Welcome kit (Geboortetopic)

Oakfur draaide onrustig rond in de Nursery. Haar buik was al redelijk dik en ze wist dat haar kittens elk moment konden komen. Het regen tikte op de wanden van de Nursery en ze keek om zich heen. De meeste katten waren binnen door de regen maar natuurlijk gingen een paar katten wel weg. De warriors moesten voor eten zorgen en natuurlijk was er een keer in de zoveel tijd een patrouille. Oakfurs ogen schoten omhoog en ze keek rustig om zich heen. Ze stond op en liep even naar buiten. Ze zou nog een keer rondlopen voordat ze zou bevallen. Ze liep met kalme passen het kamp uit en ging bij de varens liggen. Haar ogen sloten zich kalm. Ze vond het prettig dat er regen op haar tabby vacht viel. Opeens voelde ze een stekende pijn in haar buik en mauwde ze verbaasd.

De warme duisternis waar hij nu al zo veel maanden in zat. Het zachte gevoel van de moederbuik. Zich nauwelijks bewust van de dingen om zich heen. Zwarte duisternis waar alleen zachte geluiden doorheen drongen. Het zachte geluid van een kloppend hart. Het hart van zijn moeder. Zijn hart en het hart van het bolletje die naast hem lag. Zijn broertje. Maar daar van was hij zich nauwelijks bewust. Het was een zachte duisternis. Een duisternis die hij snel zou gaan vergeten. Een duisternis die hij zou moeten verlaten. Het zachte schommelen maakte hem moe. Zich niet bewust wat er zou gaan gebeuren. Zich niet bewust van tijd en ruimte. Het was de natuur die voor alles zou zorgen. Warmte, eten en veiligheid. Dit alles die hij hier in de moederbuik had. Dit alles zou hij snel genoeg kwijt raken aan de kille wereld waarin hij zou moeten leven. Het zachte geklop van het hart. Het hard die zijn leven zou leiden. Hij zelf was zich nauwelijks bewust van de schokken die door het lichaam van zijn moeder heen gingen. Hij was zich nauwelijks bewust dat hij langzaam maar zeker begon te schuiven. Hij kon voelen dat zijn broertje verder en verder weg van hem weg ging. Hij kon voelen hoe de plaats waarin hij zat langzaam ruimer werd. Hij wilde niet weg, hij wilde deze warme duisternis niet zomaar verlaten. Maar dat was niet zijn keuze en hij kon weer een zachte schok voelen. Langzaam maar zeker begon hij ook verder te schuiven. Zijn broertje achterna. Langzaam maar zeker verliet hij de warme duisternis. Die zou hij nu moeten omruilen. Omruilen voor een andere wereld. Een nieuw begin, een weereld die hij zou moeten gaan verkennen. Zachtjes maar zeker kwam hij op de grond terecht.
Nu was hij zich bewust van de koude aarde onder zich en de koude regen die zijn lichaampje doorweekte. Hij was terecht gekomen in een koele duisternis. Hij kon zijn licht bruine ogen niet opendoen en zachtjes begon hij te bewegen. Hij kon de koude voelen. Maar door de koude kon hij ook de aanwezigheid van een warmte onderschijden. Zachtjes verliet een piepje zijn mond. Smeekend om wat warmte, om veilig heid. Smekend om terug te keren naar de wamte waar hij vandaan kwam. Hij rilde zich bewust dat hij een nieuw begin was ingeslaan. Maar niet bewust van wat er eigenlijk was gebeurd.

Oakfur voelde een kitten komen. Ze keek paniekerig rond. Waarom was ze zo dom geweest om toch nog naar buiten te gaan. Ze wist dat haar kittens konden komen. Ze wist dat er verder niks aan te doen was. Ze voelde het eerste kittentje uit haar floepen en draaide haar tabby hoofd om. Ze zuchtte opgelucht. De kitten was in varens geland dus het was niet hard. Ze likte met haar ruwe tong over het kopje heen en glimlachte. Het had een zwart-witte vacht. Ze duwde de kitten naar zich toe zodat hij beschut bleeft. Ze keek nog een keer naar de varens. ''Fernkit...Welk....'' Ze kon het woord niet afmaken omdat er weer een wee door haar buik schoot. Ze wist dat de andere kit er ook al aan kwam. Ze had geluk. De geboorte ging snel. Ze had pijn maar niet ondraagelijk. Deze kit had minder geluk. Hij kwam op de natte grond terecht. Ze likte snel met een warme tong over het koude lichaampje heen. Ze duwde de kitten voorzichtig met haar neus dichter naar haar toe. Op dat moment zag ze een bliksemflits in de lucht. De tweede naam kwam in haar op. ''Lightningkit...'' Angstig keek ze rond. Ze hoopte dat er snel een warrior aan zou komen. Ze kon niet alleen met twee kittens terug. Ze sloeg haar warme staart om haar twee jonkies heen.

Oakfur zuchtte opgelucht toen ze doorhad dat Fernkit in orde was. Hij zocht meteen al naar melk. Zijn neus kietelde in haar vacht en ze spon zacht en geruststellend. Haar oren bewogen heen en weer terwijl ze haar ogen oplettende op haar omgeving had gericht. Ze keek weer naar de twee pluisbolletjes en glimlachtte. ''Dat ging anders dan ik had verwacht.'' Mompelde ze tegen zichzelf. Ze sloot haar ogen en legde haar kop op de natte grond. De regen viel nog steeds met bakken uit de lucht en ze had spijt van haar domme gedrag. Ze had veel beter binnen in de Nursery kunnen blijven. Ze zuchtte vermoeid. Hoe lang zou het duren totdat een andere Thunderclankat doorhad dat ze weg was en ging zoeken?

Maskheart liep door de regen van de medicine den naar de nursery. Ondanks de regen ging hij nog steeds in de nursery controleren of alles goed was. Dat deed hij nou eens in de zoveel tijd en hetzelfde deed hij voor de elders. Hij ging door de opening de nursery in en daar keek hij rond of iedereen er was, maar er ontbrak iemand. Hij wist namelijk heel goed welke queens er bijna moesten bevallen en eentje daarvan ontbreekte, Oakfur. Hij draaide zich om en liep de nursery weer uit waarna hij het kamp rond keek, maar de queen was nergens te bekennen. Er was waarschijnlijk nog maar één optie en dat was dat ze het kamp uit was gegaan. Hij liep naar de uitgang van het kamp en ging er ook doorheen, nu was het alleen de vraag waar Oakfur was. Het duurde alleen niet lang voor hij een vacht spotte tussen een paar varens. "Oakfur?" Vroeg hij en liep dichter naar haar toe tot hij de twee kittens zag die naast haar lagen. "We moeten jullie terug krijgen naar het kamp." Was het volgende dat hij zei. De kittens zouden zo snel mogelijk naar een droge en warme plek moeten.

Oakfur tilde haar kop op toen ze de medicine cat zag. Ze keek opgelucht en zei zacht. ''Maskheart..''''We moeten jullie terug krijgen naar het kamp." Was het volgende dat hij zei. De kittens zouden zo snel mogelijk naar een droge en warme plek moeten. Oakfur wist dat ook. Ze knikte naar hem. ''Weet ik...Ik denk dat ik niet zo heel slim was.'' Mompelde ze serieus terwijl ze voorzichtig opstond en een van de kittens oppakte. Ze keek naar Maskheart. Zou hij haar andere kit mee kunnen nemen? Ze was lichtelijk vermoeid en twee kittens dragen was net iets te veel.

"Maskheart.." Kwam de reactie van de poes. "Weet ik...Ik denk dat ik niet zo heel slim was." Dat was wel waar. De poes had veel beter in de nursery kunnen blijven en anders in het kamp, maar er niet buiten. "Dat maakt nu niet meer uit, het belangrijkste is dat we jullie terug krijgen naar het kamp." Hij pakte de andere kitten die over was gebleven en wenkte de poes met zijn staart. Hij hield haar ondertussen wel in de gaten, want hij wist niet hoe zwak ze was na net bevallen te zijn en of ze al weer een beetje kon lopen.

Oakfur keek Maskheart aan."Dat maakt nu niet meer uit, het belangrijkste is dat we jullie terug krijgen naar het kamp." Hij pakte de andere kitten die over was gebleven en wenkte de poes met zijn staart. Oakfur keek opgelucht. Hij was niet boos maar hij had gelijk. De kittens moesten zo snel mogelijk naar binnen. Oakfur zette voorzichtig nog een beetje wankelig een stap maar ze was in orde. De tweede stap was al sterker en zelfverzekerder en ze keek Maskheart aan. Gelukkig was ze het kamp niet ver uit gelopen. Ze wiebelde haar oren heen en weer.

Hij kon de geluiden rond zich nauwelijks horen. Hij kon niets zien, maar hij kon wel al ruiken en hij rook zijn moeder. Dat verwachte hij toch. Dat dacht hij toch. Hij voelde hoe een warme sensatie langs zijn lichaam gleed en hoe zijn moeder zich zachtjes tegen haar warme lichaam aandrukte. Hij was blij met de warmte die hij kreeg. Maar hij was nog altijd nat en hij hield niet van het gevoel. Hij hield niet van de natte sensatie. Dus rolde hij zich dicht tegen zijn moeder aan. Terwijl hij de geuren rond zich opsnoof. Het was nog redelijk zwak. Maar het was goed genoeg. Goed genoeg om te weten dat zijn broertje ook naast hem lag en dat warme melk maar en paar centimeter van hem verwijderd was. Als een reflex zocht hij naar de melk die zijn moeder hem kon schenken. De warme zoete vloeistof die er voor zorgde dat hij stopte met rillen en dat hij zich al wat beter voelde. Zachtjes drukte hij met zijn pootjes tegen de buik van zijn moeder. Blij met de warmte. Hij rolde zich pas weer op toen zijn buikje vol was. Hij kon voelen dat er iets pluizigs over zijn lichaam heen werd gelegd en hij zou zo in slaap kunnen vallen. Maar geluiden verstoorden dat. Ook een onbekende geur drong zijn neus in en zachtjes begon hij zich weer te bewegen. Wat dichter tegen zijn broertje en moeder aan. Hopend op wat slaap. Hopend om weg te raken uit deze natte koude plek. Maar de geluiden bleven hem verstoren. Net toen hij dacht dat het niet erger kon worden, voelde hij hoe zijn moeder opstond. De koude nam weer bezit van hem en hij piepte even. Hopend dat zijn moeder weer zou gaan liggen, weer warmte zou gaan geven. Maar in plaats daar van kon hij voelen hoe zijn broertje opgepakt werd.
Hij rilde weer en wilde zijn broertje terug. Maar het bolletje die naast hem had gelegen was er niet meer. Een beetje in paniek begon hij wat vooruit te kruipen en piepte hij nog eens. Hopend op een antwoord. Hij voelde hoe hij opgepakt werd en hij wist dat het niet zijn moeder was. Hij ging daar wiebelend heen en weer terwijl de twee katten die onzichtbaar voor hem waren begonnen te lopen naar een plek die hij niet kende. Hij kon de regen nog altijd voelen en het wiebelen hielp ook niet echt. Hij rilde een beetje. Maar desondanks de situatie voelde hij zich wel veilig. Hij voelde zich veilig omdat hij wist dat hij niet alleen was. Maar waar hij naartoe zou gaan, wat er gebeurde en of zijn moeder nog in de buurt was wist hij niet. Door het zachte schommelen viel hij wel geleidelijk aan in een lichte slaap. Hopend dat wanneer hij wakker zou worden, hij terug in de warme duisternis was waarvan hij was gekomen. Hopend dat dit allemaal maar een droom was geweest. Een zeer vroege koude droom.

Oakfur keek bezorgd toen ze doorhad dat Lightningkit in paniek raakte. Ze keek met grote bezorgde ogen naar Maskheart en besloot in de buurd van Maskheart te blijven lopen. Ze hield haar kit nauwlettend in de gaten. Haar andere kit die ze droeg daar keek ze ook naar. Ze wist dat de kittens verward zouden zijn. Lightning wist waarschijnlijk niet eens waar zijn moeder was. Ze keek Maskheart aan en drukte heel even haar neus geruststellend tegen het bolletje dat Lightningkit was. Gewoon geruststellend dat ze naast hem was en er niks aan de hand was. Ze zuchtte zacht en opgelucht toen ze doorhad dat hij bijna sliep. Ze zag het aan zijn kalme ademhaling. Ze had heel erg spijt van dit avontuurtje ze had beter moeten weten. Een rilling schoot door haar vacht. Ze had beter aan de kittens moeten denken. Ze had zich zo goed gevoeld dat ze had gedacht dat het nog een poos zou duren. Ze versnelde haar pas iets. Hoe sneller de kittens binnen in de Nursery waren hoe beter het was. Ze keek zo nu en dan Maskheart aan.

De poes wankelde even bij de eerste stap, maar daarna ging het wat beter en daar was hij wel blij mee, want anders had hij haar wel kunnen ondersteunen, maar dan zou het toch wat langzamer gaan. De kitten die hij had opgepakt zat aardig wat heen en weer te bewegen. Blijkbaar was de kitten iets paniekerig geworden doordat hij hem had opgetild, maar hij hoopte dat het niet lang zou duren voor de kitten wat zou kalmeren. Hij liep rustig verder en keek af en toe in de richting van Oakfur om te kijken of alles goed met haar ging. Ondertussen was de kitten die hij vast had al wat rustiger geworden en dat maakte het tillen toch wat gemakkelijker dan dat de kitten heen en weer bleef bewegen. Toen Oakfur haar pas versnelde deed hij dat ook, het was namelijk nog steeds niet gestopt met regenen en het was het beste als ze zo snel mogelijk de kittens in de nursery kregen.

Oakfur keek naar Maskheart. Blij dat hij haar zo snel had gevonden. Hij was oplettend zelfs voor een medicijnkat en ze glimlachtte iets. De opening van het kamp werd al zichtbaar en Oakfur keek er tevreden naar. Nog maar een klein poosje en de kittens lagen in een warm nest. Haar ogen gleden over de natte grond. Ze hield wel van regen maar voor kittens was het natuurlijk niet optimaal. Ze zou Maskheart zo maar moeten bedanken. Hij had vast wel wat beters te doen dan een domme Queen te gaan zoeken omdat ze stom genoeg was om buiten te bevallen. Ze kneep haar ogen even samen en liep toen de ingang in. Ze keek rond op de open plek voordat ze zich de Nursery inhaastte.

Maskheart liep rustig verder terwijl de kitten nog steeds uit zijn bek bungelde. Hij keek af en toe opzij naar Oakfur, maar het leek erop dat de poes zich wel zou redden. Hij besloot dus zijn blik maar vooruit te richten en het duurde niet lang voor daar de kampingang in zicht kwam. Het was gelukkig niet een al te lange trip geweest en het was goed voor de kittens om zo snel mogelijk in een warm nest te liggen. Hij liet Oakfur voorop gaan het kamp in en daarna de nursery in. Hier wachtte hij geduldig tot de queen haar nest klaar had en was gaan liggen. Hierna legde hij de kitten die hij vast had naast haar neer.

Oakfur keek Maskheart dankbaar aan en druktte haar twee kittens voorzichtig iets dichter naar haar toe. Ze glimlachtte even naar hem en zei zacht. ''Dankje Maskheart...'' Ze legde haar kop neer nadat ze haar kittens nog een keer had gecheckt. Ze sloot haar ogen kalm en zuchtte diep. Fernkit en Lightningkit waren nu tenminste veilig en warm. Ze gaf ze beiden nog een laatste lik over hun donzige vachtje heen voordat ze met haar kop op de grond in slaap viel.