~Things that we see is just a Illusion~

Kiryu liep rustig over de stille velden, vaak was er wel iets te zien en vaak ook niet. Hij keek in het rond, er was nog niks te bekennen alleen dat er weinig was behalven bomen, grassen en struiken. Hij sloot zijn ogen en nam de wereld voor zich, wat zou hij kunnen doen aan deze wereld. Wachten en gewoon leven hoe het nu is vol met gevechten en de dood of terug vechten en deze wereld veilig maken voor elke kat die er is, zelfs als hij zijn eigen leven ervoor moet op geven. Hij had al zijn beslissing gemaakt en ging veder met zijn idee om deze wereld weer een te maken geen Clans alleen een veilig gebied waar iedereen kan leven. Hij zuchtte even en opende zijn hazel kleurige ogen, hij ging weer door en stapte veder door het moerassige gebied heen. Soms moest je wachten soms niet en moet je toeslaan met alles wat je hebt en ook nu, elk moment van je leven heb je er mee te maken. Elke minute elke seconden elk uur en elke dag, altijd liep je er tegen aan als een blok steen. Ooit moest er een beslissing gemaakt worden en om deze reden had hij zijn idee om groots te maken, hij keek omhoog en zag aan de verte al de warme zon opkomen. Kiryu nam diep adem en keek omzich heen er was veel groen en na een tijdje zag je alleen maar kapotte bomen die dood leken te zijn, vroeger was dit de Skyclan maar door de oorlog is het kapot en veroest. Hij liep rustig veder en wist hoe dit alles nooit meer zou hoeven te gebeuren maar daar had hij wel andere voor nodig maar nu moet hij wachten op het juiste moment op de juiste toeslag om het uit te voeren.

eerste post voor Whiteshadow

Zijn poten raakten zacht de verbrande aarde aan. Het was al zo lang geleden dat dit ongeluk gebeurde. Als zo lang geleden dat dit deel in vuur en vlammen op ging. Het was zo lang gelden. Maar toch leek het alsof het net gebeurd was. De aarde was zwart, de bomen lagen verwoest heen en weer. Half opgebrand, zwart geblakerd. Wat eens was, was er nu niet meer. Wat eens leefde was dood. Het gebied van Skyclan die ooit zich hier zou gevestigd hebben. Dis zou ooit het gebied zijn geweest waar zijn vader had geleefd. Zijn vader hij was toch een Skyclan kat geweest? Of had hij dat verkeerd verstaan? Had hij het gedroomd? Neen hij wist zeker dat het echt zo was geweest. Hij vond het erg dat dit gebied zo moest vergaan. Hij vond het erg voor de levens dat hier eens zo vredig hadden geleefd. Maar hij was wel blij dat zijn vader hier niet meer had geleefd. Zijn vader was misschien niet meer in leven en als dat zo was dan wist hij niet hoe de kater was gegaan. Maar hij was zeker niet in deze vlammen vergaan. Wat een opluchting voor hem was.
Maar vandaag was hij niet heer om over het verleden te dwalen. Om te denken aan de ramp die hier gebeurd was. Om te denken aan het geschreeuw van katten. Het doden geschreeuw van de katten die vluchtte of opgingen aan de vlammen. Hij was niet hier om te denken aan de tranen? Te denken aan het rauw gezang voor de overledenen. Te denken dat er misschien nog wel een karkas zou liggen ergens onder één van de zoveel zwarte bomen. Hij was hier niet om doem te denken. Neen want doemdenken zou niets oplossen.
Hij was hier opzoek naar een teken van leven. Het kleinste groene blaadje, het kleinste geluidje van een dier. Want ook al was dit gebied vergaan in vlammen. Uit de assen van het verleden zouden er nieuwe levende wezens komen. Onder deze assen was er misschien wel al een plantje verstopt die later sterk en krachtig zou groeien en dit gebied een nieuwe betekenis geven. Geen betekenis van doem, een vloek, de dood. Neen een teken van hoop, leven en nieuwe kracht. Als de oude katten van de Skyclan dan terug kwamen, dan zouden ze zich misschien ook beter voelen. Wetend dat er altijd hoop was. Waarom was hij er naar opzoek? Zelf wist hij daar het antwoord niet op. Zelf kon hij daar geen antwoord op geven. Maar ergens diep in hem, wilde hij gewoon weten dat er hoop was. Wilde hij het doen omdat hij dacht dat hij dat zijn vader verschuldigd was. Ook al was die oude kater er nu niet meer. Hij wist heel goed dat de oude kater altijd in zijn hart zou blijven in zijn gedachten in zijn verleden. Net zoals zijn moeder die voor bepaalde redenen in de Bloodclan was gegaan; haar eigenredenen die Whiteshadow niet zou gaan ondervragen.
Zijn poot voelde zachtjes de ondergrond. Hard, maar tegelijke tijd had het ook een zacht gevoel door de assen. Waarom dit was gebeurd? Hij had geruchten gehoord dat het kwam door een oorlog tussen de clans. Hij had ook gehoord dat het door de tweebenen kwam. Het kon alle twee. Maar hij wilde niet geloven dat het door één van de andere clans kwam. Twee benen? Die kwamen hier niet. Anders had er hier nooit een clan geleefd. Hij had van een clankat gehoord dat het kwam door de sterrenclan? Nooit had hij geloofd in een clan boven zijn hoofd. Maar als de clans dat wilden geloven dat was dat hun goed recht en dan zou het wel meer betekenis hebben dan andere geruchten. Zelf zocht hij niet naar de oorzaak van deze ramp. Het was gebeurd en niemand zou er nog wat aan kunnen doen. In de stilte zocht hij verder. Zijn ogen gleden langzaam maar zeker over de grond. Zijn schaduwachtige vacht zorgde er voor dat hij op een geest leek die hier rond zat te dwalen. Een geest die zocht naar een teken vaan het verleden misschien. Maar niet alles wat je zag was de echte werkelijkheid.

Kiryu liep over het verwoeste terrein in, overal was as te bekennen en geen teken van leven. Hij staarde rustig rond en toch voelde het of dat er nog leven was, niet zomaar leven maar echt gewoon leven. Overal waar je keek was alles kapot en verbrand door vanalles, dit kon goed komen dit kon bloeien tot een nieuwe Clan. Het was geen prachtig zicht en dit kon de toekomst van elke Clan worden, zelf had hij wel een idee om dit nooit meer te laten gebeuren en dat was geen Clans en meer gebied voor ieder. Daardoor zullen er nooit meer oorlogen komen, iedereen zou dan veilig kunnen leven en er zal genoeg zijn voor iedereen zelfs voor Leafbare. Hij liep vooruit met rustige stappen, de wind blaaste wat as weg. Hij stopte en zag daar op de grond een klein zaadje waar nog geen plant uit gekomen was, langzaam raapte hij het op en staarde er naar. Alles blijft steeds op nieuw bestaan. dacht Kiryu en keek in het rond, hij keek naar het zaadje. Er zal altijd kansen om alles weer te repareren, het zou weer op nieuw groeie dit zaadje. dacht hij en sloot even zijn ogen en legde het zaadje weer neer, hij deed zijn ogen rustig open en zag in de verte een donkere gedaanten staat. Hij besloot er op af te gaan met een gewenste snelheid rende hij er naar toe, tot hij aan kwam zag hij een donker grijze kater staan. Kiryu besloot om te beginnen met het gesprek en zei "zo, wat is de naam van mijn tegestander?" vroeg hij en wist dat dit zeker wel een uitdaging zou worden, maar hij begon nog niet met het gevecht en in plaats van ging hij zitten en sloeg zijn staart om zijn poten heen. Hij wachtte op het antwoord van deze kater en staarde hem aan met een rustige kille blik maar stiekem ook een blije blik maar dat kon je er bijna niet uit halen, even spuugde hij op de grond en wreef het weg met zijn poot. "dus wanneer zullen we beginnen met het gevecht? Of wil je niet?" zei hij rustig, "Het is maar een vriendschappelijk gevecht om even te kijken wat ik en jij in huis hebben." Miauwde hij er vlak achteraan. Hij onbloten zijn klauwen maar alleen voor de helft, hij keek hem schuin aan en had nog steeds zin in een gevecht, omdat hij zich vooral trainde en ook voor katten keek die ook goed konden vechten. Hij stond op een verdedigende houding en hield zich schrap voor elke aanval maar misschien wilde deze kat niet eens vechten maar dat betekende niet dat hij zich schrap mocht houden er voor, hij likte zijn mond hoeken af en nam een sterke positie in.

OCC: echt een mooie post Whiteshadow die je hebt geschreven ^^

Hij was blij te zien dat er toch enkele tekenen van nieuw leven over dit gebied heen lagen verspreid. Af en toe eens een klein zaadje die klaar lag om de grond in te dringen en een nieuwe plant te worden. Hij hoopte dat alles snel weer wat groener zou zijn. Dat er weer dieren hier heen zouden gaan trekken en dat misschien de oude clan katten terug zouden komen. Het was moeilijk om zich voor te stellen dat hij zijn huis op zo’n wijze moest achterlaten en niet alleen hun huis. Maar ook veel vrienden waren die katten verloren. Het was moeilijk om zich voor te stellen dat hij weer ergens anders een nieuw leven zou moeten beginnen. Toch was het mogelijk en misschien kwam die dag er wel snel aan. Of misschien zou die dag er nooit komen. Maar ergens wist hij dat de Skyclan nooit meer terug zou keren. Dat de katten zich verdeeld hadden over de clans en dat ze een nieuw leven hadden opgebouwd. Hij wist heel goed dat de katten hier niet zomaar terug zouden keren. Een zachte zucht verliet zijn mond terwijl hij een zaadje de grond in duwde. Hopend dat het snel zou groeien. Ook al zou het moeilijk worden in deze verwoeste grond. Een grond die moeilijk water op zou nemen door de assen. Maar misschien zou het ooit weer normaal worden. Maar iedereen zou moeten wachten. Ze zouden geduld moeten hebben en wachten op nieuwe hoop. Hij zou er wel op wachten. Als de clan katten niet terug zouden keren dan zou dit gebied makkelijk kunnen toebehoren aan de Rouge katten. Dan zouden de Rouge katten weer wat meer plaats hebben.
Hij wist dat als dat ooit zou gebeuren hij één van de eerste zou zijn die zich hier zou gaan vestigen. Hij had er al over na gedacht om nu al naar deze plek te verhuizen. Maar het probleem was. Er was nauwelijks voedsel. Gene schuilplaats geen proper water. Mocht hij hier nu naartoe trekken dan sleurde hij zich zelf de dood in. Dat wist hij goed genoeg en hij had geen zin om zich zelf dat aan te doen. Dus hij zou wel moeten wachten op betere tijden. Zijn groene ogen staarden naar de zwarte grond onder zijn poten. Was het ooit bruin geweest? Had er ooit gras gegroeid? Hij was nooit in dit gebied geweest. Hij had de oude glorie nooit mogen aanschouwen. Het enigste wat hij kon doen was er over dromen. Proberen dit gebied voor te stellen hoe het echt was geweest. Maar het echte antwoord zou hij nooit krijgen. Zijn hoofd schoot omhoog en zijn oren spitsten zich toen hij een geluid hoorde. Het kwam sneller dichterbij en langzaam draaide hij zijn hoofd. Hij kon een kat aan zien komen. De vreemde vertraagde zijn pas en ging op een beleefde afstand gaan zitten. Ergens had hij geen andere katten verwacht. Zeker niet hier. Niet in dit gebied. Hij bestudeerde de kat voor hem met zijn groene ogen. Ze moesten ongeveer de zelfde leeftijd hebben. De ogen van de kat voor hem waren het duidelijkst en ze leken gevaarlijk. Het was ook duidelijk genoeg dat de kat een kater was. Maar wat deed een kater als hij hier? Whiteshadow draaide zich langzaam naar de kat om. Maar bleef wel recht staan. Zijn oren bewogen even toen hij de woorden van de kater opnam. "zo, wat is de naam van mijn tegenstander?” Heel even vernauwden de zijn ogen. Tegenstander? Waar doelde deze vreemde kat op? Daagde de kater hem nu uit? De blik in die felle ogen van de kater stond op een kalme kilte.
"dus wanneer zullen we beginnen met het gevecht? Of wil je niet?" Whiteshadow zijn staart zwaaide gevaarlijk heen en weer. Dus de kater daagde hem wel degelijk uit tot een gevecht. Als de kater voor hem een gevecht wilde. Dan kon de kater hem krijgen. Hij was niet gemakkelijk, hij was snel en lenig en hij had krachtige poten waarvan je op moest letten. Hij kon makkelijk een paar ribben breken met een slag van zijn poot. Was het wel verstandig van de kater voor hem om hem uit te dagen? "Het is maar een vriendschappelijk gevecht om even te kijken wat ik en jij in huis hebben." Hij moest toegeven dat kater voor hem was een interessant geval. Er waren niet veel katten die hem zo maar zouden uitdagen. De meesten dachten wel twee keer na. Hij bleef de kater nog even in stilte aankijken. Maar daarna ging zijn mond rustig open. ”Als je een gevecht wilt dan kun je het krijgen…” Zei hij rustig. ”Als je mijn naam wilt dan zul je het eerst moeten verdienen.” vervolgde hij zijn woorden. Hij had geen probleem met het feit dat de kater een gevecht wilde. Hij had geen probleem met de manier waarop de kater het had gevraagd. De kater voor hem had lef dat was duidelijk genoeg. Maar hij zou ook niet zomaar een gevecht beginnen… ”Wat is je reden dat je me uitdaagt? Wat zit er achter?” Het moest wel een reden hebben. De meesten katten vroegen al niet eerst voor een gevecht en zeker geen vriendschappelijk gevecht. Waarom wilde deze kater zien wat hij in zijn mars had? Hij kende de kater voor hem niet. Maar hij was er zeker van dat ze wel goede vrienden konden worden.

OCC: Thanks Jouw post is ook nice gedaan \<(^.^)>/

Kiryu zat voor deze grijs achtige kater, hij glimlachte naar deze kater en nam een kort moment om in te schatten waar deze kater goed in was. Hij staarde met zijn hazel achtige ogen naar de groene ogen van deze kater, hij sloeg even met zijn staart en je kon zien aan een klauwe dat zijn nagel steeds ontblote en dan weer terug ging. De zachte wind ging langs hun en het as bewoog weer en waaide mee met de wind, er was veel te vertellen over dit gebied maar meer wat deze geheimzinnige kater in huis had. Het was moeilijker om in te schatten wat deze kater kon want aan de gespierde achter poten te zien was dat zijn sterke punt en aan zijn slank geboude lichaam te zien zat er snelheid en lenigheid in maar natuurlijk wist hij niet hoeveel, natuurlijk is het zwakste punt de buik van een kat maar je kon er ook meer hebben. ”Als je een gevecht wilt dan kun je het krijgen…” sprak de kater fel, een grotere glimlach verscheen. "moed heb je om zo te zien en wilkracht ook." zei Kiryu makkelijk en gaf een vlugge lik aan een van zijn voor poten. Er beelk wel een paar stiltes te vallen en nu viel er een korte stilt, waarbij je alleen de wind en het krakende geluid van de bomen kon horen op dat moment. ”Als je mijn naam wilt dan zul je het eerst moeten verdienen.” zei de grijze kater veder, Kiryu knikte met silte en keek hem aan met een rustige blik. "Sorry voor mij niet voor te stellen, ik ben Keith als je dat wilde weten." zei hij rustig en keek deze grijze kater streng aan maar wel met een glimlach. Hij voelde de zachte drassige grond onder zijn massieve poten, hij had zichzelf er op getraind dat hij alles wel gelijk had. Zij kracht stond gelijk met zijn snelheid en verdediging alleen was het moeilijk om altijd te weten waar de tegenstander in getraind was want Bloodclanners en Shadowclanners hebben zich alleen getraind op kracht, windclanners op snelheid, Riverclanners op verdediging en snelheid en Thunderclanners hadden ongeveer wel alles. ”Wat is je reden dat je me uitdaagt? Wat zit er achter?” sprak de grijze kater fel en gifitig. Kiryu kreeg een grotere glimlach en keek hem lachend aan en zei rustig "Om te kijken wat ik en ook wat jij kan, dat is mijn reden maar laten we op houden met het praten en beginnen met het vechten. Shall we?" zei hij op een rustige toon en zette zich schrap voor de eerste aanvallen die zouden komen.

Occ: Thanks ^^

Zijn staart bleef gevaarlijk heen en weer zwaaien. Terwijl zijn ogen strak gericht op de kater voor hem fel brandde. Niet met haat, geen boosheid was er in te zien. Ze glansden gewoon gevaarlijk. Hij was op zijn hoede en zijn blik verliet die van de kater voor hem niet. Terwijl hij ook goed luisterde naar de woorden die de kater uitbracht. Hij wist niet wat hij er precies van moest denken. Hij wist alleen dat de vreemde kat voor hem het wel serieus op nam. Hij kon het zien aan de ogen en aan de houding. Toch hoe kon een kat zo iets, zo gemakkelijk vragen? Hij was wel geïnteresseerd in wat de kater had gevraagd en omdat het een vriendschappelijk gevecht was zou hij er ook zeker mee in gaan. hij vroeg zich alleen af of dit geen val was van de andere kater. Of het vriendschappelijk gevecht niet plotseling zou gaan veranderen in een gevaarlijk gevecht die zo tot de dood zou kunnen leiden. Hij bleef de kater fel aankijken terwijl hij goed luisterde naar zijn woorden. "moed heb je om zo te zien en wilskracht ook.” Zijn ogen vernauwden even. Maar voor een seconde. Wat was deze kater van plan. Wat zat er in die kop van hem? Hij had meer het gevoel dat de kater hem aan het onderzoeken was. Dat hij een test object was geworden en daar hield hij niet van. Maar hij zou zich niet terug trekken. Neen zeker niet. Hij had de uitdaging al aangenomen en hij was niet van plan onder te doen. Hij was niet van plan zich terug te trekken omdat hij het niet vertrouwde. Hij zou op zijn hoede blijven en dan zou alles zeker goed komen. Daar had hij het volste vertrouwen in. Daar geloofde hij in.
"Sorry voor mij niet voor te stellen, ik ben Keith als je dat wilde weten." Hij had niet naar de naam van de kater gevraagd. Dat was niet wat hij bedoelt had en hij was ook niet van plan zijn naam zo maar prijs te geven. Keith… een naam was een gevaarlijk wapen. Zeker in deze wereld. Het was een gevaarlijk wapen om tegen een ander te gebruiken. Je kon doen alsof je een vriend was van de bepaalde kat. Zodat zijn echte vrienden je zouden vertrouwen en dus toelaten. Dan kon je makkelijk aan informatie komen. Of zelfs infiltreren in een ander mans leven. Je kon ook doen alsof je een vijand was van de bepaalde kat. Zodat zijn of haar vijanden je ook zouden toelaten. Wat nog gevaarlijker was dan de andere. Meestal had hij er echter geen probleem in om zijn naam te geven. Maar in dit geval twijfelde hij wel. Maar hij moet toegeven dat ‘Keith’ wel een interessante kat maakte. Zeker met zijn doen en zijn woorden, maakten ergens dat hij de kater geloofde. Maar aan de andere kant zorgde het er ook voor dat hij nog minder vertrouwde werd. Maar elk woord werd wel uitgesproken met een zekere zekerheid. Ook de grijns dat soms op de gezicht van de kater speelde legde uit dat hij zeker van zijn stuk was. "Om te kijken wat ik en ook wat jij kan, dat is mijn reden maar laten we op houden met het praten en beginnen met het vechten. Shall we?" Veel meer nieuws had hij niet geleerd. Hij had beter kunnen zwijgen. Hij had zijn vraag niet eens moeten stellen. Zijn nagels gleden in en uit. Hij kraste ze even op de grond. Dit was een vriendschappelijk gevecht. Dus hij zou zijn nagels niet zomaar gebruiken.
Hooguit om zich zelf mee te verdedigen mocht dit toch nog anders uit lopen. Zijn spieren spanden zich niet op en heel even bleef hij nog staan. Hij had nog steeds het gevoel dat dit een test was. Dus zou hij niet zomaar zijn beste kunsten gaan tonen. Met een razende snelheid stormde hij recht op de kater af. Het leek alsof hij ‘Keith’ Meteen zou gaan aanvallen. Maar net voor hij contact wilde maken ging hij opzij en liep voorbij de kater. Waarna hij een slag maakte met zijn achter poten en snel wat verder rende en weer omdraaide. Hij had ervaring met vechten. Hij had gevochten voor zijn leven. Hij had gevochten voor zijn familie. Hij had gevochten voor anderen. Gewoon omdat hij daar zin in had gedaan. Hij vocht voor dat gene waar hij in geloofde. Waarom vocht hij nu? Omdat de kater het had gevraagd. Was dat de enigste reden? Neen hij wilde weten wat de kater echt in zijn hoofd had en hij had zo’n gevoel dat hij dat pas echt te weten zou komen als dit gevecht echt voorbij zou zijn. Zijn staart zwaaide weer even heen en weer. Terwijl hij wachte…

[Sorry voor laadheid. maar was een weekje weg en had geen internet... ]

Kiryu stond voor de grijs achtige kater, hij ging zitten en sloeg zijn staart om zijn poten heen. Hij merkte al dat deze kater zijn spieren had gespannen, hij keek met een rustige kalme blik maar had zijn klauwen niet ontbloot een vriendschappelijk gevecht is een vriendschappelijk gevecht. Hij stond meteen op toen de kater op hem af stormde maar in plaats van voren aan te vallen maar inplaats van dat rende de grijze kater langs hem om vlug een klap te geven met zijn achter poten, alleen schatte Kiryu hem bijna precies zo in. Hij sprong naar voren en werd net geraakt, alleen was dat niet zo'n nadeel. Een klein beetje bloed stroomde van zijn achter poot af maar wat boeide het hem, die kater had een goede tegniek. Zo, hij draaide zich om met een vriendelijke glimlach. Hij besloot deze keer in de aanvals en vededigings tegniek te gaan, want snelheid kon niet op tegen snellere snelheid want deze kater was zoiezo sneller dan hem. Hij zag hoe de staart zwiepte van deze grijze kater en dus was zijn tegniek veranderd en moest hij zijnes ook veranderen, Kiryu liep op hem af wat al gauw in een versnelling ontging. Hij besloot op de kater af te rennen en dan de kater te vloeren. Hij rende op hem af en rende langs hem ter wel hij probeerde om de poot van de kater te pakken en wist niet of hij hem wel had ja of te nee, hij draaide zich vlug om en sloeg even met zijn staart om een kort teken te geven dat hij veranderde in zijn tegniek. Kiryu voelde de grond onder zijn poten en zijn klauwen waren nog steeds in zijn poten verborgen, hij voelde nog het bloed over zijn achter poot druipen die langzaam naar de grond leiden. Een enge grimas verscheen maar eerder omdat hij het leuk had en zich vermaakte, hij hielt van vechten maar moest nog steeds zijn idee afmaken en misschien had hij deze kater er wel voor nodig. Hij spande deze keer ook zijn spieren en wilde op de rug van de kater springen, het was een perfecte manier om iemand omver te krijgen want als deze kater eenmaal omver was was hij waarschijnlijk verslagen want als je licht op de grond kan je minder snel opstaan als er iemand eenmaal op je staat en je in de houdgreep houd. Hij besloot om weer eens een andere aanval uit te voeren maar nu wilde hij eerst dat de andere kater weer zijn tegniek liet zien, dus bleef hij staan met gespande spieren maar eigenlijk waren ze meer ontspannen dan gespannen want het bleef een vriendschappelijke gevecht.

OCC: sorry ik had het echt super druk 3 aan 2 weken gehad -.- sorry dus voor de laten post ^^"