It can't hurt me{Moonwhite}

Het deed haar niks. De opgebrande bomen en vergaande struiken konden haar niks deren. Ze liep er enkel door heen en voelde geen emotie van woede of verdriet. Waarom zal ze? Verdrietig zijn om wat ze niet kende, dat kon ze niet. Vele katten vonden haar egoïstisch. De zilveren tabby was getekend met donkere strepen en dat was een teken misschien. Ze was een pracht, dat kreeg ze vaak te horen, maar vanbinnen was ze enkel een verdorde kat. Haar reacties waren vaak om dingen snel af te handelen. Ze deed enkel iets als ze er zelf zin in had. Haar donkerblauwe halsband gaf echter aan dat ze bij de Bloodclan hoorde en dus onder iemand leiding. Maar dat kon haar ook niet deren. Och, als hij een opdracht gaf, zal ze hem uitvoeren, dat wel. Kova liep verder en sprong over in de weg liggende boomstronk heen, ze ontweek niet, ze negeerde enkel. Kova liep door en negeerde dus alles om haar heen. Zelfs de witte poes waar ze voorbij liep, al was dat de enige hier. Ze liep er gewoon voorbij.

Occ: Moonwhite is dus de poes waar ze voorbij loopt)

Moonwhite had haar territorium verlaten om wat te gaan jagen. Het moest ooit gebeuren. Ze had al dagen niets meer te pakken gekregen. Haar oren schoten omhoog toen ze de geur van Bloodclan opving. De Bloodclan was de enige clan die ze echt kende, aangezien ze vroeger half en half in hun territorium leefde. Ze liep recht op de geur af. Verbergen deed ze nooit, ze zouden haar toch altijd vinden. Haar poten zaten onder het zwart zand toen ze een eenzaam figuur opmerkte. Het was een poes, dat kon zee van haar geur onderscheiden. De witte poes legde haar oren automatisch plat op haar hoofd. Ze Bloodclankat zag er dan wel onschuldig uit, maar uit ervaring wist ze dat ze niemand kon vertrouwen. De poes leek haar niet te zien staan. Was dit een truc? Moonwhite zette haar oren nieuwsgierig recht en draaide zich om, naar de kat die haar voorbij was gelopen. 'Is alles wel in orde?' Ze kon de poes onmogelijk aanvallen zo. Ze had toch geen reden om haar aan te vallen, aangezien ze niet op haar eigen territorium was, maar toch. Soms vervloekte Moonwhite zich zelf om haar 'zachtere' kant. Die kon plots omhoog schieten, maar gelukkig ook plots verdwijnen.

Kova had half gehoopt dat de poes ook haar zal negeren, maar die hoop verdween zodra ze de stem hoorde.Is alles wel in orde?'vroeg ze. Kova gaf een zwiep met haar staart, "Ja hoor"riep ze zonder om te kijken en liep weer verder. Toen ging ze zitten en begon haar poot te likken, een stukje verderop van de andere kat. Het litteken over haar poot werd hierdoor zichtbaar, een van de dingen die ze van die oude goede tijd had gehouden. Kova was nog steeds niet nieuwsgierig naar de andere en ging gewoon met de rug naar haar toe zitten.

Moonwhite

tag:xxxxx

words:xxxx

notes: xxxx

Moonwhite zwiepte geïrriteerd met haar staart toen de poes zo'n antwoord gaf. Haar ogen kneep ze tot spleetjes. Ze was niet gewoon dat een kat haar negeerde, toch niet op deze manier. Ze liep achter de kat aan en ging vlak voor haar zitten. Sinds wanneer houden Bloodclan katten zich zo gedeisd?' De poes zwiepte met het puntje van haar staart en keek de Bloodclan poes afwachtend aan. Misschien was ze zelfs geen Bloodclan kat, misschien had ze haar clan net nog verlaten. Alles kon, je wist maar nooit. Ze trok zichzelf recht en zette een stap naar haar toe.

Plotseling ging de andere voor haar zitten en Kova keek op, de poes leek niet al te blij te zijn. "Sinds wanneer houden Bloodclan katten zich zo gedeisd?'. Kova dacht na en deed alsof ze zich iets herinnerde, "O ja, pets"ze sloeg met haar poot tegen de wang van de andere, "Zo beter?". Daarna keek ze recht langs de kat heen, na een vogel die in de grond wroette. Stukker leuker. Toen de vogel opvloog keek Kova omhoog en bleef kijken naar de lucht. Pompipompiedom. "We strijden voor onze eer"begon ze te zingen, het eerste zin van het strijdlied.

Moonwhite's oor wenkte geïrriteerd bij wat de poes deed. Eerst wilde ze zichzelf omdraaien en de andere kant oplopen, maar dat deed ze niet. Zij was niet het type dat als eerste wegliep. Een grijns verscheen rond haar lippen. Een kans om je vechttechnieken te oefenen was dit wel. Ze sprong naar de kat toe zodat deze op haar rug lag. Moonwhite stond over haar heen. 'Je maakt van jezelf wel een heel gemakkelijk doelwit, Kittypet.' Dat laatste zei ze met een uitdagende grijns, gewoon omdat ze wist uit ervaring dat Bloodclan katten daar niet tegen konden.

Kova was wel enigszin verbaasd toen ze opeens op de grond en er opeens een wit lichaam over haar heen gebogen stond. Kova keek omhoog en zag dat de poes blijkbaar niet zomaar wegging.. 'Je maakt van jezelf wel een heel gemakkelijk doelwit, Kittypet.'Kova draaide zich om zodat ze op haar rug lag en keek de poes rechtaan. "Bedankt voor het compliment"zei ze enkel en draaide zich weer terug en ging weer lekker liggen onder de andere kat.Heerlijk zo'n schaduw boven je. Kova kon natuurlijk haar vechterskant laten zien, maar daar had ze nu geen zin in.

Moonwhite was iets wat gekrenkt met de poes haar antwoord, maar hield zich sterk. Ze had nog nooit tegenover een kat gestaan met zo'n karakter. Haar sociale kant was een tijdje verwaarloosd, dus wist ze niet bepaald wat te zeggen. Ze stapte koppig over haar heen en ging naast haar zitten. 'Jij bent de eerste Bloodclan cat die me niet aanvalt.' Mauwde ze. De kilheid in haar stem was verdwenen, maar de afschuw nog niet. Waarom?' Moonwhite sloeg haar staart over haar voorpoten en richtte haar blik op de liggende poes.

Kova geeuwde kort en zag dat de poes naast haar ging zitten. Haar vraag verbaasde Kova niet, maar ze had hem ook niet zien aankomen. "Waarom wel, ik heb er geen zin in"'zei Kova en keek loom op. Blijkbaar gedroeg ze zich niet als een echte Bloodclan-kat, het was niet de eerste keer dat ze zo iets gehoord had. Ja, ze kon natuurlijk haar andere kant tonen, maar omdat enkel te doen om die poes haar zin te geven? Ze wist het niet hoor.

Moonwhite wilde wel van haar weggaan, maar iets hield haar tegen. Misschien de drang naar wat sociaal contact? Rogue katten konden daar tegen. Ze schudde de gedachten van haar af. 'Wat is je naam?' Haar toon was dringend, antwoord mocht niet lang wachten. Bij haar moest alles snel gaan, geen tijd te verliezen. Iets wat anderen misschien niet begrepen, maar als rogue moest je altijd en overal snel reageren om sneller klaar te geraken met taken. Clans daar in tegen hadden het geluk om taken te verdelen, iets wat zij zich niet kon permitteren.

Kova zag dat de poes twijfelde en ze stond op, de andere vroeg naar haar naam en leek geen zin in langdurig wachten. "Kova"beantwoordde ze dan ook en keek nu de poes aan. Ze ging zitten en sloeg haar staart om haar poten heen en leek wat meer interesse te tonen in de poes voor haar. "De jouwe?"vroeg ze, om de andere tevreden te houden. Kova had er geen moeite mee om gezichten te onthouden, bij de Tirax was dat dan ook vaak nodig geweest, Giat wat minder, dat waren enkel de vijanden. Soms wist Kova niet zo goed wat nou een vijand was en wat nou een vriend was, want ook in Tirax waren er vaak gevechten. Kova had de laatste jaar een hoog aangezien gekregen en dat was haar gaan vervelen, dus was ze vertrokken.

Ze bleef de poes aankijken met net dezelfde blik dan dat ze eerst deed toen ze haar naam zei. Haar emoties stonden op nul. 'Moonwhite.' miauwde ze kort op de vraag van de poes. Het puntje van haar staart zwiepte op en af, maar liet niets extra weten. Moon was gewoon wat geïrriteerd, en dat kon nog wel even aanhouden. Ze kon het gewoon niet hebben dat een kat, van de bloodclan geen enkele moeite had gedaan om haar aan te vallen. De laatste tijd waren er steeds meer van zulke katten. Waar zaten ze toch allemaal met hun hoofd?