I have to get away[Sparkshade]

"Daag me niet uit.." Het was duidelijk dat de kater het ook nog zou doen als ze niet oppaste, dus besloot ze er maar niet verder op in te gaan. "Sparkshade... Wat is er echt aan de hand?" Hij had al raar gedaan sinds ze hier was, tenminste anders dan hij normaal tegen haar zou doen. Hij was ook wel boos geworden, maar er zat deze keer ook wat anders achter en voorzichtig wilde ze er proberen achter te komen wat het was.

De kater had absoluut geen trek in het feit dat de poes ging vragen of er iets aan de hand was. Natuurlijk was er iets, maar dat ging hij haar niet aan der neus hangen. De kater gromde wat onverstaanbaars binnensmonds en wendde zich af van haar. "Flikker op.." Als ze een beetje intelligent was, had ze één en één bij elkaar op kunnen tellen. Ze hadden immers samen een tijd opgesloten gezeten in die verdomde nursery, in de apprentice den en nu al ontelbare manen in de warriors den. Het feit dat hun moeders nog wel redelijk contact, zover hij gezien had dan, hadden moest haar toch niet ontgaan zijn?

De kater wendde zich van haar af toen ze de vraag had gesteld. "Flikker op.." Er was duidelijk iets wat de kater dwars zat en ergens had ze ook wel een vermoeden, want het was tenslotte begonnen na wat er gisteren was gebeurd. Even slikte ze bij die gedachte. Moest hij aan zijn eigen moeder denken? Die was ook nog niet zo lang geleden overleden, dus dat zou wel wat verklaren. Hun moeders waren tenslotte nog wel redelijk close geweest. Ook al wist ze zelf niet hoe close, maar dat maakte niet uit. "Het moet hard voor je zijn geweest.. om mijn moeder zo te zien bedoel ik." Probeerde ze voorzichtig. Zelf had het haar ook vrij hard geraakt, om zomaar iemand te verliezen die je dierbaar is. Ze had het al een keer eerder meegemaakt, maar nu het haar moeder was kwam het toch een stuk harder aan.

De kater verstarde onder de woorden van Icecloud en hij trok zijn bovenlip op. Zijn witte, blinkende tanden schitterden in het maanlicht. "Icecloud," siste hij, zijn stem beefde, "Je begeeft je nu op vreselijk dun ijs." Hij grauwde de laatste woorden. Het was duidelijk dat het gevoelig lag.

De reactie van de kater was verwacht, maar toch wilde ze weten of het dat was. "Icecloud," Het kwam er sissend uit, maar ook beefde het een beetje. "Je begeeft je nu op vreselijk dun ijs." Ze had het dus wel goed gehad, maar het was ook duidelijk dat het bij de kater gevoelig lag. Alleen hij was niet de enige die zich zo voelde, ze had tenslotte haar moeder nog maar gisteren verloren. "Je bent niet de enige die zich zo voelt." De woorden kwamen er zacht uit en ze slikte de brok die zich in haar keel had gevormd weg.

Sparkshade's nekharen rezen overeind toen de poes haar woorden uitsprak. "Dan zal je ook maar al te goed begrijpen dat het dan beter voelt om alleen te zijn," snauwde de kater, zijn ogen vernauwend. Het kon hem niks schelen hoe ze zich voelde. Zijn eigen gedachten waren veel te warrig. Hij had zijn muren al veel te hoog opgetrokken.

{Aangezien m'n Sparkshade inspi echt dood is, ga ik gewoon over op SPT :') }

"Dan zal je ook maar al te goed begrijpen dat het dan beter voelt om alleen te zijn," Ze was het aan de ene kant wel met hem eens, maar aan de andere kant ook weer niet. Zo had ze zich vanochtend ook gevoeld toen ze het kamp uit ging, maar nu er wat meer tijd was verstreken was het toch wel wat veranderd. "Het is niet altijd goed om het alleen te verwerken, soms heb je er andere katten bij nodig." Probeerde ze. Ze kon zich echt wel vinden in zijn gevoel om alleen te willen zijn, maar dat loste niet veel op.

Sparkshade snoof en grauwde wat binnensmonds voordat hij weer tegen de sneeuwwitte sprak. "Tot nu toe beviel en bevalt het me prima alleen. Dat is tot nu toe altijd al zo geweest." Grauwde de kater. Het was waar, hij was altijd alleen geweest.

"Tot nu toe beviel en bevalt het me prima alleen. Dat is tot nu toe altijd al zo geweest." Voelde de kater zich nooit eenzaam? Zou hij echt al een lange tijd geen behoefte hebben gehad aan gezelschap. Eerlijk gezegd kon ze dat niet helemaal begrijpen. "Is dat niet eenzaam?" Was het enige wat ze vroeg. Vooral als hij al een lange tijd alleen was geweest moest het toch wel eenzaam zijn geweest.

De plotselinge vraag verraste hem en zijn stem klonk licht verstikt toen hij antwoordde, al was zijn toon nog steeds kil. "Als je nagenoeg altijd alleen bent geweest, dan is eenzaamheid geen eenzaamheid meer."

"Als je nagenoeg altijd alleen bent geweest, dan is eenzaamheid geen eenzaamheid meer." Haar vraag had hem blijkbaar wel een beetje verrast. Ook al kon ze niet helemaal geloven dat de kater zich niet eenzaam kon voelen. "Heb je je ook nooit afgevraagd hoe het zou zijn om niet meer alleen te zijn?" Waarschijnlijk niet, vooral omdat hij niet eens eenzaamheid kende volgens hemzelf.

Sparkshade gromde wat binnensmonds, een laag en rommelend geluid. "Ik heb geen behoefte aan gezelschap, Icecloud. Als je dat soms denkt. Wat is er trouwens met 'oprotten' gebeurd?" Gromde de kater haar toe.

"Ik heb geen behoefte aan gezelschap, Icecloud. Als je dat soms denkt. Wat is er trouwens met 'oprotten' gebeurd?" Ze negeerde de laatste paar woorden van de kater, want die had ze al vaak genoeg van hem naar haar kop geslingerd gekregen. "Wil je echt alleen blijven?" Ze kon nu nog een ding proberen, maar misschien was dat niet verstandig. Dan zou hij waarschijnlijk nog bozer worden dan hij nu al was, dus dat kon ze beter voor haarzelf houden.

Een vuile blik werd Icecloud's kant op geworden van de sneeuwwitte poes. Ze kende duidelijk de grondbeginselen van het woord 'oprotten' niet en het irriteerde hem mateloos. "Ja, dat wil ik echt." Gromde hij nukkig, al was elk woord een leugen. Hij wist niet hoe hij met anderen moest omgaan, dus duwde hij ze maar weg.

"Ja, dat wil ik echt." Als ze eerlijk was geloofde ze zijn woorden niet helemaal. Ze kon best begrijpen dat hij af en toe alleen zou willen zijn, maar voor zijn hele leven? Dat was iets wat ze niet geloofde, want dat zou niemand willen. "Ik geloof je niet. Zelfs jij zou het ergens diep van binnen wel moeten willen." Ze wachtte rustig af op zijn reactie, want als ze eerlijk was had ze geen idee hoe hij nu zou reageren.

Hoe irritant kon een kat zijn in zijn of haar leven? "Ik geloof je niet. Zelfs jij zou het ergens diep van binnen wel moeten willen." Miauwde de poes. "Ga toch weg!" Miauwde de kater, en zijn stem brak. Hij kneep zijn ogen dicht toen ze weer vochtig werden. Kon de poes niet gewoon oprotten..?

"Ga toch weg!" Ze wist dat ze eigenlijk weg zou moeten gaan, maar ze kon niet, niet nu ze de kater zo zag. Ze zette een stap dichter naar de kater toe, want in plaats van weg te gaan voelde ze er eerder wat voor om dichter naar hem toe te gaan. "Je hoeft niet alleen te zijn." Zei ze terwijl ze nog wat dichter naar hem toe liep. Er was nu een kans dat de kater van haar weg zou lopen, maar ze kon het proberen.

De kater begroef zijn nagels in de grond en grauwde nog wat onverstaanbaars naar de sneeuwwitte poes. Maar verdwijnen deed hij niet. Hij bleef zitten op zijn plek, waarna zijn schouders licht begonnen te schokken. Hij wilde het gewoon niet meer... Alle problemen en alle rotzooi..

Tot haar verbazing ging de kater niet weg, maar bleef hij zitten. Toen ze zag hoe zijn schouders begonnen te schokken liep ze nog wat dichter naar hem toe en duwde ze haar vacht voorzichtig in de zijne. Ze wilde dat hij wist dat hij niet altijd alleen hoefde te zijn in dit soort situaties. Ook al was hij er waarschijnlijk niet heel erg meer aan gewend, maar soms kon de warmte van een andere kat je door situaties heen helpen.

De kater schuwde eventjes licht weg voor haar vacht, maar de warmte die ze hem bood was te verleidelijk. Als een kitten die troost zocht bij zijn moeder, drukte hij zich tegen haar aan en ging zacht verder met snikken. Zijn oren had hij plat in zijn nek gelegd en hij hield zich stil. Bewegen deed hij niet. Voor het eerst sinds zoveel maanden.. voelde hij zich weer even veilig.

Onderwerp: Re: I have to get away[Sparkshade]