I was just hunting... for leafs

Met doffe ogen haalde hij zijn ruwe tong over de vacht op zijn rug. Hij was nu al oud genoeg om zichzelf te kunnen wassen… Allang. Hij was zelfs al oud genoeg om Apprentice te worden. Maar er werd niet naar hem omgekeken; hij was te onopvallend. En zijn karakter zou vast niet in de smaak vallen van de grote wrede clanleider, Brokenstar. Hij wou dolgraag willen leren hoe hij een echte Warrior zou kunnen worden, misschien zou hij dan wat meer zelfvertrouwen krijgen. Maar als hij niet tot Apprentice om werd getoverd zou hij vast zitten in het kamp. Het begon zelfs een beetje verstikkend op hem te werken. Hij kende de hele plek nu als het binnenste van zijn broekzak. Hij was zo vaak op verkenning gegaan, in het kamp, in de hoop nog iets speciaals of boeiends te vinden. Maar iedere keer was het tevergeefs.
Hij schudde zijn kopje toen hij klaar was met zijn wasbeurt. Hij moest niet zo negatief denken. Zijn moeder was Deputy; zij zou er wel voor zorgen dat hij niet vergeten werd. Zijn maag kromp ineen; gaf hem een misselijk gevoel. Moest zijn moeder er nu werkelijk voor zorgen dat hij niet overgeslagen zou worden?... Dat hij niet de vergetelheid in zou gaan? Zijn oren zakten naar beneden en zijn heldere groene ogen stonden nog steeds dof. Was dat dan zijn toekomst?... Een vergeten ziel te zijn? Weer schudde hij zijn kop. Hij moest ophouden met een doemdenker te zijn en eens positief naar dingen kijken; maar dat was niet echt zijn sterkste eigenschap.

Met zijn kleine pootjes liep hij door het kamp, om zich heen kijkend of er iets van afleiding te vinden was. Ondanks dat hij al tegen de zes manen aanliep was hij nog erg klein. Misschien dat zijn naam daarom zo toepasselijk was. Een winterkoninkje was namelijk niet echt een grote vogel. Zijn aandacht werd getrokken door een blaadje dat sierlijk naar beneden dwarrelde. Resoluut liet het katertje zich door zijn poten zakken en stortte zijn volle aandacht op het blaadje. Hij wachtte eventjes en zette vervolgens af om de lucht in te vliegen en zijn voorpoten uitreikend naar het blaadje. Mis. Hij probeerde het nog eens. Weer mis. Toch bleef hij niet opgegeven, was vast besloten het blaadje in zijn klauwen te krijgen. Uiteindelijk kreeg hij het tussen zijn kaken. Hij vergat ervoor te zorgen goed neer te komen en viel op de grond om vervolgens nog een beetje door te rollen. Hij schudde zijn hoofd en nieste een keer door het stof dat was komen opwaaien. Zijn ogen werden groter toen hij opkeek. Hij was tegen iemand aangebotst. Verlegen en vol schaamte schuifelde hij onhandig naar achter en sloeg zijn ogen neer. Wat een vernedering en een ongepaste verschijning van zichzelf… Logisch dat hij nog geen Apprentice was gemaakt; hij was nog te onhandig en kinderachtig soms.

Gapend had Cinderkit zichzelf in het kamp geinstalleerd, af en toe een blik werpende op Brokenstar's den. De kater had haar behoorlijk laten schrikken.. Echt niet dat ze opnieuw die den binnen ging! Haar grijze, pluizige pootjes schoof ze wat meer bij elkaar. Gewoon omdat ze eventjes moest rillen bij de gedachte aan die den. De kleine kitten zat moederziel alleen voor de nursery. Wrenkit had ze al een tijdje niet meer gesproken. Misschien wou hij geen vriendjes meer zijn? Naja.. Dan zou ze zichzelf maar weer leren bladerjagen, of niet dan? Dat had ze toch wel altijd gedaan. Haar amberkleurige keken nieuwsgierig het kamp over.
Uiteindelijk kwamen haar ogen uit op de lucht. Kleine witte schapenwolkjes dreven daar doorheen. De lucht was mooi blauw en zag er prachtig uit. Op de een of andere manier... Kon ze het niet helpen om te bedenken of haar moeder vanaf daar naar haar zat te kijken. Zou ze haar kunnen zien? Zou haar willen steunen? Zou ze bij haar willen zijn? Vast wel! Gefascineerd staarde de kleine kitten naar de lucht. Langzaam tilde ze haar pootje op en begon ze te zwaaien naar de lucht. Misschien zou mama terug zwaaien?

Nog steeds zat Cinderkit op dezelfde plek, ze had al meerdere malen warriors langs haar horen komen, maar nog steeds staarde ze naar de lucht, benieuwd of haar mama daar was, of ze haar kon zien als ze heel goed keek. Het was ondertussen alweer van ochtend tot middag gedaan, de zon stond nu recht aan de hemel. Maar nog steeds geen teken van mama. Cinderkit hield haar kop scheef en zachtjes miauwde ze, "Mama?.. Ben je daar?" De woorden kwamen over haar lippen als een zachte streling? Zou mama daar zijn? Zou Aqualight daar ook zijn? Ze wist het niet. Het kleine poesje hield haar kopje iets scheef, ze sprak nu iets luider, "Mama? Aqualight? Zijn jullie daar?" Miauwde ze voorzichtig. Ze keek weer omhoog, lag het aan haar, of leek die wolk die nu voorbij dreef op een kat? Was dat mama? Was mama aan de lucht komen te staan voor haar?! Enthousiast sprong de kleine poes op haar pootjes en probeerde ze omhoog te springen. Haar pootjes uitstrekkende naar de des betreffende wolk. Maar toen ze weer terug kwam op de grond, botste er iets tegen haar aan. "Oef!" Miauwde ze geschrokken, ze rolde over de grond heen en schudde verdwaasd met haar kop. Eventjes keek ze naar de lucht, de mama wolk was verdwenen nu..

Doordat de kat waar hij tegenaan was gebotst nogal veel haren had moest hij niesen. Terwijl hij nieste schudde hij zijn kopje, vond nog steeds dat zijn neus kriebelde daarna. Nogal onhandig wreef hij met zijn voorpootje eroverheen; hopend dat het minder zou worden, maar tevergeefs. Nog een keer nieste de kitten. Hij hapte één keer naar adem, schudde nog een keer zijn kopje om helder te worden in zijn hoofd en liet toen zijn buit uit zijn mond vallen. Toch wel trots op zijn daad staarde hij naar het blad. Het was hem gelukt, weliswaar niet zoals hij had verwacht; maar hij had hem toch weten te vangen. En natuurlijk; het was zijn eerste keer, en oefening baarde kunst. Althans dat zei men. Maar hij was wel het soort kat dat ook naar wijze woorden zoals die luisterde en ze ook geloofde, of zich eraan hield. Net zoals de Warrior code.

Langzaam keek hij op. Zijn ogen werden groter toen hij zag wie het was. Een schuldgevoel borrelde in zijn kleine lijfje op. Hij had een van zijn beste vrienden hardhandig het evenwicht ontnomen. Wat als ze nou ergens mee bezig was geweest? Wat als zij ook een blad op het oog had gehad, maar hij haar kans nu had ontnomen om hem te vangen? Hij slikte, raapte zijn blad weer op. Snel trippelde hij naar haar toe, verkleinde de afstand. ‘Het spijt me, Cinderkit,’ miauwde hij, met een gedempte toon omdat hij het blad nog steeds in zijn mond had. Rustig legde hij het blad neer. ‘Je hebt toch hopelijk niets?’ zijn stem bezorgd, zijn ogen stonden ook zo. Een beetje verlegen schuifelde hij heen en weer. Ja ja, ze waren wel vrienden. Maar dat betekende niet dat hij zich op zijn gemak voelde in de buurt van de grijze kitten. Hun eerste ontmoeting was leuk geweest, maar het einde had hem nogal gechoqueerd. En het stond hem nog steeds bij, vandaar dat hij nu in verlegenheid werd getrokken door haar.