Bird in the sky {Open}

Slatekit snorde zachtjes en opgelucht toen haar papa haar over haar kopje likte. Dat was toch wel het teken dat alles veilig was, of niet dan? Een opgeluchte zucht ontsnapte dan ook uit haar mondje en ze drukte haar kopje eventjes tegen die van haar vader aan. Maar de sfeer leek om te slaan en het was zelfs merkbaar voor de jonge kitten. Haar blik gleed bezorgd van Fallpaw(Tallpaw:'D) naar haar papa en weer terug. Fallpaw leek het ook te voelen want de kater schoot lichtjes in de verdediging. "..Ja.. ikke kan praten..?" Herhaalde de kitten zachtjes, op een verward toontje. Ze drukte haar lichaampje weer tegen haar papa aan toen Fallpaw tegen haar praatte en knikte zachtjes naar hem, eerder bang dan verlegen. "Vogels zijn eng papa.. ik ga de veer niet meer zoeken.." murmelde de kitten zachtjes. Help, straks zou er een boze vogel achter haar aankomen. Nee, dat kon ze niet hebben.

Het was geen tijd om bijdehand te doen en hierdoor wierp Ashdrizzle Tallpaw ook een gevaarlijke blik. Slatekit snapte het natuurlijk niet, maar gelukkig ging ze over op een ander onderwerp door de vraag van Tallpaw, die Ashdrizzle ook niet echt aanstond, maar als hij zo wilde doen, dan deed hij dat maar. "Vogels zijn eng papa.. ik ga de veer niet meer zoeken.." Snorrend gaf hij Slatekit een kopje. "Hoeft ook niet meer, blijf maar gewoon veilig in het kamp en als je weer zon vogel ziet gelijk naar mama, oké?"

De kater was niet gezellig te krijgen, Tall rolde nog eens met zijn ogen, en probeerde zich toen overeind te hijsen. Hulp tolereerde hij niet, zeker niet van de kater die dus duidelijk hun vriendschap ver achter zich had gelaten. Tall keek gewoon gevaarlijk terug naar de irritante warrior en rekte zich toen heel voorzichtig uit. "Ik zal nog eens wat doen," Mauwde hij zacht, meer tegen zichzelf. Jezelf remmen of in de hand houden was verdraaid lastig met zoveel pijn. Een glimlach werd de kitten gegund, en Ash werd verder genegeerd. Toen ging de apprentice zitten en sloot zijn ogen even van de pijn die door zijn lichaam schoot. "Nog ergens voor nodig?" Vroeg hij bot, niet in de stemming om tot de orde geroepen te worden, dat was duidelijk.

De heisa in het kamp had haar aandacht weten te trekken, en met een wat bezorgde blik in haar ogen trippelde ze naar een groepje katten toe, waarvan ze Tallpaw, Ashdrizzle en de kleine Slatekit herkende. Het arme ding trilde. Voorzichtig tikte ze met haar neusje tegen de grijze kitten aan. "Gaat het?" Vroeg ze voorzichtig, waarna ze haar blik optilde en zowel Tallpaw als Ahsdrizzle aankeek. "Wat is er aan de hand?" Vroeg ze, lichtjes streng aangezien de mokkige houding van Tallpaw haar wel degelijk was opgevallen.

{If I may :'D}

Slatekit knipperde verward met haar ogen. Ze kon de situatie niet zo goed omvatten en dat beangstigde haar lichtjes. Haar papa leek gespannen en Fallpaw leek boos te worden. Had ze iets verkeerd gedaan? De kitten begon opnieuw te huiveren. De botte toon waarmee Fallpaw reageerde liet haar iets wegkruipen in de pels van haar vader, maar toen Littlestream verscheen en rust bracht, gebruikte ze de kans om bij haar tante ze gaan zitten. "Fallpaw heeft pijn.. Enge vogel.." miauwde de kitten zachtjes. "Tante hem beter maken..?" Nog altijd rilde de kitten erg, geshockeerd door de gebeurtenis en niet echt tot rust gebracht door de situatie die erop volgde.

De toon waarop de Apprentice nu tegen hem sprak stond hem totaal niet aan en zijn vacht begon langzaam te rijzen. Respect, dat had dat mormel niet eens geleerd van wie zijn Mentor ook mocht zijn. "Wat is er aan de hand?" Dankbaar voor afleiding keek hij plots in het gezicht van Littlestream, maar voordat hij antwoord kon geven mompelde Slatekit de situatie al op. "Een roofvogel wilde Slatekit aanvallen, maar Tallpaw heeft haar gered. Ik kwam net het kamp binnen toen de vogel zijn rug aan het bekrassen was, dus heb ik hem weggejaagd. Ik denk dat Tallpaw wel wat aandacht nodig heeft, ja." Hij keek de Apprentice niet eens aan. Dat hij hem ooit had weten te vertrouwen leek nu wel een raadsel voor hem. Ondankbaar beest.

De kater hield zich rustig, voor nu, de vader van de kitten was er niet eens geweest toen zijn kitten doodalleen in het kamp zat! Hoe durfde hij nu boos te worden op Tall dan? De medicine kat kwam, en de apprentice kreeg geen kans om iets ook maar zelf te zeggen, de warrior verwees haar meteen naar hem door. Kwaad stond Tallpaw op, schudde zijn hoofd en liep weg om een eindje verderop te zitten. "Misschien kan je beter zijn hoofd nakijken," Mauwde hij onder het lopen, verzengend kwaad in hem wilde naar buiten, stomme kater, stomme kitten, weer eens haar schuld! Weer!

Haar groene blik ging even weer naar Slatekit die als eerste het woord nam. Een kleine glimlach sierde haar gezicht toen de poes aan haar vroeg of ze Tallpaw, in haar versie Fallpaw, terug beter kon maken. "Natuurlijk kan ik dat," Snorde ze zachtjes, de poes een troostende lik over haar kopje gevende. Misschien was ze toch beter met kittens dan ze dacht, en om eerlijk te zijn gaf dit haar een warm gevoel van binnen. Vervolgens sprak Ashdrizzle. Met een geconcentreerde blik luisterde ze naar zijn woorden, om uiteindelijk ook nog eens haar ogen op Tallpaw te richten en hem dankbaar aan te kijken. "Dankje dat je Slatekit hebt beschermd, dat was heel moedig van je." Miauwde ze, oprecht dankbaar. Hierna gleed haar blik terug naar Ashdrizzle, om hem even warm aan te kijken. "Ik denk dat Slatekit nu eventjes iemand nodig heeft. Wees een goede vader, dan kan ik even Tallpaw na kijken." Miauwde ze rustig, hem duidelijk een bijna smekende blik gevende. Ze wou niet dat Slatekit iets overkwam, en aangezien ze zelf niet bij de kitten kon blijven omdat ze Tall moest nakijken, vroeg ze aan hem of hij dit wou dit. Hij was tenslotte de vader.

{Ems, maken we een topic aan in de medicine den?}

De poes was opgeschrokken uit haar slaap toen er een vreemd gekras door het kamp heen had geschald. Snel controleerde ze haar kittens, waaruit er eentje miste: Slatekit. Als een speer spurtte de poes naar de ingang van de nursery en zag een klein groepje katten in het kamp staan. Ashdrizzle, Littlestream, Tallpaw en Slatekit. Die laatste stond er hevig trillend bij en met een sprongetje belandde de witte Queen buiten. Ze hoorde nog net de uitleg wat er was gebeurd en stond binnen een paar tellen bij het groepje en gaf een liefkozend likje over Slatekits kopje. "Het is al goed, Slatekit, het is al goed.." murmelde ze zachtjes en keek toen naar Ashdrizzle en Tallpaw. "Bedankt," snorde ze toen zacht naar Tallpaw en glimlachte voorzichtig. Hierna keek ze wat schichtig naar Ashdrizzle. Was ze dan zo'n slechte moeder dat ze haar eigen kittens niet eens beschermen kon?

Slatekit legde haar oren wat naar achter en drukte zich nog wat meer tegen de medicine cat aan. Angst vulde weer haar binnensten en ze begon alleen maar erger te beven toen er opnieuw geschreeuwd werd heen en weer. Het maakte haar bang... De apprentice wierp een kwade blik haar hen en Slatekit kromp weg. Nooit had iemand zo boos in haar richting gekeken en haar ogen vulden zich met tranen. Ondanks dat haar moeder er ook bij kwam en haar probeerde te troosten, barstte de kitten in snikken uit.

De kater keek nog steeds nijdig, maar ontspande wat toen de katten hem tenminste bedankten. Hij knikte stug, en stond toen op om met de niet al te grote medicine cat mee te lopen naar haar den. Even keek hij wat treurig naar de grijze kitten, aan wie hij het verhaal niet af had kunnen vertellen. "Als je ooit het einde wilt weten geef je maar een gil," Sprak hij dus zacht tegen haar, niet te dichtbij komend. Ze was duidelijk van haar stuk gebracht.