Bird in the sky {Open}

Zijn ogen waren half gesloten en zijn neus bewoog zachtjes heen en weer over de grond. Je oriënteren op alleen geur was nog best lastig, acuut kreeg de kater meer respect voor blinde katten, die konden nooit wat zien! Hij botste tegen wat stenen en gaf het toen op, zijn ogen werden geopend en de open plek werd weer zichtbaar. Nou ja, zichtbaar, het viel allemaal een beetje weg door een poes die in zijn gezichtsveld zat en die, doordat Tallpaw kroop, heel groot leek. Even staarde de kater haar aan, en toen sprong hij in blinde paniek omhoog en weg. Achter een kleine steen verborg de apprentice zich, en keek er toen overheen. Niet zij weer!

Zijn verbazing was duidelijk te merken toen de kleine geen aandacht aan hem besteedde. Haast geïrriteerd hierdoor stond hij op, en kwam heel langzaam dichterbij. Op een afstand van ongeveer een halve meter bleef de stoere kater zitten en keek haar wantrouwend aan. "Wat ben je aan het doen?" Klonk het uiteindelijk, verbaasd, ongeduldig en erg wantrouwend. Dit was vreemd, dit was niet normaal, was het een val? Het was een val.

Snowynight had hem geleerd om gewoon rustig aan te doen, dat deed hij dus maar gewoon, gewoon rustig aan. Het zou vanzelf ooit wel weer goedkomen dan toch? "Gaaf," Mompelde hij, en nam nog wat meer afstand toen ze huiverde, daarna keek ook hij naar de lucht en werd haar blik gevolgd. Boven hen cirkelde vogels, was dat het? "Zijn het de vogels?" Vroeg hij dus, maar bleef naar de beesten kijken en niet naar haar, ze had hem ook niet aangekeken.

Ze antwoordde deze keer sneller en ook wat voller. "Uhu.. Die ene is heel groot en vliegt rondjes.." Schattig hoe ze er helemaal in opgingen soms, die kittens. "Hij vliegt daar al een hele tijd," Tall keek ook omhoog, en zag een bruine verenvacht, tenminste, zoiets. Vanaf deze afstand besloot hij maar gewoon dat het dat was for the sake of het gesprek. "Wil je weten waarom?" Mauwde hij dus, en keek even kort naar de kitten, ja? Nee?

Ze wilde het wel weten, mooi, kans om het goed te maken deel 1 dan maar. "Het is een verhaal wat al heel lang geleden aan mij verteld is," Mauwde hij, om de spanning op te bouwen. Het was basically een verhaaltje vertellen. "De grote katten van de clans van vroeger hadden ruzie, ruzie als in onze tijd, erge ruzie," Tall ging liggen, "Je had Thunderclan, met de sterke en grote Lionstar, wiens manen altijd leken te glimmen in de zon," Hij keek even naar de poes en toen weer naar de vogel. "Je had Riverclan met de beweegelijke en moedige Whalestar. Daartegenover was de Windclan leider met zijn clan; Swiftstar heette hij, en dan had je Shadowclan," Een grijns verscheen op zijn gelaat, "En onder de leiding van Darkstar waren zij natuurlijk veruit de beste,"

De kitten leek nog niet erg onder de indruk, en bleef naar het beest staren terwijl Tall het bleef proberen. "Deze leiders mochten elkaar niet, ze haatten elkaar en wilden, ook al was het niet goed voor hun clan, bewijzen dat ze de besten waren," De kater glimlachte, hij wilde dat ook altijd, "Dus daagden de vier leiders elkaar uit, van bomen klimmen tot over de afgrond springen, maar in alles waren ze even goed," Hij wierp even een half bezorgde blik op de vogel die steeds dichterbij leek te komen, en ging ter bescherming iets dichterbij de kleine zitten. "Uiteindelijk wilden ze allemaal iets doen waaruit duidelijk zou worden dat zijzelf de beste zouden zijn, Lionstar wilde proberen een boom om te duwen, Whalestar wilde zwemmen, Swiftstar wilde rennen. Darkstar had wel door dat het zo niet langer kan, en bedacht een plan. "Wie de vogel uit de hemel plukt is de sterkste en moedigste kat van het bos," Mauwde hij, en de anderen stemden met hem in, al wist iedereen dat het niet veilig, en onmogelijk zou blijken." De vogel bleef naderen, de bruine verenvacht was duidelijker te zien, en iets in zijn hoofd schreeuwde een waarschuwing.

Tallpaw grinnikte in zichzelf toen de kleine poes wegschoof van hem, maar hield het beest in de gaten. Roofvogels kwamen niet vaak voor, maar het kon gebeuren, als dit er een was moest hij opletten. Mede daarom was het verhaal niet al te uitgebreid. De kater keek volledig naar de lucht toen de kitten voor het eerst praatte, maar de woorden vervielen in de ijzingwekkende schreeuw en het beeld voor zijn ogen. In een reflex sprong de kater naar voren naar de kitten toe, het maakte hem nu even niet uit hoe eng ze hem vond, dat beest was er al bijna. Bij haar gekomen ging de kater zonder pardon, maar wel voorzichtig, bovenop haar liggen met zulke precisie dat alleen zijn bruine vacht nog te zien was. Ze lag helemaal onder hem maar zou moeten kunnen ademen. Zijn ogen waren nog vrij om te kijken alhoewel zijn hoofd half onder de grote poten lag. "Blijf liggen," Kon hij nog net mauwen, voor het beest zijn rug raakte. Een luide grom van woede en pijn ontsnapte de kater, en de apprentice hoefde niet te kijken om te weten dat zijn rug nu open lag. Liever dat dan de kitten. De vogel gaf zijn prooi niet zomaar op, het beest klauwde met zijn nagels in zijn vacht terwijl Tall uit alle macht de kitten beschermde. Ze moest naar een veilige plek, en wel snel.

Starclan zij dank bleef de kleine liggen, haar getril was duidelijk te voelen. Tall keek niet meer naar de roofvogel in de angst zijn ogen te verliezen terwijl het beest verder ging met het woedend bewerken van zijn arme rug. Plots stopte alles, en hoorde de kater alleen nog kwaad gegrom en voetstappen. Zijn rug deed verschrikkelijk veel pijn, zoveel dat helder denken toch wel lastig was, maar wat nog wel duidelijk was dat de kitten nog veilig was. Ashdrizzle bleek zijn redder te zijn, en voor deze keer was de apprentice blij zijn vriend eens te zien terwijl Slate erbij was. Hij kreunde toen de ander hem porde, en liet zich omvallen waardoor het kleine grijze vachtje zichtbaar werd tussen al zijn fluff. Ze was nog heel, hij niet, maar dat kwam wel goed.

Het duurde even voor de vader zijn kitten ontdekte, en Tall rolde even met zijn gesloten ogen, serieus zeg. De woede die Ash ongetwijfeld voelde bleef niet geheel onopgemerkt, de sfeer was veranderd. De apprentice opende zijn ogen weer bij het bedankje, en glimlachte bij de aanblik van de kater die zo nu en dan zijn vriend was. "Ze kan praten," Mauwde hij ter verdediging van wat de grijze kater tegen hem had op het moment. De afspraak was geweest om bij ze uit de buurt te blijven tot ze konden praten, deze kon praten. Tall keek even naar het kleintje, en grijnsde met een van pijn vertrokken gezicht naar haar. Ook in zijn ogen stonden tranen. "Dat was me een avontuur wel, niet?"