I miss that bro.

Hij beet even op zijn onderlip. Oh Starclan toch, wat moest hij zeggen tegen de katten thuis? Hij was een hele nacht bij Crimsoncry gebleven... Daar had hij geen spijt van want zij was leuk... Zij was... Zij was... Hij kon het niet echt plaatsen wat ze was. Ze was gewoon speciaal, niet zoals andere katten, niet zoals Windclanners, niet zoals Shadowclanners... ze was een kattin die zijn hart liet dansen, de vonk in zijn oranje ogen liet ontspringen. Zij was ... Zo speciaal. Hij zuchtte even, verlangend naar nog een nacht met haar, maar dat zou er waarschijnlijk niet inzitten voor hem. Hij mocht dan wel goed liegen en goed smoesjes verzinnen, maar het zou verdacht zijn als hij nog een nacht zou wegblijven... Hij zuchtte even en onwillekeurige kraakte hij zachtjes een tak. Wel meteen spitste hij zijn oren toen hij dit deed, zijn gedachten verdwenen even, zijn problemen werden opgeborgen en wel meteen werd hij terug luchtig in het hoofd. "Wie is daar!" Hij knipperde een paar keer en stapte toen uit de struiken, zijn oranje ogen vriendelijk op haar gericht. "Ik ben het maar," zei hij op een lachende toon en hij liep op haar af, vergetend dat de geur van Shadowclan nog steeds aan zijn pels ging.

"Lakepaw," Het klonk neutraal, iets wat hij niet verwachtte, maar hij negeerde het en bleef vrolijk doorwandelden. "Het is te lang geleden dat wij elkaar hebben gesproken," Hij knikte en lachte zacht naar haar. "Te lang," echode hij zachtjes. Hij vond het best raar dat ze daar zo bleef staan en dat haar houding... Anders was. Niet zoals hij had verwacht van zijn zus. "Je ziet er blij uit," Hij knikte even naar haar. "Dat komt omdat ik ook erg blij ben," zei hij met een brede glimlach langs zijn lippen. Was hij blij om haar te zien? Of omdat hij net een nacht met Crimson had doorgebracht? Of beide? Vast beide. Hij lachte nog breder toen hij een lachje wist te vangen van haar lippen, maar stopte toen hij zag dat ze het lachen staakte. Wel meteen schoot het hem te binnen waarom ze zo deed... De geur... "Lakepaw," De haren kwamen overeind en hij keek haar vragend aan, hij mocht het niet laten merken. "Waarom ruik jij naar ShadowClan?" Hij bleef even in haar ogen kijken voordat hij zijn bek opende. "Er waren wat Shadowclanners prooi aan het stelen..." zei hij op een sterke toon. "2 jonge apprentices, ik heb ze samen met Birchtorn van het terretorium gejaagd, toen zijn we nog onze prooi gaan ophalen," vervolgde hij. "Het was best leuk hoor, je moest hun gezichten zien!" lachte hij. Goed, goed, dit ging werken...

Vanbinnen haalde hij opgelucht adem dat ze erin trapte en dat ze enkel een beetje vragend naar hem keek. Dat was dus niet zo erg. Zolang ze zijn verhaal geloofde, dan was het goed. "Oh, eh het spijt me dan.." Lake knikte en lachte open naar haar, zijn ogen vonkte vrolijk. "Is niet erg hoor," zei hij op een vriendelijke toon. "Ik moest niet zo uit mijn slof schieten," Lake kwam dichter en ging rustig naast haar staan. Hij drukte zachtjes zijn flank tegen de hare aan en lachte zachtjes. "Geeft niks, hoor," zei hij opnieuw op dezelfde toon. "Hoe gaat het verder?" Lake knikte even en keek even op. "Goed, rustig en met jouw?" zei hij wel meteen achter zijn woorden. Ze zag er niet al te best uit, niet de Vanilla die hij kende... Waarom veranderde men zoveel door de tijd heen?

"Maar nu ruik ik ook naar ShadowClan.." Lake grinnikte zachtjes "En nu moet ik een smoes bedenken," Ze lachte en dat deed hem goed. "En ik ben slecht in liegen.." Hij lachte zachtjes. "Zeg dat je lompe broertje weer eens onhandig was," lachte hij. Ergens vond hij het niet fijn om te liegen tegen haar, maar het moest, voor zijn eigen bestwil en dat van Crimson. "Helemaal prima," Antwoorde ze op zijn volgende vraag, haar lach was geforceerd en wel meteen wist Lake dat ze liegde. Hij zuchtte zachtjes en keek haar aan. "Nope, ik kan echt niet liegen," De gevlekte kater zag dat ze ging zitten en hoe emoties haar vastgrepen. Hij ging ook zitten en duwde zijn kop tegen de hare. "Je weet toch dat je altijd alles bij me kwijt kan, hé?" zei hij op een zachte toon. Zijn zusje was iets waar hij zoveel om gaf. Daarom hield hij ook niet van liegen tegen haar.

"Maar Lake..?" Zei Vani op zijn eerste woorden. "Wist je niet dat altijd mijn smoes is dan?" Het grijnzen dat ze erbij deed, liet Lake lachen. Maar hij deed het kort want de woorden die hij daarachter zei waren serieus... En daar paste een serieuze lach bij. De kattin knikte, maar hij kon het echt niet verdragen dat haar ogen vochtig werden. Tranen parelde in haar ooghoeken en schitterden zachtjes in het zwakke licht dat door de struiken viel. Haar kop werd in zijn pels gedrukt en Lake was even aan de grond genageld. Maar al snel herstelde hij zijn houding en drukte hij zijn kop tegen haar voorhoofd. Hij likte teder haar kopje. Zijn laatste familie en daar gaf hij ook alles voor. "Ik snap het allemaal niet meer," Lake staakte het likken en tilde zijn kopje wat op en staarde wat voor zich uit. Hij ook... Hij snapte er ook niks meer van... "Ik doe volgens die elders nooit wat goed, ik ben een mislukkeling zeiden ze," Even voelde Lake hoe zijn nagels de zandachtige grond bewerkten. Hoe durfden ze dat te zeggen tegen haar? Ze was een goede apprentice! "En ik had een vriend, maar ik zie hem nu nooit meer en ik mis hem heel erg," Lake fronste even, dacht diep na, maar kon geen kat voor ogen zien. "Want hij is warrior geworden en en.." Toen brak haar zin af en Lake sloot even zijn ogen. "En ik miste jou ook en ik snap het allemaal niet meer, ik keek zo uit naar deze periode, maar het lijkt alsof niemand eigenlijk wel mijn vriend wilt zijn.." Een schok trok door hem heen toen ze dat zei. Hij had haar ook gemist... Maar waarom kwam ze dan gewoon niet? Waarom kwam hij gewoon niet... Stomme Lake! Hij kon zelfs zijn zusje niet gelukkig houden... En hier stond hij nu... Helemaal alleen met haar en met zijn mond vol tanden terwijl zij dieper en dieper aan het wegzinken was. Waarom was hij zo dom geweest? Hij kon dit niet aan, hij kon zijn eigen problemen al niet aan... Hij verborg ze enkel onder een lach... Hij lachte even kort en grinnikte even zachtjes. "Gewoon niet naar luisteren, ok?" zei hij. "En... Je ziet het verkeerd," vervolgde hij zachtjes. "Niemand is het waard om..." Hij hapte opeens naar adem. Wat? Zijn ogen werden groot en wankel wandelde hij naar achter. Hij hapte geschokt naar adem alsof zijn longen gevuld waren met water. Toen werd alles zwart voor zijn ogen en voelde hij niks meer... Alsof opeens alles voorbij was... Maar dat was het... Wat gebeurde er?
Zijn schokkende lichaam viel op de grond neer. Zijn bek wagenwijd open. De poten schoten heen en weer en hij leek als een gek over de grond te kronkelen. Na enkele tellen viel hij stil en staarde hij levenloos voor zich uit. Zijn poot schokte nog zachtjes, zijn ademhaling gejaagd en schokkerig...

Hij hoorde niks meer, of toch... Vaagjes. Toch wist hij niet wat er gebeurde. Alsof hij aan het slapen was en alles zo ver weg leek... Slapen was zo vredig... Maar hij wist wel dat dit niet vredig was. Het was niet slapen, dat wist hij gewoon...
Zijn lichaam bleef daar even liggen. Hij werd weggesleept. Opeens krulde zijn staart naar boven en bleef deze even zo. Hij bewoog lichtjes tot hij op zijn rug kwam. Daarna begonnen de stuiptrekken opnieuw. Met wilde schokken begon de kater over de grond te kronkelen. Al snel kwam hij terug tot stilstand. Zijn benen trilden wild heen en weer en schokten lichtjes.

Een grijze staart verdween in een dikke pluk heide. Mintpool jaagde al een tijdje een konijn na en stond nu in de goed positie om het pluizige dier te vangen. Haar staart zwiepte zachtjes en laag over de grassige grond. Ze grijnsde achter de rug van het stomme beest, welke gewoon wat in het rond trippelde en hier en daar wat snuffelde. Net toen de grijze tabby de sprong wilde nemen klonk er een paniekerige stem. "Lakepaw..." klonk het zacht. Het konijn keek op en merkte de she-cat nu op. Mousedung, schold ze tegen zichzelf. Ze wilde door de heidebosjes stappen en de eigenares - ze had gemerkt aan de klank dat het een she-cat was - van de stem even flink vertellen dat deze haar prooi had opgejaagd, maar toen voegde de stem eraan toe: "Word wakker..." Het klonk verslagen. Mint voelde dat het niet goed was. Nu was haar spurt de bosjes in meer vol bezorgdheid dan vol woede. Wat ze zag aan de andere kant schokte haar. Een kleine zwart-witte kater bevond zich op de grond, zijn ogen gesloten. Een grijze kattin, duidelijk degene aan wie de paniekerige stem had toebehoord, stond er, al huilende, naast. Ze had hem duidelijk al een stukje verder gesleept, en ging daar nu mee door. "Wacht," zei de grijze kattin. "Ik help je." Ze knikte naar de eveneens grijze tabby poes, en nam ook een stuk van het zwart-witte nekvel beet tussen haar scherpe tanden, heel voorzichtig. Toen zette ze kracht en samen met de grijze apprentice sleepte ze de zwart-witte kater verder richtiing camp.
(Tags: Lakepaw, Vanillapaw | Words: 264)

Zijn ademhaling gejaagd en schokkerig, zijn trillende lichaam die met schokken bewoog... het leek het beeld van een stervend iemand, vechtend om voort te blijven bestaan. Maar de werkelijkheid was wreed. Het was een kat.... met een ziekte die hem steeds hetzelfde zou geven, wanneer hij het niet verwachtte. En het ergste van al... Hij besefte het niet, wist niet wat hij deed en wat er gebeurde. Hij leek gewoon weg te zijn, volkomen, om even later dan terug te keren en gewoon weer verder te leven. Maar zou dat wel lukken. Zijn trillende lichaam en opengesperde ogen waren een tafereel die je niet vaak zag.. Of juist wel... Als je goed keek, om je heen en naar de anderen... Zag je het dan? het kon iedereen overkomen...