Show me! {Bluepaw} {Trainingstopic}

"BLUEPAW!" Zijn stem donderde door de den van zijn apprentice. "Training! ONMIDDELIJK KOMEN!" Het kon hem niks schelen of hij de andere apprentices had gewekt, hij had niet goed geslapen en het feit dat hij twee nutteloze apprentices had maakte het niet echt beter. Hij deinsde wat achteruit en bleef koppig voor de ingang van de den zitten. Wat ging hij doen? Haar zo snel mogelijk het terretorium laten zien en haar daarna laten werken en werken. Nevermind zou eens tonen welke katten er uit zijn training ging komen. Vanbinnen kookte hij van woede. Dus die kat vertrouwde hem niet? Goed, dan ging hij ervoor zorgen dat ze hem juist wel ging vertrouwen! Al knarstanden stond hij op en trippelde hij ongeduldig naar de uitgang van het kamp. Waar bleef die achterlijke kat? "BLUEPAW?" In zijn stem klonk woede door en woedend, dat was hij zeker.

De apprentice lag nog rustig te slapen toen haar slaap ineens ruw werd verstoord door de stem van haar mentor. "BLUEPAW!" Ze knipperde een paar keer met haar ogen. Moest hij nou zo schreeuwen? Op deze manier zou hij wel meer apprentices wakker maken. "Training! ONMIDDELIJK KOMEN!" Het was duidelijk dat Nevermind niet lang op haar zou wachten, dus ze stond meteen op en schudde haar vacht nog uit zodat er geen mos meer in zou zitten en liep toen de den uit. Alleen eenmaal buiten de den zag ze dat Nevermind alweer naar de uitgang van het kamp was gelopen en ze liep snel naar hem toe. "BLUEPAW?" Ze versnelde haar pas nog iets tot ze bij de kater was aangekomen. "Ik ben er." Zei ze toen. "Wat gaan we vandaag doen?" Ze wist niet of het wel verstandig was geweest om het te vragen, maar daar zou ze vanzelf achter komen.

"Ik ben er." Hij snoof woedend en draaide zich om naar zijn apprentice. Verachting was in zijn meestal lege ogen te zien. "Wat gaan we vandaag doen?" Zei ze. Nevermind liet een sarcastische grijns zien en hij sprong zonder antwoord te geven door de uitgang van het kamp. Toen hij lande aan de andere kant, trippelde hij zonder nog om te kijken verder. "Werken," zei hij simpel. "Ik zal ervoor zorgen dat je een sterke, ambitieuze kat wordt," Hij wierp een blik over zijn schouder en snoof minachtend. "Daar gaat les 1, op tijd zijn," Gromde hij simpel waarna hij terug een blik op zijn pad voor hem legde. Hij zou haar nog niet zeggen dat hij haar letterlijk ging afpeigeren, want dan zou die stomme kit waarschijnlijk weer naar Shrewstar lopen dat het niet goed was. Hij kon er echt niet tegen. Elke keer opnieuw voelde hij zichzelf achteruit gestoken, alsof hij een stuk vuil was. En dat was hij spuugzat!

Ze wachtte af op een antwoord van hem, maar dat kreeg ze niet. In plaats daarvan ging de kater door de uitgang van het kamp zonder iets te zeggen. Daardoor moest ze zelf snel reageren door achter hem aan te gaan, want straks zou hij weer boos worden omdat ze hem te traag had gevolgd. Eenmaal buiten het kamp bleef de kater niet stilstaan, maar liep gewoon verder, waardoor ze haar best moest doen om hem bij te houden. "Werken," Ze keek even op toen ze eindelijk een antwoord kreeg op haar vraag. "Ik zal ervoor zorgen dat je een sterke, ambitieuze kat wordt," Of ze dat wilde worden was ze niet zo zeker van, maar ze besloot dat het beter was om niet tegen Nevermind in te spreken. "Daar gaat les 1, op tijd zijn," De kater had even een blik op haar geworpen, maar had hem al snel weer op het pad voor hem gericht. Ze was ook niet van plan geweest om te laat te komen, maar het kwam meer omdat de kater geen geduld leek te hebben.

Bluepaw bleef stil, iets wat Nevermind zoal leuk als minder vond. Ging ze heel de tijd zwijgen? Goed, des te meer hij kon doen met haar zonder dat ze ging protesteren. Zijn cyaanblauwe ogen gloeiden even op toen hij opnieuw moest denken aan de ceremonie en ondanks het feit dat hij zichzelf in toom wilde houden en niet wou uitschieten tegenover katten, versnelde hij zijn pas, hopend zijn grote mond gesloten te houden. Een grom ontglipte zijn lippen. Allemaal omdat die stomme Windclanner niet kon uitkijken waar hij liep? Hij zwoor bij de Starclan dat hij die kat nog ging opzoeken en vermoorden, dan waren ze ervan af en dan moest hij geen slechte reputatie meer dragen bij zijn leader. Dan moest ze daar niet meer aan denken, toch? Hij zuchtte ergerlijk en keek eens om om te kijken dat zijn apprentice niet was afgedropen om 'leukere' trainingen te gaan volgen. Zoals dat engeltje Ashdrizzle of Frostlake, ugh, die waren toch zo braaf en die luisterende braaf naar alles wat Shrewstar uitkraamde. Ja, hij was echt razend.

Ze bleef achter hem aanlopen en probeerde hem bij te houden wat tot nu toe nog aardig lukte. Zonder iets te zeggen versnelde Nevermind plotseling zijn pas en het kostte haar nu meer moeite om hem bij te houden, maar ze was niet van plan om op te geven. Waarschijnlijk was er wel een reden voor dat hij zo deed, maar ze had geen idee waardoor het kwam. Ze had namelijk niks meer fout gedaan als ze het goed had, maar er was misschien toch nog iets waar de kater zich aan ergerde. Ze kon alleen zijn frustratie niet begrijpen, misschien was het wel helemaal niet op haar gericht. Misschien moest ze het proberen te vragen? Dat was misschien niet het verstandigste, maar op deze manier zouden ze ook niet ver komen. "Waarom doe je eigenlijk zo?" Ze wist eerlijk gezegd niet goed hoe ze het moest verwoorden, maar ze hoopte maar dat Nevermind zou begrijpen wat ze bedoelde.

Hij sloeg in om het pad naar de Burnt Sycamore te nemen. In zijn ooghoek zag hij Bluepaw. Haar vraag sneed in zijn ziel, maar toch had hij de moed om te blijven luisteren. "Waarom doe je eigenlijk zo?" Hij snoof en draaide zich wel meteen om. "Omdat Shrewstar geen spikkeltje respect voor mij heeft," gooide hij er zomaar uit. "Je doet alles voor je clan en dan behandelt ze je als een rottende prooi," gromde hij. De blauwzwarte kater draaide zich terug om. "Enkel omdat je een klein foutje hebt gemaakt," Bracht hij er nu kalmer uit. Hij zette zijn weg voort en wenkte met zijn staart naar Bluepaw dat ze naast hem moest lopen. "Het is niet fijn om te weten dat je achteruit wordt gestoken," zei hij tegen haar. De vlam in zijn ogen doofde langzaam. De kater schudde even lachend zijn kop. "Maar ach, wat kan je eraan doen?" Zuchtte hij nog. Hij wende zijn ogen van Bluepaw af, om te kijken naar de sneeuw die voor zijn poten opdoemde. "Vertel eens, Bluepaw, heb jij al eens fouten gemaakt?" Zijn stem had al snel weer de toon van een mentor, ookal had hij de zinnen van eerder er wat minder zacht en streng uitgebracht.

"Omdat Shrewstar geen spikkeltje respect voor mij heeft," Dat was niet echt een antwoord dat ze had verwacht. "Je doet alles voor je clan en dan behandelt ze je als een rottende prooi," Ze kon zich eigenlijk niet voorstellen dat Shrewstar dat bij iemand zou doen. In ieder geval niet zonder reden, maar ze hoefde de reden ook niet echt te weten. Dat was iets tussen Nevermind en Shrewstar. Ze stopte toen de kater zich omdraaide. "Enkel omdat je een klein foutje hebt gemaakt," Iedereen maakte wel eens fouten, maar zou Shrewstar echt zo doen als het maar om een klein foutje ging? Ze schudde de gedachte weg en zag dat Nevermind al weer was begonnen te lopen en haar wenkte om naast hem te komen lopen. Ze versnelde haar pas dan ook iets tot ze naast de kater kwam te lopen. "Het is niet fijn om te weten dat je achteruit wordt gestoken," Dat leek haar inderdaad ook niet fijn, ze zou het in ieder geval niet zelf willen meemaken. "Maar ach, wat kan je eraan doen?" Ze keek even naar de kater. "Waarschijnlijk laten zien dat er niks veranderd door één klein foutje?" Ze had geen idee of dat wel mogelijk was, maar het leek haar wel de beste optie. "Vertel eens, Bluepaw, heb jij al eens fouten gemaakt?" Daar moest ze wel even over nadenken, want dat moest dan zijn toen ze nog een kitten was. Ze had wel één keer geprobeerd het kamp uit te gaan, maar of dat echt een fout was, wist ze niet. "Ik heb een keer geprobeerd het kamp uit te gaan toen ik nog een kitten was." Het was ook eigenlijk best apart om het toe te geven, want waarschijnlijk was het lang niet zo erg als de fout die Nevermind had begaan, maar toch had ze het maar gezegd.

"Waarschijnlijk laten zien dat er niks veranderd door één klein foutje?" Zei ze. Hij haalde zijn schouders op, wat voor nut zou dat hebben? Ze zouden toch niet luisteren. Toen hij zijn vraag had gesteld, viel het gesprek even stil. Natuurlijk, een apprentice die dacht dat ze perfect was, opschepper. "Ik heb een keer geprobeerd het kamp uit te gaan toen ik nog een kitten was." Hij grinnikte zachtjes. "Hebben we dat niet allemaal gedaan?" Murmelde hij meer tegen zichzelf dan tegen haar. Hij kende geen enkele kat die de regels had gevolgd. Of hij ging gewoon met dat soort katten om. Ach, wat kon het hem schelen. Hij trippelde langzaam verder, zijn pas was traag, toch snel genoeg om aan het einde van de dag terug te kunnen zijn bij het kamp. "Heb je familie?" Probeerde hij om het gesprek verder wat op gang te krijgen. Als mentor moest hij toch wat over haar weten.

Bluepaw hoorde de kater even grinniken bij haar antwoord op zijn vraag en ze keek even naar Nevermind. "Hebben we dat niet allemaal gedaan?" De kater leek het meer tegen zichzelf te zeggen, maar toch had ze het opgevangen. Maar waarschijnlijk had hij wel gelijk, de meeste kittens werden op het einde ongeduldiger en zouden graag willen zien wat buiten het kamp was en ze had het dan ook zelf geprobeerd. Ze besloot maar niet op de vraag te antwoorden, want straks was het helemaal niet voor haar bedoeld en dan had ze alsnog antwoord gegeven. "Heb je familie?" Ze had de vraag eerlijk gezegd niet echt verwacht. Ze kon wel begrijpen dat haar mentor meer over haar te weten wilde komen, maar vragen naar haar familie had ze nou net niet verwacht. "Ik heb geen familie meer, mijn beide ouders zijn al overleden en ik heb ook geen broers of zussen." Zei ze. Ze had haar ouders niet eens echt gekend. Haar vader was overleden voor ze geboren was en haar moeder was overleden bij haar geboorte.

Er viel even een stilte, maar dat was wel begrijpelijk. Zo'n vragen hoorde je zelden. Althans, toch tegen hem. Hij hoorde wel vaak of Darkclaw zijn broer was en ja, dat was hij. En hij was er trots op. "Ik heb geen familie meer, mijn beide ouders zijn al overleden en ik heb ook geen broers of zussen." Hij knikte even. "Sorry, ik wist het niet," zei hij, ietwat botter dan het er eigenlijk uit had moeten komen. Hij keek even rond en schatte in wat hij eerst zou moeten doen. Trainen of rondleiden. Hij haatte het tweede, hij had het territorium al zo vaak gezien en het had geen echte geheimen meer voor hem. Dat was zoal positief als negatief. Aan de ene kant kon hij zo makkelijk rond komen, weg raken. Aan de andere kant, verveelde het hem met de seconde meer. Of hij ooit Shadowclan achter zich zou laten? Waarschijnlijk niet. Hier lag zijn hart. Hier lag zijn leven.

"Sorry, ik wist het niet," Zei Nevermind. Ze schudde haar hoofd. "Je hoeft je niet te verontschuldigen." Zoals hij al zei kon hij het niet weten en dan vond ze het niet echt nodig dat hij zich verontschuldigde. Misschien was het beter als ze het topic veranderde? Want het leek er niet op dat Nevermind dat ging doen. "Wat ga je me als eerste laten zien?" Ze had al wel eerder gevraagd wat ze gingen doen, maar de vorige keer had ze niet echt een antwoord gekregen, dus deze keer besloot ze het wat anders te verwoorden. Ze had namelijk geen idee of hij haar eerst het territorium zou laten zien of dat ze eerst al wat training zou krijgen. Dat zou nog moeten blijken.

"Je hoeft je niet te verontschuldigen." Hij knikte even. Ok, dat wist hij ook weer. "Wat ga je me als eerste laten zien?" Hij keek even naar haar en haalde even diep adem. "Ik was van plan om je te leren vechten met al die spanningen tussen de clans op het moment," begon hij. "Het is beter als je je een beetje kan verdedigen nu, daarna zal ik je laten zien waar je goed kan jagen en zal ik je de kneepjes van het jagen leren," vervolgde hij. De kater richtte zijn aandacht terug voor zich een trippelde rustig verder. "Morgen zal ik je een rondleiding geven op het territorium," vervolgde hij. "En de rest van de moon zal ik verder op je jagen ingaan," zei hij. "Intussen," Hij stopte en draaide zich naar haar om. "Kan jij dan trainen aan je vechttechnieken, ok?" Zei hij, hier zouden ze trainen, maar hij wilde eerst antwoord geven. De blauwzwarte kater ging zitten en sloeg netjes zijn staart over zijn poten, afwachtend op het antwoord van de apprentice. Hij mocht haar wel.

"Ik was van plan om je te leren vechten met al die spanningen tussen de clans op het moment," Ze knikte bij die woorden, dat was ergens wel logisch. "Het is beter als je je een beetje kan verdedigen nu, daarna zal ik je laten zien waar je goed kan jagen en zal ik je de kneepjes van het jagen leren," Ze wilde geen kat tegenkomen van een andere clan terwijl ze zich niet kon verdedigen, je wist maar nooit wat er dan zou gebeuren. "Morgen zal ik je een rondleiding geven op het territorium," Vervolgde Nevermind. "En de rest van de moon zal ik verder op je jagen ingaan," Ze nam alles eerst goed in haar op en zette het op een rijtje. Dan wist ze tenminste goed wat ze zouden gaan doen en wat er ook nog van haar werd verwacht. "Intussen," Nevermind was gestopt met lopen en zelf stopte ze ook en keek naar de kater. "Kan jij dan trainen aan je vechttechieken, ok?" Haar vechttechnieken trainen? Dat moest wel lukken, zolang ze maar wist wat ze moest doen, dan zou ze het altijd wel kunnen verbeteren. "Dat moet wel lukken." Antwoordde ze. Er viel waarschijnlijk altijd wel iets te verbeteren, dus als ze dan zou blijven oefenen zou ze er ook beter in worden.

"Dat moet wel lukken." Never lachte even naar haar en knikte. "Oké, dan zullen we beginnen," zei hij en hij keek even rond. Er lag nog steeds sneeuw en de ijspegels hadden zich gevormd aan de dikke taken van de dennenboom. Hun naalden staken scherp af tegen de ijzige achtergrond en maakte een prachtig plaatje. Een betoverend zicht. Hij liet zijn blik over de achtergrond gaan en kwam opeens een grote spar tegen, die duidelijk groter was dan de rest. Voor zover hij had gecheckt, was er geen vijanden of mogelijke prooi in de buurt, dus dan konden ze hier trainen. Hij liet zijn cyaanblauwe ogen op haar vallen en ging zitten. Zijn blik ontspannen, maar licht ontvlambaar voor enige uitspraken die pijnlijk konden vallen. En de leegte, die was er zeker. "Oké, doe maar," zei hij. "Haal me neer." zijn ogen glinsterde even bij die gedachte. Hij hield van deze trainingen, zelf toen hij zelf nog een apprentice was geweest was vechten zijn favoriete bezigheid. Maar nu hij het steeds minder mocht doen, kreeg hij er heimwee naar. Zou hij misschien daarom zo agressief zijn?

"Oké, dan zullen we beginnen," Ze knikte en wachtte tot de warrior zou zeggen wat ze zou moeten doen. Ze hoopte alleen wel dat het haar ook zou lukken, maar waarschijnlijk zou dat toch niet gebeuren. Het was tenslotte haar eerste keer en Nevermind had al veel meer ervaring dan zij had. "Oké, doe maar," Begon de kater. "Haal me neer." Ze keek even naar de kater niet goed wetende waar te beginnen, want direct aanvallen zou waarschijnlijk niet werken en Nevermind was ook nog veel groter dan haar, dus waarschijnlijk zou ze hem toch niet omver krijgen. Het enige wat ze wel kon proberen was om op de poten te mikken, dat was het enige wat ze zo snel kon bedenken, maar welke poot moest ze dan weer nemen? Ze schudde de gedachte weg en zette toen af om richting de kater te rennen. Oke, nu moest ze nog bedenken hoe ze bij zijn poten zou kunnen komen zonder dat ze eerst aangevallen zou komen. Alleen ze kon zo snel niet iets bedenken, dus ging ze recht op de kater af en probeerde ze één van zijn voorpoten onder zijn lichaam uit te halen, waarschijnlijk zou het toch niet lukken, maar proberen kon ze wel.

Ze nam wel haar tijd en dat mocht ze niet doen. Hij liet zijn kop wat schuin gaan en bekeek haar eens goed. Er was geen teken van veranderingen in de spieren, dus deed hij ook niks. Ze nam hem in zich op en schatte haar mogelijkheden in, wist Never. Heel lang geleden had hij daar zelf gestaan, maar dan had dit proces minder lang geduurd dan die van Bluepaw. Uiteindelijk spande ze haar spieren op en sprong ze vooruit. De zwarte kater volgde precies haar bewegingen en zag hoe ze naar zijn poten dook. Hij kneep zijn ogen tot kneepjes en tilde net voordat de poot van Blue de zijne raakte, hem op, waarna hij deze direct terug liet vallen en de poot tegen de grond aandrukte. Hij hield zo even aan, voordat hij terug zijn poot optilde. "Je denkt te lang na," zei hij. "Als dit een gevecht was geweest, had je aanvaller al lang de tijd kunnen nemen om jouw uit te schakelen," zei hij. De forse kater plaatste netjes zijn poot terug naast de ander. Hij keek haar even aan, zijn blik verstrengeld met de hare. Na enkele tellen keek hij op, naar iets achter haar. Hij bleef er ook even naar staren, voordat hij zijn spieren razendsnel aanspande en zijn voorpoten langs de linkerkant van haar gezicht te laten gaan, alsof hij haar wilde raken. Daarna liet hij zijn achterhand razendsnel over de bosgrond gaan, zodat ze rechts van de kattin stonden. Met een snelle uithaal van zijn achterpoten probeerde hij de poten vanonder het lijfje te halen. Hierdoor eindigde hij met zijn rug naar haar. "Afleiding is het beste wapen dat er is."

De poot die ze omver wilde halen was weggehaald, waardoor ze het miste en vlak voor de kater tot stilstand kwam. "Je denkt te lang na," Begon de kater. "Als dit een gevecht was geweest, had je aanvaller al lang de tijd kunnen nemen om jouw uit te schakelen," Ze had al wel verwacht dat ze te lang had zitten nadenken, alleen ze had het ook weer goed willen doen. Alleen dat had ze uiteindelijk dus ook niet gedaan. Plots richtte Nevermind op iets achter haar, waardoor ze haar kop draaide om te zien wat er achter haar was, maar ze kon niks vinden. Toen ze haar kop weer terugdraaide om richting de kater te kijken voelde ze hoe er een poot langs haar gezicht gehaald werd en hierdoor deinsde ze wat achteruit, geschrokken van de plotselinge uithaal. Alleen voor ze zich kon herstellen was de kater alweer naast haar en haalde hij met zijn achterpoten uit, waardoor haar poten onder haar vandaan werden geslagen en ze tegen de grond viel. Snel krabbelde ze weer overeind en keek ze naar de kater. "Afleiding is het beste wapen dat er is." Ze knikte, dat had ze nu wel begrepen. "Ik zal de volgende keer ook minder lang nadenken." Dat was ze in ieder geval wel van plan voor een volgende keer. Nadenken was blijkbaar namelijk een zwakte als het op vechten aankwam.

Zijn apprentice knikte en Nevermind keek haar even met samengeknepen ogen aan. "Ik zal de volgende keer ook minder lang nadenken." Hij draaide zijn kop en al snel volgde zijn lichaam, waarna hij afstand nam en rustig zijn poten spreidde, nu was haar rug naar hem gericht. Hij haalde even diep adem en liet even een zucht horen, waarna hij zich terug ontspande en even zijn staart langs de grond liet wiegen voordat hij zijn volgende zinnen uitsprak. "Goed dan," zei hij kalm. "Laten we dat dan nog eens proberen."

Haar mentor zuchtte even en Bluepaw keek hem afwachtend aan om te kijken wat hij nu wilde doen. "Goed dan," Begon de kater. "Laten we dat dan nog eens proberen." Ze knikte even en maakte zich klaar om de kater weer aan te vallen. Deze keer moest ze dus niet zolang nadenken en proberen een afleiding te gebruiken om bij de kater te komen. Ze zette af met haar poten en begon richting de kater te rennen. Ze ging eerst recht op hem af, maar toen ze vlak voor hem was schoot ze ineens naar links in de hoop de kater op het verkeerde spoor te zetten en draaide toen haar lichaam om zodat ze met haar voorpoten uit kon halen naar de kater zijn poot. Ze wilde namelijk nog niet echt haar rug naar hem toedraaien, want dan was er een kans dat het fout zou gaan.