An heaven filled with stars

Steelfang liep in stilte naar de zonnerotsen hoewel het doodstil was. Het was nog heel erg vroeg in de ochtend. De sterren waren te zien. Ondanks dat had Steelfang geen zin om verder te slapen. Zijn ogen waren half gesloten. Hij wist de weg nu al uit zijn hoofd, manen leven, jagen en vechten door het clan gebied hadden hem een kaart gegeven. Hij zat stilletjes op een steen en keek naar de lucht. Hij had zijn ogen gericht op de sterren en dacht na ´Hoe zou het daar nou zijn, zou ik daar ook belanden wanneer het zover is. Word het eeuwige leven in de Sterrenclan niet saai ondanks de vele katten die daar boven zouden zitten. Manen langen generaties zouden daar zitten.´ Hij zag een enkele wolk er voor drijven. Toch bleven de sterren schijnen en stralen langs en om de wolk heen. Daarboven zouden ze nooit alleen staan en ze gaven Steelfang altijd een sprankje licht in de duisternis van de nacht. In het leven van een warrior kon een dag of nacht de laatste zijn. Hij mocht van geluk spreken dat hij daar nog niet boven was. Hij hoorde wat taken mee bewegen op het geluid van de wind. Hij voelde een lichte bries door zijn vacht gaan en die strelen. De vacht van zijn vader, de ogen van zijn moeder. Dat was hem slechts twee maal verteld maar toch voelde hij zich wel blij te horen dat hij toch iets weg had van hun. Hij stopte met kniezen over het verleden. Hij was dolgelukkig hoe het nu was, behalve dat met Icepaw en met de dode rogue. Zou die daar nog liggen? Hij rilde even. Hij was behalve dat wel gelukkig en keek om zich heen en slaakte een opgeluchte zucht. Even alleen zijn, buiten de grote groepen van het kamp. Hij was misschien dan niet zo heel belangrijk voor de clan als de meeste. Hij had domme dingen gedaan.... wel heel erg veel dingen. De clan was zijn leven en zou dat blijven. Toch was hij nieuwsgierig hoe een leven als rogue zou geweest zijn. Hoe verdorven zwaar? Dan was hij vast allang onder de zoden. Hij hoorde een takje knappen. "Wie is daar?" vroeg hij heel rustig. Het maakte hem niet uit wie, behalve als het een vijand was dan zou hij wel moeten vechten.

(vrij om te reageren/posten)

Het was lang geleden dat Sunpelt even snachts een ommetje maakte bij de zonnenrosen. Ze had het druk en moest we op de kits passen Nu had Sunpelt aan Bleustar gevraagd of ze op de kittens kon passen. Bleustar was zo,n goede leider voor de clan, ze gaf je een twede kans met dingen en ze was rechtvaardig maar ook streng als het moest Sunpelt was erg blij met haar als leider. Steelfang was een goede vader voor de kittens. Ze zag hem nu echt gewoon als een partner als volwassen poes en kater. Een takje brak onder haar pootje ze zag de breuk in de tak. Ze glimlachte even en dacht aan de vele wonden die Steelfang wel niet had gehad in de tijd toen ze nog maar kinderen waren. Sunpelt keek naar de maan die prachtig aan de hemel stond samen met de Starclan.
Terwijl ze verder door het bos liep dacht ze na over de mooie tijd die ze hadden gehad samen. Het was een prachtige tijd geweest en Sunpelt miste het af en toe.Ze was niet meer dat meisje van vroeger,, zo druk en uitgelaten en wat je ook maar kon noemen. Ze was nu veel rustiger en dacht na voor ze iets deed. Het was heel raar om nu anders over digen na te denken. Vroeger was ze ontwetend ze was kittenachtig. Nu wist ze wat ze deed en kon beter met dingen om gaan. Sunpelt dacht lachend aan de Schaduwclan katten waar ze een korte tijd bevriend mee waren geweest. Even dacht ze na en kon de namen nog vaag herinneren. Purplestorm en Blacknight was het. Purplestorm was een grijze poes en Blacknight een zwarte ze waren wel aardig geweest aleen waren het chaduwclan katten. De ene keer hadden ze ruzie en dan weer een soort wapenstilstand. Sunpelt lachte even om alle ellende die ze met hun had megemaakt. Want ze had geen idee hoe het met ze ging al hoefde ze dat eigenlijk ook niet te weten. Ze had wel gehoord van steelfang dat Purplestorm net als zij kittens had gehad. Opeens drong er zo,n heerlijke geur haar neus binnen. Een geur waar je haar voor kon wakker maken. Het was haar partner Steelfang. De kater waar ze zo ongelofenlijk veel van hield ''Wie is daar?'' Vroeg hij. Sunpelt kwam grinnekent achter hem vandaan en gaf hem een lik over zijn oor. '' Dat je dat niet weet gekkie, dat moet precies jij toch echt wel weten wie ik ben schat.'' Sunpelt keek Steelfang liefdevol aan en spinde in zijn bijzijn.

Hij voelde een lik achter zijn oor. '' Dat je dat niet weet gekkie, dat moet precies jij toch echt wel weten wie ik ben schat." zei Sunpelt. Hij zag haar liefdevol kijken en hij gaf haar dezelfde blik terug. "Ik was er niet zo bij, anders had ik heus wel gemerkt wat die kleine zon achter mij was," hij gaf haar een kopje. Hij bleef nog wel liggen, hij was een beetje lui om op te staan, hij lag bijna perfect. Hij keek Sunpelt aan, "Hoe gaat het Sunnie, waarom ben je hier? Is er iets met de kittens?" Hij klopte met zijn poot naast hem als teken dat ze naast hem mocht liggen als ze wou. Steelfang keek naar Sunpelt met een warme blik, hij hield veel van zijn partner. Logisch, ze waren al manen samen en hadden kittens. Hij bleef rustig en zuchtte even opgelucht. Het was geen slechte nacht, dit was een aangename nacht. Buiten, onder Zilverpels, Sunpelt dicht bij hem. Dit was zijn klein paradijsje. Hij dreef rond op een roze wolk viel te zeggen. Hij had echt zulke fijne momenten op sommige dagen. Hij rekte zijn poten even uit. Steelfang voelde de wind door zijn langharige vacht waaien en het voelde frisjes op de plekken waar zijn vacht dunner was of een beetje kaal. Dat was het nadeel van een warrior wonden en littekens..... Hij accepteerde ze, elk litteken was een herinnering voor hem.

(sorry inspi loos)

"Ik was er niet zo bij, anders had ik heus wel gemerkt wat die kleine zon achter mij was," Sunpelt glimlachte naar hem. '' Wat lief, je zit zeker met je hoofd bij andere dingen?'' Ze kwam dichter naar hem toe. ''Je weet toch dat je me alles kunt vertellen?. Je zegt het zelf: Dat ik ben jou geweten ben'' Ze grinnikte even. "Hoe gaat het Sunnie, waarom ben je hier? Is er iets met de kittens?" Vroeg Steelfang. Sunpelt keek hem aan en knipperde even met haar ogen. Ze zei '' O, neehoor er is niks met onze lieve kindjes. Ik heb ze even aan Bleustar toevertrouwd. en zo lang zamer hand zullen ze bijna voor zich zelf kunnen zorgen.'' Sunpelt gaf hem een kopje '' ze groeien zo snel, dat ik het amper bij kan houden Steel. Het lijkt nog wel de dag van gister, of we waren zelf nog maar zo klein.'' Steelfang gaf aan dat hij vroeg of ze naast hem kwam liggen. Sunpelt ging in op de vraag door ook te gaan liggen en zich tegen hem aan te drukken. Ze keek naar op naar de zilverpels en voelde een warme rilling over haar rug lopen. 3 Sterren fonkelde groter en prachtiger dan alle anderen leek wel. Sunpelt wist wie het waren, ze wist wie daar aan de hemel stonden en naar hun keken van hoog. Toen keek ze keek Steelfang aan en ze wist dat hij het zelfde zou denken: het waren hun ouders. Tenminste.. Haar moeder en zijn vader en moeder. Sunpelt miste haar moeder soms wel. Al had ze haar dan niet gekend maar dat maakte haar niet zo veel uit. In ieder geval was ze nu gelukkig. Gelukkig met Steelfang en haar kits en natuurlijk de Thunderclan waar ze thuis hoorde.


(Wow.. Wat is dat dan weer anders.. dan Darkfire XD)

'' O, neehoor er is niks met onze lieve kindjes. Ik heb ze even aan Bleustar toevertrouwd. en zo lang zamer hand zullen ze bijna voor zich zelf kunnen zorgen.'' Sunpelt gaf hem een kopje '' ze groeien zo snel, dat ik het amper bij kan houden Steel. Het lijkt nog wel de dag van gister, of we waren zelf nog maar zo klein.'' Vertelde ze. Hij lachte zachtjes. "Ik herinner me nog alles, enkele manen geleden was je kleiner maar even knap als nu." Hij gaf haar een kopje en keek weer voor zich uit. Zijn ogen half gesloten. Hij keek weer opzij en gaf Sunpelt nog een kopje. "Ik hou zelfs meer van je dan toen. Ik ben blij dat wij samen zijn." Hij gaf haar een lik en begon Sunpelt haar pelt te wassen. Hij dacht aan de zilverpels die boven hun schitterde, zouden zijn ouders dit nu zien? Hij dacht er niet aan behalve aan één zin ´wij zullen altijd op je passen en trots op je zijn wat je ook doet,´ Dat was een van de velen dingen die zijn ouders hadden gezegd toen hij nog een kitten was. Steelfang keek Sunpelt even kort aan en fluisterde "Ik heb een naar gevoel de laatste tijd, jij hebt dat met enkele woorden verholpen," Hij gaf haar een laatste lik over haar neus en toen keek hij met warme ogen in die van Sunpelt. Hij zweeg, maar het was geen onaangename stilte. Het was een warme en geruststellende stilte met de geluiden van de nacht op de achtergrond.

(voor Steelfang ook een beetje wennen zeg..)

"Ik herinner me nog alles, enkele manen geleden was je kleiner maar even knap als nu." Sunpelt sloot haar ogen half en keek hem verliefd aan. '' En jij bent nog steeds mijn Allerliefste, ik geef om niemand meer dan om jou. samen met de kits ben ik de gelukkigste clankat van het hele warriors gebied.'' zei Sunpelt "Ik hou zelfs meer van je dan toen. Ik ben blij dat wij samen zijn." Fluisterde hij. Ze wiebelde een beetje met haar oor en voelde zich gevleid. Sunpelt fluisterde in zijn oor '' Altijd zal ik van je houden Steelfang. Zelfs al zouden onze wegen zich moeten scheiden.''. Ze keek hem liefdevol aan ze was echt gelukkig met hem. "Ik heb een naar gevoel de laatste tijd, jij hebt dat met enkele woorden verholpen," Sunpelt keek op maar wist toen dat hij bedoelde. Steelfang had zoveel meegemaakt dat het ook niet zo gek was dat hij zich raar voelde. '' Het leven is niet altijd eenvoudig he? Ik weet dat je weet dat het leven hard is. Dat heeft iets je wel duidelijk gemaakt.'' Steelfang waste haar vacht en Sunpelt deed het ook bij hem. Terwijl ze bezig was ging ze verder met praten. '' De dingen die wij samen en jij alleen hebt meegemaakt Steelfang, bepalen hoe je bent. Als de sterrenclan had voorspelt dat jij die Rogeu vermoorde dan had dat zo moeten zijn. Wat gebeurd is, is gebeurd je kunt de tijd niet terug draaien. Voor mijn gevoel heb je er eigenlijk wel goed aan gedaan. Want ik voel aan mijn instinkt dat het zware tijden worden, en dat er iets in de bossen waard wat wij kunnen onderschatten. Ik hoop alleen dat ik het verkeerd heb. Maar als ik dus naar mijn gevoel luister, wat je altijd moet doen. Dan denk ik dat het nog pittig kan worden.'' Sunpelt keek op naar de sterren en vroeg zich af wat er stond te gebeuren. De lichtjes aan de hemel straalde. Maar er was een mysterieuse gloed aan, alsof ze iets wilde vertellen.

( ^^ We hebben al tijden niet meer zo,n topic gehad met deze 2 XD
ik kan me voorstellen dat het indd voor jou ook raar is.)

'' De dingen die wij samen en jij alleen hebt meegemaakt Steelfang, bepalen hoe je bent. Als de sterrenclan had voorspelt dat jij die Rogeu vermoorde dan had dat zo moeten zijn. Wat gebeurd is, is gebeurd je kunt de tijd niet terug draaien. Voor mijn gevoel heb je er eigenlijk wel goed aan gedaan. Want ik voel aan mijn instinkt dat het zware tijden worden, en dat er iets in de bossen waard wat wij kunnen onderschatten. Ik hoop alleen dat ik het verkeerd heb. Maar als ik dus naar mijn gevoel luister, wat je altijd moet doen. Dan denk ik dat het nog pittig kan worden.'' Zei Sunpelt. Steelfang reageerde met een lik over haar neus. "Jij bent één uit miljoenen. Denk je dat ze het erg vinden als we nog even blijven liggen. Jij verdient wat rust, de kittens zijn lief en net zo mooi als jij. Alleen ik denk dat ze soms knap lastig kunnen zijn." Steelfang gaf haar nog een kopje en spinde zacht. Dit was zo´n geweldig moment dat wist hij zo zeker als dat de sterren straalden. Hij was weer even stil en zei toen "Sunpelt, zullen we weer een keer naar Silvercoat sluipen. Hij wil vast een zeker weten hoe het zijn dochter vergaat," Hij keek naar Sunpelt met zijn vertrouwde warme vriendelijke glimlach. Die had hij al enkele dagen niet meer laten zien. Wat vreemd ongebruikelijk was voor hem. Steelfang keek lang naar Sunpelt, zijn partner. Hij was helemaal niet meer moe, uitgeput of vermoeid. Dit moment had hem een grotere energie stoot gegeven dan toen na het doden van de rogue. Hij wist het zolang hij Sunpelt en zijn kittens had zou hij nooit een moordenaar worden. De beelden van de rogue vervaagden van zijn netvlies en werden herinneringen. Hij was genezen van zijn waan.