We need to have a little talk {Innerghost}

Langzaam liep de rossige poes door het kamp heen. Ze liep nog net zo als normaal, maar voelde hoe het steeds zwaarder werd. De vorige dag was ze bij de medicine den geweest en verteld dat ze last had van misselijkheid en vermoeidheid. Lang hoefde de poes daarna niet te kijken voor ze het haar vertelde, Aury was zwanger. Geschokt liep ze de den daarna weer uit, regelrecht naar die van de warriors. Daar aangekomen ging ze in haar mos liggen en kwam er niet meer uit. Ze had zelfs Never die avond genegeerd, toen hij de den in kwam. Ze wist niet wat ze dacht, wat ze ervan moest vinden. Was ze blij met de kleintjes van haar en Never? Natuurlijk, zonder twijfel. Dit was altijd al iets dat ze had gewild, sinds ze hem had ontmoet. Wat minder was, was de timing. Hoelang was ze nu warrior? Één maand, misschien net. Ze had nog lang niet alles gedaan wat ze wou doen, en nu al zat ze vast aan maanden spenderen in de Nursery, omringd met andere drukke kleintjes en moeders. Ze wist niet of ze daar klaar voor was, Ash en Dark hadden haar dat niet geleerd als apprentice en ze wist niet hoe ze ermee om zou moeten gaan. ‘Het komt natuurlijk, volg je instinct’ zullen anderen zeggen, maar moederinstinct, heeft ze dat eigenlijk wel? Nu was het de volgende dag en liep ze een beetje doelloos rond. Ze mocht niet gaan jagen van Littlestream, eigenlijk moest ze gewoon zo min mogelijk bewegen, dus liep ze hier maar rond. Ze zou het nog zo lang mogelijk stil laten, de zwangerschap. Er waren maar een paar katten aan wie ze het zou vertellen, en één ervan stond niet zo ver van haar af.

In haar ooghoek zag ze Innerghost. Ze had haar moeder al een lange tijd niet gesproken, en dit voor verschillende redenen. Natuurlijk waren ze allebei druk met hun warrior taken, en haar moeder had dan ook nog die van de deputy. Dan was er nog het feit dat ze iets met Never had, een kater waar haar moeder nou niet echt van gediend was. Ze had het haar nog niet verteld dat het officieel was, maar het viel eigenlijk niet echt te missen, ondanks dat ze het nog steeds stiekemer deden. Oude gewoontes zou nou eenmaal moeilijk af te leren. Ze zuchtte even, zou ze het echt aan haar moeder vertellen voordat ze het de vader van de kittens zou zeggen? Maar het moment was er nu, en anders zien ze elkaar misschien weer een tijd niet. Het moest nu gebeuren, Nevermind kwam later wel.

Met nog steeds even fierse stappen als altijd liep ze rosse poes op haar moeder af. ”Hoi mam.” Zei ze met een glimlachje naar de zwarte poes voor haar. Ze leek totaal niet op haar moeder, met haar groene ogen en rosse vacht was ze een precies evenbeeld van haar vader. Toch kon je in haar houding en karakter duidelijk trekken van de deputy zien. ”Zou ik je even kunnen spreken, onder vier ogen?” Vroeg ze daarna, met een iets geforceerde glimlachje. Misschien keek ze hier toch erger tegen op dan dat ze dacht.