Sunset

De zon ging onder. De grote witte kater keek er even naar, maar begaf zich toen naar de campuitgang. Hij had tegen Angelpaw gezegd dat hij haar daar zou opwachten, dus zo zou hij meteen weten of ze zich aan afspraken kon houden en hoe bereid ze was te trainen. Niemand vond het immers leuk om bij zonsondergang nog wakker te zijn, zeker niet in het vooruitzicht van ene lange en vermoeiende training. Maa rook 's nachts zou je je moeten kunnen oriënteren, en haar zwarte vacht zou handig zijn bij jagen in het donker. Je moest eerst je sterktes kennen alvorens aan je zwaktes te werken.

~Trainingstopic Angelpaw, maar als ze het goed vind kun je joinen nadat ze gepost heeft c:

Met moeite zag hij haar aankomen, al waren zijn ogen natuurlijk getraind op eht kijken in het donker. Haar zwarte vacht ging van nature op in de donkere achtergrond, maa rhaar blauwe oogjes glansden in het beetje maanlicht dat er was. Hij had een goede nacht uitgekozen, de maan was pas op de helft. Dat betekende dat het niet stikdonker was, zodat ze iets zagen, maar toch donker genoeg. "Goedenavond." Hij knikte vriendelijk terug maar antwoordde niet. Ergens moest hij zichzelf tegenhouden om niet gemeen te doen, maar hij zou ervoor zorgen dat deze apprentice een sterke warrior zou zijn die Windclan mee naar de top zou helpen en de andere clans ervan langs zou geven. "Wat gaan we als eerste doen?" Weer antwoordde hij niet, maar Whitelion wenkte haar met zijn witte staart. Rustig liep hij het camp uit, al keek de witte kater niet om of ze hem wel volgde. Ze kwamen aan bij een rustig, beschut plekje. daar ging hij zitten. Zijn twee verschillend gekleurde ogen keken haar aan, ze glansden in het donker. "Het territorium verkennen is voor een andere keer.", zei hij zachtjes, zodat zijn stem de stilte niet al te veel verbrak. "Eerst moet je leren om van je sterktes gebruik te maken voor je begint om je zwaktes te verbeteren. dat helpt bij je zelfvertrouwen, en zo ben je niet hélémaal hulpeloos in, ik zeg maar iets, een gevecht.", vervolgde hij. Een kleine glimlach gleed om zijn lippen, al was hij amper zichtbaar in het donker. "Dus, Angelpaw, waarom denk je nu dat we hier, midden in de nacht, zitten?"

"Om ehm.. Goed te leren kijken in het donker?", antwoordde Angelpaw aarzelend. Bijna meteen schudde de witte kater zijn hoofd. Dat zou er ook wel bijkomen, maar het was niet de hoofdzaak. Ze leek ook zelf door te hebben dat ze fout zat en verbeterde zich: "Nee, wacht. Misschien omdat mijn zwarte vacht nauwelijks opvalt in de donker?" Nu knikte Whitelion. "Inderdaad. Je hebt geluk dat het niet meer sneeuwt, want dan kun je als zwarte kat niet gaan jagen. 's Nachts is voor jou de beste tijd, en daar moet je gebruik van maken." Hij ging rechtstaan en keek eventjes om zich heen. "Je moet leren om samen te smelten met je omgeving." Een schaduw van een vogel gleed over hen heen. "Dus zullen we eventjes een klein spelletje spelen." Zijn ogen glinsterden ondeugend terwijl hij zijn ogen dichtdeed. "Ga je verstoppen, en zorg dat ik je niet kan vinden!"

"Maar.." Hij deed zijn blauwe oog open. Ging ze protesteren? Was ze te laf om zich te gaan verstoppen? Maar ze leek het zelf ook te beseffen. "Oke, hoe lang heb ik om me te verstoppen?" Hij glimlachte en deed zijn oog weer dicht. "Tien seconden.", antwoordde de grote kater. "En ik zit op vijf... Zes..."

Blijkbaar had ze het eindelijk door, want hij hoorde hoe haar pootstappen zich van hem verwijderden. "9..10.." Zijn blauw en zijn groen oog openden zich en langzaam keek hij om zich heen. Veel verstopplaatsen waren er niet op Windclan gebied, dus zo moeilijk zou het niet zijn om haar te vinden. Anderzijds was haar vacht wel zwart natuurlijk. Whitelion zocht uitdrukkelijk naar plekken die ze zou kunnen gebruiken om zich te verschuilen in de schaduw, en hier was de eenzame boom de beste plek. En ja hoor, daar zag hij twee blauwe oogjes glinsteren in het donker. Whitelion grijnsde, hoewel ze dat waarschijnlijk niet zou kunnen zien. Hij deed alsof hij haar nog niet gevonden had en liep druk zoekend richting de boom, om opeens recht in haar ogen te kijken en te fluisteren: "'k Heb je" Een sluwe grijns kwam op zijn gezicht terwijl hij op haar sprong, haar zachtjes liet omvallen en weer recht sprong, en dat allemaal in enkele seconden. Nu stond hij scherp, wachtend of ze zou reageren.

"Waarom d-deed je dat?", vroeg de jonge poes. Whitelion's ogen glinsterden en een kleine glimlach plooide zich om zijn lippen. Ze moest niet denken dat de training makkelijk zou zijn. Ze moest tegen alles opgewassen zijn, en de boze buitenwereld kende geen medelijden. "Om je reflexen te testen.", antwoordde hij. De witte kater draaide zich om. "Ronde twee.."