Aww! You stupid bird! {ganzenopdracht}

Zijn gestreepte vacht camoufleerde de kater erg goed op de Sunningrocks. Breezetail had besloten om wat uit te rusten, hij had namelijk al genoeg prooi gevangen vandaag, dus hij hoefde zich niet schuldig te voelen dat hij even de luierik ging uithangen. Hij sloot zijn ogen en draaide zich op zijn zij. Hier zou hij manen kunnen blijven liggen. Het geluid van de stromende rivier, de ritselende bladeren en de fluitende vogels maakten er een echt paradijs van. “Auw!” schrok hij opeens toen een stekende pijn door zijn staart ging. “Auww!” een tweede steek gierde door zijn staart. De kater zette zich recht en keek geschrokken rondom zich. Hij zag meteen wat, of beter gezegd wie, de oorzaak was van de pijn: een grote lijster zat in zijn staart te pikken. “Wat krijgen we nou?!” miauwde Breeze en hij haalde uit naar de vogel, in de hoop hem nog te kunnen vangen, maar die vloog meteen weg. Nog steeds in de war van wat er zonet gebeurt was controleerde hij zijn staart. Er liep een beetje bloed uit de wonde, maar het zag er niet ernstig uit. Hopelijk gaat dat niet ontsteken, dacht hij, hoe moet ik dat dan aan de Medicine Cat gaan uitleggen? Hey Maskheart, ik ben net aangevallen door een lijster, kan je me verzorgen? Breezetail moest lachen bij die gedachte. Hoe gênant kon het zijn?

ganzenopdracht: Laat Breezetail gebeten worden door een lijster
BONUS: Als hij er iets aan over houd, klein wondje, niks ergs.

Het was een heerlijke warme dag en Honeydew had besloten om haar wekelijkse solopatrouille door het territorium langs de Sunningrocks te laten gaan, zodat ze meteen wat kon drinken. Honeydew kende het hele territorium al door en door, ze kon bijna blind elk plekje vinden. Eenmaal aangekomen bij de Sunningrocks, viel het haar meteen op dat de rivier een stuk lager stond dan toen ze hier voor de laatste keer was. Heel veel regen was er niet gevallen de laatste paar weken, in ieder geval een stuk minder dan in het begin van Newleaf. De zomer zou vast snel beginnen, dacht Honeydew met een glimlach op haar gezicht. Het zou warmer worden, er zou meer prooi zijn... Oh, ze kon bijna niet wachten tot het zover was,
Honeydew zag in de verte een warrior op de rotsen liggen en ze kon met moeite ene grijns onderdrukken. Dat was precies waar ze ook zin in had nu, heerlijk luieren op de rotsen en even haar ogen sluiten. Honeydew boog al haar kop naar de rivier toe om eruit te drinken toen ze de kreten van de warrior hoorde en ze zag nog net een gigantische lijster wegvliegen. Meteen trippelde ze naar de warrior toe, die ze herkende als Breezetail. 'Hey Breezetail, wat is er gebeurd?' vroeg Honeydew en zwiepte haar grijze staart bezorgd heen en weer. 'Ik zag nog net een verschrikkelijk grote vogel wegvliegen.'

'Hey Breezetail, wat is er gebeurd?' hoorde de kater achter zich en hij schrok zich rot. Een poes die hem nu zou komen uitlachen was het laatste wat hij nodig had…'Ik zag nog net een verschrikkelijk grote vogel wegvliegen.' Vroeg de grijze poes bezorgd, het was Honeydew.“Wel, euhm…Ik euh” stotterde de kater. Hij voelde haar amberkleurige ogen op hem gericht zijn, maar Breezetail durfde niet terug te kijken. Hij probeerde zijn staart te verbergen onder zijn poten, wat niet echt lukte en er heel raar uitzag. “Ik was gewoon euh, aan het uitrusten” De pijn in zijn staart was nog steeds niet weg, het liefst zou hij de wonde schoonlikken, maar zolang de poes erbij was wilde hij niet kleinzerig lijken. “Euh vogel? Zei je iets van een vogel?” vroeg hij terwijl hij naar de lucht keek, alsof de vogel daar nog zou vliegen. “Nee, niets van gemerkt” ging hij verder met een nerveuze zwiep van zijn staart, maar stopte deze meteen weer weg onder zijn poten. “Mooie dag he? Vind je niet?” probeerde hij van onderwerp te veranderen.

“Wel, euhm…Ik euh” Honeydew hield haar hoofd niet-begrijpend scheef terwijl Breezetail zijn staart probeerde te verbergen en een soort van wartaal uitstootte. Schaamde hij zich nou dat zij hem had gezien? “Ik was gewoon euh, aan het uitrusten” 'Ja, dat zag ik,' zei Honeydew. 'Dat zou ik ook doen op zo'n dag als deze.' “Euh vogel? Zei je iets van een vogel?” Honeydews honingkleurige ogen werden groot van verbazing bij zijn opmerking. Ze had toch écht een vogel gezien! Was zij nou helemaal gek geworden of schaamde Breezetail zich zo erg? “Mooie dag he? Vind je niet?” Oh... Dat kwam al helemaal onverwacht. Van een gigantische vogel naar het weer.
'Zeker, het is echt prachtig,' stemde Honeydew met Breezetail in. Ze zou maar mee moeten doen met zijn toneelstukje, besloot ze. 'De rivierplanten bloeien en het water staat een stuk lager... Hopelijk komt de zomer er snel aan.'

'Zeker, het is echt prachtig,' was het antwoord van de poes. Breezetail kon zien dat ze in de war was van wat hij vertelde. ‘De rivierplanten bloeien en het water staat een stuk lager...’ En de vogels hebben honger, voegde Breezetail er in zijn hoofd aan toe. ‘…Hopelijk komt de zomer er snel aan.’ Een glimlach verscheen op het gezicht van de kater toen Honeydew verder ging met het gesprek over het weer. “Ja inderdaad, ik begin de regen en wolken stilaan beu te worden. De zomer mag van mij van start gaan, en volgens mij ben ik niet de enige die dat denkt” zei de tabby kater tegen de poes. Voor de zoveelste keer schoot de pijn door zijn staart. Breeze kneep zijn ogen even dicht en beet op zijn kaak, hopend dat het de pijn zou verzachten, het leek steeds erger te worden. Voorzichtig probeerde hij een glimp op te vangen van zijn staart, maar hij kon het net niet zien. Zou het zo erg zijn? Vroeg hij zich bezorgd af. Maar nee, natuurlijk niet. Morgen zal alles wel beter zijn.

“Ja inderdaad, ik begin de regen en wolken stilaan beu te worden. De zomer mag van mij van start gaan, en volgens mij ben ik niet de enige die dat denkt” Honeydew knikte instemmend. De lente had nu wel heel erg lang geduurd, bijna net zo lang als de verschrikkelijke leafbare van dit jaar, leek het wel. Ze keek even bezorgd naar Breezetail toen ze hem zijn ogen plotseling zag dichtknijpen. 'Weet je zeker dat het gaat?' vroeg ze met haar hoofd een beetje scheefgehouden. 'Heeft het echt niks te maken met de vogel die misschien wel of misschien niet is weggevlogen net?'

'Weet je zeker dat het gaat?' vroeg Honeydew bezorgd. 'Heeft het echt niks te maken met de vogel die misschien wel of misschien niet is weggevlogen net?' Breezetail zuchtte en staarde naar de grond. De poes klonk wel wat bezorgd om hem, misschien kon hij het maar beter vertellen… Voorzichtig keek hij haar in de ogen, klaar om uitgelachen te worden. “Die stomme vogel heeft in mijn staart gebeten” mompelde hij bijna onverstaanbaar, in de hoop dat de poes het niet zou verstaan. Meteen keek hij terug naar zijn poten die zenuwachtig op en neer bewogen. Hij wilde haar reactie niet horen, het liefst zou de kater weglopen en zich verstoppen voor alles. Dit was het meest gênante moment in zijn leven. Hij wachtte op haar lach, die waarschijnlijk nog dagen in zijn hoofd zou weergalmen. Zijn imago als ‘de dappere krijgskat’ voelde hij al veranderen in ‘de zwakkeling’.

Honeydew keek Breezetail met een bezorgde blik in haar ogen aan toen hij weer naar de grond staarde. Er was toch niks ernstigs aan de hand? “Die stomme vogel heeft in mijn staart gebeten” Ze moest moeite doen om hem te verstaan omdat hij zo zacht sprak. Huh? Waarom zouden vogels zomaar in kattenstaarten bijten? 'Dat... dat maakt niet uit toch?' zei ze. Was hij te bang geweest om dat te vertellen? 'Is het echt niet ernstig?' Honeydew krulde even haar grijze staart om in een soort s-vorm en keek ernaar. 'Misschien dacht de vogel wel dat je staart een worm was?' voegde ze er een beetje onzeker aan toe. Een hele rare worm, dat wel, voegde ze er in gedachten aan toe.

'Dat... dat maakt niet uit toch?' zei de grijze poes. Verward keek Breezetail haar aan. Waarom lachte ze niet met hem? 'Is het echt niet ernstig?' vroeg ze terwijl haar ogen op zijn staart gericht waren, maar dit keer probeerde de kater het niet te verbergen. Een glimlach verscheen op zijn gezicht omdat Honeydew zelfs wat bezorgd leek te zijn, ze wilde hem dus echt niet kwetsen. 'Misschien dacht de vogel wel dat je staart een worm was?' voegde ze er onzeker aan toe. De tabby kater keek haar even aan en kon zijn lach niet verbergen. “Een worm?” Herhaalde hij lachend. Hij stak zijn staart even in de lucht en bekeek hem eens goed. “Dat moet dan wel een blinde vogel geweest zijn volgens mij” ging hij lachend verder. Nu kon hij ook zien dat de wonde erger was dan hij de eerste keer dacht; zijn staart was opgezwollen en er hing redelijk wat bloed aan. Voorzichtig likte hij eraan om de wonde wat schoner te maken, de pijn was ondertussen al iets minder. Gelukkig maar. Even bekeek hij zij staart nog eens goed. “Een worm zeg je? Wel, bedankt voor dit compliment, ik voel me opeens veel beter” lachte hij de poes toe en hij gaf haar een speels duwtje tegen haar schouder.

Honeydew barstte in lachen uit toen Breezetail ook begon te lachen om haar opmerking dat zijn staart in de ogen van de vogel misschien op een worm had geleken. 'Nou ja, het kan toch?' grinnikte ze. Honeydew krulde haar staart op in een soort s-bocht en liet hem over de grond glibberen als een worm. 'Zo... lijkt een staart enigszins op een worm... Toch?' Nadenkend liet ze haar staart in nog meer vormen over de grond gaan. Dat moest er wel heel raar uitzien, bedacht ze zich opeens. 'Als wormen donkergrijs waren... En pluizig.' Honeydew werd bijna misselijk bij de gedachte daaraan. 'Maar verder gaat het wel goed met je staart, toch?' vervolgde ze lachend.