{Silverfang} That son of a badger

Dogdance's staart zwiepte woest heen en weer terwijl ze met een ferme pas het Thunderclan territorium doorkruiste. Ondertussen wist ze wel waar alles een beetje was. Wat belangrijker was, ondertussen wist ze wel waar die eerwaarde lapzwans die ze een partner mocht noemen uithing. Haar ogen vlamden met een vreemde emotie en ze had haar schouders hoog opgetrokken, iets wat ze alleen maar deed als ze van slag of flink boos was. Maar de geur van Silverfang was al in haar neusvleugels gedreven. De zilveren kater kon op dit moment niet aan haar ontsnappen, als hij dat al uberhaupt wilde en de poes wrong zich door de struiken heen, alleen maar om oog in oog met haar partner te staan. "Silverfang!" Klonk haar stem, die toch lichtjes trilde.

{Silverfangie<3}

Met een verontrustend blik haalde Silverfang zijn neus op. De geur op de boomstam was onbekend en oud, toch onmiskenbaar te plaatsen. Het had de pelsharen van zijn zilvere vacht vijandig omhoog laten komen. Wat deden rogues nou weer in het territorium?
Hier moest hij het fijne van weten. Silverfang wilde zich omdraaien om terug naar het kamp te keren, maar het plotselinge geritsel van het struikgewas deed hem opschrikken, waardoor hij zijn beweging veel te snel uitvoerde. Met een harde klap stootte hij zijn kop tegen een laaghangende tak. Hij vloekte, en dook weer omlaag, terwijl hij met een pijnlijk gezicht naar de struiken keek. "Oh, hey Dog," mompelde hij verrast toen hij zijn lieftallige partner zag staan. In een opperbest humeur zoals altijd. Terwijl Silverfang even pijnlijk met zijn poot over zijn kop wreef, vroeg hij zich af wat hij dit keer fout had gedaan. Echt, dat met Dustkit en die verkeerde muis was volledig per ongeluk gegaan. Zijn zoontje werd al misselijk voordat hij het überhaupt had kunnen ruiken. Silverfang keek even schuldbewust Dogdance kant op, maar zag toen hoe overstuur ze was en zijn houding sloeg volledig om. Snel drukte hij zijn poot weer op de grond en liep hij met een vragende blik naar haar toe. Wat was er aan de hand?

De kater stootte zijn hoofd, misschien van schrik. Ze was natuurlijk ook vréselijk angstaanjagend. De poes trok haar wenkbrauw eventjes op. "Even handig als altijd zie ik weer," waarna ze zuchtend haar hoofd schudde en verder sprak, "hoe jij het ooit tot deputy hebt geschopt, tweemaal, het is me een raadsel." Maar toch trok er een vertederde glimlach aan haar mondhoeken, hoe sarcastisch haar woorden ook waarde. Maar haar glimlach verdween al vlug weer, haar gelaatsuitdrukking werd serieuzer en haar oren draaiden zich weer naar achter. "Zeg.. waarvoor ik hier was.." Mompelde ze, waarna ze haar blik weer op Silverfang richtte. "Heb je de laatste tijd nog met Snowstorm gesproken?" Eerst het onderwerp maar eens rustig aansnijden, daarna de zorgen uiten. Zo deed ze het netjes toch? Al wist ze toch wel dat Silverfang hoe dan ook ging exploderen. Ergens was de verleiding groot om te zeggen om het maar te laten zitten. Te groot eigenlijk. "Weet je wat, laat maar zitten, het is niks waarschijnlijk," en ze forceerde een glimlach.

'Even handig als altijd zie ik weer. Hoe jij het ooit tot deputy hebt geschopt, tweemaal, het is me een raadsel.' Silverfang grijnsde klungelig toen hij Dogdance opmerking hoorde. "Dat komt door mijn charmes," grapte hij, terwijl hij naar voren liep en even liefkozend zijn kop tegen de hare drukte. Blij dat ze in ieder geval nog sadistische opmerkingen kon maken. Er verscheen echter wel al snel weer een ernstige blik op haar fijne gezicht. Ze keek hem aan en Silverfang luisterde met een vragende blik naar wat ze te zeggen had. 'Heb je de laatste tijd nog met Snowstorm gesproken?' Snowstorm? Meteen werd hij achterdochtig. Waarschijnlijk had Dogdance dat gemerkt, want ze wuifde het weg met een geforceerde glimlach. Maar, zo gemakkelijk zou Silverfang het onderwerp niet laten vallen. "Wat is er met hem?" vroeg hij. Hij deed zijn best de argwaan te verbergen, maar het was duidelijk dat het hem totaal niet zinde dat Snowstorm weer met Dogdance om ging. Of trok hij te snel conclusies?

Dogdance was duidelijk niet onder de indruk door zijn woorden. "Dat komt door mijn charmes," had de kater opgemerkt. Eventjes keek Dogdance geschrokken om zich heen, waarna ze Silverfang met grote kittenogen aankeek. "Mijn Starclan, zag je dat Silverfang?" Miauwde ze op een ademloze toon, haar hoofd zo onschuldig als ze maar kon krijgen, maar daarna verscheen "Er vloog een hele kudde gebakken lucht en ego voorbij!" De sarcastische grijns was weer tevoorschijn gekomen op haar lippen. Hem een beetje pesten werd nooit oud.
Maar de sfeer in het gesprek werd al snel gespannen. Ze zag zijn achterdochtige blik en keek even weg. De kater was wel vaker jaloers geweest en ze blies eventjes geërgerd haar adem uit. Dacht hij nou echt dat ze die harige sneeuwbal leuker vond dan hem? "Well... Laten we een hypothetische situatie neerleggen.." Miauwde ze, eventjes haar blik naar de lucht richtende. "Stel dat een kat iemand die toevallig net zoveel voor jou betekent als je partner en kittens de dood in zou wensen... Zou je jezelf dan nog in de poot kunnen houden?" Ze trok ongemakkelijk met haar oren en keek eventjes naar haar voorpoten. Hier kwam het...

Dogdance zuchtte even geërgerd en dat kwam door zijn overduidelijke jaloezie. Hij wist zelf ook niet waar het vandaan kwam. Nee, schrap dat, hij wist het wel. Snowstorm zat al vanaf het begin achter zijn meisje aan, en dat kon hij niet hebben. Hij had gedacht dat nu ze een gezinnetje waren hij haar keuze wel zou respecteren en haar met rust zou laten, maar waarschijnlijk had hij te vroeg gejuicht.. 'Stel dat een kat iemand die toevallig net zoveel voor jou betekent als je partner en kittens de dood in zou wensen... Zou je jezelf dan nog in de poot kunnen houden?' Silverfang keek haar even vragend aan, en zodra de woorden tot hem doordrongen, vloog hij overeind. "Wàt?!" gromde hij ongelovig. Hoe durfde hij.

Natuurlijk, kon ook niet anders. Als een duveltje uit een doosje schoot Silverfang overeind. Dogdance had het verwacht en was er klaar van. Ze zette haar voorpoot hard tegen zijn neus en drukte hem niet al te zachtzinnig weer terug op zijn plek. "Rustig tijger," miauwde ze, haar stem druipend van het sarcasme, "denk aan je bloeddruk, je wordt immers oud." Eventjes verscheen er een plagerige twinkeling in haar ogen, maar de serieusheid van de situatie dwong hem toch al snel weer weg. Toch probeerde ze, ondanks dat er zorgen zich in haar maag nestelden, er laconiek over te doen. Ze wilde niet Silverfang nog erger van streek maken. Hoe erg de rollen wel niet waren omgedraaid. "Ik ben al zo vaak bedreigd met whatever en ik sta hier nog. Hij blaft harder dan hij bijt, wat wil hij me nou maken hier?" En ze forceerde een krampachtige glimlach op haar gezicht.

Zijn korte moment van bevlieging werd al snel de neus in gedrukt (letterlijk). Beduusd knipperde Silverfang even naar de poot waarmee Dogdance hem terug op zijn plek had gezet. 'Rustig tijger. Denk aan je bloeddruk, je wordt immers oud.' De pretlichtjes in haar ogen waren hem niet ontgaan, en dat deed hem iets ontspannen. Zeker als Dogdance zich er niet zo druk om maakte, was er voor hem ook geen reden om kwaad te worden? Al betekende dat niet dat hij die stomme witte pluizenbal de aankomende dagen niet scherp in de gaten ging houden. Misschien dat hij hem wel terug ging pakken en op elders duty zou zetten, met als zogenaamd excuus dat er geen apprentices beschikbaar waren. Silverfang liet een uitdagende glimlach op zijn kop verschijnen, en sprong toen naar voren om Dogdance op de grond te zetten. Met haar lichtgewicht was dat niet moeilijk. "Wie noem jij hier oud?" vroeg hij uitdagend, terwijl hij grijnzend zijn wenkbrauwen op trok. "Je hebt hem hoop ik wel een flinke kras over zijn neus gegeven?"

Een kleine, grauwerige kreet kwam uit haar mond toen ze tegen de grond gedrukt werd en eventjes verstarde Dogdance totaal. Maar dat moment was slechts een hartslag, want daarna gaf ze hem een flinke pets tegen zijn neus aan, nog wel op een redelijk plagerige manier maar toch vonkte er voor een moment lichte angst op in haar ogen. De angst die ze altijd al gedragen had, zoveel maanden, was nog steeds niet helemaal uit haar hart verdwenen. "Je hebt hem hoop ik wel een flinke kras over zijn neus gegeven?" Vroeg Silverfang aan haar. Dogdance keek eventjes weg, haar ogen licht vernauwend. "Hij was al weg," gaf ze toe. "Hij kon het niet hebben dat ik hem zei dat ik niet meer wilde dat hij zat te stoken tussen jou en mij." Hierop werd haar blik eventjes wat vuriger. "Dus waag het nog eens om jaloers te zijn op die harige sneeuwbal." Dreigde ze.

De pest op zijn neus had hij verdiend, maar Silverfang vond het te leuk om haar te plagen dan er echt over in te zitten. Hij grinnikte geamuseerd en maakte het haar wat gemakkelijk door zijn voorpoten van haar borstkas te halen en naast haar op de grond te zetten. Ze bleef liggen en keek even met vernauwde ogen weg. 'Hij was al weg. Hij kon het niet hebben dat ik hem zei dat ik niet meer wilde dat hij zat te stoken tussen jou en mij,' zei ze. Stiekem kon Silverfang zijn vreugde niet op toen hij dit hoorde en hij zette een grijns op, trots op zijn partner. Dat zou hem leren. Het liefst was hij er zelf op af gegaan, maar waarschijnlijk was Dogdance's manier effectiever. 'Dus waag het nog eens om jaloers te zijn op die harige sneeuwbal.' Ze keek hem waarschuwend aan en Silverfang probeerde beledigd te kijken. "Ik ben niet jaloers," ontkende hij koppig. Niet dat hij ooit zou toegeven dat hij dat wel was.

Dogdance snoof eventjes schamper toen de kater ontkende dat hij jaloers was. "Oh mooi," merkte de poes terloops op, "Dan zal het dus geen probleem zijn als ik je vertel dat de kittens.." een duivelse lach verscheen op haar lippen terwijl ze eventjes stil viel, zijn reactie peilend met nauwlettende ogen, "toch wel van jou zijn," maakte ze haar zin af, waarna ze opstond en wat losser op haar poten ging staan, klaar om weg te springen als ze dit nodig achtte. Ze wipte lichtjes op en neer op haar tenen, afwachtend.

Ze snoof schamper en leek niks van zijn woorden te geloven, maar Silverfang hield koppig vol. Mooi niet dat hij jaloers was op die stomme witte pluizenbol. Er was geen reden om jaloers op te zijn. Ze zou nooit voor hem kiezen. Toch? 'Oh mooi,' merkte Dogdance op, en Silverfang keek haar met een frons aan. 'Dan zal het dus geen probleem zijn als ik je vertel dat de kittens..' Zijn hart zat meteen in zijn keel, en ook al wist hij dat ze hem aan het pesten was, toch werden zijn ogen even groot. Er ontsnapte een duivelse lach van haar lippen, die eigenlijk alleen maar heel schattig klonk in haar plezier om hem te plagen. 'Toch wel van jou zijn.' Meteen zette Silverfang een opgeluchte grijns op en zakte hij door zijn voorpoten. "Ho, jij kleine.." dreigde hij lachend, terwijl hij weer naar voren sprong om haar nogmaals op de grond te krijgen. Al was ze daar nu al lang al op voorbereid.

De kater reageerde precies zoals ze wilde. "Zie je wel dat je jaloers bent?" miauwde ze op plagerige, zangerige toon, "Je zag net net zo groen als die prachtige ogen van je." Ze stak eventjes haar tong uit toen hij begon te dreigen en zette het toen op een lopen, feilloos zich afzettend en een boom inklimmend. Het voordeel van het zijn van een Skyclan kat, het leuke klimtalentje wat je in je genen meekreeg. Ze hoopte vurig dat haar kinderen hetzelfde georven hadden. Dan zou de legende van de Skyclan toch nog iets voortbestaan. Ze stopte echter niet toen ze eenmaal op een tak stond. Ze wist immers maar nooit of Silverfang haar achterna zou komen. Behendig als een eekhoorn, sprong ze dan ook naar een tak van een volgende boom. Deze boog eventjes gevaarlijk door, maar hield het tot haar opluchting. Ze had het goed ingeschat.

Ze glipte onder zijn voorpoten vandaan en stoof een boom in. Silverfang zette grijnzend de achtervolging in. Hij zette zich met zijn achterpoten af en sprong op de takken. De kater was dan misschien niet Skyclan geboren, maar hij had duidelijk dezelfde afkomst. Met zijn lange sterke poten kon hij moeiteloos tussen de takken door vliegen. Toch was Dogdance hem te snel af. Lachend zette hij zich op dezelfde tak als waar zij net van af was gesprongen, maar hij, kluns dat hij was, had even niet ingeschat dat hij wat zwaarder was. Het boog nog verder door als net en hij sloeg even geschrokken zijn klauwen in het hout om niet naar beneden te vallen. De tak maakte een klapperend geluid toen hij er weer van af sprong, en brak toen af, net op het moment dat hij zich op een andere kon zetten. Hij grinnikte en zocht toen weer met zijn bleekgroene ogen naar Dogdance, die zich waarschijnlijk al lang al verstopt had, de sluwe katin.

Haar glimlach liet haar mondhoeken omhoog krullen tot een sluwe gelaatsuitdrukking, haar ogen raakten dan ook licht vernauwd. Ze kon het spelletje wel meespelen met de oude kater. Ze had geen zin om zich te verbergen en klom nog wat hoger in de taken, die hele lichte takken die net niet doorbraken als ze erop klom. Silverfang's (lompe) gewicht zou genoeg zijn om ze te doen breken. Rustig ging ze liggen, voorzichtig natuurlijk want vallen wilde ze niet, maar genoeg om er relaxt uit te zien. Een lome glimlach verscheen op haar lippen. "Oh Silverfang, oh Silverfang, waar zeit gij toch oh Silverfang, luie deputy, kan niet speuren, noch ruiken, maar heeft ego wat ik hier nog kan voelen. Wat moet ik toch met met u, oh Silverfang?" Een pesterige glimlach verscheen op haar lippen. "Kom maar op machtige deputy. Bewijs maar dat die kittens van u zijn," ze stak haar tong even uit om het gebaar af te maken.

Hij keek om zich heen, maar hoefde niet lang te zoeken toen hij het zachte geluid van geritsel hoorde. Dogdance klom lichtvoetig naar boven en zette zichzelf precies op de takken waar hij nooit op zou komen. Niet dat hij zich daardoor uit het veld liet slaan. Met een grijnsje sprong hij naar voren en keek hij naar boven richting zijn lieftallige partner. Die had zich ontspannen op een tak gezet. 'Oh Silverfang, oh Silverfang, waar zeit gij toch,' plaagde ze. Hij zette een frons op en ging zitten. 'Oh Silverfang, luie deputy, kan niet speuren, noch ruiken, maar heeft ego wat ik hier nog kan voelen. Wat moet ik toch met met u, oh Silverfang?' Luie deputy. Oh kon hij maar naar boven komen om haar dat terug te laten nemen. 'Kom maar op machtige deputy. Bewijs maar dat die kittens van u zijn.' Ze stak haar tong uit en Silverfang nam met een zelfverzekerde frons de uitdaging aan. "Je breekt mijn hart," zei hij zogenaamd dramatisch, waarna hij hoofdschuddend grinnikte en zijn voorpoten toen op de stam van de boom zette. Voorzichtig probeerde hij op een tak te gaan staan, maar die boog zo gevaarlijk door dat hij zijn poot snel weer terug trok. Ander plan.

Dogdance keek naar beneden naar de deputy en klom toch nog een takje hoger, gewoon om veilig te zitten. De tak boog gevaarlijk ver door, maar ze kon nog wel blijven zitten. Met een pesterige glimlach keek ze naar beneden naar haar partner. "Je breekt mijn hart," miauwde hij op dramatische toon en Dogdance stak eventjes haar tong uit als respons. Haar blauwe ogen glommen van amusement. "Och.. als deputy heb je toch geen hart nodig.. En wat ontbreekt, kan ook niet breken, toch?" miauwde ze zoetjes. "Ik snap niet hoe je deputy van de Thunderclan bent geworden, eerlijk waar. Ik bedoel, je kan nog niet eens in een simpele boom klimmen." Ze strekte zich eventjes op een luie manier uit, plagerig naar Silverfang kijkend.

'Ik snap niet hoe je deputy van de Thunderclan bent geworden, eerlijk waar. Ik bedoel, je kan nog niet eens in een simpele boom klimmen.' Oh, hij zou haar eens laten zien . Er verscheen een zelfverzekerde glimlach op zijn gezicht toen hij zijn klauwen in de stam haakte en zich toen stevig van de tak afzette. Hij klom omhoog, en naarmate de stam onder zijn poten dunner werd, werd de frons op zijn gezicht steeds groter. Het koste hem de nodige moeite, maar uiteindelijk was hij zowaar zo ver gekomen dat hij boven Dogdance hing. Uiteraard hield hij zich nog wel aan de stam vast, want de takken vertrouwde hij niet. "Wie kan hier nou niet bomen klimmen," zei hij plagerig, waarna hij even grijnzend met zijn staart zwiepte.

Met een geïnteresseerde glimlach keek Dogdance naar hoe haar geliefde partner met veel pijn en moeite de boom in klom. Ze liet hem rustig begaan, geduldig afwachtend tot hij lekker hoog in de boom zat. "Ah.. ik zie het ja," miauwde ze met een brede glimlach. "Maar kan je ook wat ik kan?" Vroeg ze zoetjes, waarna ze zich voorzichtig omhoog kwam van haar tak en rustig sprong naar een dikkere tak van een boom ernaast. Ze wuifde eventjes naar hem met haar staart. "Wat nu, machtige deputy?" Vroeg ze met een brede glimlach en een onschuldige blik. "Pak me dan.. als je kan." Miauwde ze, een plagerige ondertoon in haar stem.

Natuurlijk zou Dogdance het hier niet bij laten. 'Maar kan je ook wat ik kan?' vroeg ze zoetjes. Onder de indruk keek Silverfang toe hoe ze zich omdraaide en toen sierlijk naar de volgende boom sprong. Hij kon altijd naar haar blijven kijken, en bijna vergat hij dat dit een spel was. Maar, hij was nog steeds de uitdaging aangegaan en zette zich voorzichtig op een tak toen ze hem met een plagerige ondertoon naar haar toe lokte. De tak boog lichtjes door onder zijn poten, maar hij hoorde geen dreigend gekraak. Bemoedigd deed hij nog een paar passen naar voren. Hij boog door om zich af te zetten, maar hij had het onderschat. De sprong kon hij makkelijk maken, was het niet dat de tak het plotseling begaf op het moment dat hij zich naar voren gooide. Zijn voorpoten grepen in lege lucht en hij donderde naar beneden. Geschrokken klauwde hij om zich heen in de hoop iets vast te kunnen grijpen, maar hij bleef vallen en de takken schramde langs zijn vacht. Tot ineens een grote tak zijn val blokkeerde. Hij klapte er tegen aan, stuiterde naar achter en bleef toen stil hangen. Voorzichtig keek Silverfang naar beneden om te zien dat hij nog maar enkele konijnenlengtes boven de grond hing, zijn lichaam vast geklemd in een V-vormige splitsing in de boom. Hij zuchtte opgelucht, dat had heel anders kunnen aflopen.