Little rose

Nog steeds was de wereld in het duister gehuld. Locked begon haast te denken dat er niks anders bestond dan dit, dat ze het hier maar mee moest doen. Pootstappen haalden haar uit haar gedachten. "Hallo Fallentear, alle sgoed?" klonk het, een vrouwelijke stem. Ze hield haar kopje schuin, en dacht diep na over de woorden. Eigenlijk snapte ze er geen snars van, enkel het woordje hallo begon ze een beetje te begrijpen. Het was zoiets als een begroeting. Ze bedacht zich om het te zeggen, maar sloot haar bekje direct weer. Straks zei ze nog iets heel vreemds in het bijzijn van haar moeder! Dus piepte ze maar gewoon eventjes, en kroop in de richting van het geluid.

"Hallo, kleine kitten." werd er tegen haar gebrabbeld door de poes. Ze hield haar kopje opnieuw scheef. Alweer dat woordje hallo, en kitten leek wel een beetje op het einde van lockedkit. Ze had inmiddels begrepen dat bij elk wezen een bepaald woord hoorde, zoals bij haarzelf lockedkit. Nu de poes niet meer tegen haar moeder brabbelde, en deze dus ook niet meer op haar lette, kon ze best hallo proberen te zeggen. "..ha...o!" piepte ze. Het klonk tot haar verassing al beter dan de vorige keer. Nieuwsgierig stak ze haar neusje vooruit, en schrok toen ze iets anders vochtigs aanraakte. Misschien had de ander ook zo'n ding? Dan had ze alweer wat nieuws ontdekt!

"Neus." zei de poes grinnikend, en vervolgens voelde Lockeds iets zachts op haar eigen 'neus' tikken. Want ze ging er toch vanuit dat dat ding kennelijk neus heette. Het zachte ding deed ook iets speels bij haar ontwaken, en ze sloeg voorzichtig met haar klauwtjes naar de pluim. Ze gebruikte haar nageltjes niet, omdat ze dacht dat ze anders misschien iemand pijn zou doen. Niet dat ze dat ooit zou kunnen tijdens haar kittentijd, maar ja. Toen de zachte pluim wegschoot, liet ze niet los. Omdat ze nog niet zwaar was, vloog ze zelf ook een klein stukje mee de lucht in, totdat ze zachtjes op de grond viel. Speels sloeg ze opnieuw naar het ding.

De zachte pluim bewoog nu vlak boven haar kopje, en af en toe voelde ze een zacht tikje. Toch best wel leuk, moest ze toegeven. Ze probeerde het aan te raken, maar het was te hoog. Ze maakte onhandige sprongetjes, en tikte af en toe tegen het dingen. Ineens kwam haar neusje -ze vond het nog steeds een gek word- tegen de pluim. Automatisch hapte ze, en sloot haar kleine kaakjes erom heen. Het ding gaf mee, en de hele boel viel weer langzaam op de grond. Vlug sloeg ze haar voorpootjes ook erom heen. Hebbes! Ze keek alsof ze 'm nooit meer wilde loslaten.