, wacht geduldig! In de kraamkamer kun je ook spelen.’’
‘’Oké, best.’’ Patchkit hoorde hoe Zandkit wegliep en ging dieper in de warme vacht van haar moeder liggen. Rustig ademde ze door terwijl ze dacht aan het leven in de Clan. Hoe zou het kamp eruit zien? Hoe groot zou het zijn? Hoe zou haar zusje er uit zien? En de rest van haar famillie? Werd het niet eens tijd om het kamp te gaan ontdekken, zij aan zij met haar zusje?
En toen opende ze haar ogen. Het eerste wat ze zag was de bruin-oranje gekleurde vacht van Lappenpels.
‘’Je hebt je ogen geopent!’’ miauwde ze vrolijk. ‘’Je hebt net als je zusje van die mooie groene ogen.’’
Zandkit draaide zich om naar haar zusje.
‘’Geweldig! Patchkit, nu kunnen we het kamp gaan ontdekken!’’ miauwde ze. ‘’Kom mee!’’ Voor Patchkit iets anders kon zeggen was haar zusje de kraamkamer uit. Patchkit nam nog even de tijd om rond te kijken in de kraamkamer. Het was een redelijk groot hol gemaakt van takken en bladeren. Overal zag ze andere kittens en moederkatten. Sommige speelden en sommige slaapten. De meeste leken wel op hun moeder, anderen meer op hun vader. Op wie zou ze zelf lijken? Ze bekeek haar vacht, het was zwart-wit en die van haar moeder was oranje-bruin. Die van haar zusje was zandkleurig. Hoe zou dat kunnen? Zou haar vader dan zwart wit én zandkleurig zijn?
‘’Kom je nog, Patchkit!’’ riep Zandkit haar uit haar gedachte. Patchkit wierp nog snel een blik op Lappenpels, die knikte dat ze mocht gaan. Ze vloog de kraamkamer razendsnel uit.

Het eerste wat ze zag, was een enorm vel licht dat op haar vacht scheen. Het was omringt door een blauwe frisse lucht. De zon! dacht ze. Toen ze verder keek zag ze veel katten. Allemaal hadden ze verschillende vachtkleuren en ze waste zich, miauwden met elkaar, aten, of lagen lekker in de zon. Welk van deze katten zou haar vader zijn?
‘’Wauw, wat mooi!’’ miauwde Zandkit. ‘’Het is zo groot!’’
‘’Jullie zijn de kittens van Stroomhart, niet?’’ vroeg een oudere krijger die bij hun was gestaan. Ze had een witte vacht en blauwe ogen.
‘’Nee, onze moeder heet Lappenpels,’’ verbeterde Zandkit haar.
‘’Oh ja, dat klopt,’’ antwoordde ze en keek voor zich uit. Ze ging even weg in gedachtten.
‘’Dus dit is jullie eerste keer uit de kraamkamer?’’ miauwde de poes toen. Zandkit en Patchkit knikten.
‘’Ja, Patchkit heeft na een hele lange tijd besloten om haar ogen te openen,’’ miauwde ze zeurderig.
‘’Echt niet! Die van jou zijn pas open sinds gisteren!’’ miauwde Patchkit verdedigend.
‘’Aha, ik zie het,’’ miauwde de poes. ‘’Ik ben IJzelvacht.’’
‘’Ben je een krijger?’’ vroeg Patchkit.
‘’Nee, ik was er wel een.’’
‘’Dus dan ben je een oudste?’’ vroeg Zandkit
‘’Ook niet. Haha, zie ik er zo oud uit dan?’’ miauwde Ijzelvacht en glimlachte.
‘’Nee, nee natuurlijk niet!’’ miauwde Zandkit paniekerig. ‘’Zo bedoel ik het niet!’’
‘’Maar wat ben je dan?’’ miauwde Patchkit.
‘’Ik ben een moederkat,’’ antwoordde ze.
‘’Leuk, heb je al kittens?’’ vroeg Zandkit. ‘’Ik wil ze later wel.’’
‘’Nog niet.’’ Ijzelvacht likte haar poot en wreef hem over haar kop. ‘’Maar goed, ik moet weer gaan.’’
‘’Waar heen?’’ vroeg Patchkit.
‘’Je bent wel erg nieuwsgierig hé?’’ miauwde Ijzelvacht. ‘’Ik ga even eten halen.’’
De poes liep weg naar een grote stapel met vreemde wezens. Sommige hadden een soort vacht, anderen hadden vreemde stokken met haren. Veren, waarschijnlijk, dacht Patchkit.
‘’Kom mee zus, we gaan zoeken naar het leerlingenhol!’’ miauwde Zandkit enhausiast. ‘’Daar gaan we later trainen om krijgers te worden!’’ Patchkit knikte, ook al wou ze liever eerst de prooistapel bekijken. Lichtelijk teleurgesteld besloot ze dat ze daar later ook wel kon gaan kijken en liep braaf achter Zandkit aan. Het leerlingen hol was redelijk groot. Plotseling kwam er een kitten uit lopen. Hij had een donkerbruine vacht, was ongeveer één maan ouder, en keek wat boos naar de zusjes. Naast hem stond een wat lichtere bruine kitten, net zo oud.Patchkit hield haar kopje een beetje scheef. Dit was toch geen verboden terrein? ‘’Schorskit,’’ miauwde Zandkit, licht geirriteerd toen ze hem weer zag.
‘’Hallo, Zandkit,’’ antwoordde hij, maar het klonk een beetje dreigend.
‘’Hallo! Ik ben Patchkit, ken je mijn zusje Zandkit?’’ onderbrak Patch het vreemde gesprek.
‘’Dus, je zusje heeft ook besloten haar ogen eindelijk te openen?’’ miauwde Schorskit.
‘’Ja, nu kunnen wij ook het kamp gaan ontdekken,’’ antwoordde Zandkit voor Patchkit haarzelf kon verdedigen. Zo lang duurde ze toch ook niet?
‘’Wij leiden jullie rond,’’ mauwde hij.
‘’Okay, leuk,’’ antwoordde Zandkit. Patchkit schudde haar kop.
‘’Ik wil zelf ontdekken!’’ klaagde ze.
‘’Maar ik niet. Ik ga wel met Schorskit mee, oké?’’ miauwde Zandkit. Patchkit knikte en zag hoe de twee katten het leerlingen hol in liepen. Teleurgesteld liep ze door het kamp. De kitten wou heel graag samen met haar zusje het kamp ontdekken. Plots voelde ze iets zachts, maar ook zwaars tegen haar kopje aan komen en viel om. Ze keek omhoog, naar de kat waar tegen ze was opgebostst maar herkende hem plotseling.
Dit was haar vader.
‘’Patchkit!’’ miauwde hij. ‘’Je hebt je ogen open! Je hebt net als je zus van die mooie groene ogen.’’
Patchkit zag dat hij een rode vacht had met een vuurrode staart. Hoe kon het nou dat zij op geen van beiden leek?
‘’Pap, waarom lijk ik niet op jou of mam?’’ vroeg ze. Roodstaart keek haar aan alsof hij iets herrinerde.
‘’Dat vertel ik je later wel,’’ miauwde hij.
‘’Wanneer dan?’’
‘’Als je krijger bent.’’
‘’Wanneer is dat?’’
‘’Als je klaar bent met je training, ongeveer als je 12 manen bent.’’
‘’Wanneer begin ik dan met trainen?’’
‘’Als je zes manen bent.’’
‘’Dat duurt nog zo lang, pap!’’ Patchkit keek teleurgesteld naar Roodstaart. Waarom mocht ze het nu niet weten? Ze snapte er helemaal niks van.
‘’Dat is zo voorbij,’’ antwoordde hij. ‘’Waar is je zus?’’
‘’Die krijgt een rondleiding van Schorskit en nog een of andere kitten.’’
‘’Waarom ben je niet meegegaan dan, Patchkit?’’
‘’Ik wilde zelf ontdekken, het liefst met alleen haar.’’
‘’Een goede krijger leert van zijn Clangenoten, Patchkit,’’ miauwde Roodstaart licht teleurgesteld.
Patchkit voelde een golf van spijt en teleurstelling over haar heen gaan. Haar eerste dag met haar ogen open en ze had er nu al zo’n rommel van gemaakt. Dit moest de dag worden dat ze samen met Zandkit alles zou gaan ontdekken, maar alles liep anders dan verwacht.
‘’Ik moet nu een patrouille gaan regelen,’’ miauwde Roodstaart. O ja, hij was commandant. Patchkit wist niet echt wat commandant zijn inhield, dus knikte ze gewoon toen hij dat miauwde. Roodstaart liep weg. Patchkit zuchtte en liet haar oren en staart hangen over haar gezicht. Ze kon niet terug naar de kraamkamer, dan zou Lappenpels vragen waarom ze niet met Zandpoot mee was gegaan. Het spijtte haar dat ze haar ogen had geopent, dan was dit niet gebeurd. Ze kroop in een of ander bosje, krulde zich op en sloot haar ogen. De takken prikten haar en geluiden hielden haar wakker. Patchkit probeerde wat te slapen, maar het lukte niet. Er gingen te veel vragen door haar hoofd. Waarom ben ik anders? Waarom wil pap er niks over zeggen? Waarom ging deze dag niet zoals verwacht? Ik wou dat ik nooit mijn ogen had geopent, ik wou dat ik alles overnieuw kon doen, waarom kan dat niet? Toen ze geen antwoord kreeg op deze vragen, viel ze toch rustig in een lichte onrustige slaap, hopend dat dit alles een droom was.

Sinds die dag vloog de tijd voorbij zoals haar vader Roodstaart haar had vertelt. Haar eerste dag met open ogen herrinerde ze zich al bijna niet meer. Als kitten speelde Patchkit veel met de andere kittens, vooral met haar zusje, Zandkit natuurlijk. Schorskit en Bruinkit, waren ondertussen al leerling geworden. Schorskit had als mentor Roodstaart gekregen, en Bruinkit Langstaart. Ze schepten er vaak mee op tegen de zusjes, wat Patchkit niet zo leuk vond. Maar vandaag was ze ook zes manen oud. Zes volle manen had ze in haar kitten tijd gezien, aan het aftellen voor haar ceremonie, en ze wist dat ze al snel leerling zou worden. En vandaag was het zo ver. Patchkit zat in de kraamkamer bij de ingang, en staarde naar het kamp. Het kamp, waar ze veel herinneringen had. Maar het zouden er nog veel meer worden. Veel meer.
‘Mam?’ vroeg ze, en keek achter haar waar haar moeder opgekruld op een zacht nestje van mos lag. ‘Ja Patchkit?’ antwoordde ze, en gaf haar rug een paar snelle likken.
‘Vandaag ben ik zes manen,’ miauwde ze. ‘Vannacht was het voorde zesde keer volle maan. Ik heb afgeteld.’
‘Dat is geweldig! Je zult al gauw leerling worden.’
‘Ja, maar wanneer?’
‘Spreek anders even met Blauwster.’ Patchkit knikte en liep de kraamkamer uit. De zon straalde op haar vacht. Het was al een tijdje groenblad, het beste seizoen vonden de meeste katten. De oudsten vertelden Patchkit altijd verhalen over hoe de Clan moeilijk kon overleven in bladkaal, in de sneeuw. Zelf had Patchkit nog nooit sneeuw gezien. Ze werd namenlijk aan het BEGIN van nieuwblad geboren. Toch hoopte ze dat ze op een dag toch zou zien wat sneeuw is, terwijl de meeste oudsten altijd klaagden over het koude natte spul, dat de prooi wegjaagt. Patchkit rekte zich uit en liet haar groene ogen zoeken naar Blauwster.
‘’Zoek je mij?’’ miauwde een bekende, vrolijke stem naast haar. Haar zusje Zandkit was al een tijdje wakker, en was naast haar gaan staan. Ze keek erg vrolijk; ook zij wist welke dag het vandaag was. ‘’Nee, ik zoek Blauwster,’’ antwoordde Patchkit kalm.
‘’Blauwster?’’ Zandkit keek haar vragend aan.
‘’Ja, ik wil weten wanneer onze ceremonie begint.’’
‘’Die is…’’ Zandkit keek het kamp voor een paar seconden rond. ‘’Daar.’’
Ze wees met haar poot naar de blauwgrijze poes die onder de Hoogsteen haar poot zat te wassen, trots kijkend naar haar Clan. Het ging erg goed met de DonderClan sinds het nieuwblad was. Ze hadden de Zonnerotsen verloren aan de RivierClan, maar er kwamen veel nieuwe kittens en leerlingen en ook prooi was er genoeg. Patchkit had het verhaal over de Zonnerotsen gehoord, en twijfelde of Blauwster dacht over een gevecht om de Zonnerotsen terug te nemen. Het was immers DonderClangebied geweest.
Zandkit en Patchkit liepen samen op Blauwster af. De leider keek hun vriendelijk met haar blauwe ogen aan.
‘’Hallo Patchkit en Zandkit,’’ miauwde ze. ‘’Jullie zijn echt gegroeid sinds ik jullie voor het laatst zag.’’ Patchkit had geen idee waar ze het over had, aangezien ze Blauwster amper gesproken had. Misschien had ze toen haar ogen nog gesloten? De leider was erg DRUK tijdens haar kittentijd, maar ze heeft wel de namen van Patch en haar zus onthouden.
‘’We hebben de volle manen afgeteld, Blauwster,’’ begon Patchkit voorzichtig. Ze wist wel dat ze respect moest hebben voor hogere rangen.
‘’Oh ja? Jullie zijn zeker al zes manen, of niet?’’ miauwde Blauwster alsof ze hun gedachten kon lezen.
‘’Ik tel ook altijd af, je moet als leider goed weten wanneer er een Grote VERGADERING is,’’ legde ze uit.
‘’Wanneer komt onze leerlingenceremonie dan, Blauwster?’’ vroeg Zandkit.
‘’Die vergeet ik heus niet hoor,’’ antwoordde de leider. ‘’Ik wacht tot Roodstaart terug is met de zonhoogpatrouille. Jullie willen vast wel dat jullie vader er bij is, of niet soms?’’ Patchkit had daar niet aan gedacht. Natuurlijk wilde ze dat haar vader er bij was! Ze was alleen niet gewend dat hij zo vaak het kamp uit was, als commandant. Bijna iedere kat die ze kende bleef namenlijk gewoon in het kamp. Maar ja, ze kende ook alleen wat kittens, moederkatten en natuurlijk de oudsten. Logisch. ‘’Nog even geduld,’’ miauwde Blauwster. ‘’Hij zal er zo zijn. Geniet nog maar even van jullie laatste minuten als kittens. Als leerling zal je het een stuk drukker krijgen.’’
Patchkit wist niet goed waar Blauwster het over had, maar ze knikte toch. De leider zou vast wel gelijk hebben, zij was hier immers langer dan de zusjes.

De rest van de tijd dat de twee kittens moesten wachten, speelden ze met elkaar. Patchkit en Zandkit waren net druk in een ‘’gevecht.’’ Natuurlijk deden ze elkaar niet echt pijn, en hielden ze hun klauwen in. Patchkit duwde Zandkit speels omver, die omviel in het gras. Daarna sprong ze boven op haar zandkleurige buik. Zandkit trapte haar met haar achterpoten er af, waardoor Patchkit sprong en op haar poten zachtjes in het gras belande.
‘’Pfff, kittens,’’ hoorde ze een honende, herkenbare stem. Zandkit krabbelde overeind en keek net als Patch naar Bruinpoot en Schorspoot.
‘’Kittens?’’ spuugde Patchkit LICHT beledigd. ‘’We worden vandaag wél leerlingen hoor.’’
‘’Vandaag pas? Wij zijn al een maan lang leerlingen,’’ spotte Bruinkit.
‘’En jullie kunnen echt niet vechten. Zandkit, als je het goed wil doen moet je echt harder trappen,’’ voegde Schorspoot er aan toe. ‘’Roodstaart vertelde ons dat we overmorgen vechttrainingen krijgen.’’
‘’Hou toch je kop, Schorspoot!’’ siste Zandkit. ‘’Je weet heus wel dat we elkaar geen pijn willen doen!’
‘’Ja, want je kunt beter een andere Clankat aanvallen in een gevecht, anders veraad je je Clan,’’ mauwde Patchkit. Ze had de krijgscode al een beetje geleerd, ook al wist ze niet alle regels uit haar hoofd. Maar dat je je eigen Clangenoot niet mag vermoorden was best logisch. Bruinpoot rolde met zijn ogen. ‘’Kom mee, Schorspoot. We gaan weg bij deze twee bange kittens,’’ beledigde hij de zusjes. ‘’Ze kunnen toch onmogelijk goede krijgers worden. Hun mentors verdoen hun tijd.’’ Patchkit kookte van woede. Haar zelfvertrouwen verdween langzaam dankzij deze twee muizenbreinen. Kwaad sloeg ze haar klauwen in de aarde, wetend dat ze Schorspoot en Bruinpoot niet aan mocht vallen. De broers liepen weg. ‘’Ja, rot maar lekker op, muizenbreinen!’’ riep Zandkit ze nog na.
‘’Negeer ze maar gewoon,’’ miauwde Patchkit die haarzelf en Zandkit rustig probeerde te maken. ‘’Ze zijn gewoon jaloers dat wij de dochters van de commandant zijn.’’
Zandkit leek niet overtuigd, en ook Patchkit was nog redelijk boos. Waarom werd iedere dag die leuk hoorde te zijn toch verpest? Net als bij haar eerste dag. Maar dit keer ging ze niet slapen, dat loste niks op. Ze zag twee stenen liggen en kreeg een idee.
‘’Let op,’’ miauwde Patchkit en rolde een van de stenen met haar poot naar haar toe. ‘’Zie je deze steen? Doe alsof dit Bruinpoot is.’’ Ze sloeg haar klauwen uit op de steen en maakte er allemaal KRASSEN in. Zandkit moest lachen en pakte de andere steen en samen maakten ze er allemaal krassen in. Na een paar minuten was ze vergeten hoe boos ze zich voelde en speelde samen met Zandkit opnieuw een gevecht na. Ze stopten allebei toen ze een bekende stem over het kamp hoorde spreken.
‘’Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te verzamelen zich bij de Hoogsteen verzamelen voor een naamceremonie!’’
Geluk stroomde door Patchkit heen. Vanaf nu zouden de avonturen echt beginnen. Ze zou het woud gaan ontdekken, leren jagen, vechten en nog veel meer. Samen met Zandkit liep Patchkit naar de grote steen waar Blauwster op hun stond te wachten. Al snel zag Patchkit Roodstaart en Lappenpels trots naar hun kijken. ‘’Zouden Patchkit en Zandkit naar voren willen komen?’’ vroeg Blauwster, en braaf kwamen de twee zusjes naar voren. ‘’Patchkit, vanaf vandaag ben je oud genoeg om je training te beginnen voor het worden van krijger. Vanaf vandaag zal je bekend staan als Patchpaw tot dat je je training hebt voltooid. Je mentor zal Jaagwind zijn. Jaagwind, ik verwacht dat je alles dat je hebt geleerd van je mentor aan Patchpaw zal leren zodat zij een succesvolle krijger zal worden.’’ Patchpaw was trots op haar nieuwe naam. Ze was nu al een stap dichterbij het krijger worden, dat was haar doel. En net zo goede, dappere loyale krijger als haar vader Roodstaart, en haar moeder Lappenpels. ‘’Patchpaw!’’ riep haar moeder.
‘’Patchpaw! Patchpaw!’’ riep haar vader en al snel deden er veel katten mee. Ook de kittens en oudsten die ze kende juichde haar naam. Trots en dankbaar keek ze de katten aan. De enigen die haar nieuwe naam niet riep waren Schorspoot en Bruinpoot, maar dat verwachte ze ook niet. Toen het weg stierf besloot ze te kijken naar wie haar mentor was. Patchpaw liet haar groene ogen even zoeken naar Jaagwind tussen alle vele katten. Ze had hem nog niet gesproken, maar hij zal vast wel een goede mentor worden voor haar. Patch zag de cyperse kater al snel, die haar vriendelijk aan keek met zeeblauwe ogen. Toen was het haar zusje’s beurt.
‘’Zandkit, net als je zus ben je vanaf vandaag oud genoeg om je training te beginnen. Je zal Zandpoot worden genoemd tot je je krijgersnaam hebt gekregen. Je mentor zal Witstorm zijn. Witstorm, je bent één van mijn beste en loyaalste krijgers. Ik vertrouw er op dat je Zandpoot alles leert dat je weet.’’
‘’Zandpoot!’’ dit keer was het Roodstaart die het eerste haar naam riep.
‘’Zandpoot!’’ riep haar moeder. Ook Jaagwind en Witstorm miauwden haar naam. Er deden steeds meer katten mee, en Zandpoot werd alleen maar vrolijker hoe vaker ze haar gloednieuwe naam hoorde.
‘’Dan is deze Clanvergadering nu gesloten,’’ miauwde Blauwster tot SLOT toen de stemmen wegstierven, en sprong soepel van de Hogesteen.
Patchpaw liep eerst naar Roodstaart en Lappenpels. ‘’Gefeliciteerd, Patchpaw,’’ miauwden ze allebei. Ook wat oudsten en kittens die ze kende feliciteerde haar.
‘’Bedankt,’’ spinde ze blij als antwoord.
Patchpaw liep na de felicitaties naar haar nieuwe mentor, Jaagwind.
‘’Hallo Jaagwind,’’ miauwde ze vrolijk.
‘’Hallo Patchpaw. Het wordt vast leuk trainen met jou,’’ miauwde hij en ze raakten elkaars neuzen aan. Ook al was ze nog maar een paar minuten leerling, ze wist al snel dat de volgende dagen geweldig zouden worden.