I have to get away[Sparkshade]

Icecloud verliet het kamp en begon te lopen, weg van het kamp. Ze wilde daar nu even niet zijn, ze wilde gewoon even weg, even alleen zijn. Haar looppas begon langzaam te versnellen en uiteindelijk rende ze op volle snelheid. Het enige wat door haar hoofd ging was dat ze weg moest wezen van het kamp, naar een plek waar ze nu waarschijnlijk niemand tegen zou komen. Uiteindelijk kwam ze tot stilstand en ze merkte dat ze was aangekomen bij het kleine meer. Even stond ze stil en hijgde wat om weer op adem te komen. Nadat ze weer wat op adem was gekomen liep ze naar het meertje toe en dronk er wat water van. Hierna ging ze langs de waterkant liggen en legde ze haar kop even op haar voorpoten.

[Sparkshade]

Hij was in slaap gevallen bij het meer nadat hij het kamp uitgevlucht was. Deze locatie bracht hem altijd rust op de één of andere manier. Zacht geronk ontsnapte dan ook uit zijn mond terwijl hij zich nog wat meer opkrulde. Zijn vacht zat door de war en rommelig, duidelijk had hij niet meer op zijn uiterlijk gelet nadat hij het kamp verlaten had. Hij wilde gewoon weg bij alle nare herinneringen. De dood van de oude poes deed hem denken aan zijn moeder. Die was immers ineens midden in het kamp neergevallen...

Nu ze even rustig lag en weg was van het kamp kwam ze een beetje tot rust, maar daardoor kwamen alle gebeurtenissen van de vorige dag weer naar boven. Dat was tenslotte de reden geweest dat ze het kamp uit gevlucht was, ze had er gewoon even weg gemoeten. Langzaam kwam ze overeind en begon ze te lopen. Ze zou niet meer gaan rennen, maar wat lopen zou haar misschien op andere gedachten zetten. Alleen ver had ze nog niet gelopen of ze spotte een gestalte. Voorzichtig liep ze dichterbij en al snel herkende ze de kater als Sparkshade. Het leek erop dat de kater aan het slapen was, dus waarschijnlijk was het beter om hem niet te storen, ze wilde tenslotte niet weer ruzie met hem krijgen. Niet nu.

Well if you told me you were drowning.
I would not lend a hand.
I was there and I saw what you did.
I saw it with my own two eyes.
It's all been a pack of lies.

Zijn spieren voelden stram aan door de koude bries die door zijn pels woelde en af en toe huiverde de kater lichtjes. De vacht van zijn wangen was ruw door de opgedroogde tranen. Het mocht dan wel niet zo lijken, maar hij was echt gehecht geweest aan zijn moeder. En dat nu weer terug te zien in een andere kat, dat deed hem zeer, veel zeer. Met een beetje een miserabele snik die uit zijn keel ontsnapte begon hij dan ook langzaam te ontwaken. Niet doorhebbend dat hij gezelschap had, trok hij zijn voorpoten over zijn kop heen.

Icecloud bleef even staan op de plek waar ze stond en staarde naar de kater, niet goed wetend wat te doen. Hem wakker maken leek haar niet verstandig, maar weglopen leek ook weer geen goede optie. Plots kwam er een geluid dat verdacht veel op een snik leek van de kater en begon hij te bewegen. Wat nu? Weglopen was nu helemaal geen optie meer, want de kater zou haar zeker weten doorhebben. Voorzichtig zette ze een stap dichterbij, niet goed wetend hoe de kater zou reageren, vooral niet na de snik die ze net had gehoord. De vraag was dan ook nog waarvoor de snik was geweest, er was een grote kans dat het weerspiegelde hoe ze zichzelf nu voelde. "Hey, Sparkshade." Zei ze voorzichtig, ze probeerde een glimlach erbij te toveren, alleen zonder veel succes, dat lukte nu gewoon niet.

Hij draaide zijn oren eventjes lichtjes toen hij iets hoorde. Pootstappen. Hij bewoog niet, keek niet eens op. En toen hij de stem hoorde, gromde hij wat binnensmonds. Tuurlijk zij weer. "Rot op," gromde hij, waarna hij zijn kop weer wat verder verborg onder zijn poten. De laatste met wie hij wilde spreken was zíj van alle katten.

"Rot op," Kwam het antwoord van de kater. Dat was ergens wel te verwachten geweest, maar het moest toch ooit een keer wel goed aflopen? Ze zei deze keer niks en bleef op de plek waar ze was. De kater wilde waarschijnlijk niet dat ze dichterbij zou komen. Ze ging zitten en richtte haar blik op het water, ergens had ze deze keer behoefte aan iemand. Ze was dan wel gevlucht uit het kamp, maar nu ze wat gekalmeerd was voelde ze de behoefte toch. Waarschijnlijk lag het er ook aan dat het besef dat haar moeder nu echt dood was langzaam begon door te dringen. Het had haar namelijk die ochtend echt hard geraakt en daardoor was ze gevlucht, maar nu wist ze het niet goed meer.

Oprotten ging niet? Nou dan ging hij wel. De kater hief zichzelf overeind, eventjes kreunend door de spieren die stijf waren geworden door de kou. Hoe lang had hij hier al gelegen? Eventjes wierp hij een blik op de plek waar hij gelegen had. Het gras was ingedeukt en tegen de grond gedrukt. Lang dus. Tot z'n ergernis kon je aan de natte plekken ook nog een keer duidelijk zien waar zijn kop gelegen had. Great. Hij wendde zich af, wierp nog even een blik op het water en begon, licht mankend, z'n aftocht te maken. Hij werd ouder.

Icecloud hield haar blik op het water gericht, maar zodra ze beweging vernam met haar oren keek ze naar de plek waar de kater had gelegen en zag dat hij overeind was gekomen. Alleen kwam de kater niet haar richting uit, maar vertrok hij juist in tegenovergestelde richting. Dat ging weer goed, ze kon wel begrijpen dat de kater boos was, maar ergens kon ze dat nu niet gebruiken. Alleen ze wilde ook weer niet dat hij wegging. "Kun je alsjeblieft blijven?" Voor ze het wist waren de woorden over haar lippen en keek in de richting van de kater om zijn reactie te zien. Waarschijnlijk zou hij toch weglopen, hoe kon het ook anders? Hij zou haar vast wel alleen achter laten net zoals haar moeder dat had gedaan.

Haar woorden kwamen wel zeker aan en de kater bevroor. Hij wierp een dodelijke blik, toch zo vreemd gemengd met emoties, over zijn schouder. "Waarom." Vroeg hij enkel, zijn toon weerbarstig en ruw. Hij wilde op dit moment geen gezelschap. Hij wilde wegkwijnen in zijn eigen verdriet zoals hij altijd deed. Het was tegenwoordig alweer zo vertrouwd geworden immers...

Tot haar eigen verbazing stopte de kater en kreeg ze een dodelijke blik toegeworpen, alleen er leek voor haar gevoel meer achter die blik te zitten. "Waarom." Was het enige dat de kater vroeg. Waarom, dat was een goede vraag. Ze had iemand bij haar gewild nu en ze had de woorden uitgesproken voordat ze het door had gehad. "Ik wil gewoon niet dat je weggaat. Ik..." Ze wist even niet de juiste woorden te vinden. Ze wilde niet dat hij wegging, dat wist ze nu wel, maar was het omdat ze gewoon iemand bij haar wilde hebben? Want dan kon het ook iemand anders zijn, maar dat kon het toch niet zijn? "Ik wil niet weer achtergelaten worden." Deze keer kwamen de woorden er zacht uit, zachter dat ze bedoeld had, maar het weerspiegelde wel hoe ze zich nu voelde. Iedereen leek haar toch maar in de steek te laten.

Sparkshade draaide zich helemaal om naar de poes, zijn pelsharen stonden lichtjes overeind en zijn ogen waren nog steeds vernauwd tot dunne spleetjes. "Weet je Icecloud?" Zelfs haar naam was vergeven van vergif in zijn stem. "Dat is nou eenmaal de keiharde wereld.. Open je ogen en deal with it. Niemand geeft om je en daarom is het maar het best om om niemand te geven." Gromde de kater.

"Weet je Icecloud?" Ze deinsde wat terug van de kater bij deze woorden. "Dat is nou eenmaal de keiharde wereld.. Open je ogen en deal with it. Niemand geeft om je en daarom is het maar het best om om niemand te geven." De woorden kwamen hard aan, harder dan ze zelf had verwacht. Misschien kwam het zo hard aan, omdat ze wel wat kon vinden in de woorden van de kater, want wat had ze nog over qua katten om haar heen? En gisteravond had nog eentje haar verlaten. Haar ogen werden wat waterig bij deze gedachte, maar ze veegde het snel weg, ze wilde de kater niet laten zien dat ze huilde.

Terwijl hij had gesproken hadden weer tranen zich losgemaakt van zijn ogen. Pas toen ze langs zijn neusbrug naar beneden gleden, merkte hij ze op en wende hij zijn kop af om ze met een ruw gebaar weg te vegen. Hij was er klaar mee. Maar waarom raakte alles hem nog steeds als hij alles definitief afgesloten had voor hemzelf? Er was maar één antwoord op te geven, hij deed alsof hij alles afgesloten had.

Ze richtte haar blik even op de kater om te kijken of hij haar tranen had opgemerkt, alleen tot haar verbazing zag ze nog net hoe de kater de zijne wegveegde. Even keek ze de kater aan, nu moest ze toch wel iets zeggen? Anders zou het waarschijnlijk raar overkomen dat ze nu naar hem aan het staren was. Alleen woorden kon ze zo snel niet vinden, maar stil blijven zou waarschijnlijk tot niets leiden. Ze zette een paar passen in de richting van de kater, niet goed wetend wat zijn reactie zou zijn. Alleen voor haar gevoel moest ze het gewoon proberen en zien wat zou komen.

Met een klap raakte zijn poot de grond weer toen hij merkte dat de poes dichterbij kwam. Zijn nagels maakten een diepe kras in de grond. "Blijf uit mijn buurt!" Kwam zijn stem, al was de dreigende toon deels vervangen door een gebroken toon. Als een wild ongetemd beest kromde hij zijn rug lichtjes. Maar achter alle stennis die hij schopte, werden al zijn acties maar door één emotie gevoed. Door angst.

Even stopte ze in haar pas toen de kater zijn poot in de grond sloeg. "Blijf uit mijn buurt!" Kwam de reactie van de kater, alleen voelde deze niet echt als een dreiging voor haar en voorzichtig zette ze nog een paar stappen dichterbij tot ze de afstand tussen de kater en haar had overbrugd. "Sparkshade." Zei ze ietwat voorzichtig. De kater wilde waarschijnlijk niet praten over wat er aan de hand was dus besloot ze zijn reactie af te wachten.

De poes ging niet weg. Ze kwam alleen maar dichterbij. Hij raakte alleen maar benauwder. De kater trok zijn bovenlip op. "Ik zei, blijf uit m'n buurt!" Zijn poot haalde uit, maar vlak voordat hij contact maakte met haar wang, bleef hij rillend in de lucht hangen, alsof hij het zelf ook niet meer wist.

"Ik zei, blijf uit m'n buurt!" Ze wist dat het negeren van die woorden waarschijnlijk gevolgen hadden, alleen wast ze niet helemaal had verwacht was dat de kater naar haar uit zou halen. Dat was iets wat hij nog niet eerder had gedaan, maar wat ze er nog minder van had verwacht was dat de kater stopte voor hij haar raakte. Ze keek even naar de poot van de kater en merkte dat deze rilde. Hierna richtte ze haar blik op de kater, ze wist namelijk niet heel goed wat ze met hem aan moest, maar ze moest hem toch ergens proberen te kalmeren. "Als je me wilt raken ga je gang, maar is dat echt wat je wilt?" Ze hoopte dat het werkte, want ze wilde nou ook weer niet echt geraakt worden.

Sparkshade's ogen vernauwden zich toen de poes sprak. "Als je me wilt raken ga je gang, maar is dat echt wat je wilt?" miauwde deze. Zijn bovenlip trok zich weer agressief op en zijn klauwen strekten zich weer uit. "Daag me niet uit.." Siste hij zachtjes, zijn agressie werd weer merkbaar.

Onderwerp: Re: I have to get away[Sparkshade]