.: Pain :.

Een beetje doelloos was Nimblepaw rond aan het lopen. Het voorval met Lostdream die in het water viel en bijna was verdronken - iets wat zij niet gezien had - zat nog steeds in haar hoofd. Lostdream was kwaad op haar geworden, maar door de situatie die er ontstond, had ze besloten later met hem te praten. Ze had hem alleen niet meer gezien, en nu was het al een paar dagen later.
Maar nu zag ze hem. Zijn houding was nog steeds gespannen, maar hij zei haar wel gedag. Zou zijn woede wat gezakt zijn? Ze hoopte het. Ze zou nooit gelachen hebben als ze had geweten dat hij bijna was verdronken.
"Hey," zei Nimble en ze glimlachte. Ze ging voor hem zitten, zo'n meter van hem vandaan. "Hoe is het?"

~ Hahaha, het zou wat zijn als het wel persoonlijk was geweest x

Nimble schrok van zijn kwade reactie en deinsde een beetje achteruit. Ze haalde diep adem en sloeg even haar ogen neer. Ze werd niet kwaad door zijn reactie; ze snapte waarom hij boos was. Zelf zou ze ook kwaad geweest zijn als ze dacht dat een vriend lachte terwijl zij verdronk. Ze was vastberaden kalm te blijven en het uit te leggen. Lostdream was een slimme, redelijke kater. Ze wist zeker dat hij alles zou begrijpen als ze uit zou leggen dat ze het niet had geweten.
"Lost, luister asjeblieft," begon ze. Ze glimlachte nog steeds, want ze zag nog steeds een van haar beste vrienden tegenover haar zitten. "Ik stond een heel eind verderop toen je in het water werd geduwd. Ik had niet gezien dat je net uit het water was geklommen, en dat je bijna was verdronken. Ik dacht dat jullie aan het spelen waren. Ik wilde zelfs graag meedoen." Ze sloeg haar staart om haar poten. "Natuurlijk zou ik niet lachen als ik me had gerealiseerd dat je bijna was verdronken. Natuurlijk niet gek! Je bent een van m'n beste maatjes hier."

"Je weet niet of je me gelooft?" herhaalde Nimble verbaasd. "Waarom zou je me niet geloven? Is het niet logischer dat ik de situatie verkeerd inschatte en daardoor lachte, dan dat ik een vriendschap heb gefaked en het leuk vond je te zien verdrinken?" Dit sloeg nergens op, en Nimble raakte een beetje geërgerd.
Maar ja, Lost had gelijk dat ze in Riverclan gebied stond. Ze had verderop bij de rivier een boom gevonden die over het water was gevallen. Ze had makkelijk naar de overkant kunnen lopen, en haar nieuwsgierigheid had natuurlijk weer gewonnen van haar verstand. Maar ze was al die tijd dicht bij de rivier gebleven, en was niet in de problemen gekomen. Maar dat wilde ze Lost nu niet vertellen. Wat ze had gedaan was verboden, en dat zou ze niet delen met iemand die aan haar twijfelde.

De warrior begon tegen haar te schreeuwen, en geschrokken deinsde Nimble achteruit. Maar ze voelde woede in zich borrelen. Normaal voelde ze dit als ze aan haar vader dacht, die afschuwelijke kwal, maar verder had ze dit bij niemand gevoeld. Zelfs bij haar mede-leerling, Starlingpaw, voelde ze  niet dit soort woede. En nu voelde ze het bij een vriend. Ze haatte het. "Nee!" riep ze kwaad. "Ik zag het verschil niet! En misschien hád ik het kunnen zien als er niet gewoon vanuit ging dat een andere Thunderkat jou niet terug de rivier in zou duwen als je net bijna was verdronken. En sorry dat mijn gedachte nog naar spelen staat omdat ik nog wel een apprentice ben. Sorry dat ik vergeleken met jou een jong ding ben." Ze hapte naar adem en duwde haar nagels in de grond.
Maar toen begon Lostdream over Soft. Ging dat over Softvoice? "Wat heeft zij hier mee te maken? En je hebt me toch niet aan de kant gezet?" Nimble klonk in de war. Waar kwam dit opeens vandaan? Ze had nooit het gevoel gehad dat ze aan de kant was gezet.

"Ik hoorde haar helemaal niet praten! Ik stond tientallen meters verder naast een snelstromende rivier. Ik hoorde helemaal niks!" Ze kon niet begrijpen dat Lostdream haar niet gewoon geloofde. Waarom zou ze liegen? Kende hij haar dan lang niet zo goed als ze had gedacht? Waarom in godsnaam zou Nimble lachen als een vriend van haar zou verdrinken. Dat was zo niks voor haar!
"Nee, ik voel me niet aan de kant gezet," zei ze kort. "Als je je fijn voelt bij haar, dan moet je vooral met haar omgaan. Ik snap niet zo goed waar dit vandaan komt." Nimble had nooit verwacht dat zij Lostdream's enige vriend zou zijn. Als hij zich prettig bij haar voelde, dan moest hij toch vooral met haar omgaan? "Het klinkt eerder alsof jij er meer mee bedoelt, alsof jij voelt dat je mij aan de kant zet."

Nimble besloot niet te reageren op wat hij zei. "Ik zie niet waarom je me niet gewoon vertrouwd dat ik de waarheid spreek. Waarom, in godsnaam, zou ik blij zijn je te zien verdrinken." Ze slikte. Ze sprak weer rustig en sloeg haar ogen neer. "Ik vind het jammer dat je me blijkbaar niet zo goed kent, want ik zou  nooit, nooit, lachen om een vriend die verdrinkt. Als ik het goed had ingeschat, dan had ik je geholpen. En ik had verwacht dat je dat wel had geweten van me." En ook reageerde ze niet toen hij begon over dat hij nadacht over haar gevoelens. Natuurlijk was dat lief! En dat verwachte ze ook van een vriend. Maar ze snapte niet waarom hij dat nu naar voren bracht. Wat had de vriendschap met Softvoice te maken met hun vriendschap? "Denk je soms dat ik blij was je te zien verdrinken, omdat ik jaloers was dat je meer met Softvoice omging dan met mij?" Dat zou een verklaring zijn, maar ze had nog nooit over zoiets nagedacht. Het maakte haar echt niks uit dat hij met haar omging; ze had niet niet eens doorgehad! Elke keer dat ze Lost had willen spreken, had ze dat kunnen doen. Ze zag hem niet als een slechte vriend, alleen omdat hij nog een vriendin gemaakt had.

Blijkbaar was haar laatste zin datgene wat nodig was om Lostdream rustig te krijgen. "Echt? Dacht je dat echt?" Nimble werd er even stil van. "Gek, zelfs al zou ik het je kwalijk nemen, dan zou ik je toch niet doodwensen! Ik ben toch beter dan dat." Ze kon er best om lachen dat Lost zich zo door zijn eigen gedachtes had mee laten slepen, maar ze was nog steeds gekwetst dat hij zich blijkbaar zo in haar had vergist. "We zijn toch gewoon vrienden? Het is niet zo dat we partners zijn, waar je er maar één van mag hebben. We zijn vrienden, daar mag je er toch meer van?" 

~ Oke oke nog even snel een postje dan (a)

Nimble schudde haar kop. "Nee, het is oke. Ik kon je altijd spreken wanneer ik wilde, dus ik heb er geen last van." En ze glimlachte toen Lostdream zijn excuses aanbood. "Excuses geaccepteerd." En nu wilde ze over wat leukers praten. "Dusssssss, vertel eens," begon ze met een wenkbrauwwiebel. "Is dat wat tussen jou en Soft?" 

Goed, een dankbare glimlach verscheen op zijn gezicht, al veranderde die al snel in een grijns. "Rushleap en haar kittens nemen haar hart in," De wenkbrauwwiebel van de poes had hem laten lachen. "Nee, er is helemaal niets tussen ons." Hij stak zijn tong uit naar haar, en rolde lachend met zijn ogen. Ze had zijn excuses geaccepteerd, dus nu zag de kater geen reden meer tot serieus doen.

"Hmm...." zei Nimble nadenkend en ze bekeek hem onderzoekend. "Nee?" Ze grinnikte. Ze stak haar tong terug uit, en rende een meter weg, waarna ze hem weer speels aankeek. "Ach, dat komt nog wel met iemand." Ze wist nog hoe ze Lostdream had ontmoet toen ze in de war was door Tallpaw, maar intussen had ze dat allang achter zich gelaten. En of er een nieuwe kater was die ze wel zag zitten? Ze wist het niet. Maar het zou komen, vanzelf, op een dag.

Nimble had de duw niet aan zien komen, dus ze rolde op haar zij. Ze vond het wel lekker zo, dus ze rolde zichzelf door op haar rug en stak haar poten in de lucht. De zon voelde lekker op haar buikje. "Há, ben jij gek. Ik ben niet echt geïnteresseerd in iemand. Veel katers zijn zo... saai. En bovendien," grijnsde ze, "voor zo ver ik weet is er ook niemand geïnteresseerd in mij. Dus daar houdt het ook op."