Not that much older though

Hij leek wel heen en weer te vliegen zo snel was hij van het een naar het ander, zoveel katten die hem complimenteerden op zijn nieuwe naam en even onder de indruk leken. Tall was zelf ook nog steeds onder de indruk, en het maakte dus dat hij grijnsde, standaard, en vrolijk statig rondliep. Anderen zagen hem echt wel, zijn appearance was, nu hij het zo trots droeg, niet te missen. Hoog tijd ook om de poes te vinden van wie hij nog niet heel lang geleden de apprentice ceremonie van had bijgewoond. Waar was Sin?

- Sinpaw eerst

De kater liep in een redelijke pas naar de poes toe zodra hij haar gespot had. In een hoekje, in het kamp. Ze lag niet in de zon, zoals iedereen deed op koude dagen als deze, maar in de schaduw, afgezonderd en alleen. Een beetje verbaasd en bezorgd liep de kater naar de poes toe, en ging naast haar zitten. "Hey," Mauwde hij, de lichte bezorgdheid doorklinkend in zijn stem. "Gaat het wel?" Haar poot was Tall nog niet opgevallen, aangezien die van hem afgewend lag. Haar uitdrukking sprak echter boekdelen.

Oke, wat de poes voor hem ook allemaal murmelde het was duidelijk niet dat ze het allemaal goed had. Dat had ze niet, een blik op haar en je kon het weten. Vandaar dat Tall even glimlachte toen ze hem feliciteerde, en toen zijn staart om haar heen sloeg. De bezorgde blik in zijn ogen werd alleen maar versterkt zodra de pijnlijke blik in haar ogen kwam. "Wat is er, en nu echt," Mauwde hij, bezorgd maar ook streng, ze kon niet tegen hem gaan lopen liegen.

Nou, die woorden klonken echt waanzinnig overtuigend, hij zou meteen alles met rust laten en het er niet meer over hebben. De wereld zou mooi zijn vol dansende eenhoorns en - nee. Niet dus. Hij geloofde er geen snars van en zag maar al te goed hoe ze haar achterpoot wilde verhullen. Met grote passen beende de veel grotere kater om haar heen en had een frons op zijn gezicht. Wat wilde ze hem nu niet meer vertellen?

De grom maakte dat hij verward keek, maar toen ook boos. Hoe durfde ze? Hij wilde enkel helpen! "Blijf uit mijn buurt Tallshadow blijf uit m'n buurt..." Gefrustreerd gooide hij zijn hoofd in de nek en draaide een rondje op zijn achterpoten. Hij had nog niets fout gedaan, maar blijkbaar moest de poes hem toch niet hebben. "Ik.. Ben blij voor je maar laat me alsjeblieft met rust. Ik heb een nest dat ik opnieuw moet indelen nu jij weg gaat uit de den." Een kwade blik lag in zijn ogen, en zonder nog een woord te zeggen draaide de kater zich furieus om, en beende de den uit. Ze wilde hem weg? Dan ging hij weg.

De kater rolde met zijn ogen toen de poes zich bedacht, en hem dus blijkbaar wel in de buurt wilde. "Oke," Zuchtte hij, overgehaald. "Ik zal niet gaan, maar dan wil ik wel weten hoe dat gekomen is," Hij wees naar haar poot en keek de poes vragend aan. Antwoord?

Tall begon te grommen zodra duidelijk werd wie het had gedaan, en even schoten zijn nagels in en uit de hulsen. Toen werd de kater alweer rustig, en knikte langzaam. "Dat spijt me voor je," Ze wilde vast toch niet dat hij iets zou doen, dus waarom proberen haar wel zover te krijgen? Het zou een verspilling van tijd en moeite zijn voor hun beiden, en daar hield de kater nu eenmaal niet van.

"Wat heb ik nou verdomme aan spijt!" Hij legde zijn oren in zijn nek bij het horen van de toon en de woede. Het was heus niet allemaal op hem gericht, dat kon niet. "Wees happy met je nieuwe rang Tallshadow. Wees happy met al je vrienden vriendinnetjes en homo vrienden het boeit me niet. Als spijt het enige is wat je met me hebt.. Medelijden het enige is waarom je met mij omgaat waarom zou het mij dan nog boeien!" Hij hield even zijn hoofd schuin. "Homovrienden?" Hij was compleet verbaasd, wie van zijn vrienden was homo? Was hij vrienden met Ash? "Sorry, not the point," Vervolgde hij toen snel, en keek de poes weer aan. "Ik weet niet wat ik je verder kan geven," Dat was het, de waarheid, wat verwachtte ze? "Ik zou graag altijd overal het juiste willen doen en weten, maar ik ben nog niet zo, ik mag ook nog leren oke?" Hij klonk moe, maar niet boos, hij snapte Sin wel.

Hij keek de poes ontzet aan toen die plots begon te tieren, hij was nog wel zo eerlijk geweest! "Wat dacht je van normaal doen tegen mij en niet je gedragen alsof je tien keer beter bent dan ik ooit ben geweest!" Zijn ogen werden grote ronde schoteltjes vol onschuld, dit had hij nou ook weer niet verwacht. "Je kan niet altijd het juiste doen. Je zal altijd anderen pijn doen." Oh no, wat had hij dan nu weer misdaan? Waarom werd van hem verwacht dat hij dit soort gekke sociale fouten niet maakte? "Wel dan wens ik je heel veel succes met alles leren en weten. Het zal je nooit lukken.." Nu keek hij haar met een geamuseerde frons aan, "Je kent me," Mauwde hij ondeugend, "Ik zal niet opgeven, ik ben een hopeloze optimist," Hij lachte even, en liep toen naar de poes toe. "Maar echt, sorry,"

Oh mensen, hij was hier blijkbaar heel slecht in of zij was nogal opvliegend de laatste tijd. "Je bent inderdaad hopeloos! En dat zal je ook altijd blijven. Maar ik ben niet hopeloos. Ik weet de waarheid van deze hele verdomde wereld!" Hij knikte, want ja, Sinpaw wist altijd alles niet? Altijd alles beter, altijd de beste, altijd moest hij maar even uitzoeken waarvoor hij er ook alweer was. "Nee..Nee alsjeblieft zeg. Ik hoef geen sorry donder een end op Tallshadow!" De kater haalde zijn schouders op. "Zeg dan wat je wel nodig hebt Sin.." Mauwde hij haar toe, niet al te hard, maar wel stiller dan eerst.