[+Tansykit] When the unknown breaks us apart

Vermoeid strekte Brokenecho haar voorpoten en haar bek opende zich in een gaap, wat twee rijen scherpe tanden blootstelde. Ze kwam weer overeind en schudde haar kop. Ergens was ze jaloers dat die Kittypets en Rogues nog door mochten slapen, zo lang als ze zelf wensten, maar ze wist dat die levensstijlen niks voor haar waren. Rogue is veel te alleen voor iemand zoals zij, en Kittypet... Spreekt voor zich. Ze wilde haar leider niet beledigen, maar ze kon zich simpelweg niet voorstellen hoe hij ooit voor zes manen in zo een gevangenis heeft kunnen leven, hoe hij die vreselijk stinkende smurrie had kunnen eten wat blijkbaar niet veel beter smaakte dan dat het rook. Ze wierp een vluchtige, bezorgde blik op de Leader's Den. Iedereen had het allang door, Firestar was zichzelf niet meer. En wat ze ook deden, niemand kwam erachter wat er nou loos was. Ze zuchtte even, en besloot nog even uit te rusten voordat ze het kamp uit trok.

Het kleine, bruine katertje lag kalmpjes en vredig te slapen in de Nusery, bij zijn moeder en siblings. Hij was nog erg jong, en had dus nood aan voldoende slaap. Ze hadden hem verteld dat hij anders nooit zou groeien, en dan even klein zou blijven als hij nu was! Tansykit begon stilaan wakker te worden en opende verward zijn ogen. Hij opende zijn mondje om even te geeuwen, waarna hij opstond. Nog half slapend wankelde hij wat rond in het nest. Zonder dat hij het echt besefte kroop de kitten het nest uit. Zijn moeder, Softvoice, had niets door. Ze was met haar andere kittens bezig. Nja, wat wil je? Met een nest van 6?! Plots struikelde Tantan, waarna hij de open plek op rolde. Hij was hier nog nooit geweest... Alles en iedereen was hier zo groot! Zijn mond viel open van verbazing. Hij zag een rosse poes zitten, wat verderop. Was het Softvoice? "Ma..ma?", miauwde het katertje verward. Hij kon nog maar amper lopen, dus het was al een wonder dat hij hier geraakt was...

Brokenecho voelde een trilling door haar oren gaan toen er van beneden een klein, hoog geluidje kwam. "Ma..ma?" Ze draaide haar hoofd om en keek naar beneden, om het kleine gestalte van Tansykit aan te trekken. Ze snorde even en gaf het minuscule katertje een vluchtige lik over zijn linkeroor. “Ik ben mama niet” zei ze zachtjes met een warme toon in haar stem. Haar liefde voor kittens was altijd al groot geweest, en voor haar leeftijd had ze een zeer moederlijk gedrag. Misschien omdat ze ooit ineens zwanger was, en een dood nestje had gekregen. Maar ja, met zo'n jonge leeftijd is het ook iets te mooi om waard te zijn. Ook al kende ze de vader niet, ergens had ze wel gewenst dat ze op z'n minst één kitten had kunnen overhouden. Daarom was ze ook altijd jaloers op katten zoals Softvoice, om de zegen te krijgen van een prachtig nestje. Maar die jaloezie zou ze natuurlijk nooit laten zien, daar was ze te aardig voor (kuch ego kuch xD), plus ze gunde het de she-cat ook wel. Want zij deelden dezelfde droom, en de een had er niet meer recht op dan de ander in dit geval. “Waar is mama? vroeg ze, terwijl ze haar staart om Tantan heen sloeg om hem warm te houden. Ze wist dat kittens hun lichaamstemperatuur nog moeilijk konden regelen.

Blijkbaar was de rosse kattin waar Tan op af was gelopen toch niet zijn moeder... Het was een andere poes, die toch wel erg aardig was! Ze gaf hem een lik over zijn kop, en miauwde zacht: 'Ik ben mama niet.' De kattin had een warme toon in haar stem, wat hem helemaal thuis deed voelen. "Wie zijn jij dan?", miauwde het katertje verward. Echter zag en rook hij nu wel dat dit niet Softvoice was; Die zag er helemaal anders uit van bouw en had bovendien ook een andere geur. 'Waar is mama?', vroeg de rosse warrior terwijl ze haar staart om de kitten heen sloeg. Ze voelde lekker warm aan, heel aantrekkelijk voor een jonge kitten als hij! Voorzichtig kroop hij wat dichter tegen haar aan terwijl hij piepte: "Ma..ma zijn Softvoice. Mama zijn in de nushejy."

Onderwerp: Re: [+Tansykit] When the unknown breaks us apart