Not running, flying is wat I do

Op de volle snelheid die je van een Windclanner verwacht rende de kattin over het gebied. Bij de verschreide sprongen die ze maakte wanneer ze zich bij de heuveltjes afzette liet ze het dorre, harde gras ver onder zich. Na de korte vlucht over de hoge, scherpe grassen raakte haar zachte voorpoten de grond. Maar zodra een van haar achterpoten grip kreeg op het zachte zand strekte ze haar poten weer uit om verder te snellen in haar ren. Voor haar zag ze een bruine haas die de ondoordringbare sprieten ontweek en tevens al zijn snelheid in zette om de ander voort te wezen. Door haar soepel rollende spieren aan te sterker en te verslappen kwam de witte staart steeds dichter bij. Ze rook de angst van de haas doordringen en beiden partijen wisten het eind van deze ren al. Toch deed het knaagdier nog een poging om aan de klauwen te ontsnappen en zette zich af. De kattin deed hetzelfde en sloeg in haar vlucht tegen het prooidier aan. Deze werd uit zijn baan geslagen en reisde met een klap naar beneden. Nog voordat het lichaam stil lag op de grond griste de gevlekte kat het dier in haar bek en maakte er een eind aan. Er zat geen zichtbaar bloed op haar prooi, de klap had hem al gedood en haar beet knelde enkel af zodat alles nog intact bleef. Even sloot ze haar ogen en luisterde enkel naar de gejaagde hartslag in haar borstkas. Zodra die weer een normaal tempo had liep ze terug richting het kamp. Al wist ze zelf dat het een hele wandeling terug was.

{Eerste post Echopaw, daarna open ^^

Zijn blik was vastbesloten, niet uitnodigend, anderen zouden het haast intimiderend of boos noemen waarschijnlijk. Katten die hem kenden zouden hem met rust laten, maar dat was haast altijd het geval, de enige die dat niet deed was zijn broer, maar Echo zou een gevecht qua spieren toch nooit van hem winnen. Woorden waarschijnlijk weg, of sluwheid, daar was hij goed in, zo was hij. De kater liep niet, eigenlijk stond hij stil, in de wind, op een rots, te genieten van de controle die hij had over de vogel die niet veel verder onbewust in prooi was veranderd. Dit was zijn favoriete manier van jagen, laten zien hoe hij zo dichtbij kon komen zonder dat de beesten hem hoorden of roken. Het moest ook wel soms, want alle poezen zochten vechters, of grote katers. Hij was geen van beiden, de kater was gemiddelde lengte, was niet enorm gebouwd, eerder glad en slim, sluw was hij, en geniaal, maar geen vechter. Zijn gevechten won hij doormiddel van nadenken of praten, brute kracht bezat hij niet. Simpeltjes zette hij zich af, en greep het beest lichtjes vast. De kreet deed hem glimlachen, eindelijk eens sterker dan iemand. Echo beelde zich in dat het de katten waren die hem klierden of uitlachten om zijn stem, het lachen zou ze snel vergaan, want zijn klauwen kwamen hardhandig op het beestje neer, en de kreet stopte abrupt. Zo, dat was al zijn derde vogel van de dag.

Sacred liep met haar kop laag tussen de sprieten door, de vleugen wind liet het hele landschap bewegen, zwaaien, leven. Met de zon die steeds hoger klom aan de hemel werd het ook warmer op haar rug. Ze voelde duidelijk het warmteverschil van de grijze en witte plekken. Haar staart deinsde langzaam heen en weer op het ritme dat ze had aangenomen. Met wat geluk kon ze nog wat hazen grijpen of een ander knaagdier. Maar zo niet was ze blij genoeg met de haas die ze gegrepen had. Jammer genoeg was het een flinke wandeling terug naar het kamp en zou het nog wel even duren voor ze op dit tempo terug kwam. Uiteindelijk zou ze nog wel een sprintje wagen maar haar conditie was nog niet geweldig. Achter een haas aan racen ging wel maar een lange afstand rennen was niet voor haar gemaakt. Maar nu ze langzaam wat bijkwam werd ook haar pas weer wat sneller, op een licht drafje ging ze verder tot ze richting een rots kwam. Daarop stond een kater maar ze richtte haar aandacht niet op hem. Ze was geen prater en had geen behoefte aan een gesprek. Maar eenmaal dichterbij zag ze het spektakel en onbewust bleef ze staan. De vogel was naar hem toegevlogen en de kater had hem gegrepen. Toen hij de grond raakte met een vogel als buit was ze zich ervan bewust dat ze aan het staren was. Haar oren gingen verast naar achter en ze wende haar blik af, wandoor ze star naar voren kijkend verder liep. Maar toen ze eenmaal langs de kater liep kon ze het niet helpen. ‘Hea’ begroette ze de ander in de taal die ze zichzelf opgedaan had bij haar ontvoering van tweebenen. Ze vond de kater interessant, of ja, zijn manier van jagen.

Hij genoot even van het feit dat hij geweldig was, maar verstarde, niet angstig maar geïrriteerd, toen een stem zijn gedachten doorbrak. Heel langzaam, wat het haast dreigend maakte, draaide hij zich om. Zijn fijn gebouwde, maar mooie lichaam stond afstandelijk en zijn ijsblauwe ogen dodelijk. Geen geluid kwam er uit zijn mond, dat was wel het laatste wat hij zou doen, de ander laten horen hoe debiel het was. Nee, dat niet. In plaats daarvan nam Echo de bezoeker in zich op, een poes, dat was duidelijk. Gemiddelde lengte, een apprentice, ouder dan hij maar hoogstens vier maanden. Blauwe ogen, die naar zijn mening te nieuwsgierig stonden op het moment. Zijn sterke staart sloeg hard heen en weer en de oren op zijn hoofd, die kleine plukjes haar bevatte, bewogen ook. Niet leuk, gezelschap, alleen maar lastig, bijna drieduizend keer zo lastig als de harde wind die zijn halflange vacht deed dansen.

De ander draaide zich om en beide partijen namen elkaar nu in zich op. Wat de grijs gevlekte kattin zag was een niet al te gespierd lichaam, dat zeker een charme droeg, bedekt door een grijze tabby vacht. Hij was knap, maar anders, op een vreemde manier. Niet met spieren en grootdoenerei maar door de afstandelijkheid die hij als een mantel over zich heen droeg. Hij was jonger dan haar, met zijzelf die een warrior leeftijd naderde. Toch voelde ze zich onder gedaan, hoe hij daar op die steen stond alsof hij beter was dan het andere. In een oogwenk werden haar ogen kil zoals ze die altijd droeg en alle nieuwsgierigheid was erin verdwenen. Zover ze nu zag was deze kater teveel zoals zij en ze had de aangeboren neiging om zichzelf ertegen af te steken. Ze wist wat hij zag, een kattin, gemiddelde lengte, niet opvallend. Haar zwarte status leek ze achter zich aan te slepen als iets dat haar volgde, in de gaten hielt. Haar gehate vader had ook op de kattin een tol geëist. Met een vijandig gebaar zette ze de witte pels rond haar nek wat op en wendde zich af. Ondanks dat ze op het punt stond om weg te lopen voelde ze de natuurlijk aantrekkingskracht op iets dat verkeerd was. En op het moment wat híj verkeerd.

Ze mocht hem niet, dat werd al duidelijk van de eerste blik die ze hem toewierp, die hij ontving. In antwoord daarop keek Echo haar kil, haast dodelijk aan. Weg moest ze, en wel snel want het bezoek werd niet op prijs gesteld, en al helemaal niet op de momenten dat hij het prima naar zijn zin had in z'n eentje, altijd dus. Waarom was de poes hier in de eerste plaats? Het moest van ver al duidelijk zijn geweest dat hij hier was, en aangezien de kater op het moment met een soort lichte haat werd aangestaard vroeg alles in hem zich af waarom ze dan überhaupt zijn tijd kwam verdoen.

Onderwerp: Re: Not running, flying is wat I do