Wait what who are you? (+Jeff)

Mrs.Fluffy keek redelijk chagrijnig uit het raam. Ze sprong er tegenop en leunde er met haar pootjes tegen aan. Nog steeds verdween dat rotding niet. Zo kon ze toch nooit naar buiten! Ze piepte verontwaardigd en sprong van de vensterbank af op de grote zachte pluisige bank. Ze zou normaal gewoon gaan liggen en slapen maar dit keer wou ze gewoon weg. De hitte in het huis was verstikkend en ze wou andere katten ontmoeten, avonturen beleven en gewoon vrij zijn. Ze zat opgesloten in dat stomme huis. Ze hield helemaal niet van haar tweebeen. Hij was onaardig en wou haar te vaak oppakken. Daarbij was hij de reden dat ze niet meer bij haar vader was. Ze piepte verdrietig. Ze moest en zal haar vader vinden. Haar blauwe oogjes stonden toen weer opgewekt. Ze zou een uitweg vinden en zoeken.
Ineens voelde ze een hand van de tweebeen op haar rug. Ze draaide zich meteen om en sloeg haar kleine nageltjes in de hand van de man. Haar oogjes keken nijdig voor een kit en ze sprong van de bank af en ging trillend in een hoekje zitten. Ze piepte verontwaardigd. Blijf van me af! Jij irritante tweebeen! Al leek de tweebeen het niet te begrijpen want die liep weer naar haar toe. Ze kromp trillend in elkaar en krulde haar zandkleurige staartje nerveus om zich heen. De tweebeen leek het nu eindelijk te begrijpen en deed de deur van de woonkamer naar de tuin iets dicht voordat hij de voortuin in verdween. De achterdeur had hij open gelaten. Normaal deed hij die altijd dicht maar blijkbaar was hij te druk bezig geweest met het feit dat ze hem had gekrabt dat die nog steeds een klein beetje open stond. Mrs.Fluffy piepte opgelucht en blij. De uitgang was zichtbaar. Ze kon ontsnappen ze kon weg! Ze rende snel naar de achterdeur toe voordat de tweebeen het zou ontdekken en slipte naar buiten toe. Ze racede zo snel als ze kon het grasveldje over richting het bos. Daar bleef ze even staan. Ze moest dat stomme donderpad waarover ze was gekomen in een monster zien te vinden. Dan kon ze terug proberen te komen naar haar vader. Ze mistte hem heel erg. Ze piepte sip.

Langzaam maar zeker begon het donker te worden. Fluffy had al een heel eind gelopen en haar kittenpootjes begonnen moe te worden. Ze was niet zo heel snel moe en was dapper. Ze wou niet een kittypet zijn. Ze wou veel liever Rogue of Clankat zijn. Ze zuchtte gefrustreerd. Als haar moeder niet was overleden door een Monster was ze hier nooit geweest. Natuurlijk zag ze haar vader die Kittypet was dan nog steeds wel. Ze draaide haar zandkleurige kopje heen en weer en liep kalm verder. Totdat een zure lucht in haar neusgaten stroomde en een reusachtig roodachtig beest voor haar stond. Ze liep luid piepend achteruit. Ze wist in instinct dat dit beest slecht was. Hij liep op haar af. Ze begon vermoeid te rennen. Bang dat het beest haar pijn zou doen. De vos want dat was het dier liep op zijn gemakje achter haar aan. Ze slaakte een harde noodkreet.