Snorefest

Wanderkit kon niet slapen. Mama was al wel in slaap, dat voelde ze aan haar rustige ademhaling. Maar zij, nee, de slaap kreeg ze niet. Dus ze stapte uit het nestje en keek om zich heen, waar was Little? Haar zusje. Waarom wist ze ook niet maar ze sliep niet meer zo vaak bij hun en mama. Toen ook van haar zusje niks vernomen werd slenterde ze de kou in, het donker deerde haar niet zoals het de meeste kittens wel deed. Ze was veel te nieuwsgierig en vond het juist spannend. En dit dreef haar ook de grote den in. Daar keek ze even in rond voordat ze een slapende kater zag. Hij leek nog zachter als mama’s vacht, die van hem leek ook langer. Benieuwt of de vacht ook zacht was klom ze het nest in, legde haar pootjes in de vacht en keek verwondert. Het was zacht, en warm. Blij verast rolde ze tegen de wildvreemde kater aan, hier ging ze slapen.

Het bolletje kitten was zeer tevreden met de ontvangst. Ze was bij deze kater komen liggen uit welgevonden rede dat zijn vacht zachter was dan ze was gewent. Hij leek ook zo warm. Toen ze een staart over zich heen kreeg snorde Wanderkit tevreden terug. Wat was deze warrior aardig. Wat hij mompelde interesseerde haar niet. In tegenstelling tot haar andere siblings had ze weinig behoefte aan een vader gehad, maar eens wat aandacht van een ander dan haar moeder was zeker op zijn plaats. Toen de kat zich ook nog om haar heen krulde was alles compleet. De kitten voelde zich veilig en viel als een blok in slaap, warm tegen de kater aangedrukt.

{Misschien een timeskip tot de volgende morgen? xD

De kitten was in een diepe slaap gevallen, vermoeid van het eerdere wakker zijn en de wandeling naar de vreemde den. Toen ze de pluizige kat had gevonden was de slaap al helemaal snel gekomen. Het was fijn hier en met die gedachten was ze in slaap gevallen.

Toen haar kussen was ontwaakt en begon te bewegen werd ook de grijs/bruine tabby met witte kitten ook langzaam wakker. Niet echt wetend waar ze was of wat te doen dook ze terug in de warmte van de kater. Nog even… Maar ze werd al weer gestoord. Maar vriendelijk; "Kom op kleintje, word wakker." werd er naar gesnord. Even slaapdronken als het kopje dat ze kreeg snorde ze terug en keek met haar blauwe oogjes op. ‘U zacht’ mompelde ze tevreden. Langzaam werd ze wakker van de ochtendkou om zich heen, ze drukte zich weer tegen de warmtebron aan. ‘Ik ben Wanderkit’ besloot ze zich voor te stellen, misschien kreeg ze ook de naam van haar kussen teweten.

De kater reageerde helemaal anders dan de kitten had verwacht, doen hij achteruit deinsde werden haar oogjes groot van de afwijzing. Wou niemand haar dan hebben? Zelfs deze kater niet ondanks dat ze hier mocht slapen? Ging hij nu boos worden. Wat nerveus dook ze ineen en de tranen stonden haar nader bij dan het lachen. "Heb je hier.. eh.. de hele nacht geslapen, Wanderkit?" Wat getroost omdat hij niet heel boos leek knikte ze. ‘Ja. Ik kon niet slapen en toen kwam ik hier… U leek zacht en warm dus ik kwam liggen…’ haar oogjes werden groter bij ieder woord. ‘…Toen deed u aardig en viel ik in slaap… bent u boos?’ Tranen stonden al in de kitten haar ogen. Ze wou helemaal niet dat deze kater boos was. Hij had zo lief gedaan gisteren. ‘Niet boos zijn alstublieft…’ mompelde ze terwijl ze haar kopje in de pels van de kater verborg.

Ze had haar kopje verborgen in de grijze vacht. Pas toen ze een lik voelde durfde ze op te kijken. Het was duidelijk dat ze hier niks van snapte. Gisteren was ze nog zo gewenst en nu niet. "Nee, nee, ik zal niet boos zijn. Maar eh.. dit is niet erg gebruikelijk, Wanderkit.. je ouders zijn vast heel erg bezorgd, je bent de hele nacht weggeweest bij een kat die je niet eens kent." Wat stug keek ze naar beneden, haar oortjes hingen opzij en nogsteeds vocht ze tegen de tranen. ‘Maar u bent toch gewoon van de clan, dan bent u toch niet gemeen?’ begon ze verwart. ‘En mama vind het vast niet erg, die heeft Little ook weggedaan’ zei ze treurig. Ze wou gewoon lekker slapen, niet dat de kater nu boos was. Dat vond ze dus helemaal niks. Ze ging niet huilen, ze zou die kater eens laten zien dat ze best voor zichzelf kon zorgen. Maar de afwijzing viel haar toch niet goed.

"Maar kleintje, moeders zijn altijd bezorgd om hun kittens. Maar je had het erover dat je moeder een kitten had.. weggedaan? Waarom? Ze houdt toch wel van jou en je nestgenootjes?" Ze wist hetzelf ook niet. Mama vermeed de vragen die er over stelde, al begreep ze van sommige stukjes wel de rede. ‘Ja, maar Little lijkt op papa, en ze houd niet van papa’ zei Wander. ‘Ineens had ze Little uit het nest geduwd maar tegen en mij en Heather doet ze wel lief.’ Ja, mama was lief tegen haar, maar ze twijfelde aan haar liefde voor Little.

"Oh, maar doet jullie papa dan wel lief tegen jullie? En wie zorgt er voor Littlekit?" Verwoed schudde ze haar kleine kopje. ‘We weten niet wie papa is, mama wil het ons niet zeggen’ legde ze uit. ‘En ik weet niet wie er voor Little zorgt’ moest ze toegeven. Ze had er niet op gelet. Misschien een andere queen of had Little papa wel gevonden…

"Nou kleintje, ik ben jullie vader niet, ik heb namelijk zelf ook al kittens en die zijn ongeveer even oud als jij.’’ Dus hij was ook papa? Nou, niet de hare maar dat had ze al begrepen. We wist zeker dat de hare zwart was met blauwige ogen. ‘Nee, jij bent niet mijn papa maar wel zachter als mama’ een klein lachje gaf prijs dat ze niet meer op het punt stond de hele den wakker te huilen. ‘En wij lijken niet op elkaar.’ Met haar pootje porde ze tegen die van de kater. ‘Ik ben wel knapper’ lachte ze vrolijk naar hem. "Maar moet je nu niet terug naar je mama?" Haar humeur zakte weer wat. ‘Ik weet niet eens u naam’ zei ze mokkend. Nou, hij stuurde haar nu al weg en ze wist niet eens zijn naam.