Little fluffball

Eindelijk werd de hemel lichter toen de dageraad langzaam aan kwam sluipen. Littlekit kon de stralen zien die zich een weg door het loverdek baande en de kraamkamer zwakjes verlichtte. Het was voor haar het teken dat ze eindelijk het nest uit mocht.
Snel, om haar mede nestgenoten niet wakker te maken, zette de kleine kitten zich staande en krabbelde ze het nest uit. Vervolgens rekte ze zich eens lekker uit. Ook al was de slaap in haar kop al lang al verdwenen, was er nog een roes in haar ledemaatjes die eruit getrokken moest worden. En natuurlijk moest dit grondig gedaan worden, door eerst al haar poten te strekken en vervolgens naar voren te buigen, waarbij ze haar rug zo kromde dat ze met het puntje van haar staart haar kop kon aanraken. Toen dit gedaan was trippelde ze op haar gemakje naar de ingang van de kraamkamer en nam ze plaats op de grond. Hier keek ze nieuwsgierig rond, zich afvragend of er misschien iets boeiend op haar netvlies zou vallen.
Het kamp was vol met ontwakende clankatten, die samen tongde in het ochtendzonnetje, begonnen aan hun dagelijkse jachtroutine, of op pad gingen met hun leerlingen. Een steek van jaloezie schoot door het kleine lichaampje van Littlekit toen ze een apprentice en haar mentor door de doorntunnel zag verdwijnen. Ze kon niet wachten totdat zij haar apprentice naam kreeg, en ook het kamp uit mocht. Na het kleine akkefietje met Winterstorm had ze wel geleerd dat uit het kamp gaan voor een kitten zoals haar absoluut niet toegestaan was. 'Veels te gevaarlijk,' was haar verteld, 'een kleintje zoals jij is nog lang niet opgewassen tegen de gevaren die in het woud schuilen.'
Maar, zo klein was ze niet meer, toch? Ze was flink gegroeid de laatste paar maanden. Littlekit keek om naar het nest waar haar broers en zussen in lagen, en haar oren vielen naar beneden. Zij waren allemaal groter dan haar, ook al hadden ze dezelfde geboortedag. Zelfs de kittens die later geboren waren dan haar kwamen al bijna boven haar uit. Ze was gegroeid ja, maar enkel haar naam maakte al duidelijk dat dit lang niet zo snel ging als bij de rest. Toen Littlekit zich dit realiseerde vroeg ze zich af of ze ooit wel apprentice kon worden. Daar was ze vast ook te klein voor.

Een zachte windbries bracht een interessant balletje mos met zich mee en lokte Littlekit's aandacht. De sombere gedachten in haar kop verdwenen als sneeuw voor de zon, en ze sprong erop af. Met een grijns waarbij haar kleine witte tandjes blinkte in het zonlicht gooide ze het in de lucht en keek ze toe hoe het over de grond stuiterde. Uiteindelijk kwam het stil te liggen, naar de voorpoten van een clankat. Littlekit drukte zich tegen de grond en gooide haar achterwerk uitdagend in de lucht. Met een zacht wiegende kont keek ze de clankat even aan, maar bracht ze haar blauwe kijkers al snel weer naar het balletje mos. Ze daagde de poes uit haar nieuw gevonden speelgoed weer terug te slaan, en wachtte totdat ze de sprong kon maken.

[[ Gereserveerd voor Marveldream :3 ]]