Loyal till the end...

Haar grijze vacht streek langs de bladeren. Bladeren die douwdruppeltjes omhoog hielden, alsof ze pronken met de geringe kracht die ze hadden. Maar toch zorgden ze er maar al te graag voor dat de druppeltjes van hun afkwamen zodra haar grijze vacht erlangs streek; ze erop afzettend alsof ze mee wouden liften. Het voelde verfrissend aan. Haar vacht was niet meer dof, maar glom weer. Zoals hij dat hoorde te doen, wilde ze haar naam met trots kunnen dragen. Haar ogen waren niet meer glazig noch dof, zoals haar vacht eerst was geweest. Ze was weer een beetje hersteld. Althans dat dacht ze. De nachtmerries waren gestopt, en ze kon weer met een gerust hart kijken naar katten met een witte vacht. Een tijd lang werd haar beeld dan zo vertroebeld dat ze gek werd, bang. Ze zag dan iedere keer Icepaw weer voor zich, bedekt in het bloed.
Ze schudde haar hoofd. Ze moest er niet aandenken, ze was er net weer overheen. Ze was niet op patrouille, en eigenlijk ook niet op jacht. Ze was gewoon eventjes het kamp uit, ervoor zorgend dat ze later niet het kamp uit hoefde te vluchtte wilde ze wat rust hebben. Het was nog vroeg, en de zon had net haar eerste stralen over het land laten schijnen. Het was nog een beetje frisjes, maar ze kon het hebben met dank aan haar dubbele vacht.

Ze wou toch eventjes de grenzen controleren. Ze had iedere keer het gevoel dat er duizenden rogue’s gewoon op Thunderclan territoria waren na de aanval die ze op Icepaw hadden gedaan. Daarom wou ze eventjes de grenzen controleren. Ze zou ze allemaal verjagen, ervoor zorgend dat er niet nog meer schade werd aangericht. En eigenlijk wou ze dan ook gelijk haar angst wegjagen. Rustig liep ze langs de grens met Riverclan. Ze hoopte voor een deel Duskpelt of Dapplekit daar te vinden. Maar voor een gedeelte ook weer niet. Wat als ze zich zou verspreken en hun alles zou vertellen? Iedereen in Thunderclan had gezworen dat voorval aan niemand te vertellen, misschien het feit dat er rogue’s op hun territorium waren geweest. Maar dat van Icepaw zou verzwegen worden. Maar wat als ze het toch aan iemand zou vertellen?...
Ze schrok op uit haar gedachtes toen ze wat meende te horen. Wild keek ze om zich heen, met grote groene ogen. Ze meende een witte schim te zien, maar die was al snel weer verdwenen. Ze draaide zich om, meende wat achter zich te horen. Haar hart bonkte als een razende, enkel omdat dit alles haar angst aanjoeg. Was het een droom? Nee. Dat kon niet, ze had alles zo goed kunnen voelen. Ze was zelfs toen ze het kamp uitging verwond door een doorn. De doorn had meedogenloos in haar achterpoot gestoken. Maar ze dacht dat het wel ging. Weer draaide ze zich om, er was weer geluid. Haar haren waren een beetje omhoog gerezen, enkel door het feit dat ze zich bedreigd voelde en de angst haar langzaam begon te overmeesteren. De geur die in de lucht hing was noch die van Thunderclan noch die van Riverclan. Het was een rogue… Dat wist ze zeker…

Zijn pootstappen waren geruisloos, het leek alsof alles zijn adem in hield. Een glanzende witte vacht viel wel op tussen de groene tinten van de varens en andere begroeiing die de onderkant van de bosvloer bedekte, maar Phantom maakte dat niet zo heel erg veel uit. Hij had altijd nog klauwen om zich te verdedigen en tanden om mee te bijten. Hij wist dat hij in clanterritoria binnen gedrongen was, maar de meeste clankatten die kon je zo in de war brengen als je goed was met woorden. Een geamuseerde glimlach speelde eventjes op zijn lippen en zijn snorharen trokken eventjes geamuseerd. Bloed aan zijn klauwen? Daar had hij geen problemen mee. Alsof het hem wat uitmaakte wat andere katten voelden, hij had genoeg pijn gevoeld in zijn leven en waarom zouden ze die dan niet ook moeten voelen? Zijn zilverkleurige ogen knepen zich eventjes tot spleetjes, hij moest zich focussen. Hij was hier enkel om te verkennen, niet om herrie te schoppen. De clankatten mochten dan wel niet de helderste kaarsjes in de nacht zijn, ze waren met velen en als iets met grote getalen was dan moest je oppassen. Dat wist Phantom maar al te goed. Het draaide allemaal om.. Strategie.. Plots dreef een geur zijn neusvleugels in, zijn pupillen vernauwden iets. Dat was de geur.. van een clankat.. Een clankat in der eentje. Zijn glimlach werd iets valser en zijn pad boog af, richting de zonnerotsen.. Richting de clankat.

Daar stond ze, een glanzende vacht, glanzende ogen. Een gezonde clankat. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Oh wat haatte hij clankatten.. Zo arrogant.. Zo welvarend maar toch zo gierig.. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes voor een momentje en liet de varens expres ritselen. Daarna stapte hij de struiken uit, zijn stem diep en sonoor. 'Hallo daar, wat doe je daar zo in je eentje?' Hij klonk niet eens gemeen, maar dat deed hij expres. Waarom zou hij? Toch wist hij dat hij moest oppassen, het was ten slotte een clankat.. Als ze zou aanvallen, zou hij er klaar voor zijn. Hij stond nog half in de varens, wat de poes niet kon zien was.. dat hij klaar stond om in de aanval te schieten.

Een witte kater stapte uit het struikgewas, maakte zich bloot voor haar ogen. Ze kneep ze vijandig tot spleetjes. Overduidelijk een rogue. ‘Hallo daar, wat doe je daar zo in je eentje?’ Woedend klapte ze haar nagels in en uit, moeite zich te beheersen en hem niet te bespringen. ‘Kan ik beter aan jou vragen,’ merkte ze op. ‘Jij hoort hier niet te zijn, en dat weet je…’ siste ze achteraan. Ze had haar plat in haar nek gelegd. Hij is een rogue… Rogue’s hebben Icepaw bijna vermoord. De angst nam langzaam weer bezig van de arme poes. Alle rogue’s zijn gevaarlijk! Ze zijn het kwaad zelve! Haar ogen sprak woorden, woorden van pure angst en uitzinnige woede. Ze maakte zichzelf nog steeds wijs dat ze zichzelf nog in de hand had. Maar had haar controle lang geleden verloren, vanaf het moment dat ze Icepaw had zien liggen, in een plas van haar eigen bloed.
‘Ga weg,’ blies ze, uitzinnig van woede. Maar alsnog lieten haar ogen overduidelijk weten dat ze bang was. Hij was ook nog eens wit, om het erger te maken. Zijn ogen waren zilverkleurig, maar toch vertroebelde haar beeld weer zo erg dat het leek alsof ze amberkleurig waren. Alsof hij geen korte maar lange vacht had. Dat de grond onder zijn poten niet gewoon bedekt was met gras, maar met bloed. Ze kon de geur die ze zo minachtte gewoon ruiken. ‘Ik zei ga weg,’ snauwde ze. Waarom ging hij niet weg? Waarom? Het zou niet lang duren of ze zou zo gek worden dat ze hem ook daadwerkelijk zou aanvallen. De beheerste en sierlijke Moonfur was verdwenen, en had plaats gemaakt voor een onbegrepen Moonfur die alles deed uit angst. Angst vermengd met woede en verdriet. En het zou niet lang duren of pijn zou er ook nog bij komen.

Ze liet haar nagels uitgeklapt en kneed de grond onder haar poten gefrustreerd fijn. Waarom luisterde hij niet? Waarom verdween hij niet uit haar ogen? Waarom was hij hier in de eerste plaats? Duizenden vragen kwamen in haar op. Maar er was een zin die er altijd bovenuit kwam: Hij is een Rogue, wat betekend dat hij gevaarlijk is en daarom moet hij van deze aardbodem verdwijnen! Ze wou al de rogue’s weg hebben, ervoor zorgen dat geen onschuldige meer werden aangevallen. Onschuldige zoals Icepaw. Ze zou alles doen om ervoor te zorgen dat deze rogue zou verdwijnen, voor eens en altijd. Ze zou hem in zijn hoofd prenten nooit meer een poot te zetten op Thunderclan territorium. Nooit meer.

Phantom keek rustig naar de poes, nog niet van zijn stuk gebracht in ieder geval. Hij probeerde hoogte te krijgen van der, observerend zoals hij altijd deed. Er hing een ijzige kalmte om de kater heen, bedreigt voelde hij zich zeker niet. De poes, die vuile clankat, zag er verward uit. Dat was mooi. Een scheve glimlach speelde nu op zijn lippen, zo klein dat je het bijna niet kon zien. Phantom was wel zeker gevaarlijk, maar dit ging allemaal verborgen achter een masker. Zijn duistere verleden, diep achter hem weggestopt, was zeker nog zichtbaar in zijn daden. Hij begon rustig zijn poot schoon te likken. Hij was benieuwd hoe ver hij kon gaan, deze poes was dan wel een clankat, maar hij was sterk. Deze poes was verward, dat kon haar daden vertroebelen. Daar kon hij dus zijn voordeel uit halen. ‘Kan ik beter aan jou vragen,’ merkte de poes op. ‘Jij hoort hier niet te zijn, en dat weet je…’ De laatste tonen klonken sissend. Ja, deze poes was woedend. Maar de glimlach op Phantom's lippen werd breder, 'Weet je dat zeker?' Vroeg hij haar met kalme stem, 'Als ik hier niet zou mogen zijn, zou ik hier niet zijn. Weet je zeker dat jij niet in de war bent? Als ik hier niet zou mogen zijn, zou ik me nooit zomaar vertonen en mezelf weergeven,' Zijn stem klonk rustig en helder, geen trilling merkbaar. Mind games.. Oh wat hield hij van ze. Maar hij wist zelf ook dondersgoed dat hij hier risico liep en dat hij moest oppassen, dus zijn nagels waren klaar om uitgeklapt te worden. 'Maar wat doe je hier zo ver van het kamp?' Miauwde hij, nog altijd ijselijk rustig. Niet van zijn stuk gebracht.

De poes werd duidelijk ongemakkelijk van zijn presentie, het leek alsof ze iets heel anders zag dan wat hij was. Nou ja, maakte het hem ook uit. Hij had zijn nagels ondertussen ook uitgeklapt toen hij zag dat zij dat ook had gedaan. Nog altijd stonden zijn spieren aangespannen, hij zou zich niet laten verslaan door een clankatje als ze hem aan viel. Zijn gevechtsbewegingen stonden aan de tipjes van zijn klauwen.. Hij zou klaar zijn om elke slag op te vangen. Hij tilde zijn voorpoot op en begon deze rustig te wassen, om te laten zien dat hij tot nu toe nog niet onder de indruk was, en de illusie gevend dat hij niet gevechtsklaar was. Alles behalve, hij was klaar voor een mogelijke aanval.. Dat was 1 ding dat zeker was.

Waarschijnlijk was het de ijzige sfeer die er rond de kater hing ook de reden waarom ze nu op het randje stond tussen helder denken en het verliezen van haar verstand. ‘Weet je dat zeker?’ Haar mond ging een stukje open, ze wou wat zeggen maar wist niet wat. Ze had er de woorden niet voor. ‘Als ik hier niet zou mogen zijn, zou ik hier niet zijn. Weet je zeker dat jij niet in de war bent? Als ik hier niet zou mogen zijn, zou ik me nooit zomaar vertonen en mezelf weergeven.’ Nog steeds die kalmte. ‘Maar…’ prevelde ze. ‘Jij kent de regels niet, je bent een vuile rogue, die geen belangen hechten aan regels.’ Ze was op dit moment nog helder genoeg in haar hoofd om nog normale opmerkingen te kunnen maken, maar met de manier waarop hij miauwde zou dat niet lang meer duren. ‘En bovendien zijn rogue’s gemaakt om regels te breken. Stel ze zouden ze kennen; dan zouden ze ze gewoonweg negeren. Jij zou ze ook niet kunnen kennen, want jij hebt nog nooit iets van een clan gehoord. Je weet niets van ons,’ miauwde ze met een felle ondertoon, de felheid in haar stem zorgde ervoor dat hij onzuiver werd. Niet schor, maar hij trilde lichtjes. Hij zou dit kunnen op vatten als een teken van angst; zou zijn slag kunnen slaan door haar aan te vallen. Maar hij leek niet echt klaar voor een gevecht, hij waste zijn poot. Misschien zou hij wel zo’n kieskeurige kater zijn, zo kieskeurig als een kittypet, dat hij zijn poten niet vies wilde maken of zo.

‘Maar wat doe je hier zo ver van het kamp?’ Ze fronste. Wat was dat nou voor vraag? Met een onthutste blik keek ze hem aan, hij daarin tegen was zo rustig als maar kan. De kalmte die hij uitstraalde was onnatuurlijk, maar alsnog leek het niet geforceerd. Een koude rilling trok over haar ruggengraat. ‘Zorgen dat katten zoals jij hun vuile poten uit ons territorium houden. Zegt dat genoeg?’ Ze kneep haar ogen weer fel tot spleetjes. Ze moest en zou hem hier weg krijgen. Of ze hem nou zou moeten aanvallen of niet. Hij leek niet echt gevechtsklaar. Maar de kalmte die hij uitstraalde liet haar twijfelen of ze hem wel moest aanvallen. Het voelde alsof er ergens iets niet klopte… Maar wat?

Inwaarts lachte hij, hij lachte inwaarts heel hard. Maar geen warme lach, nee, een kille die menig kat een rilling over zijn rug zou hebben laten lopen. Nee, hij was nog niet klaar met zijn spelletje, hij mocht zijn masker nog niet af doen. Daarom bleef hij er aan de buitenkant ijselijk rustig uit zien. Hij had wel gezien dat de poes al had willen reageren op zijn woorden terwijl hij sprak maar ze liet hem rustig uitpraten. Misschien kon ze de woorden niet vinden? Hem maakte het niet uit, hij genoot van het spelletje dat hij speelde. De poes begon te praten, ‘Maar…’ prevelde de poes. ‘Jij kent de regels niet, je bent een vuile rogue, die geen belangen hechten aan regels.’ Phantom trok eventjes zijn wenkbrauw op, ‘En bovendien zijn rogue’s gemaakt om regels te breken. Stel ze zouden ze kennen; dan zouden ze ze gewoonweg negeren. Jij zou ze ook niet kunnen kennen, want jij hebt nog nooit iets van een clan gehoord. Je weet niets van ons,’ Phantom trok een verbouwereerd en verontwaardigd gezicht, 'Geen regels? Mijn hemel,' Hij was zelf eventjes verbaasd van de emotie die hij in zijn stem wist te krijgen, 'Wat leren ze jullie clankatten?' Hij legde zijn oren iets achteruit. Hij zag er echt beledigd uit, 'Ik leef met strengere regels dan menig clankat, hoe weet je dat jullie niet de verkeerde regels volgen?' Prevelde hij zachtjes, maar wel verrassend verstaanbaar. Hij zette zijn oren iets overeind. 'Ik weet meer dan jij denkt,' Miauwde hij rustig als vervolg op zijn woorden, 'Ik weet veel meer dan jullie denken..' Hij had al wel eens met clankatten gepraat, de informatie uit ze onttrokken, het was niet eens gelogen. Maar met slimme praatjes kon je een eind komen. Hij genoot van haar verwarring, hij genoot ongelofelijk veel van. Van binnen zat hij nog steeds te lachen, maar het enige wat zijn ogen los lieten was nogsteeds een mysterieuze maar verbouwereerde blik. Zijn oren had hij weer iets achteruit gelegd, 'Er is zoveel wat jullie clankatten niet weten over ons..' Prevelde hij. De onvaste toon in haar stem was hem heus wel opgevallen. Dit spelletje beviel hem wel.

Op zijn vraag reageerde ze weer vijandig. Maar Phantom liet zich niet van zijn stuk brengen, het was meer een spel voor hem, gewoon.. een spel. ‘Zorgen dat katten zoals jij hun vuile poten uit ons territorium houden. Zegt dat genoeg?’ Miauwde de poes fel. 'Ik was gewoon aan het doorsteken' Miauwde hij rustig als antwoord, 'Ruik maar, ik heb niks gevangen, het bespaard me gewoon een dag aan reizen,'

‘Geen regels? Mijn hemel.’ Voor een paar tellen was die angstaanjagende kalmte bij de kater verdwenen. Een glim van zelfvertrouwen flitste door haar ogen. Het zou niet werken om hem van hun gebied af te halen doormiddel van praten, dus moest ze alleen nog haar lichaam over halen tot de daden die ze wou verrichten. ‘Wat leren ze jullie clankatten?’ Ze kneep haar ogen tot spleetjes. ‘Gaat je niets aan,’ miauwde ze kort af. Hij wist niet of het hem was gelukt om bij andere katten informatie los te peuteren, maar ze zou geen enkel woord dat informatie bevat over het clanleven nog over haar lippen laten komen. ‘Ik leef met strengere regels dan menig clankat, hoe weet je dat jullie niet de verkeerde regels volgen?’ Ze liet haar oren weer een beetje naar boven komen. ‘Je spreekt jezelf tegen,’ merkte ze op. ‘Jij kent onze regels niet, noch onze levensstijl. En niemand weet welke regels goed zijn, maar aangezien er meer katten leven volgens onze regels… Denk ik dat het toch geloofwaardiger is als onze regels de juiste zijn, niet?’ Ze was weer een beetje bij zinnen aan het komen, maar alsnog wankelde haar gedachtes. Maar alles ging weer bergafwaarts door zijn volgende opmerking: ‘Ik weet meer dan jij denkt.’ Haar oren gingen weer plat in haar nek. Wist hij wel van Icepaw?... Was hij een van hun?... Ja… Want hij was een rogue. ‘Ik weet veel meer dan jullie denken.’ Weer kwam de verwarring opspelen. ‘Er is zoveel wat jullie clankatten niet weten over ons…’ Ze sperde haar ogen wijd open. Wat bedoelde hij? Ze wist het eigenlijk wel, maar doordat ze het niet wou weten zag ze het niet in. ‘Houd je mond,’ miauwde ze zachtjes, bijna onverstaanbaar.

Ze had zichzelf nog steeds niet verroerd, vond het zaakje nog steeds stinken. Alles in haar schreeuwde hem nu te bespringen, zijn mond te snoeren, maar haar verstand bleef maar zeggen dat er iets niet klopte. ‘Ik was gewoon aan het doorsteken.’ Ze knipperde een paar keer met haar ogen, geloofde er niets van. ‘Ruik maar, ik heb niets gevangen, het bespaard me gewoon een dag aan reizen.’ Eindelijk kwam ze in beweging en stapte op hem af. ‘Oké, we zullen zien,’ miauwde ze met een scherpe tong. Rustig liep ze op hem af, nog steeds voorzichtig. Ze zou nu haar kans kunnen pakken, hem nu aan kunnen vallen. Maar ze wachtte. Ze liep een rondje om hem heen, besnuffelde hem aandachtig. Ze bleef naast hem staan en ademde voor de laatste keer zijn geur nog eens goed in bij zijn nek. Een glim van woede flitste door haar ogen en snel opende ze haar bek; plannend om vervolgens zijn nek ertussen te klemmen.

De poes kwam wat meer bij zinnen, dat was zijn bedoeling niet. Phantom bleef rustig zijn poot wassen. Zijn sneeuwwitte vacht was vlekkeloos, zoals altijd. Hij wist zelf dat dat ook een psychisch spelletje was. Nee, Phantom was zeker niet dom. Als je er uit zag als een woeste wildeling werkte dat niet mee aan vertrouwen dat anderen je schonken. Dat was iets waar hij juist mee speelde.. Vertrouwen. Hij kneep zijn ogen eventjes half dicht. Vertrouwen was voor zwakkelingen.. De poes begon weer te spreken, ‘Gaat je niets aan,’ luidde het antwoord, kortaf maar goed. Phantom haalde zijn schouders iets op, 'Goed dan,' Miauwde hij, geamuseerdheid schemerde door in zijn stem. Het masker begon al langzaam af te vallen.. Maar ze leek het niet te zien. ‘Je spreekt jezelf tegen,’ merkte ze op. ‘Jij kent onze regels niet, noch onze levensstijl. En niemand weet welke regels goed zijn, maar aangezien er meer katten leven volgens onze regels… Denk ik dat het toch geloofwaardiger is als onze regels de juiste zijn, niet?’ De poes begon weer helderder te worden, dat kon hij in elke vezel van zijn lichaam voelen.. Het spelletje zou snel over zijn. 'Maar doet de meerderheid altijd het goede? De meerderheid van de rogues vermoord, is dat dan ook het goede om te doen?' Merkte hij rustig op, zijn stem nog altijd helder. Zijn woorden leken toch een reactie op te roepen, maar die was onverstaanbaar voor hem..

De poes kwam dichterbij, om te ruiken of hij niet gelogen had. Ze cirkelde om hem heen, ruikend, voorzichtig. Hij wist dat hij niet naar prooi rook, hij had nog niet gegeten. Maar hij was op zijn hoede, zijn klauwen verstopt door het gras. Plots veranderde de houding van de poes. Woede flitste in haar ogen, een bek werd geopend. Op het zelfde moment werden zijn eigen klauwen zichtbaar, Hij week aan de kant, gebruikte haar eigen snelheid om achter haar te komen. In het voorbij gaan fluisterde hij iets in haar oor, 'Te laat..' Het masker was afgevallen. Kou was in zijn blik, zijn ogen kil. Het enige wat zijn uitdrukking nu nog uitdrukte was meedogenloosheid en kilte, een valse glimlach op zijn lippen gedrukt. Daarna sprong hij naar voren, doelend om haar tegen de grond aan te drukken en haar zo vast te zetten. Zodat hij het kon afmaken..

Het leek alsof hij fouten aan het maken was in zijn gedrag, ze kon duidelijk zien dat hij zich amuseerde. Er begonnen scheurtjes te komen in de glazenbol die zijn plan waterdicht moest houden. Ze begon hem door te krijgen, maar alsnog zou ze daar pas te laat achterkomen. Veel te laat. Ze zou het pas weten als hij het zelf zou zeggen, zou zeggen dat dit gewoon een spelletje was. Dat hij met haar speelde, haar gek wou maken. Maar ze was al niet meer helder in haar hoofd. En dat zou ze ook nooit meer worden, zou ze de tijd niet voor hebben. Ze zou overmeesterd worden door nachtmerries en toekomstige trauma’s die daaruit zouden komen. Of had ze daar de tijd ook al niet meer voor? Zelfs om nadelige dingen te krijgen in haar toekomst. Zou ze überhaupt wel een toekomst hebben als ze zo doorging? Meestal pleegden katten die gek werden zelfmoord, omdat ze ten einden raad waren. Maar zo ver was ze nog niet. ‘Maar doet de meerderheid altijd het goede? De meerderheid van de rogues vermoord, is dat dan ook het goede om te doen?’ Ze zweeg weer. Begon weer aan zichzelf te twijfelen, onzeker te worden. En onzekerheid ging niet echt goed gepaard met verwarring. Helemaal niet. Het zou tot een slecht einde leiden. Een einde dat vrij dichtbij was. Een einde waarop je op een bepaald moment op ging zitten wachten. En toch kwam het onverwachts, of je er nou op wachtte of niet. ‘Blijkbaar wel. Want als het niet goed was zouden niet zoveel anderen het doen,’ miauwde ze uiteindelijk, wetende dat het een heel zwak tegenargument was. Maar het deed er niet meer toe. Ze moest hem gewoon van Thunderclan territorium afkrijgen, niet proberen een theekransje met hem te hebben.

Alles ging anders dan verwacht. Haar tanden kwamen hard op elkaar, lieten het voelen alsof haar kaak verlamd werd door de harde klap. ‘Te laat…’ droeg de wind zijn woorden in haar oor terwijl hij wegschoot. Ondanks dat zijn witte kleur fel afstak tussen de boskleuren kon ze hem niet zien, hij was te snel. Snel draaide ze zich om. De blik die haar toen de hare vastpakte was angstaanjagend. Totaal het tegenovergestelde van de blik die eerst zijn gelaat had gesierd. Ze verstijfde door de angst. Ze wist dat ze weg moest springen, maar zijn blik hield haar vast. Klauwen boorden zich door haar huid heen op haar borst, hardhandig werd ze op de grond geduwd. Ze blies fel. Ze negeerde de prikkende pijn in haar borst en trapte hard met haar achterpoten, terwijl ze met haar voorpoten probeerde zijn huid open te scheuren. Ze wou hem van zich aftrappen met haar achterpoten, maar na zijn eerdere actie was ze niet zeker of het haar zou lukken. Volhardend bleef ze doorgaan, hopend dat het haar zou lukken.

Bloed aan zijn klauwen.. Scharlakenrood en het levenssap van vele wezens. Het druppelde uit de wonden die hij had gemaakt. Wat een prachtig aangezicht. Nog altijd glimlachte hij vals, maar ook tegelijk zo enorm koud. Geen medeleven, geen vriendelijkheid, geen warmte. Het was geen van allen te zien in zijn zilverkleurige ogen. Ze had bang gekeken, ze was verstijfd geraakt. Hij wist dat zijn blik die uitwerking wel vaker had, en hij vond het heerlijk. Hij kon de angst bijna proeven. Hij zou het haar laten voelen.. Hij zou haar de angst en pijn laten voelen, net zoals dat hij die vroeger had gevoeld. Fel geblaas was de reactie van de grijzige poes. Hij zou snel een tegenaanval kunnen verwachten, dat wist hij zeker. Maar nog altijd bleef hij haar blik vast houden, een teken dat hij zeker niet bang was. Zijn blik was intens. Je moest het een deel van intimidatie hebben, je slachtoffer zo intimideren dat hij geen kant meer op durfde, in de war raakte, fouten ging maken. Hij voedde zich op die fouten. Hij gebruikte ze, hij buitte ze uit. De poes trapte hard met haar achterpoten, eventjes wankelde hij, maar daarna kwamen de voorpoten er ook nog eens bij, felle halen. Ze sneedden door zijn huid heen. Hij blies fel, haalde een keer hard uit naar haar gezicht, proberend haar zo te laten schrikken of te verlammen dat ze eventjes niet meer op lette. Hij zocht naar het ene moment dat haar fataal kon worden.. Hij sprong met een verbazende snelheid weg van haar. Maar zo snel gaf hij zich niet gewonnen. Hij draaide zich razend snel om, zijn ogen gefixeerd op haar keel. Hij speelde nu geen spelletjes meer, nee de tijd van spelletjes was voorbij. Het was nu menens. Hij zette zich af, doelend zijn kaken rond haar keel te sluiten, om er een einde aan te maken..

Zijn blik die haar vasthield, haar doodsangst aanjoeg. Het waren de ogen van een moordenaar, iemand die plezier had als hij het bloed zag van zijn medesoorten. Haar ogen spraken angst, schreeuwen woorden van wanhoop en angst. Maar toch zou ze niet wegvluchten. Nooit. Ze zou hem niet zomaar Thunderclan territorium laten doorkruisen. Vooral niet na zijn actie. Hij was gevaarlijk, en hoe. Hij vond dit leuk om te doen, en hij speelde ook nog eens een spelletje dat niet iedereen aankon. Zij was er ook bijna voor gevallen. Maar net op het laatste moment had ze haar gezonde verstand weer terug gevonden, gelukkig maar. Nu lag ze op de grond, op haar rug. Met het gewicht van de witte kater tegen haar opdrukkend. En zijn nagels die haar huid geklemd zaten, dankzij hun kromme vorm. Ze probeerde hem met man en macht van zich af te krijgen. Ze voelde de rode kleverige vloeistof aan haar poten. Ze had hem geraakt. Toen haar nagels zijn huid opentrokken bij zijn borst was een felle blaas zijn reactie. Daarop volgde een haal afkomstig van zijn poot, met uitgeklapte nagels. Ze kon niet terugdeinzen, dus ze kreeg de volle laag. Als ze niet op de grond had gelegen had ze misschien nog wel iets kunnen doen eraan, maar nu niet. Diepe sneeën tekende zich af in haar wang. Ze had haar gezicht expres gedraaid, ervoor zorgend dat haar neus niet opengereten zou worden. Een snee was helaas boven haar oog, waardoor het bloed erin kon komen. Ze wou het bloed uit haar gezicht hebben. De walm van bloed kon ze niet weg krijgen en maakte haar misselijk. De druk op haar borst werd minder; hij was van haar afgesprongen. Snel rolde ze op haar buik en kwam ze overeind. Ze hijgde zachtjes. Nee, het had niet veel inspanning van haar gevraagd; maar ze wou niet door haar neus ademen en eigenlijk ook niet door haar mond. Ze zou die bloedgeur hoe dan ook ruiken en proeven. Ze had een oog half dicht, omdat het bloed er anders instroomde. Plukken witte vacht zaten tussen haar nagels, gepaard met zijn bloed. Haar borst bloedde, en de krassen waren te zien. Ze deed haar mond abrupt dicht wanneer ze voelde hoe het bloed uit haar wang erin wou stromen. Ze wou haar eigen bloed niet proeven. Niet goed lettend op wat de andere kater deed keek ze vaagjes om zich heen. Ze kon alles niet meer zo goed zien. Alles draaide, met dank aan het feit dat ze misselijk was. Waar was hij gebleven? Had ze hem weg gejaagd? Een stekende pijn liet weten dat het niet het geval was. Een stekende pijn in haar nek, een pijn die haar de adem ontnam. Hij had haar nek tussen zijn kaken geklemd. De wanhoop om los te komen nam bezit van haar lichaam. Ze probeerde haar voorpoten op zijn hoofd te planten en alles daar open te scheuren zodat hij misschien los zou laten. Met haar achterpoten probeerde ze ook iets te vinden wat ze kon laten bloeden. Ze verloor haar evenwicht door haar onhandige acties en viel op de grond, maar de pijn bleef. Ze voelde hoe haar slokdarm zich vulde met bloed, hoe haar luchtpijp dichtgeknepen werd. Ze ademde in kleine beetjes uit; omdat ze niet meer in zou kunnen ademen. Hoe kon ze ervoor zorgen dat hij haar losliet?... Bedrog. Hij had haar bedrogen, nou zou zij hem eens bedriegen. Ze stopte met alles wat ze aan het doen was. Sloot haar ogen en hield haar adem in. Ze lag er levenloos bij; alsof ze dood was. Ze had de grootste moeite bij bewustzijn te blijven met al dit gedoe, maar ze moest wel. Ze zou doen alsof ze dood was; dan zou hij haar loslaten en dan zou ze hem terugpakken.

Hij zag de doodsangst in haar ogen, maar hij kon niks anders dan er om lachen. Hij wist zeker dat dit haar zwanenzang was.. De poes kon geen andere kant meer op. De wanhoop die in haar ogen verscheen, de angst. Het bracht geen gevoelens bij hem op, zelfs geen medelijden. Hij voelde er niks bij, alleen maar kille genoegdoening. Ze zou lijden.. Ze zou pijn voelen. Kleverig rood bloed hing aan zijn scherpe gekromde klauwen, bloed afkomstig van de poes die hij net 10 minuten geleden ontmoet had. Ze had zijn spelletje op het laatste moment doorzien, hij had niet anders gekund dan haar aan te vallen, anders was hij de pineut geweest. Bloed drupte langs de haarpunten van zijn dichte witte vacht, het mengde met de grond en kleurde deze okerrood. Pijn vulde hem bij elke beweging, maar dat kon hem niks schelen. Zijn ogen stonden nog altijd meedogenloos en beangstigend kil, nog altijd emotieloos, zelfs na al het vechten. Hij hijgde wel zachtjes dan de inspanning. Hij zag wel dat ze walgde van het bloed, 'Kan je niet tegen bloed poesje?' Miauwde hij sarcastisch, zijn stem was nog altijd dezelfde toon, diep en sonoor, maar alle warmte erin was verdwenen, het was allemaal een act geweest. Hij begon te lachen, kil maar niet luid. Hij moest dit snel afmaken, hij wist dat de clans patrouileerden. Bij de dageraad en bij de avond in ieder geval. Hij boorde zijn tanden in haar nek, proberend deze door te bijten, haar strot dicht te knijpen. Haar voorpoten sloegen in het rond, een slag maakte een flinke kras op zijn flank, maar hij bleef vast houden. Hij werd bijna meegesleurd door de poes toen ze omviel, maar nog altijd bleef hij vast houden. Hij zette zijn poot op haar nek en liet eventjes los, 'Het is over Thunderclan poesje.. Je hebt met het spel meegespeeld en verloren.. Game over' Fluisterde hij in haar oor, nog altijd kil, geen medelijden, geen verdriet... Hij zag dat ze stil lag, bewegingsloos. Het was over, hij had gewonnen, dit spel was voor hem. En voor haar was het.. Game over, al had ze dat waarschijnlijk niet gehoord. Nog een keer gaf hij een flinke beet in de richting van haar nek, voor de zekerheid. Daarna begon hij haar naar de rivier te zeulen. Dom was hij niet, hij moest de sporen uit wissen.. Het water van de rivier kwam steeds dichterbij, totdat hij de laatste duw gaf, wachtend tot ze in de rivier zou tuimelen.

[Zo goed?]

Eindelijk verdween de pijn. Alhoewel haar lichaam toch al langzaam gevoelloos werd. Ze voelde hoe haar longen zich begonnen te vullen met bloed. Ze kon nu dan wel weer vrij ademhalen, ze deed het alsnog niet. Ze moest hem nog steeds doen geloven dat ze dood was. Ze moest eerst wat meer energie hervinden. Maar het leek eerder alsof ze iedere seconde meer energie kwijt raakte, alsof het uit haar werd gezogen door iets. Ze voelde zijn kille blik nog steeds op haar huid branden. Misschien zoog zijn blik haar energie wel weg. ‘Het is over Thunderclan poesje… Je hebt met het spel meegespeeld en verloren… Game over.’ Ze voelde een siddering door haar lichaam trekken, maar ze negeerde het en verroerde zich nog niet. Ze moest wat meer energie hebben, dat was alles. Ze wou enkel gewoon het feit niet inzien dat het al voorbij was, dat er geen tegenaanval meer zou worden. Het was over en uit. Er volgde weer een stekende pijn in haar nek; hij beet haar weer. Gelukkig voor haar was het niet op precies dezelfde plek, en gaf hij dus hetzelfde effect als de vorige beet. Ze voelde hoe haar slappe lichaam over de grond werd geslepen, maar ze voelde alles maar half. Het leek alsof door die laatste beet haar gevoel werd uitgeschakeld. Een duw. En daarna een koude vloeistof die zich om haar lichaam hulde. Het was geen bloed, het voelde eerder alsof het al het bloed dat aan haar vacht plakte eraf waste. Ze begon dingen te bedenken. Wat was dit? Toen wist ze het ineens. Snel begon ze te trappen met haar poten, brak door het water oppervlak heen. Ze opende haar bek en vulde haar longen pijnlijk met lucht. Ze kon ze maar voor een gedeelte vullen met lucht; ze waren voor een gedeelte gevuld met water en bloed.
De adrenaline ontstond door de wil in leven te blijven. Bovenmenselijke (of kan ik beter bovenkattelijke zeggen) kracht was het gevolg. Ze wist niet welke kant ze op zwom; richting Riverclan of Thunderclan. Het deed er niet toe, zolang ze maar aan land kwam. Wanneer ze bij de kant kwam duurde het ook nog eens een tijdje voordat ze ook eindelijk op de kant was. Uitgeput bleef ze op de grond liggen. Haar vacht doorweek, haar ademhaling ongeregeld en haar ogen wijd open. Braaknijging, niet veel daarna braakte ze ook echt. Water vermengd met bloed kwam uit haar mond. Ze keek richting de andere kant. Ze herkende de bomen; ze was naar de verkeerde kant gezwommen. Maar ze kon nu geen terugtocht meer aan. Eigenlijk kon ze niets meer aan. Ze zocht met haar ogen naar iets wits. Maar er was niets meer. Die rogue moest vast en zeker weg zijn gegaan. Ze kon haar lichaam niet meer bewegen voelde niets meer. Ze wist wat dit betekende, vooral wanneer er zwarten vlekken in haar beeld kwamen. Niets kon haar nu nog redden. Ze was stervende. Zelfs als er nu een wonder zou komen, een medicine cat, dan zou ze het alsnog niet kunnen redden. Haar oogleden voelden zwaar. Maar ze had haar taak alsnog een beetje vervuld. De rogue was weg. Ze wist niet of hij nou ook daadwerkelijk van het territorium was gegaan, maar ze had haar plicht gedaan. Weer kwam er bloed en water uit haar mond. Een rilling trok door haar lichaam. Kalm sloot ze haar ogen. Zouden ze haar geur nog kunnen ruiken?... Zou ze nu sterven op Riverclan territorium?... Hier ook begraven worden? Ze wist het niet. Maar het deed er niet meer toe. Rustig sloot ze haar ogen, liet ze zich langzaam wegzakken. Ze gaf het gevecht op, ze was nu dan wel verlost van al die nachtmerries. Eindelijk zou ze rust hebben.

Ze opende haar ogen weer. Keek verward om zich heen. Was ze niet dood? Maar waar was ze? Dit was niet Riverclan territorium, noch Thunderclan territorium. Langzaam hief ze zich overeind. Wacht… Had ze haar gevoel weer terug? Er was ook geen pijn meer. Geen bloed meer. Ze stond aan de rand van een meer. Rustig keek ze erin. Al haar wonden waren weg. Maar hoe? ‘Snap je het nog niet?’ Het was een warme stem, met een plagende ondertoon erin. Overduidelijk niet die van de kater die ze eerder had gezien. Ze draaide haar hoofd en keek over haar schouder. Een kater kwam in haar beeld. Hij was groter dan haar, had een bleek oranje vacht, maar zijn poten waren weer wit. Ze draaide zich om, keek hem vragend aan. ‘Wie ben jij?’ Amberkleurige ogen keken recht in de hare. ‘Wie denk je dat ik ben?’ Ze fronste. Alweer een spelletje. ‘Oké, als je me je naam niet verteld, kun je dan alsjeblieft vertellen waar ik ben?’ Een warme lach was de eerste reactie van de kater. ‘Is de plek waarover je altijd hebt gefantaseerd. De katten die je om hulp hebt gevraagd op momenten van pure wanhoop.’ Haar ogen werden groter. ‘Star… Starclan?’ De kater knikte en draaide zich. Hij zwaaide een keer met zijn staart, als teken dat ze achter hem aan moest komen. ‘Kom, dan gaan we naar je ouders en je broers en zussen.’ Een glimlach tekende zich af op haar gelaat. Snel trippelde ze achter de kater aan, tot ze naast hem uitkwam. Ze was nu echt in Starclan. En dit was geen droom. Dit was de werkelijkheid. Ze was niet meer op de gewone wereld, met al de andere clans. Ze jaagde niet meer in Thunderclan. Maar ze jaagde nu in Starclan, en dat vond ze eigenlijk niet eens zo erg.

{ Heb toestemming van Phantom/Honey om te zeggen dat Phantom nu ook uit de topic is.
Moonfur is ook een soort van uit de topic o_o
En nu ga ik eventjes wat verdere dingetjes regelen x) }

{Moonfur dood? *snif* Hier reageren om Moonfurret te redden, toch? En zo goed?}

De dageraadpatrouille, de leukste patrouille van allemaal. Het moment dat de zon langzaam langs de hemel omhoog begon te reiken met haar stralen en haar licht voorzichtig op de aarde begon te werpen. Duskpelt ademde de lucht diep in. Er zouden nog meer katten meegaan op de patrouille, maar ze had niet goed opgelet wie. Het was altijd weer leuk om te horen dat ze mee mocht met deze patrouille. De poes sloot voor een kort moment haar ogen om van deze tijd te genieten: zo vaak kreeg ze er niet de kans voor. Meestal werd ze in de avondpatrouille ingedeeld. Ook leuk, maar niet zo magisch als deze. Ze wachtte even tot de rest klaar was en begon toen te lopen, het begin van een tocht langs de borders.
Haar poten raakten het zachte gras maar lichtjes aan, om zo weinig mogelijk geluid te maken. Zo kon ze gelijk trainen voor het sluipen dat ze Foxpaw nog moest leren. Ze moest het hem wel goed leren, natuurlijk. Hé, dat ging snel! Waarom ging de tijd altijd zo snel voorbij als het leuk was? De rivier kwam al in zicht. Ze hadden nog wel een stuk te gaan, maar toch.. de rivier betekende toch al dat ze een heel stuk gelopen hadden, zonder dat zij het door had gehad. Duskpelt richtte haar blik op het zilveren lint dat zich zoals vanouds door hun territorium kronkelde en speurde de oever af naar iets ongewoons.. wat ze niet verwachtte. Tot plots een vreemde maar toch bekende geur haar neusgaten binnendrong. Thunderclan. Haar ogen vernauwden zich. 'Thunderclan,' siste ze, boos. Wat deden zij op hun territorium? Het rook als één kat.. Haar pas versnelde toen ze in de richting van de geur begon te lopen. Al snel zag ze een grijze kater staan, die zich over een andere poes heenboog en iets riep, wat ze niet verstond in haar woede. Die grijze kat.. had geen geur. Was ze van Riverclan? Duskpelt kon het niet ruiken, maar de Thunderclankat deed voor haar genoeg. Op de vacht van de poes waren duidelijk klauwsporen te zien, ze was dood gekrabd. Was er een kans dat ze nog leefde? Die kater, die had het gedaan! Hoe durfde een ThunderclanWarrior zomaar een kat op Riverclanterritorium te vermoorden? Woedend nu stapte Duskpelt op hem af. 'Probeer je ons de schuld soms te geven? Zomaar iemand vermoorden en hier dumpen?' grauwde ze, terwijl haar blik weer naar de kat - hopelijk niet dood - gleed. Ze had hulp nodig, misschien kon ze nog geholpen worden.. Duskpelt keek de Thunderclan Warrior weer recht aan, wachtend op een antwoord. Eigenlijk zou ze hem nu direct aan moeten vallen, maar straks probeerde hij de kat weer aan te vallen en die had nu direct hulp nodig.. De anderen moesten komen.

Langzaam maar zeker kwam het in Graystripe's gedachten door dat er een andere kat was aangekomen. Hij kon echt niet helder nadenken. Verwart door verdriet en wanhoop keek hij de andere kat met grote ogen aan. Toen er geen herkenning opkwam, besloot hij dat het vast een kat van een andere Clan moest zijn. De kat keek kwaad en siste tegen hem, maar het kwam niet echt door wat ze zei. In slowmotion keek hij de poes aan. Blijkbaar dacht die dat het zijn schuld was dat Moonfur dood was. "Maar... maar... ze was al zo toen ik net aankwam..." kon hij nog net uitbrengen. Hij trilde nog steeds op zijn benen. Hij viel nog net niet neer. Graystripe keek weer naar de dode kat naast hem. Het kon niet. Dit was allemaal maar een nachtmerrie. Ze kon niet dood zijn. Dat was onmogelijk. Waarom stond ze niet op? Ze was niet dood, dat kon toch niet? Waarom werd ze dan niet wakker? Graystripe keek weer naar de poes. De tijd ging zo langzaam, alles ging in een waas voorbij.

Duskpelts blik gleed nogmaals naar de kat die doodstil op de grond lag. Ze deed een paar stappen dichterbij, misschien toonde ze tekens van leven.. Maar dat was valse hoop. Er waren duidelijk klauwsporen op haar vacht te zien; ze was vermoord. Nog niet zo lang geleden. Er hing een heel vage Thunderclangeur om haar heen, wat er voor Duskpelt nog meer van getuigde dat die vuile indringer het gedaan had. Ze wist niet precies wie het was, maar aangezien ze op Riverclanterritorium lag.. De Warrior keek langzaam om, nogal sloom, en bleef haar aanstaren met zijn grote, gele ogen. Een zwak protest kwam uit zijn mond omhoog. Duskpelt keek hem sceptisch aan. Hij was vast boos geweest en had nog niet beseft wat hij gedaan had. 'Je hebt haar vermoordt,' concludeerde ze, haar stem vol met afgrijzen. Hoe kon hij zomaar een kat vermoorden? Koelbloedig, zonder emotie.. en dan doen alsof hij er niets van wist? Die vage lucht om haar heen was van hem, ze was er zeker van. Een kat die zo door en door uitgespoeld was door de rivier kon onmogelijk nog geur van zichzelf hebben. Hij had haar zo ernstig toegetakeld.. 'Ga bij haar vandaan!' siste Duskpelt, de schok van het zien van een dode kat nog steeds niet te boven. 'Moordenaar! Weg!' Haar ogen waren groot, ze was aangedaan door dit gedoe. Waar was Crookedstar? Dit moest ze hem vertellen..

'Moordenaar! Weg!' hoorde Crookedstar. Zijn eerste keer buiten het clankamp door de verwonding en dan gebeurde dit. De stem was van Duskpelt, hij herkende die uit duizenden. Hij begon iets harder te lopen. Haar stem en woorden klonken niet erg goed. Hij kwam duizelig aan en begreep bijna de situatie. Een donderclankat bij een dode poes. De gedachte schoten gelijk door zijn hoofd dat het wel een clanlid van de rivierclan kon zijn. "Wat is hier aan de hand!" bulderde zijn stem. De conclusie die hij had getrokken was dat er een clangenoot was vermoord. Hij keek met de woede van 5 krijgers naar de donderclankat. "Duskpelt, waar is de rest van je patrouile!?" vroeg hij half geirriteerd. Hij keek woedend en had zijn nagels uitgestoken. Hij vermoedde dat dit een moord was. Natuurlijk vertrouwde hij gelijk Duskpelt´s mening dat de kater tegenover hun een moordenaar was en iemand de rivierclan had vermoord. Het lichaam zag hij niet goed maar dit was al meer dan genoeg om hem een golf van haat te geven. Dit zou een erge ruzie worden waarschijnlijk nog wel erger. De kater zag eruit alsof hij niks had gedaan. Toch was dit wel verdacht. Duskpelt die moordenaar riep en dan een dode kat bij een kater die verdacht dichtbij stond. Hij keek naar Duskpelt voor antwoorden. Hij moest weten wat hier gaande was. Crookedstar snoof.

(sorry ik ben nog niet volledig bewust van wat hier is gebeurd)

Ze hield haar blik strak op de grijze ThunderclanWarrior gericht, keek slechts af en toe opzij naar het stille lichaam van de onbekende kat. Ze moest wel van Riverclan zijn. Wat deed hij hier? Die Warrior had zomaar iemand vermoordt, had iemand van het leven ontnomen op eigen territorium! Bluestar had nu heel wat uit te leggen. Ze had niets meer te zeggen, de woede in haar was te puur. Plots bulderde er een stem, Duskpelt keek op. Die stem herkende ze uit duizenden. Ze had hem al zo vaak gehoord maar toch niet vaak genoeg. Crookedstar. Boos keek hij haar aan, maar het deed Duskpelt in haar toch al aangedane staat weinig. 'Ze gingen wat jagen, maar ze zijn meer afgedwaald,' zei ze, al kon het haar weinig schelen. [Volgens mij had ik zogenaamd iemand meegenomen x3 daar blijf ik maar even bij] Hij zag er boos uit, woedend, precies zoals zij zich voelde over deze brute moord. 'Ik kwam hier aan terwijl hij bij deze kat stond, die toen al in Starclan was. Ze heeft duidelijke klauwsporen op haar lichaam. Hij stond erbij, er is niemand anders te zien en de geur is uit haar gespoeld. Thunderclankatten zwemmen niet, maar waarom zou hij iemand van ons zomaar aanvallen? Hij is ook zonder toestemming op ons territorium,' lichte Duskpelt toe, overtuigd van de schuld van de kater. Zomaar iemand vermoorden! Om eerlijk te zijn, hij zou direct naar Darkforest moeten!