[Ben] I don't think that they'd understand

Een luie gaap verliet Ben's bek, wat een lange rij messcherpe, dodelijke tanden blootstelde. Zijn felgroene ogen keken in het rond, de omgeving scannende. Hij had honger, al een tijdje was er geen prooi voorbij komen struinen. De lucht was bedekt met grijze wolken, en af en toe viel er een kleine druppel naar beneden. Hij bromde even zachtjes. En dit was wat ze een Newleaf noemden. Vorig jaar was het warm in deze periode, nu moest hij zijn kortharige opzetten om het niet koud te krijgen. Zijn ogen vernauwden verschrikt toen hij voorover viel en zijn kaak hard op de grond belandde. Een kleine pijnscheut trok door zijn gezicht heen. “Go to sleep..” Een zachte bries, die dus duidelijk adem was, dreef langs zijn oor. Natuurlijk is hij het. Wat een lange tijd geleden. Jeff sprong over hem heen, van hem af. Ben nam zijn tijd en stond langzaam op, waarna hij zich uitschudde. Kleine stukjes aarde vlogen heen en weer, sommigen ook tegen de zwarte kater aan. Hij grijnsde. “Sorry to tell you, Jeffery dear, that'll only happen in YOUR dreams. Or should I say, nightmares?” Hij liftte een van zijn wenkbrauwen omhoog met een grijns die zich verbreedde.

Ben keek naar zijn vriend die voor hem stond, met zijn veel te grote grijns nog steeds groeiend. “Tsk. Pretty sure you've had plenty of nightmares about me.” Zijn ogen kregen een uitdagende, maar tegelijk ook een beetje een plagende glans in hun. Het was een tijd geleden dat hij Jeff voor het laatst had gezien, en ergens had hij altijd wel gewild dat zijn vriend met hem mee kon gaan. Ook al was hij een koelbloedige moordenaar, dat gold voor beiden, hij had hoe dan ook de drang om te socialiseren en hij kon zich ook af en toe alleen voelen. Hij was en bleef een kat, wat hij ook deed of wilde. Het was slechts natuurlijk. Hij knikte. “Dreams are mere creations of the mind. Actions are the only things that'll bring you somewhere” Hij grinnikte even op een aparte manier, maar dat was gewoon zijn lach. Het klonk raar, het leek altijd of er een soort echo in zat terwijl dat niet zo was. “To be honest, not too good. I hunted down my parents. My mother escaped” Hij gromde even geïrriteerd. Het had hem zoveel tijd gekost zijn ouders op te sporen, en toen hij ze eindelijk had gevonden, had hij het alleen voor elkaar zijn vader neer te halen. Zij waren degenen die hem slecht hadden opgevoed. Het was allemaal hun schuld dat zijn jeugd een pest was. En hij had maar voor de helft wraak kunnen nemen. Hij verzonk even in zijn woede en staarde naar zijn klauwen die zich gefrustreerd in de grond boorden, in een soort kleine woedeaanval.