Dustiedust

Nu het zoveel gesneeuwd had, was de kitten vaker buiten dan voorheen. Hij mocht misschien niet zo lang in de kou blijven, maar doordat hij zo veel bewoog had hij het eigenlijk nooit echt koud. De kitten merkte een andere kitten op, waarschijnlijk veel ouder dan dat hij was, en zakte door zijn pootjes in zijn 'jaaghouding'. Die er misschien zelfs een beetje lomp uitzag, maar voor Dustkit voelde het goed. Alsof hij op een prooi aan het jagen was kwam hij steeds dichterbij, de kitten keek op en knipperde even met haar blauwe ogen; maar leek hem niet op te merken. Was hij zo onzichtbaar dan? Een gevoel van trots gleed door hem heen, yes, zijn jaaghouding was dus goed! Zo snel als hij kon kwam hij dichterbij en op een gegeven moment sprong hij, waarna hij bovenop de kitten sprong. "Ik heb je!" Miauwde hij vrolijk, waarna weer van de kitten afsprong. "Je kon me niet zien, hé? Ik was onzichtbaar! Kan jij dat ook?" Miauwde hij actief.

"Onzichtbaar, cool. Kun je me dat leren?" Vroeg de kitten, Dustkit keek met een vrolijke blik naar haar. "Natuurlijk kan ik je dat leren! Het is wel niet zo makkelijk, hoor, dus je moet heel goed je best doen oké?" Ergens was het heel makkelijk, want het enige wat hij had gedaan was sneeuw op zijn gezicht doen. Dat zat er nu eigenlijk nog steeds, maar was door de sprong voor een groot gedeelte ervan af gevallen. "Kun je me dan wel eens uit die sneeuw helpen? Of kun je dat niet?" Even bekeek hij de poes. "Nee, je bent te groot." Zei hij op een gespeelde sarcastische toon. "Natuurlijk kan ik dat! Ik heb superkrachten!" Miauwde hij lachend. "Kijk maar!" Hij schoof met zijn poot over de sneeuw, waardoor het voor een gedeelte over de kitten heen viel. "Nu ben je.. bijna onzichtbaar!" Miauwde hij, waarna hij zijn pootje uitstak. "Pak me vast, dan trek ik je eruit!"

Dustkit moest zich stevig vasthouden toen de poes zich optrok, want zo sterk was hij nou eenmaal niet. Met een grote, trotse glimlach keek hij toe hoe hij haar weer boven de sneeuw wist te krijgen, yes, het was hem gelukt! Hij werd echt zo sterk als een tijger! "Dankjewel. Wil je me dan nu leren hoe je onzichtbaar word?" Dustkit knikte enthousiast. "Natuurlijk! Heel graag zelfs!" Zei hij lachend. "Oké, eerst moet je iets vinden waarmee je jezelf goed kunt camoufleren, de sneeuw dus!" Miauwde hij vrolijk. "Kijk en huiver hoe ik onzichtbaar word!" Hij sprong hij de sneeuw en begon te rollen, smeerde sneeuw over zijn gezicht en de rest van de donkere punten op zijn lichaam. Gelukkig waren die nog niet zo heel donker, omdat hij net pas begon met kleuren. De kitten keek opgewonden naar Mothkit. "Kun je me nu nog zien?!" Zei hij vrolijk, waarna hij een rondje om haar heen liep. "Waarom sta ik?" Klonk zijn stem weer, waarna hij zich tegen de grond aandrukte en zijn oogjes sloot.

De kitten had zijn ogen dichtgedaan zodat ze die ook niet zou zien, want anders wat hij niet helemaal onzichtbaar. Door zijn blauwe ogen kon je hem dan altijd nog wel zien, jammer eigenlijk, maar dat wist hij zo wel te verhelpen. "Ehm... Je staat nu eh, links van mij." Hij opende voorzichtig een oogje om te kijken waar de poes stond en tot zijn verbazing had ze het goed. "Goedzo! Dat wist je vast omdat ik iets zei, toch?" Hij was toch wel onzichtbaar, hé? Hij had er zo goed op geoefend dat het niet mogelijk zou zijn dat ze hem echt zou zien! De sneeuw werd een beetje koud zo op zijn vacht en hij besloot het er maar uit te schudden, waardoor er allemaal brokjes sneeuw door de lucht vlogen en die waarschijnlijk ook Mothkit zouden raken. "Sorry als je geraakt bent, ik kreeg het koud. Sneeuw is koud!" Zei hij waarna hij even snel met zijn tong over zijn pels heen gleed.

Dustkit grinnikte toen de kitten een halve meter door de sneeuw zakte en zo bijna onzichtbaar werd voor zijn ogen. "Jep, nu ben je bijna onzichtbaar! Maar ik heb speciale krachten, ben een superkat en kan jou dus altijd zien!" Grijnsde hij vrolijk. Ja, zijn fantasie ging heel ver, maar dat maakte de kitten niet veel uit. Het was leuk om vrolijk te zijn, om fantasie te hebben, hij wilde niet zo worden als Starlingpaw; die poes wist niet wat plezier was! Ze werd telkens kwaad op hem en had nog geen enkele vraag van hem beantwoord! Behalve die vraag dan van hoe ze heette, die had ze wel beantwoord, toch? Of was dat Gravelpaw? Hij wist het eigenlijk niet meer zo goed. "Ik ben Nimblekit," Weerklonk er opeens en hij richtte zijn blik nu op een andere kitten. Deze kitten was alweer een stuk ouder dan hem, misschien zelfs iets in de vijf of vier manen oud. "Hallo Nimblekit!" Sprak hij vrolijk terug, als hij de kitten al jaren kende. "Wie zijn jullie?" Dustkit stapte vriendelijk naar voren, zodat de kitten niet zo zeer werd buitengesloten door hem. "Ik ben Dustkit, de zoon van Silverfang en Dogdance en het oudste broertje van Squirrelkit en Runekit!" Miauwde hij vrolijk, het was een hele mond vol, maar hij hield ervan om zich zo voor te stellen. "Ken jij mijn ouders of broertjes al?" Sprak hij vervolgens. Met Runekit had hij nog niet zoveel gedaan, maar met Squirrelkit wel al. Zij was net een vrouwelijk beeld van hem, ook zo nieuwsgierig, hyper en vrolijk.

Dustkit enthousiasme was iets waar sommigen na een tijdje wel een hekel aan zouden krijgen, als ze te lang bij hem waren werden ze vaak moe van hem. Hij ging altijd ongestoord door, alsof de kitten geen slaap of rust nodig zou hebben. Zijn dutjes waren erg kort, want lang blijven liggen kon hij niet. Hij vond het leuk om dingen te doen, dingen te ontdekken en dat deed hij dan ook iedere dag weer. De moederkatten in de nursery moesten hem vast al moe zijn met zijn enthousiasme. Zijn blauwe kijkers gleden over de rode tabby poes die voor hem stond. Ze stelde zich voor als Nimblekit. "Wat zijn jullie aan het doen?" Dustkit keek haar met vrolijke, twinkelende oogjes aan. "Nouu..." Zei hij mysterieus, waarna hij zijn kop even naar Mothkit draaide. "Ik leer Mothkit hoe ze zichzelf onzichtbaar kan maken, wil je het ook leren?" Zijn blauwe kijkers gleden weer naar de poes voor hem.

Het deed hem goed om te zien dat de kitten meteen interesse in zijn magie had. Zijn perfecte magie om onzichtbaar te worden! Er verscheen een enthousiaste twinkeling in zijn ogen terwijl hij naar de woorden van Nimblekit luisterde. "Leer me alles, master!" Dustkit moest licht grijnzen over dat ze hem master noemde, dat vond hij wel fijn. "Goed." Miauwde hij droogjes. "Je moet dus jezelf helemaal met sneeuw verbergen, de sneeuw camoufleert je dan!" Miauwde hij, een hoop sneeuw bij elkaar pakkende en die in de kant van Nimblekit schoof. "Kijk en huiver!" Grinnikte hij, waarna hij zichzelf door de sneeuw heen begon te rollen. Voor hem was het niets moeilijks, aangezien hij maar een paar dingen had die hij écht moest camoufleren. Zijn bruine vlekken om precies te zijn. Hij legde zich met zijn buikje tegen de sneeuw aan en sloot zijn ogen. "Zie je me nu goed?" Miauwde hij. Hopelijk van niet.

Ze zei dat ze het ook ging proberen, maar het lukte haar echter niet zo goed. Haar rode vacht was nog goed zichtbaar onder de witte sneeuw, iets wat bij hem geen probleem was. Zijn vacht was goed om sneeuw op te duwen, hij had dan ook maar een paar echte donkere plekken en die waren voor zijn jonge leeftijd nog erg klein. "Jammer. Ik kan dit niet goed zo goed als u, master!" Dustkit grijnsde breed. "Dat maakt niets uit Nimble! Ik heb dan ook magische krachten, daarom lukt het bij mij! Als je goed blijft oefenen dan lukt het vast wel!" Hij grinnikte zachtjes en een diepe gaap rolde over zijn mond. Hij begon alweer wat moe te worden.